دانشمندان با استفاده از تراشههای درون-کاشت (ایمپلنت) در مغز دو میمون فلج، به این حیوانات امکان دادند تا حرکت پاهای خود را کنترل کنند و راه بروند.
پژوهشگران مدرسه پلیتکنیک فدرال در لوزان، سوئیس، با انجام دو عمل جراحی، تراشههایی را در مغز دو میمون ماکاک فلج قرار دادند و یکی از این دو حیوان پس از شش روز و دیگری ظرف دو هفته قدرت حرکت پاهای خود را به دست آورد. این عمل باعث افزایش امید به درمان بیماران قطع نخاعی شده است.
به اعتقاد اعضای این گروه پژوهشی ”دو تراشه کامپیوتری بهصورت رابط بین مغز و نخاع عمل میکند. نقش این دو تراشه فراهم کردن امکان مبادله علایم عصبی بین مغز و نخاع دو حیوان است.
ارتباط بین دو تراشه از طریق یک کامپیوتر صورت میگیرد و به علائم ارسالی از مغز امکان میدهد تا با "جهش" از فراز محل قطع نخاع، کنترل مغز بر اعصاب حرکت دهنده عضلات پا را بار دیگر برقرار سازد.
به این ترتیب، فرمان ارسالی از مغز بار دیگر از طریق نخاع، اعصاب هدایت کننده عضلات پا را تحریک کرده و این عضلات را به حرکت وا میدارد“.
گرگوار کورتین، استاد مهندسی اعصاب در پلیتکنیک لوزان، گفته است که "راز اصلی این روش در این است که ما عضلات مورد نظر حیوان را بهنحوی تحریک میکنیم تا بتواند پاهایش را به حرکت در آورد
پیشتر این روشی مشابه توسط همین گروه پژوهشی بروی موش انجام شده بود. در آن تحقیقات، موشهای فلج قادر شدند حرکت کنند و حتی از پله بالا بروند.
در مورد انسان هم، از الکترودها و درون کاشتها برای بازگرداندن قدرت حرکت به دست و پا استفاده شده اما تفاوت روش گروه سوئیسی با روشهای دیگر در این است که برای نخستین بار، این مغز میمون است که کنترل کامل عضلات را در اختیار میگیرد. و البته به شکل "بیسیم (وای فای)."
در روش جدید، دو تراشه رابط به کار میرود که شامل یک حسگر برای ارسال علائم مغزی و یک محرک عصبی در نخاع است. این دو تراشه در دو سوی محل قطع نخاع نصب میشود و عملاً بهصورت پلی برای بین دو طرف عمل میکند.
درونکاشت اول به اندازه یک سکه با قطر حدود دو سانتیمتر است که روی غشاء حرکتی مغز قرار میگیرد و این همان محل تصمیمگیری مغز در مورد راه رفتن است. این درونکاشت علایم ارسالی شامل فرمان راه رفتن را دریافت و ارسال میکند. اگر چه ممکن است فردی دچار قطع نخاع باشد، اما مغز او همچنان به راه رفتن و صدور دستور حرکت "فکر میکند" و دستور راه رفتن را میدهد.
در افراد سالم، این علائم مغزی با عبور از نخاع، به اعصاب محرکه عضلات پا میرسد و پاها را به حرکت وا میدارد. در روش درمانی جدید، این علایم بهصورت بیسیم به یک کامپیوتر ارسال میشود و کامپیوتر با تبدیل آنها به علایم کامپیوتری، آنها را برای تراشه دوم میفرستد. درونکاشت، یا همان تراشه نخاعی، بر اساس دستور دریافتی، با ارسال چند پالس برقی، عصب مورد نظر را وادار میکند تا عضلات پا را منقبض کرده و باعث حرکت شود.
به گفته گروه تحقیقاتی ناظر در دانشگاه بوردو، میمونهای درمان شده قادر بودند کمابیش بلافاصله پس از تحریک تراشه مورد نظر راه بروند بیآن که به آموزش خاص یا درمان فیزیوتراپی نیاز داشته باشند. درعینحال، آنان گفتهاند که کاربرد این روش در انسان به "تفکر" بیشتری نیاز دارد.
پژوهشگران مدرسه پلیتکنیک فدرال در لوزان، سوئیس، با انجام دو عمل جراحی، تراشههایی را در مغز دو میمون ماکاک فلج قرار دادند و یکی از این دو حیوان پس از شش روز و دیگری ظرف دو هفته قدرت حرکت پاهای خود را به دست آورد. این عمل باعث افزایش امید به درمان بیماران قطع نخاعی شده است.
به اعتقاد اعضای این گروه پژوهشی ”دو تراشه کامپیوتری بهصورت رابط بین مغز و نخاع عمل میکند. نقش این دو تراشه فراهم کردن امکان مبادله علایم عصبی بین مغز و نخاع دو حیوان است.
ارتباط بین دو تراشه از طریق یک کامپیوتر صورت میگیرد و به علائم ارسالی از مغز امکان میدهد تا با "جهش" از فراز محل قطع نخاع، کنترل مغز بر اعصاب حرکت دهنده عضلات پا را بار دیگر برقرار سازد.
به این ترتیب، فرمان ارسالی از مغز بار دیگر از طریق نخاع، اعصاب هدایت کننده عضلات پا را تحریک کرده و این عضلات را به حرکت وا میدارد“.
گرگوار کورتین، استاد مهندسی اعصاب در پلیتکنیک لوزان، گفته است که "راز اصلی این روش در این است که ما عضلات مورد نظر حیوان را بهنحوی تحریک میکنیم تا بتواند پاهایش را به حرکت در آورد
پیشتر این روشی مشابه توسط همین گروه پژوهشی بروی موش انجام شده بود. در آن تحقیقات، موشهای فلج قادر شدند حرکت کنند و حتی از پله بالا بروند.
در مورد انسان هم، از الکترودها و درون کاشتها برای بازگرداندن قدرت حرکت به دست و پا استفاده شده اما تفاوت روش گروه سوئیسی با روشهای دیگر در این است که برای نخستین بار، این مغز میمون است که کنترل کامل عضلات را در اختیار میگیرد. و البته به شکل "بیسیم (وای فای)."
در روش جدید، دو تراشه رابط به کار میرود که شامل یک حسگر برای ارسال علائم مغزی و یک محرک عصبی در نخاع است. این دو تراشه در دو سوی محل قطع نخاع نصب میشود و عملاً بهصورت پلی برای بین دو طرف عمل میکند.
درونکاشت اول به اندازه یک سکه با قطر حدود دو سانتیمتر است که روی غشاء حرکتی مغز قرار میگیرد و این همان محل تصمیمگیری مغز در مورد راه رفتن است. این درونکاشت علایم ارسالی شامل فرمان راه رفتن را دریافت و ارسال میکند. اگر چه ممکن است فردی دچار قطع نخاع باشد، اما مغز او همچنان به راه رفتن و صدور دستور حرکت "فکر میکند" و دستور راه رفتن را میدهد.
در افراد سالم، این علائم مغزی با عبور از نخاع، به اعصاب محرکه عضلات پا میرسد و پاها را به حرکت وا میدارد. در روش درمانی جدید، این علایم بهصورت بیسیم به یک کامپیوتر ارسال میشود و کامپیوتر با تبدیل آنها به علایم کامپیوتری، آنها را برای تراشه دوم میفرستد. درونکاشت، یا همان تراشه نخاعی، بر اساس دستور دریافتی، با ارسال چند پالس برقی، عصب مورد نظر را وادار میکند تا عضلات پا را منقبض کرده و باعث حرکت شود.
به گفته گروه تحقیقاتی ناظر در دانشگاه بوردو، میمونهای درمان شده قادر بودند کمابیش بلافاصله پس از تحریک تراشه مورد نظر راه بروند بیآن که به آموزش خاص یا درمان فیزیوتراپی نیاز داشته باشند. درعینحال، آنان گفتهاند که کاربرد این روش در انسان به "تفکر" بیشتری نیاز دارد.