جلادان در بیشتر کشورهای غربی بیکار شده‌اند. حتی در آمریکا، که هنوز چند ایالت به‌دنبال شیوه‌های ”رئوفانه‌تر کشتن“ هستند، حکم مرگ دیگر به اندازه قبل محبوب نیست.
آخوندهای ایران به همان اندازه قبل مشتاق هستند که عدالت را در انتهای طناب دار جستجو کنند. گروه‌های بین‌المللی حقوق‌بشری اعتراض می‌کنند، ولی آخوندها هیچ ترحمی از خود نشان نمی‌دهند، جز این‌که سرکوب را با شدت هر چه بیشتر ادامه دهند.
رژیم ایران امسال تا کنون 176 مرد و زن را اعدام کرده است. برخی از آنها در بالای یک جراثقال ساختمان‌سازی بدار آویخته شدند. دردسر درست کردن چوبه‌دار بیش از حد است.
آمار حلق‌آویز طی سال گذشته افزایش تندی داشته است، و آخوندها حکم طناب دار را برای 500تا 625تن از محکومین صادر کردند. هیچ‌کس در بیرون از ایران ارقام دقیق را نمی‌داند، و این تخمین هولناک در گزارش این ماه کمیسیون حقوق‌بشر سازمان ملل درج شده بود.
این هم از امید به یک ایران منعطف‌تر توسط حسن روحانی، که ماه ژوئن گذشته به‌ریاست جمهوری برگزیده شد.
حکم مرگ برای جرمهایی که در جاهای دیگر مستحق اعدام شناخته نمی‌شوند صادر می‌شود. طناب دار ممکن است به سرعت نصیب قاچاقچیان مواد مخدر شود. سرنوشت افشین دروازی در ماه دسامبر گذشته همین بود. هادی راشدی و هاشم شبانی آموری، از اهالی کوههای زاگرس ایران، به‌دلیلی جرمی به نام ”محاربه با خدا“ به‌دارآویخته شدند. این اسم مستعار فعالیت علیه رژیم است.
فرزانه مرادی، که در کودکی ازدواج کرده بود، تحت اجبار به قتل همسر خود اعتراف کرد. بنا به گفته شورای حقوق‌بشر سازمان ملل، او تلاش کرد اعتراف خود را پس بگیرد، ولی دادگاه اجازه چنین کاری را نداد. پرونده مختومه اعلام شد. او در تاریخ 4مارس در زندان اصفهان بدار آویخته شد.
حتی کره شمالی، که در آن خشونت یک ورزش ملی است، برخی اوقات با شلیک گلوله‌ای به سر، مرگ سریع را به محکومین اعطا می‌کند، به جای آن‌که یک پایان دردآور را در حالی‌که مانند ماهی که در انتهای قلاب تلو‌تلو می‌خورد به محکومین تحمیل کند.
بان کی‌مون دبیرکل سازمان ملل، با کلمات حساب شده دولت ایران را به‌خاطر افزایش تعداد قربانیان مورد سرزنش قرار داد. او گفت: ”دولت جدید، به‌رغم وعده‌هایی که رئیس‌جمهور در زمان انتخابات و بعد از ادای سوگند داده بود، هیچ بهبود قابل توجهی در ترویج و حفاظت از آزادیهای بیان و عقیده صورت نداده است“.
آخوندها تأکید دارند که با به‌کارگیری سخاوتمندانه طناب دار، لطفی در حق جهان می‌کنند. محمد جواد لاریجانی، رئیس کمیته حقوق‌بشر قوه قضاییه رژیم ایران، آمار فزاینده اعدامها را ”نشانه مثبتی از دستاوردهای ایران“ و ”خدمتی به بشریت“ می‌داند.
ناظران حقوق‌بشر، که اعتراف می‌کنند نسبت به این ادعا که کشتن شهروندان با اعدامهای توأم با شکنجه یک ”دستاورد“ است شوکه شدند، از (رژیم) ایران خواستند اعلام یک فرصت قانونی در کار اعدام بنماید.
رژیم ایران به مجازات وحشیانه‌ای از گذشته چسبیده است که بسیاری از ملتها آن را توهین به تمدن محسوب می‌کنند. سخت سران حا کم بر ایران، مشتهای خود را برای دشمنان حقیقی و مجازی خارجی تکان می‌دهند، ولی بدترین وحشی‌گریهای خود را برای مردم خودشان نگه می‌دارند.
آخوندهای ایران به همان اندازه قبل مشتاق هستند که عدالت را در انتهای طناب دار جستجو کنند. گروه‌های بین‌المللی حقوق‌بشری اعتراض می‌کنند، ولی آخوندها هیچ ترحمی از خود نشان نمی‌دهند، جز این‌که سرکوب را با شدت هر چه بیشتر ادامه دهند.
رژیم ایران امسال تا کنون 176 مرد و زن را اعدام کرده است. برخی از آنها در بالای یک جراثقال ساختمان‌سازی بدار آویخته شدند. دردسر درست کردن چوبه‌دار بیش از حد است.
آمار حلق‌آویز طی سال گذشته افزایش تندی داشته است، و آخوندها حکم طناب دار را برای 500تا 625تن از محکومین صادر کردند. هیچ‌کس در بیرون از ایران ارقام دقیق را نمی‌داند، و این تخمین هولناک در گزارش این ماه کمیسیون حقوق‌بشر سازمان ملل درج شده بود.
این هم از امید به یک ایران منعطف‌تر توسط حسن روحانی، که ماه ژوئن گذشته به‌ریاست جمهوری برگزیده شد.
حکم مرگ برای جرمهایی که در جاهای دیگر مستحق اعدام شناخته نمی‌شوند صادر می‌شود. طناب دار ممکن است به سرعت نصیب قاچاقچیان مواد مخدر شود. سرنوشت افشین دروازی در ماه دسامبر گذشته همین بود. هادی راشدی و هاشم شبانی آموری، از اهالی کوههای زاگرس ایران، به‌دلیلی جرمی به نام ”محاربه با خدا“ به‌دارآویخته شدند. این اسم مستعار فعالیت علیه رژیم است.
فرزانه مرادی، که در کودکی ازدواج کرده بود، تحت اجبار به قتل همسر خود اعتراف کرد. بنا به گفته شورای حقوق‌بشر سازمان ملل، او تلاش کرد اعتراف خود را پس بگیرد، ولی دادگاه اجازه چنین کاری را نداد. پرونده مختومه اعلام شد. او در تاریخ 4مارس در زندان اصفهان بدار آویخته شد.
حتی کره شمالی، که در آن خشونت یک ورزش ملی است، برخی اوقات با شلیک گلوله‌ای به سر، مرگ سریع را به محکومین اعطا می‌کند، به جای آن‌که یک پایان دردآور را در حالی‌که مانند ماهی که در انتهای قلاب تلو‌تلو می‌خورد به محکومین تحمیل کند.
بان کی‌مون دبیرکل سازمان ملل، با کلمات حساب شده دولت ایران را به‌خاطر افزایش تعداد قربانیان مورد سرزنش قرار داد. او گفت: ”دولت جدید، به‌رغم وعده‌هایی که رئیس‌جمهور در زمان انتخابات و بعد از ادای سوگند داده بود، هیچ بهبود قابل توجهی در ترویج و حفاظت از آزادیهای بیان و عقیده صورت نداده است“.
آخوندها تأکید دارند که با به‌کارگیری سخاوتمندانه طناب دار، لطفی در حق جهان می‌کنند. محمد جواد لاریجانی، رئیس کمیته حقوق‌بشر قوه قضاییه رژیم ایران، آمار فزاینده اعدامها را ”نشانه مثبتی از دستاوردهای ایران“ و ”خدمتی به بشریت“ می‌داند.
ناظران حقوق‌بشر، که اعتراف می‌کنند نسبت به این ادعا که کشتن شهروندان با اعدامهای توأم با شکنجه یک ”دستاورد“ است شوکه شدند، از (رژیم) ایران خواستند اعلام یک فرصت قانونی در کار اعدام بنماید.
رژیم ایران به مجازات وحشیانه‌ای از گذشته چسبیده است که بسیاری از ملتها آن را توهین به تمدن محسوب می‌کنند. سخت سران حا کم بر ایران، مشتهای خود را برای دشمنان حقیقی و مجازی خارجی تکان می‌دهند، ولی بدترین وحشی‌گریهای خود را برای مردم خودشان نگه می‌دارند.
