مراسم چهارشنبه‌سوری امسال یک واقعیت مهم را به‌نمایش گذاشت که در آستانهٴ پایان سال می‌شود از آن یک نتیجه مهم به‌عنوان بخشی از جمعبندی سال92 گرفت. سه‌شنبه شب، امواج عظیم انسانی در سراسر ایران به صحنه آمدند و خشم متراکم و انفجاری جامعه را فریاد کردند. در صدای انفجار نارنجکهای صوتی، سرخی شعله‌های آتش و شعارهای مرگ بر دیکتاتور. فریادی به وسعت و بزرگی ایران‌زمین.
در این نمایش عظیم که با ابراز خشم و شعار علیه خامنه‌ای و نیروهای سرکوبگرش همراه بود، جوانان و نوجوانان جلودار بودند. آنها که بخش عمده جمعیت مملکت را تشکیل می‌دهند، به همراه پدران و مادران خود توانستند نیروهای سرکوبگر را که شامل انتظامی و پاسداران و بسیجیان بودند، پس بزنند و قانون کوچه محور و محله محور را که سردمداران انتظامی با خط و نشان کشیدن برای جوانان وضع کرده بودند، در مورد خود این مأموران ترسان و هراسان اجرا و به آنها تحمیل کنند که در فاصلهٴ زیاد با میدانها در محلهای استقرار خودشان باقی بمانند، قدمی جلوتر نیایند و نظاره‌گر همان کارهایی باشند که به‌خاطر اجرای آنها برای جوانان خط و نشان کشیده بودند. این صحنه در آستانهٴ پایان سال، نمایشی بود از تعادل‌قوا میان لشگرهای عظیم زنان و مردان ایران شامل لشگر گرسنگان، بیکاران و جوانان و نوجوانان، با تمامیت نیروهای سرکوبگر. نتیجه این رویارویی، مهر شدن برتری کامل نیروی عظیم خلق بر دستگاه به‌گل نشستهٴ سرکوب بود. این یکی از مواد مهم و درخشان جمعبندی سال92 است. این واقعیت البته در طول سال، بارها صحت خود را به‌اثبات رسانده و مهر حقانیتش را بر صفحات ایام کوبیده است. از وادار کردن مزدوران به‌عقب نشینی در سلسله اعتراضهایی مثل زنجان، اراک، بندرعباس، زنجیرهای انسانی اهواز، برکناری رؤسای سرکوبگر در دانشگاهها و بسیاری موارد کوچک و بزرگ دیگر که طی آنها یا در عمل یا لااقل در حرف رژیم ودار به عقب‌نشینی شده است. این همان رژیم وحشی است که در سالهای پیش جز موارد معدود، هر اعتراضی را با دستگیری و سرکوب پاسخ می‌داد یا به خون می‌کشید.
البته رژیم در سالی که گذشت بر شمار اعدامها بسا افزود، اما این اقدام وحشیانه، نه از سر قدرت بلکه پاسخ و واکنش زبونانهٴ آخوندها بود به‌شکستهایشان در صحنهٴ رویاروییهای اجتماعی. اعدام زندانیان دست و پا بسته به امید ایجاد رعب، بر اساس ادبیات جنگل مدار و ضدانسانی النصر بالرعب. اما رژیم متزلزل از گسترش اعدامها در سال92 چه نتیجه‌یی گرفت؟ نتیجه معکوس بود. گسترش اعتراضها و صعودی بودن مداوم منحنی آنها به‌ویژه پس از نمایش انتخابات رژیم، شکست این جنایت‌مداری آخوندی را نشان می‌دهد.
حالا که در آستانهٴ تحویل سال 1393 به‌بندی از بندهای جمعبندی سال92 پرداختیم، خوب است با کمک آن چه مطبوعات باندها تحت عنوان جمعبندی سال درج کرده‌اند، به‌طور مختصر به‌چند محور دیگر از جمعبندی سال92 نیز اشاره کنیم.
روزنامه کیهان ولایت در یادداشت 28اسفند تحت عنوان «سالی که گذشت»، با اعتراف به تحقق پیدا نکردن ادعای مسخرهٴ «حماسه اقتصادی»، به‌تن دادن ولایت به شکاف و زهر هم تحت عنوان «حماسه سیاسی» اذعان کرده است. ارگان خامنه‌ای در همین جمعبندی، به‌خاطر «خوشبینی افراطی» باند رقیب به «تعامل با آمریکا» آه و ناله کرده و رئیس‌جمهور نظام را آشکارا، به‌خاطر نپذیرفتن هشدارهای «دلسوزان» ولایت مورد حمله قرار داده و به این ترتیب تلخ‌کامی باند خامنه‌ای از تحولات سال92 را به‌ثبت رسانده است.
در طرف مقابل، روزنامه حکومتی جمهوری، مبلغ نظرات و دعاوی رفسنجانی، تحت عنوان «سال92 و حاکمیت اعتدال»، «پیشبرد مذاکرات با گروه 5+1» را مهمترین موفقیت سال برای رژیم دانسته که توانسته «راه را برای حل مسائل هسته‌یی» باز کند (منظورش امید به‌شل شدن حلقه طناب بحرانها و تحریمهای خفه‌کننده است). به این ترتیب این بلندگوی رفسنجانی، خوردن زهر تلخ اتمی را مهمترین محور جمبندی سال92 ذکر می‌کند. این روزنامه در عین‌حال به‌خاطر «تشدید درگیریها در داخل» نظام و تداوم «کارشکنی علیه دولت اعتدال» آه و ناله سر داده و اذعان کرده است که سال92، سال نمایش فلاکت نظام به‌زانو افتادهٴ ولایت بوده است.
به‌این ترتیب می‌بنیم که هر دو باند رژیم، به‌عنوان جمعبندی اعتراف می‌کنند سال92سال زمین‌گیر شدن نظام و فرو رفتن هرچه بیشتر کشتی شکستهٴ ولایت در گرداب بحرانهای فزاینده بوده است.
اکنون نگاهی هم داشته باشیم به وجه دیگر جمعبندی سال92، یعنی درخشش پیروزیها و پیشرویهای مقاومت ایران در عبور از همهٴ فتنه‌ها و حملات و زد و بندهای ارتجاعی و استعماری. از قضا اعتراف به‌این وجه را هم می‌توان در آه و ناله‌های دستگاهها و مهره‌های ولایت در مورد جایگاه مقاومت ایران به‌ویژه در تلویزیون آخوندی دید. آنجاکه بارها با عبور از خط سرخ نظام در نام بردن از مجاهدین و فعالیتهایشان، مجبور شد تصاویر کنفرانسهای پرشکوه مقاومت با حضور رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت را در پیش چشمان مشتاق میلیونها ایرانی قرار دهد تابلکه بتواند با لجن‌پراکنی جلو درخشش حقانیت مقاومت ایران و قرار گرفتن در قلب میلیونها ایرانی جلوگیری کنند. پس باید به‌عنوان کلام آخر تکرار کرد که نکو بودن سال مبارک 1393 از همین بهار پر گل و عطر مقاومت از یک طرف و پر شکست و فضیحت نظام ولایت از طرف دیگر، پیداست و جای تهنیت مضاعف دارد.
البته رژیم در سالی که گذشت بر شمار اعدامها بسا افزود، اما این اقدام وحشیانه، نه از سر قدرت بلکه پاسخ و واکنش زبونانهٴ آخوندها بود به‌شکستهایشان در صحنهٴ رویاروییهای اجتماعی. اعدام زندانیان دست و پا بسته به امید ایجاد رعب، بر اساس ادبیات جنگل مدار و ضدانسانی النصر بالرعب. اما رژیم متزلزل از گسترش اعدامها در سال92 چه نتیجه‌یی گرفت؟ نتیجه معکوس بود. گسترش اعتراضها و صعودی بودن مداوم منحنی آنها به‌ویژه پس از نمایش انتخابات رژیم، شکست این جنایت‌مداری آخوندی را نشان می‌دهد.
حالا که در آستانهٴ تحویل سال 1393 به‌بندی از بندهای جمعبندی سال92 پرداختیم، خوب است با کمک آن چه مطبوعات باندها تحت عنوان جمعبندی سال درج کرده‌اند، به‌طور مختصر به‌چند محور دیگر از جمعبندی سال92 نیز اشاره کنیم.
روزنامه کیهان ولایت در یادداشت 28اسفند تحت عنوان «سالی که گذشت»، با اعتراف به تحقق پیدا نکردن ادعای مسخرهٴ «حماسه اقتصادی»، به‌تن دادن ولایت به شکاف و زهر هم تحت عنوان «حماسه سیاسی» اذعان کرده است. ارگان خامنه‌ای در همین جمعبندی، به‌خاطر «خوشبینی افراطی» باند رقیب به «تعامل با آمریکا» آه و ناله کرده و رئیس‌جمهور نظام را آشکارا، به‌خاطر نپذیرفتن هشدارهای «دلسوزان» ولایت مورد حمله قرار داده و به این ترتیب تلخ‌کامی باند خامنه‌ای از تحولات سال92 را به‌ثبت رسانده است.
در طرف مقابل، روزنامه حکومتی جمهوری، مبلغ نظرات و دعاوی رفسنجانی، تحت عنوان «سال92 و حاکمیت اعتدال»، «پیشبرد مذاکرات با گروه 5+1» را مهمترین موفقیت سال برای رژیم دانسته که توانسته «راه را برای حل مسائل هسته‌یی» باز کند (منظورش امید به‌شل شدن حلقه طناب بحرانها و تحریمهای خفه‌کننده است). به این ترتیب این بلندگوی رفسنجانی، خوردن زهر تلخ اتمی را مهمترین محور جمبندی سال92 ذکر می‌کند. این روزنامه در عین‌حال به‌خاطر «تشدید درگیریها در داخل» نظام و تداوم «کارشکنی علیه دولت اعتدال» آه و ناله سر داده و اذعان کرده است که سال92، سال نمایش فلاکت نظام به‌زانو افتادهٴ ولایت بوده است.
به‌این ترتیب می‌بنیم که هر دو باند رژیم، به‌عنوان جمعبندی اعتراف می‌کنند سال92سال زمین‌گیر شدن نظام و فرو رفتن هرچه بیشتر کشتی شکستهٴ ولایت در گرداب بحرانهای فزاینده بوده است.
اکنون نگاهی هم داشته باشیم به وجه دیگر جمعبندی سال92، یعنی درخشش پیروزیها و پیشرویهای مقاومت ایران در عبور از همهٴ فتنه‌ها و حملات و زد و بندهای ارتجاعی و استعماری. از قضا اعتراف به‌این وجه را هم می‌توان در آه و ناله‌های دستگاهها و مهره‌های ولایت در مورد جایگاه مقاومت ایران به‌ویژه در تلویزیون آخوندی دید. آنجاکه بارها با عبور از خط سرخ نظام در نام بردن از مجاهدین و فعالیتهایشان، مجبور شد تصاویر کنفرانسهای پرشکوه مقاومت با حضور رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت را در پیش چشمان مشتاق میلیونها ایرانی قرار دهد تابلکه بتواند با لجن‌پراکنی جلو درخشش حقانیت مقاومت ایران و قرار گرفتن در قلب میلیونها ایرانی جلوگیری کنند. پس باید به‌عنوان کلام آخر تکرار کرد که نکو بودن سال مبارک 1393 از همین بهار پر گل و عطر مقاومت از یک طرف و پر شکست و فضیحت نظام ولایت از طرف دیگر، پیداست و جای تهنیت مضاعف دارد.
