اجلاس یک روزهٴ اوپک، که روز جمعه 13آذر در وین برگزار شد، یک شکست برای رژیم و سیاست نفتی آن بود. زنگنه وزیر نفت رژیم که در کنفرانس وین شرکت کرده بود، بر روی افزایش سهمیهٴ تولید نفت ایران در اوپک که بر اثر تحریمها از دست رفته بود، اصرار ورزید. این اصرار باعث شد که سقف تولید نفت در اوپک افزایش یافت، اما از آنجا که رژیم به‌لحاظ فنی و تکنولوژیک توان افزایش تولید را ندارد و به‌دلیل از دست دادن مشتریان خود، توان افزایش صادرات را نیز ندارد، در نتیجه این افزایش تولید اوپک نصیب کشورهایی مانند عربستان و عراق شد که توانایی افزایش تولید را دارند، اما دود ناشی از آن یعنی کاهش باز هم بیشتر بهای جهانی نفت به‌دلیل افزایش عرضه، به چشم رژیم رفت. رژیم در تلویزیون خود با بی‌نتیجه خواندن اجلاس وین، به شکست خود اعتراف کرد و گفت:
«در پی نشست تصمیم اوپک مبنی بر ثابت ماندن میزان تولید نفت اعضا، بهای نفت خام در بازارهای جهانی به زیر 40دلار در هر بشکه سقوط کرد». (15آذر)
بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت حسن روحانی هم گفت: «همان‌طورکه پیش‌بینی می‌شد اوپک نتوانست به تصمیم جدیدی برسد».
جالب است که رژیم، شکست خود را شکست کل اوپک جلوه می‌دهد. همچنین بر خلاف گفته این بخش خبری تلویزیون رژیم مبنی بر ثابت ماندن تولید اوپک، بخش دیگر تلویزیون رژیم از افزایش سقف تولید روزانهٴ اوپک به سطح ۳۱.۵میلیون بشکه و نتیجه آن در کاهش باز هم بیشتر قیمت جهانی نفت خبر داد و گفت: «با سقوط 60درصدی بهای نفت در یک سال گذشته از یک سو و چشم‌انداز بازگشت ایران به صحنهٴ تولید سابق خود از سوی دیگر، انتظار می‌رفت اوپک تولید نفت خود را کاهش دهد ولی برعکس عمل کرد. در نشست اوپک، سقف تولید اوپک از 30میلیون بشکه کنونی به ۳۱.۵میلیون بشکه در روز افزایش یافت؛ موضوعی که بلافاصله باعث ارزان شدن بیشتر نفت خام در بازارهای جهانی شد. عربستان، کویت و امارات، بدون آن‌که موضوع افزایش تولید ایران پس از برجام و بازگشت آن به میزان سهمیه تعیین شده خود را بپذیرند، بر این مسأله اصرار کردند که بازارها کشش نفت بیشتر را دارند» (13آذر).
نکته مهم دیگر در این اجلاس این بود که زنگنه قبلاً ادعا کرده بود که برای افزودن بر میزان تولید خود منتظر اجازهٴ اوپک نخواهد ماند، اما 168مین اجلاس اوپک درخواست رژیم برای افزایش تولید سهمیهٴ خود به میزان یک میلیون بشکه را مسکوت گذاشت و این شکست دیگری برای رژیم بود. یک کارشناس بازار نفت به شبکهٴ تلویزیونی الجزیره گفت:
«مشخص شد که اعضای اوپک نمی‌توانند با هم به توافق برسند، در نتیجه آنها به یک گزینه پراگماتیستی روی آوردند. در حقیقت موضوعاتی را معلق نگاه داشتند. تولیدات ایران بعد از برداشته شدن تحریمها، یکی از این موضوعات معلق است» (14آذر).
الجزیره گزارش داد:
«وزیر نفت رژیم ایران گفت تهران آماده مذاکره بر سر سهمیه‌های اوپک نیست مگر این‌که تولیدات به پیش از تحریمها برسد. زنگنه اضافه کرد چاه‌هایمان را آزمایش کرده‌ایم و دیدیم که به‌خوبی کار می‌کنند و مطمئن هستیم که می‌توانیم یک میلیون بشکه دیگر تولید کنیم و به بازار عرضه کنیم».
اما رژیم در مورد نفت دچار تناقض دردناکی است، از یک طرف به‌شدت به درآمد ناشی از درآمد نفت نیاز دارد و می‌خواهد تولید خود را افزایش دهد، اما از طرف نه تنها قادر به افزایش تولید و افزایش میزان صادرات خود نیست، بلکه اگر هم بتواند، تولید اضافی، موجب کاهش قیمت نفت و زیان رژیم می‌شود.
روزنامه جوان ارگان سپاه پاسداران (14آذر 94) در قسمتی از مقاله‌یی با عنوان: «شکست در بازی بزرگ نفتی با عربستان سعودی» به توصیف وضعیت پرداخت و نوشت:
«به باور بیشتر کارشناسان، اصرار ایران برای باز پس‌گیری سهمیه خود در اوپک بدون رعایت سقف تولید در اوپک، راهبردی اشتباه و جبران‌ناپذیر بود که عربستان در انتظار مطرح شدنش در اجلاس بود، اگر ایران به جای راهبرد «سهمیه طلبی» راهبرد «حفظ سقف تولید» را دنبال می‌کرد، چنین گاف بزرگی موجب استهزای نمایه ایران در اوپک نمی‌شد… وزیر نفت ایران بازی بزرگی را به سعودیها باخت؛ نه توانست سهمیه ایران را پس بگیرد و نه موفق شد سقف تولید را ثابت نگه‌دارد».
«در پی نشست تصمیم اوپک مبنی بر ثابت ماندن میزان تولید نفت اعضا، بهای نفت خام در بازارهای جهانی به زیر 40دلار در هر بشکه سقوط کرد». (15آذر)
بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت حسن روحانی هم گفت: «همان‌طورکه پیش‌بینی می‌شد اوپک نتوانست به تصمیم جدیدی برسد».
جالب است که رژیم، شکست خود را شکست کل اوپک جلوه می‌دهد. همچنین بر خلاف گفته این بخش خبری تلویزیون رژیم مبنی بر ثابت ماندن تولید اوپک، بخش دیگر تلویزیون رژیم از افزایش سقف تولید روزانهٴ اوپک به سطح ۳۱.۵میلیون بشکه و نتیجه آن در کاهش باز هم بیشتر قیمت جهانی نفت خبر داد و گفت: «با سقوط 60درصدی بهای نفت در یک سال گذشته از یک سو و چشم‌انداز بازگشت ایران به صحنهٴ تولید سابق خود از سوی دیگر، انتظار می‌رفت اوپک تولید نفت خود را کاهش دهد ولی برعکس عمل کرد. در نشست اوپک، سقف تولید اوپک از 30میلیون بشکه کنونی به ۳۱.۵میلیون بشکه در روز افزایش یافت؛ موضوعی که بلافاصله باعث ارزان شدن بیشتر نفت خام در بازارهای جهانی شد. عربستان، کویت و امارات، بدون آن‌که موضوع افزایش تولید ایران پس از برجام و بازگشت آن به میزان سهمیه تعیین شده خود را بپذیرند، بر این مسأله اصرار کردند که بازارها کشش نفت بیشتر را دارند» (13آذر).
نکته مهم دیگر در این اجلاس این بود که زنگنه قبلاً ادعا کرده بود که برای افزودن بر میزان تولید خود منتظر اجازهٴ اوپک نخواهد ماند، اما 168مین اجلاس اوپک درخواست رژیم برای افزایش تولید سهمیهٴ خود به میزان یک میلیون بشکه را مسکوت گذاشت و این شکست دیگری برای رژیم بود. یک کارشناس بازار نفت به شبکهٴ تلویزیونی الجزیره گفت:
«مشخص شد که اعضای اوپک نمی‌توانند با هم به توافق برسند، در نتیجه آنها به یک گزینه پراگماتیستی روی آوردند. در حقیقت موضوعاتی را معلق نگاه داشتند. تولیدات ایران بعد از برداشته شدن تحریمها، یکی از این موضوعات معلق است» (14آذر).
الجزیره گزارش داد:
«وزیر نفت رژیم ایران گفت تهران آماده مذاکره بر سر سهمیه‌های اوپک نیست مگر این‌که تولیدات به پیش از تحریمها برسد. زنگنه اضافه کرد چاه‌هایمان را آزمایش کرده‌ایم و دیدیم که به‌خوبی کار می‌کنند و مطمئن هستیم که می‌توانیم یک میلیون بشکه دیگر تولید کنیم و به بازار عرضه کنیم».
اما رژیم در مورد نفت دچار تناقض دردناکی است، از یک طرف به‌شدت به درآمد ناشی از درآمد نفت نیاز دارد و می‌خواهد تولید خود را افزایش دهد، اما از طرف نه تنها قادر به افزایش تولید و افزایش میزان صادرات خود نیست، بلکه اگر هم بتواند، تولید اضافی، موجب کاهش قیمت نفت و زیان رژیم می‌شود.
روزنامه جوان ارگان سپاه پاسداران (14آذر 94) در قسمتی از مقاله‌یی با عنوان: «شکست در بازی بزرگ نفتی با عربستان سعودی» به توصیف وضعیت پرداخت و نوشت:
«به باور بیشتر کارشناسان، اصرار ایران برای باز پس‌گیری سهمیه خود در اوپک بدون رعایت سقف تولید در اوپک، راهبردی اشتباه و جبران‌ناپذیر بود که عربستان در انتظار مطرح شدنش در اجلاس بود، اگر ایران به جای راهبرد «سهمیه طلبی» راهبرد «حفظ سقف تولید» را دنبال می‌کرد، چنین گاف بزرگی موجب استهزای نمایه ایران در اوپک نمی‌شد… وزیر نفت ایران بازی بزرگی را به سعودیها باخت؛ نه توانست سهمیه ایران را پس بگیرد و نه موفق شد سقف تولید را ثابت نگه‌دارد».
