دولت آخوند حسن روحانی به کارگران مجوز راهپیمایی برای روز کارگر نداد. توجیه دولت روحانی برای ندادن مجوز راهپیمایی به کارگران، سخنرانی نمایشی روحانی در روز کارگر است. اما کارگران در شهرها و استانهای مختلف اعلام کرده‌اند، بی‌اعتنا به این تصمیم ضد‌مردمی و ضدکارگری آخوند روحانی، در روز کارگر گردهمایی خواهند داشت و علیه سیاستهای ضد‌مردمی و ضدکارگری نظام آخوندی و دولت آخوند روحانی راهپیمایی خواهند کرد و به هیچ‌وجه به این تصمیم ضدکارگری دولت روحانی تن نخواهند داد.
در بسیاری از سالها رژیم آخوندی که از یک سو در وحشت از خشم کارگران توان ممنوع کردن راهپیمایی روز کارگر را نداشت و از طرف دیگر هراس داشت که هر تجمع کارگری به‌دلیل نفرت کارگران از رژیم روی سر خود رژیم خراب شود، تلاش کرده است که با شگردهای رسوا تظاهرات روز جهانی کارگر را مخدوش کند، مثلاً این‌طور وانمود کند که گویا کارگران در روز جهانی کارگر تظاهرات کرده و به جای طرح مسائل اصلی خود هم‌چون حقوق معوقه، دستمزدهای پایین، ناامنی شغلی و... در حمایت از «انرژی هسته‌یی» به‌عنوان «حق مسلم» خود شعار داده‌اند، یا اجازه موجز راهپیمایی می‌داد اما به جای روز 11اردیبهشت، تاریخ مجوز را برای روز 7اردیبهشت صادر می‌کرد. یا روز کارگر را با روز معلم که آخوندها آن را 12اردیبهشت و سالمرگ مطهری می‌دانند، تلفیق کرده و مدعی می‌شد که در روز هفتم اردیبهشت هم معلمان و هم کارگران با هم راهپیمایی خواهند کرد. فایده این شگردهای زبونانه و مفتضح این بود که رژیم به‌صورت رسمی تجمعات و راهپیماییهای مستقل کارگری را ممنوع نمی‌کرد، اما در عمل مانع تجمع و راهپیمایی کارگران می‌شد.
اما اکنون به نظر می‌رسد دولت به اصلاح ”تدبیر و امید“ ضعیف‌تر از آن است و ترس و وحشت از اعتراض کارگرانی که جانشان به لبشان رسیده است آن‌چنان وحشتی بر رژیم مستولی کرده است که شیخ شیاد حتی حفظ ظاهر نکرده و رسماً تجمع وراهپیمایی را ممنوع کرده است.
وزیر ضدکارگری دولت روحانی، علی ربیعی اعلام کرده است امکان راهپیمایی مستقل کارگری وجود ندارد.
خبرگزاری حکومتی ایلنا از قول ربیعی می‌نویسد: ”ربیعی دیروز در جلسه‌ای برای بزرگداشت زنان کارگر گفته است: «مراسم روز جهانی کارگر با حضور رئیس‌جمهور برگزار می‌شود، بنابراین برگزاری این مراسم به‌صورت راهپیمایی امکانپذیر نیست». وزیر کار گفته است: «سخنرانی رئیس‌جمهور و راهپیمایی کارگران به‌طور همزمان ممکن نیست»“.
دولت و شخص روحانی به این پاسخ نمی‌دهند که اولاً چرا کارگران مجوز راهپیمایی ندارند و ثانیا چه ربطی بین راهپیمایی تشکلهای کارگری مستقل و یک تجمع به‌اصطلاح ”کارگری“ ، نمایشی و پوشالی دولتی وجود دارد؟
ترس دولت روحانی از ندادن مجوز برای راهپیمایی و تجمعات کارگری مستقل از تجمع حکومتی چیست؟
علیرضا محجوب دبیرکل نهاد ضدکارگری موسوم به خانه کارگر، دلیل این تصمیم ضدکارگری دولت روحانی را به‌طور تلویحی آشکار می‌کند.
خبرگزاری حکومتی ایلنا می‌نویسد: ”به گفته محجوب اتهام اخلال در مبانی اسلام به جامعه کارگری نمی‌چسبد و تنها سلاح کارگران کارشان است. بنابراین اقدام دولت در مجوز ندادن به کارگران برای راهپیمایی روز جهانی کارگر توجیهی ندارد“.
واضح است که منظور دولت آخوند روحانی از اخلال کارگران در مبانی اسلام توسط جامعه کارگری ایران، نفرت عمومی کارگران از ظلم و ستمی است که توسط این حکومت ضد‌مردمی بر کارگران وارد می‌شود.
ترس دولت روحانی این است که نفرت کارگران ایران از این رژیم باعث شود که در روز کارگر حالت انفجاری به خود بگیرد و کاردست نظام و دولت ضد‌مردمی آن بدهد.
دولت روحانی بیش از هرکس دیگر به وضعیت انفجاری جامعه و به‌ویژه به خشم و نفرت کارگران از این رژیم واقف است، بنابراین بی‌دلیل نیست که این دولت کوچکترین اعتراض کارگران به تضییع حقوقشان و شرایط برده وار درکارخانه‌ها را اخلال در مبانی ”اسلام“ یعنی اخلال در مبانی نظام ولایت‌فقیه تعبیر می‌کند.
ضمنا ترس از این‌که جامعه کارگری ایران ممکن است در مبانی نظام ولایت آخوندی اخلال کند، بیانگر سستی بنیان این نظام ضد‌مردمی است که یک تجمع کارگری و راهپیمایی کارگران به اخلال د رمبانی ”اسلام“ (نظام ولایت‌فقیه) تعبیرشود.
سردمداران این نظام فاسد به این سؤال پاسخ نمی‌دهند که آن همه لاف وگزاف در زمینه قدرت نظام آخوندی کجا رفت؟
گفته دبیرکل خانه کارگر رژیم، بیان کننده یک واقعیت است که بنیان این نظام ضد مردمی، آن‌قدر سست و پوشالی است که نمی‌تواند تجمع کارگران را که در همه جهان به‌رسمیت شناخته شده است و حتی در قانون اساسی خود رژیم به‌رسمیت شناخته شده را تحمل کند.
رئیس‌جمهور به‌اصطلاح ”اعتدالگرای“ رژیم نیز که آن همه در مورد ”تدبیر و امید“ و ”آزادی و رفاه مردم“ پوشال می‌بافت و به حرافیهای آخوندهای منبری رژیم متوسل می‌شد، تاب تحمل یک همایش مستقل یا راهپیمایی مستقل کارگری را ندارد و به این بهانه که چون رئیس‌جمهور در جمع مزدوران اجیرشده رژیم که عنوان کارگربه آنها داده، سخنرانی دارد، باید به کارگران و جمعیتهای مستقل کارگری اجازه راهپیمایی و تجمع نداد.
همان‌طور که اشاره شد کارگران در فراخوانهایشان وقعی به این گفته وزیر کاردولت آخوند حسن روحانی نگذاشته‌اند و بی‌اعتنا به حضور آخوند روحانی در جمع مزدوران اجیره شده رژیم که عنوان کارگر به آنها می‌دهند، روز 11اردیبهشت، روز کارگر را گرامی می‌دارند و علیه سیاستهای ضد‌مردمی و ضدکارگری دولت آخوند روحانی به خیابانها می‌آیند و این روز را به نمایش نفرت کارگران ایران از نظام ولایت‌فقیه و دولت ضدکارگری آخوند روحانی تبدیل می‌کنند.
در بسیاری از سالها رژیم آخوندی که از یک سو در وحشت از خشم کارگران توان ممنوع کردن راهپیمایی روز کارگر را نداشت و از طرف دیگر هراس داشت که هر تجمع کارگری به‌دلیل نفرت کارگران از رژیم روی سر خود رژیم خراب شود، تلاش کرده است که با شگردهای رسوا تظاهرات روز جهانی کارگر را مخدوش کند، مثلاً این‌طور وانمود کند که گویا کارگران در روز جهانی کارگر تظاهرات کرده و به جای طرح مسائل اصلی خود هم‌چون حقوق معوقه، دستمزدهای پایین، ناامنی شغلی و... در حمایت از «انرژی هسته‌یی» به‌عنوان «حق مسلم» خود شعار داده‌اند، یا اجازه موجز راهپیمایی می‌داد اما به جای روز 11اردیبهشت، تاریخ مجوز را برای روز 7اردیبهشت صادر می‌کرد. یا روز کارگر را با روز معلم که آخوندها آن را 12اردیبهشت و سالمرگ مطهری می‌دانند، تلفیق کرده و مدعی می‌شد که در روز هفتم اردیبهشت هم معلمان و هم کارگران با هم راهپیمایی خواهند کرد. فایده این شگردهای زبونانه و مفتضح این بود که رژیم به‌صورت رسمی تجمعات و راهپیماییهای مستقل کارگری را ممنوع نمی‌کرد، اما در عمل مانع تجمع و راهپیمایی کارگران می‌شد.
اما اکنون به نظر می‌رسد دولت به اصلاح ”تدبیر و امید“ ضعیف‌تر از آن است و ترس و وحشت از اعتراض کارگرانی که جانشان به لبشان رسیده است آن‌چنان وحشتی بر رژیم مستولی کرده است که شیخ شیاد حتی حفظ ظاهر نکرده و رسماً تجمع وراهپیمایی را ممنوع کرده است.
وزیر ضدکارگری دولت روحانی، علی ربیعی اعلام کرده است امکان راهپیمایی مستقل کارگری وجود ندارد.
خبرگزاری حکومتی ایلنا از قول ربیعی می‌نویسد: ”ربیعی دیروز در جلسه‌ای برای بزرگداشت زنان کارگر گفته است: «مراسم روز جهانی کارگر با حضور رئیس‌جمهور برگزار می‌شود، بنابراین برگزاری این مراسم به‌صورت راهپیمایی امکانپذیر نیست». وزیر کار گفته است: «سخنرانی رئیس‌جمهور و راهپیمایی کارگران به‌طور همزمان ممکن نیست»“.
دولت و شخص روحانی به این پاسخ نمی‌دهند که اولاً چرا کارگران مجوز راهپیمایی ندارند و ثانیا چه ربطی بین راهپیمایی تشکلهای کارگری مستقل و یک تجمع به‌اصطلاح ”کارگری“ ، نمایشی و پوشالی دولتی وجود دارد؟
ترس دولت روحانی از ندادن مجوز برای راهپیمایی و تجمعات کارگری مستقل از تجمع حکومتی چیست؟
علیرضا محجوب دبیرکل نهاد ضدکارگری موسوم به خانه کارگر، دلیل این تصمیم ضدکارگری دولت روحانی را به‌طور تلویحی آشکار می‌کند.
خبرگزاری حکومتی ایلنا می‌نویسد: ”به گفته محجوب اتهام اخلال در مبانی اسلام به جامعه کارگری نمی‌چسبد و تنها سلاح کارگران کارشان است. بنابراین اقدام دولت در مجوز ندادن به کارگران برای راهپیمایی روز جهانی کارگر توجیهی ندارد“.
واضح است که منظور دولت آخوند روحانی از اخلال کارگران در مبانی اسلام توسط جامعه کارگری ایران، نفرت عمومی کارگران از ظلم و ستمی است که توسط این حکومت ضد‌مردمی بر کارگران وارد می‌شود.
ترس دولت روحانی این است که نفرت کارگران ایران از این رژیم باعث شود که در روز کارگر حالت انفجاری به خود بگیرد و کاردست نظام و دولت ضد‌مردمی آن بدهد.
دولت روحانی بیش از هرکس دیگر به وضعیت انفجاری جامعه و به‌ویژه به خشم و نفرت کارگران از این رژیم واقف است، بنابراین بی‌دلیل نیست که این دولت کوچکترین اعتراض کارگران به تضییع حقوقشان و شرایط برده وار درکارخانه‌ها را اخلال در مبانی ”اسلام“ یعنی اخلال در مبانی نظام ولایت‌فقیه تعبیر می‌کند.
ضمنا ترس از این‌که جامعه کارگری ایران ممکن است در مبانی نظام ولایت آخوندی اخلال کند، بیانگر سستی بنیان این نظام ضد‌مردمی است که یک تجمع کارگری و راهپیمایی کارگران به اخلال د رمبانی ”اسلام“ (نظام ولایت‌فقیه) تعبیرشود.
سردمداران این نظام فاسد به این سؤال پاسخ نمی‌دهند که آن همه لاف وگزاف در زمینه قدرت نظام آخوندی کجا رفت؟
گفته دبیرکل خانه کارگر رژیم، بیان کننده یک واقعیت است که بنیان این نظام ضد مردمی، آن‌قدر سست و پوشالی است که نمی‌تواند تجمع کارگران را که در همه جهان به‌رسمیت شناخته شده است و حتی در قانون اساسی خود رژیم به‌رسمیت شناخته شده را تحمل کند.
رئیس‌جمهور به‌اصطلاح ”اعتدالگرای“ رژیم نیز که آن همه در مورد ”تدبیر و امید“ و ”آزادی و رفاه مردم“ پوشال می‌بافت و به حرافیهای آخوندهای منبری رژیم متوسل می‌شد، تاب تحمل یک همایش مستقل یا راهپیمایی مستقل کارگری را ندارد و به این بهانه که چون رئیس‌جمهور در جمع مزدوران اجیرشده رژیم که عنوان کارگربه آنها داده، سخنرانی دارد، باید به کارگران و جمعیتهای مستقل کارگری اجازه راهپیمایی و تجمع نداد.
همان‌طور که اشاره شد کارگران در فراخوانهایشان وقعی به این گفته وزیر کاردولت آخوند حسن روحانی نگذاشته‌اند و بی‌اعتنا به حضور آخوند روحانی در جمع مزدوران اجیره شده رژیم که عنوان کارگر به آنها می‌دهند، روز 11اردیبهشت، روز کارگر را گرامی می‌دارند و علیه سیاستهای ضد‌مردمی و ضدکارگری دولت آخوند روحانی به خیابانها می‌آیند و این روز را به نمایش نفرت کارگران ایران از نظام ولایت‌فقیه و دولت ضدکارگری آخوند روحانی تبدیل می‌کنند.
