اخترشناسان عکس هایی نادر از یک ستاره کوچک پیش از انفجار، حین انفجار، و پس از انفجار آن در پدیده موسوم به "نو اختر کلاسیک" تهیه کرده‌اند.
این ستاره بخشی از یک منظومه دو ستاره‌ای است. در این منظومه یک ستاره از نوع کوتوله سفید، گاز شریک بسیار بزرگتر خود را می‌بلعد تا زمانی که منفجر شود. این انفجارها هر ۱۰ هزار سال تا یک میلیون سال یک بار روی می‌دهد.
این ستاره بخشی از یک منظومه دو ستاره‌ای است. در این منظومه یک ستاره از نوع کوتوله سفید، گاز شریک بسیار بزرگتر خود را می‌بلعد تا زمانی که منفجر شود. این انفجارها هر ۱۰ هزار سال تا یک میلیون سال یک بار روی می‌دهد.
رشته عکس هایی که در طول زمان به‌عنوان بخشی از آن پروژه تهیه شده به منجمان امکان داد عقب بروند و عکس ستاره پیش از انفجار در ماه مه ۲۰۰۹ را پیدا کنند.
شمک مروز نویسنده اصلی این مقاله که دانشجوی پی‌اچ‌دی در رصدخانه نجومی دانشگاه ورشو است درباره این رویداد گفت: "به لطف رصدهای طولانی مدت، توانستیم این نواختر (نووا) را چند سال قبل از انفجار و چند سال بعد از انفجار مطالعه کنیم این خیلی غیرعادی است چون نواخترها عموماً فقط وقتی جلب توجه می‌کنند که خیلی نورانی شده باشند، یعنی پس از فوران“.
این نوع نواخترها - در مقایسه با ابرنواختر یا سوپرنووا - با یک کوتوله سفید شروع می‌شوند. کوتوله سفید در واقع لاشه یک ستاره معمولی مثل خورشید پس از مرگ است که در یک مدار بسیار تنگ با یک ستاره فعال معمولی گیر می‌افتد.
فاصله میان این دو ستاره بسیار کم است یعنی به اندازه شعاع یک ستاره معمولی. چنان نزدیک که گاز ستاره بزرگتر ظرف پنج ساعت به کوتوله سفید می‌رسد.
این ماده اضافی روی سطح کوتوله سفید جمع می‌شود تا این‌که به یک انفجار هسته‌یی حرارتی ـ ترمونوکلیر - منجر می‌شود. اما مهم این‌که این انفجار فقط باعث پراکنده شدن مواد اضافه‌ای که از ستاره بزرگتر روی کوتوله سفید جمع شده، می شود. در نتیجه کوتوله سفید پس از انفجار سر جایش باقی می‌ماند.
آقای مروز گفت: "کل این سیستم از انفجار نواختر جان به در می‌برد... و به این ترتیب کل این فرآیند دوباره شروع می‌شود. بعد از چند هزار سال، نواختر دوباره منفجر می‌شود اما دیگر کسی قادر به دیدن آن نخواهد بود“.
آقای مروز می‌گوید: "آنچه ما مشاهده کردیم این بود که قبل از فوران، میزان جابه‌جایی جرم در سیستم دو ستاره‌ای خیلی پایین و بی‌ثبات بود. بعد از فوران، به نظر می‌رسد که جابه‌جایی جرم خیلی شدیدتر و با ثبات‌تر است این بدان معنی است که انفجاری که ما شاهد بودیم خواص سیستم دو ستاره‌ای را عوض کرده است“.
پروفسور کریستیان نیگ از دانشگاه سات‌همپتون در این باره گفت: "این رصدی فوق‌العاده است که بستری برای نظریه‌های ما در مورد چگونگی این انفجارها فراهم می‌کند واقعاً می‌توانیم میزان تابندگی و شرایط پیش از فوران را اندازه‌گیری کنیم؛ می‌توانیم از این اطلاعات برای ساختن مدل‌های فوران استفاده کنیم“.
