هنرمندی عاشق میهن دربند

کودکی 6ساله بودم که سریال سربداران را از تلویزیون کوچک و سیاه و سفید تماشا می‌کردم. یکی از شخصیتها «وزیر اعظم» بود. چندان حضور ذهن ندارم که محتوای سریال و کاراکترها چه بود ولی چهره هنرمندی را به یاد دارم که سالها بعد در مقاومتی گسترده برای آزادی مردم ایران با او هم سنگر شدم. بله او کسی نبود جز هنرمند آزاده «منصور قدر خواه». اولین بار که او را در سیمای آزادی دیدم، کمی که در چهره و لحن صحبت او دقت کردم، متوجه شدم که خود اوست و از چند تن از همرزمانم سؤال کردم تا مطمئن شوم و گفتند که خود اوست.

حال که دارم این سطور را می‌نویسم او دیگر به ظاهر در بین ما نیست اما ارزشهای والای انسانی او هر لحظه با ماست و انگیزه‌ی مبارزه با این رژیم هنرکش را بیشتر می‌کند. من هیچ‌گاه ابراز احساسات انسانی‌اش، در تجمع‌های اعتراضی پس از حمله 19فروردین، را از یاد نمی‌برم.

آه… این میهن چه گوهرهایی را در این سالیان تربیت کرده که حالا باید دور از میهن خود بدرود حیات گویند. همان هنرمندانی که هیچ‌گاه بر سر شرافت و کرامت انسانی‌شان حاضر به معامله با رژیم منحوس آخوندی نشدند. چه بسیار هنرمندانی که همیشه در صدر اخبار ایران و جهان هستند ولی خیلی کم هنرمندان میهن‌پرستی هستند که از ملاء خود، از نام و نشان و افتخار خود، چشم پوشیدند تا روزی بتوانند در میهن آزاد شده‌ی خود، هنر خویش را ارائه دهند.

مطمئن هستم که منصور قدرخواه در فردای آزادی ایران در تک به تک سکانس‌هایی که قصه‌های مقاومت را بازگو خواهند کرد و در یکایک فیلمها و سریالهایی که از شکوه پایداری و مقاومت چند ده ساله برای آزادی میهن ساخته خواهند شد و در گلخند تمامی بچه‌های اعماق و تمام مردم ایران زنده و جاویدان خواهد بود.

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود
گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آنجا شود
نوید آزادی.