یک خانم: ای خدا! ای مردم! ترا بخدا! ترا بخدا کمکم کنید!
خبرنگار: مشکل شما چیست؟
خانم: مشکل داروی بچه‌ام است…
این خانم هموطن متکدی نیست. این فریادهای غم‌انگیز مادریست که بعد از ساعتها و روزها دوندگی در بیمارستانها و داروخانه‌ها نتوانسته داروی فرزندش را پیدا کند. حتی حاضر است که هر چه دارد را بفروشد و پول دارو را بدهد، ولی اصلاً دارویی وجود ندارد. فرزندی که باخون دل بزرگش کرده، حالا در حال مرگ است. این خبرنگار هم که از او سؤال می‌کند، از تلویزیون رژیم است که فقط می‌خواهد با رنگ و لعاب تبلیغاتی، سروته این موضوع را به‌هم ببندد. حتماً در نتیجه‌گیری برنامه خود، اشکال اصلی را به خود این مادر و فرزندش برمی‌گرداند و یا مشکل را، عوامل بیگانه و تحریم و... معرفی خواهد کرد. در حالی‌که همه می‌دانند که این آخوندهای حاکم هستند که مسبب اصلی این نقصان بزرگ در امر دارو درمان و امکانات پزشکی در کشور هستند.
در شرایطی که در کشورهای متمدن و دموکراتیک دنیا، حل مسأله دارو درمان با دولت است و تمام مخارج آن را دولت متقبل می‌شود، در حاکمیت آخوندها این امر فقط عاملی برای به جیب زدن پول مردم تحت ستم است. مردمانی که بهای آن را هر روز با تن و جان خود می‌دهند.
در خبرها آمده بود یکی از کارگران کارخانه داروپخش، با سقوط از طبقه چهارم ساختمان، به زندگی‌اش پایان داد. همکارانش دلیل خودکشی او را ناتوانی‌اش در تأمین هزینهٴ داروهای فرزندش عنوان کردند. (۹/۲/۱۳94)
و یا کارگران خوزستانی فریاد می‌زدند: «کارگران به ناچار کلیه یا اعضای بدن خود را برای تأمین دارو و درمان به حراج گذاشته‌اند». (۲۹/۱/۱۳94)
در تجمعی دیگر، بیش از50نفراز بیماران مبتلا به هپاتیت و نارسایی کلیه، در برابر بیمارستانی در ساوه گفتند: «نبود دستگاههای کافی دیالیز و داروهای بیماران خاص، سبب شده که ما هرهفته متحمل هزینه‌های سنگین شویم». (۵/۱۰/۱۳93)
در این میان، داروهایی هم که با هزار خون‌دل به‌دست می‌آید، استاندارد نیست. به‌صورتیکه یک بیمار در تلویزیون رژیم معترض بود و گفت: «خیلی از داروها اثری که باید بگذارند را ندارند. دکتر می‌گوید اگر دوز آن را بالا ببریم شاید اثرگذاری داشته باشد. در همین صحنه، پزشک نیز بر حرف بیمار صحه می‌گذارد و می‌گوید: «ما هم قبول داریم که بعضی از داروهایی که تجویز می‌کنیم اثر ندارند». (۱۹/۱۰/۹۴)
کمبود دارو به حدیست که یک شهروند فریاد می‌زد: «به‌دنبال آمپولی برای سرطان مثانه هستم، ولی گیر نمی‌آید. الآن دو ماه است که داروی شیمی درمانی گیرم نمی‌آید». در موردی دیگر، هموطنی گفت: «دارویی که باید هر دو هفته یکبار مصرف می‌کردم را هنوز پیدا نکرده‌ام». (تلوزیون رژیم-۱۸/۱۰/۹۴)
اما در روی دیگر سکه، غارتگران و کارگزاران بی‌کفایت را می‌بینیم که فقط درصدد کوچک جلوه دادن این مشکل جامعه هستند. به‌صورتیکه «دیناروند» معاون غذا و دارو وزارت بهداشت رژیم در سخنانی وقیحانه گفت: «کمبودهای دارویمان در سال 93 نسبت به سال 92 بسیار کمتر بود. (تلویزیون رژیم- ۱۸/۱/۹۴)
اما حالا چه کسی پاسخ این را می‌دهد که در بیمارستانها و داروخانه‌ها انبوه داروهای قاچاق و تقلبی بیداد می‌کند. آن‌چنان که از 6هزار قلم دارویی که در ایران مصرف می‌شود، مقدار قابل توجهی از آن، داروهای قاچاق و تقلبی است. بیماری که آمپول تقلبی در بیمارستان برای او تزریق شده دچار عفونت شده. بیمار دیگری فاکتور خرید دارویی از هلال احمر رژیم را نشان می‌دهد که داروها تقلبی بوده است. (تلویزیون رژیم- 16اسفند 93)
روزنامه حکومتی اعتماد نیز نوشت: «15 بیمار تحت درمان در کلینیک چشم پزشکی رازی بر اثر تزریق داروهای نامعتبر، بینایی خود را از دست داده‌اند». (17اسفند 93)
در گزارشی دیگر یکی از کارگزاران رژیم به‌نام «جنابی» گفت: «در یک سری مراکز غیرمجاز سمعک‌های قاچاق توزیع می‌شود». (تلوزیون رژیم- ۲۷/۱۲/۹۳)
سایت حکومتی تابناک هم نوشت: «وزیر بهداشت و درمان نیز موضوع آلوده بودن بخشی از آمپول‌ها را تأیید کرده». (16اسفند93)
این‌چنین است که مافیای حکومتی و دولتی قاچاق، با وارد کردن داروهای تقلبی و توزیع آنها در داروخانه‌ها و مراکز درمانی، با جان مردم محروم بازی می‌کنند.
اما نقطه اوج این رذالت و چپاولگری در خبر زیر بود. خبری که دندان خشم هر شنونده‌ای را به‌هم می‌فشارد و فریادش برمی‌آید.
«دکتر سلیمان حیدری سرپرست تیم پزشکی اعزامی ایران به یمن گفت: «جمهوری اسلامی ایران تا کنون 24تن دارو را همراه با یک تیم پزشکی متخصص 6نفره به یمن ارسال کرده و 52نفر از مجروحان حادثه تروریستی روز جمعه برای مداوا به بیمارستان بقیه‌الله تهران منتقل شدند». (خبرگزاری تسنیم رژیم- ۴/۱/۹۴)
بله، در این حاکمیت، دارو به جای مرهم درد بودن برای مردم کشورمان، صرف مطامع صدور تروریسم و ارتجاع می‌شود. حتماً بعد از شنیدن این خبر، به آن مادر داغدار که برای به‌دست آوردن داروی فرزندش فریاد می‌زد، باید بگوییم که داروی فرزندش در یمن است.
خبرنگار: مشکل شما چیست؟
خانم: مشکل داروی بچه‌ام است…
این خانم هموطن متکدی نیست. این فریادهای غم‌انگیز مادریست که بعد از ساعتها و روزها دوندگی در بیمارستانها و داروخانه‌ها نتوانسته داروی فرزندش را پیدا کند. حتی حاضر است که هر چه دارد را بفروشد و پول دارو را بدهد، ولی اصلاً دارویی وجود ندارد. فرزندی که باخون دل بزرگش کرده، حالا در حال مرگ است. این خبرنگار هم که از او سؤال می‌کند، از تلویزیون رژیم است که فقط می‌خواهد با رنگ و لعاب تبلیغاتی، سروته این موضوع را به‌هم ببندد. حتماً در نتیجه‌گیری برنامه خود، اشکال اصلی را به خود این مادر و فرزندش برمی‌گرداند و یا مشکل را، عوامل بیگانه و تحریم و... معرفی خواهد کرد. در حالی‌که همه می‌دانند که این آخوندهای حاکم هستند که مسبب اصلی این نقصان بزرگ در امر دارو درمان و امکانات پزشکی در کشور هستند.
در شرایطی که در کشورهای متمدن و دموکراتیک دنیا، حل مسأله دارو درمان با دولت است و تمام مخارج آن را دولت متقبل می‌شود، در حاکمیت آخوندها این امر فقط عاملی برای به جیب زدن پول مردم تحت ستم است. مردمانی که بهای آن را هر روز با تن و جان خود می‌دهند.
در خبرها آمده بود یکی از کارگران کارخانه داروپخش، با سقوط از طبقه چهارم ساختمان، به زندگی‌اش پایان داد. همکارانش دلیل خودکشی او را ناتوانی‌اش در تأمین هزینهٴ داروهای فرزندش عنوان کردند. (۹/۲/۱۳94)
و یا کارگران خوزستانی فریاد می‌زدند: «کارگران به ناچار کلیه یا اعضای بدن خود را برای تأمین دارو و درمان به حراج گذاشته‌اند». (۲۹/۱/۱۳94)
در تجمعی دیگر، بیش از50نفراز بیماران مبتلا به هپاتیت و نارسایی کلیه، در برابر بیمارستانی در ساوه گفتند: «نبود دستگاههای کافی دیالیز و داروهای بیماران خاص، سبب شده که ما هرهفته متحمل هزینه‌های سنگین شویم». (۵/۱۰/۱۳93)
در این میان، داروهایی هم که با هزار خون‌دل به‌دست می‌آید، استاندارد نیست. به‌صورتیکه یک بیمار در تلویزیون رژیم معترض بود و گفت: «خیلی از داروها اثری که باید بگذارند را ندارند. دکتر می‌گوید اگر دوز آن را بالا ببریم شاید اثرگذاری داشته باشد. در همین صحنه، پزشک نیز بر حرف بیمار صحه می‌گذارد و می‌گوید: «ما هم قبول داریم که بعضی از داروهایی که تجویز می‌کنیم اثر ندارند». (۱۹/۱۰/۹۴)
کمبود دارو به حدیست که یک شهروند فریاد می‌زد: «به‌دنبال آمپولی برای سرطان مثانه هستم، ولی گیر نمی‌آید. الآن دو ماه است که داروی شیمی درمانی گیرم نمی‌آید». در موردی دیگر، هموطنی گفت: «دارویی که باید هر دو هفته یکبار مصرف می‌کردم را هنوز پیدا نکرده‌ام». (تلوزیون رژیم-۱۸/۱۰/۹۴)
اما در روی دیگر سکه، غارتگران و کارگزاران بی‌کفایت را می‌بینیم که فقط درصدد کوچک جلوه دادن این مشکل جامعه هستند. به‌صورتیکه «دیناروند» معاون غذا و دارو وزارت بهداشت رژیم در سخنانی وقیحانه گفت: «کمبودهای دارویمان در سال 93 نسبت به سال 92 بسیار کمتر بود. (تلویزیون رژیم- ۱۸/۱/۹۴)
اما حالا چه کسی پاسخ این را می‌دهد که در بیمارستانها و داروخانه‌ها انبوه داروهای قاچاق و تقلبی بیداد می‌کند. آن‌چنان که از 6هزار قلم دارویی که در ایران مصرف می‌شود، مقدار قابل توجهی از آن، داروهای قاچاق و تقلبی است. بیماری که آمپول تقلبی در بیمارستان برای او تزریق شده دچار عفونت شده. بیمار دیگری فاکتور خرید دارویی از هلال احمر رژیم را نشان می‌دهد که داروها تقلبی بوده است. (تلویزیون رژیم- 16اسفند 93)
روزنامه حکومتی اعتماد نیز نوشت: «15 بیمار تحت درمان در کلینیک چشم پزشکی رازی بر اثر تزریق داروهای نامعتبر، بینایی خود را از دست داده‌اند». (17اسفند 93)
در گزارشی دیگر یکی از کارگزاران رژیم به‌نام «جنابی» گفت: «در یک سری مراکز غیرمجاز سمعک‌های قاچاق توزیع می‌شود». (تلوزیون رژیم- ۲۷/۱۲/۹۳)
سایت حکومتی تابناک هم نوشت: «وزیر بهداشت و درمان نیز موضوع آلوده بودن بخشی از آمپول‌ها را تأیید کرده». (16اسفند93)
این‌چنین است که مافیای حکومتی و دولتی قاچاق، با وارد کردن داروهای تقلبی و توزیع آنها در داروخانه‌ها و مراکز درمانی، با جان مردم محروم بازی می‌کنند.
اما نقطه اوج این رذالت و چپاولگری در خبر زیر بود. خبری که دندان خشم هر شنونده‌ای را به‌هم می‌فشارد و فریادش برمی‌آید.
«دکتر سلیمان حیدری سرپرست تیم پزشکی اعزامی ایران به یمن گفت: «جمهوری اسلامی ایران تا کنون 24تن دارو را همراه با یک تیم پزشکی متخصص 6نفره به یمن ارسال کرده و 52نفر از مجروحان حادثه تروریستی روز جمعه برای مداوا به بیمارستان بقیه‌الله تهران منتقل شدند». (خبرگزاری تسنیم رژیم- ۴/۱/۹۴)
بله، در این حاکمیت، دارو به جای مرهم درد بودن برای مردم کشورمان، صرف مطامع صدور تروریسم و ارتجاع می‌شود. حتماً بعد از شنیدن این خبر، به آن مادر داغدار که برای به‌دست آوردن داروی فرزندش فریاد می‌زد، باید بگوییم که داروی فرزندش در یمن است.
