پاریس - شهرداری ۱۷
کنفرانس «ایران بپا خاسته در مقابل رژیم اعدامها» سه‌شنبه ۴ شهریور در شهرداری ۱۷ پاریس با حضور خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران و شهرداران و شخصیتهای فرانسوی و بین‌المللی
سخنرانی خانم مریم رجوی در شهرداری ۱۷ پاریس
سخنان شهردار ژوفروا بولار، ژیلبر میتران، فرانسوا لوگاره، مارک الیس، آلن ویوین، خانم گملین، خانم آتیاس، ولفگانگ شومبرگ، یواخیم روکر، سونا بیسرکو و پیام ویدئویی پروفسور جاوید رحمان
خانم مریم رجوی: در ۲۶ اوت ۱۷۸۹ اعلامیه حقوق‌بشر و شهروندی به‌مثابه یک دست‌آورد تاریخی برای بشریت به تصویب مجلس مؤسسان ملی فرانسه رسید. آیا قابل تصور است که امروز دولتها در حال مماشات با رژیمی باشند که تمامیت این اعلامیه را نقض می‌کند؟
در ماه ژوییه، حداقل ۱۱۴نفر اعدام شدند. در دوره پزشکیان ۱۶۳۰ اعدام شدند. به دو دلیل: اول این‌که رژیم از مردم می‌ترسد و دوم عدم مجازات و پاسخگویی مسئولان این جنایتها.
مردم روزانه رنج می‌کشند. نه برق وجود دارد نه آب، نه نان و قیمتها بسیار بالاست. اعتراض روزانه در همه جا جریان دارد. مردم شیراز و کازرون به خیابان آمده و فریاد می‌زدند «آزادی، آزادی». اعدام و سرکوب تنها راه جلوگیری از قیام مردمی است.
کسانی که این جنایات را امروز مرتکب می‌شوند همان کسانی هستند که قتل‌عام‌های دهه۶۰ و به‌خصوص ۶۷ را انجام دادند و از مجازات مصون مانده‌اند.
رئیس قضاییه آخوندها در ۱۹مرداد، وجود زندانی سیاسی در ایران را انکار کرد. هدف نقض ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان سیاسی است. رژیم شاه هم وجود زندانیان سیاسی را تکذیب می‌کرد اما بعد از انقلاب همه دیدند که او وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها را علیه زندانیان سیاسی اعمال می‌کرد.
هم‌اکنون دست‌کم ۳۷۰۰زندانی سیاسی در ایران وجود دارد که رژیم آنان را شکنجه می‌کند. با یورش به زندانیان بی‌دفاع، انداختن آنان در قفس، انتقال به انفرادی و محل‌های مخفی، جلوگیری از درمان و پرونده‌سازیهای ساختگی برای افزودن دوره محکومیت و تبعید به زندانهای دورافتاده هواداران مجاهدین را پی‌درپی به اعدام محکوم می‌کنند.
اعدام‌شدگان را مخفیانه دفن می‌کنند و پدران و مادران زندانیان دستگیر می‌شوند و دارایی آنها مصادره می‌شود.
کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدم در بهمن۱۴۰۲ در قزل‌حصار شروع شد و اکنون هر سه‌شنبه در ۵۰زندان ایران اعتصاب غذا انجام می‌شود.
مسأله ایران فقط موضوع اتمی یا موشکی نیست. نباید اجازه داد حقوق نادیده گرفته شود. سیاست غرب در این چهار دهه، به بن‌بست رسیده است. علت آن نادیده‌گرفتن مهم‌ترین عنصر یعنی مردم و مقاومت سازمان‌یافته است.
ما همواره گفته‌ایم که راه‌حل نه جنگ خارجی است و نه مماشات، بلکه سرنگونی به‌دست مردم و مقاومت ایران است.
از نظر ما علاوه بر آزادی، عدالت شالوده اصلی هر حکومت دموکراتیک است. اگر در نظام آینده ایران عدالت برقرار نباشد، هرج و مرج و انتقام‌جویی و دیکتاتوری جایگزین قانون می‌شود.
هفته گذشته رژیم در یک اقدام ضدانسانی اعلام کرد قطعه ۴۱ بهشت زهرا را به پارکینگ تبدیل می‌کند. در این قطعه، هزاران مجاهد که در دهه ۶۰ به‌شهادت رسیده‌اند دفن هستند. رژیم می‌خواهند آثار جنایت را بپوشانند.
طبق قوانین بین‌المللی از بین بردن آثار نسل‌کُشی و جنایت علیه بشریت ادامه و مشارکت در این جنایتها محسوب می‌شود.
کتاب، «نسل‌کشی مجاهدین- قتل‌عام۶۷ در شهرستانها» تصویری از قتل‌عام سال۶۷ در سراسر ایران را نشان می‌دهد، اسناد این کتاب که با زحمت زیاد گردآوری شده، هر خواننده‌یی را غرق بهت و حیرت می‌کند، هم به‌خاطر ابعاد جنایت و هم استقامت فرزندان ایران.
کارزار بزرگ دادخواهی تا به‌دست‌آوردن همه اسامی و مزارهای شهیدان ادامه دارد.
خون‌هایی که برای آزادی ایران نثار شده و رنجی که در این ۴دهه مردم ایران متحمل شده‌اند، در برنامه مقاومت ایران برای ایران آزاد به گُل نشسته است.
مطابق این برنامه در ایران فردا، مردم باید از همه آزادی‌های مندرج در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و میثاق‌ها و کنوانسیونهای بین‌المللی از جمله میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون علیه شکنجه و کنوانسیون حذف کلیه اشکال تبعیض علیه زنان برخوردار شوند.
شورای ملی مقاومت خواهان لغو حکم اعدام، منع هر گونه شکنجه تحت هر عنوان، آزادی‌کامل بیان، عقیده، اجتماعات، مذهب، مطبوعات، لغو قوانین شریعت آخوندی، انحلال سپاه پاسداران، بسیج و وزارت اطلاعات، دادگاهها و دادسراهای ضد انقلاب و برپایی یک نظام قضایی مستقل مبتنی بر اصل برائت، حق دفاع، حق دادخواهی، حق برخورداری از محاکمه علنی و استقلال کامل قضات می‌باشد.
آنچه ما می‌خواهیم یک رویا نیست. هدفی است که برای به‌دست آوردن آن از هفت‌خان رنج و شکنجه و زندان و شیطان‌سازی گذشته‌ایم. و برای آن از هیچ فدا و از خود گذشتگی فروگذار نخواهیم کرد. آزادی گنجی گرانبهاست که رنجی گران می‌طلبد. برای آزادی ایران تا آخر ایستاده‌ایم.
