در آستانهٴ سال 93 هستیم و کابینهٴ آخوند روحانی هنوز تصمیم خودش در مورد میزان دستمزد پایه حقوق ماهانه کارگران را اعلام نکرده است. هر چند که موضوع افزایش 18 درصدی حقوق کارگران مطرح است و سایت حکومتی تابناک روز هفدهم دی نوشت: ”کارفرمایان با پیشنهاد افزایش 87 هزار و 682 تومانی سال آینده حداقل دستمزد کارگران به شورای عالی کار خواهند رفت که در نهایت حداقل مزد از 487هزارو 125 تومان به 574هزارو 807 تومان خواهد رسید“.
بر اساس بند اول مادهٴ 41 قانون کار رژیم ”حداقل مزد کارگران با توجه به درصد تورمی که از طرف بانک مرکزی اعلام میشود“ ، باید باشد. بانک مرکزی رژیم نرخ تورم ماه دی92 را 38و 4دهم درصد اعلام کرد، و احمد توکلی یک عضو مجلس ارتجاع نرخ تورم تا پایان سال 92 را 40 درصد پیشبینی کرد.
اما روحانی و کارگزاران دولت او، معلوم نیست بر اساس چه معجزهیی، ادعا کردند که نرخ تورم 40درصد کنونی تا پایان سال 92 یعنی تا یک ماه دیگر به 25 درصد خواهد رسید! نوبخت پا را از این هم فراتر گذاشت و گفت چه بسا نرخ تورم تا 21 درصد برسد. این هم ترفند لو رفتهای از طرف کارگزاران رژیم است که در آستانة سال جدید، برای پایین نگهداشتن دستمزد پایه کارگران برای سال جدید که در آخر سال تصویب میشود، نرخ تورم را کم نشان میدهند و امسال نصف نشاندادن نرخ تورم توسط دولت آخوند روحانی برای اینکار از کرامات این شیخ شیاد است.
بر اساس آخرین آمار اشتغال در ایران تعداد نیروی کار در ایران 23میلیون و 500هزار نفر هستند که نشان میدهد کارگران حدود نیمی از نیروی کار ایران را تشکیل میدهند. چپاول حقوق این طبقه عظیم اجتماعی، راهبرد همیشگی نظام ولایتفقیه بوده است. نکته دیگر اینکه رژیم آخوندی آنقدر شاخصهای رفاه و پیشرفت اقتصادی را آنچنان به قهقرا برده که موضوعیت بحث رفاه و کرامت انسانی کارگران و سایر اقشار زحمتکش را منتفی کرده، آن چنان که ناگزیریم در چارچوب قوانین خود همین رژیم یا در مقایسه با شاخصهای بینالمللی، خیانتها و جنایتهای رژیم را افشا کنیم.
در بند2 مادهٴ 41 قانون کار رژیم آمده است: ”حداقل مزد بدون آنکه مشخصات جسمی و روحی کارگران و ویژگیهای کار محول شده را مورد توجه قرار دهد باید بهاندازهای باشد تا زندگی یک خانواده، که تعداد متوسط آن توسط مراجع رسمی اعلام میشود را تأمین نماید“. اما نگاهی کنیم به واقعیتها:
حقوق کارگران ایران در سال 92، 487125 تومان تعیین شد و تا پایان سال هم افزایشی نیافت و اینکه چگونه زندگی یک خانواده با این رقم تأمین میشود. ابتدا توجهتان را به چند اظهارنظر از کارگزاران رژیم جلب میکنیم:
خبرگزاری حکومتی ایلنا 28 دی92: حسن صادقی رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری: ”خط فقر ۲ میلیون و ۹۰۶ هزار (تومان) است“.
حسین راغفر کارشناس اقتصادی رژیم در همان منبع میگوید: ”خط فقر در شهر تهران 2و نیم میلیون تومان برای خانوار ۵ نفره است که میتواند حداقل نیازهای زندگی فراهم میشود“. یعنی تازه با این میزان حقوق فقط حداقلها تأمین میشود.
علیرضا خانی سردبیر روز نامه حکومتی اطلاعات در سرمقاله این روزنامه در 21دی 92 نوشت: ”حداقل دستمزد ماهانه تعیین شده توسط دولت پیشین، امروز کفاف ۵ روز زندگی یک خانوار را نمیدهد“. یعنی اگر حقوق فعلی را ضربدر 6 بکنیم تازه میتواند کفاف 30روز زندگی یک خانوار را بدهد یعنی رقمی معادل: 2میلیون و 922هزار و 70 تومان بهعنوان دستمزد پایه برای امرار معاش معمولی کارگران در یک ماه.
رژیم آخوندی بهطور واقعی از 8ساعت کار روزانهٴ کارگران فقط مزد یکساعت و نیم آن را میپردازد و بقیه را چپاول میکند. حال نگاهی هم بکنیم به برخی دیگر از کشورهای جهان و ببینیم که چگونه کارگران ایران همانگونه خودشان میگویند رژیم ولایتفقیه ”زندگی برده وار“ به آنان تحمیل کرده است.
مقایسه دستمزد کارگران در برخی کشورها با دستمزد کارگران ایران، نشان میدهد که این رژیم در قعر جدول دستمزد به کارگران قرار دارد در حالی که به غیر از درآمد خود کارگران، در طی حکومت آخوندی در 35سال گذشته بیش از 1500میلیارد دلار هم درآمد نفتی و گازی داشته است که بسیاری از کشورهای دنیا، از این درآمد هم محروم بودهاند. محاسبات بر اساس دلار آمریکا مربوط به سال 2013و 2014 با اقتباس از دادههای روزنامه حکومتی شهروند 13بهمن 92تنظیم شده است.
حداقل مزد کارگر ایران در ماه = ۱۷۴ دلار.
(در سال ۱۳۹۲ حداقل دستمزد در ایران برابر با ۴۸۷۱۲۵ تومان اعلام شد که برای ۴۴ساعت کاری در هفته است. با احتساب اینکه بهطور متوسط هر دلار آمریکا با قیمتی معادل ۲۸۰۰تومان در سال 92 معامله شده است، این مبلغ معادل۱۷۴ دلار آمریکا میباشد در این ارزیابی، کارگران کشور فقیر و توسعه نیافتهای مانند اکوادور نیز دو برابر کارگر ایرانی حقوق دریافت میکنند.)
حداقل مزد کارگر در کشورهای مختلف
اکوادور: ۳۴۰ دلار:
ونزوئلا۳۹۰ دلار
ترکیه ۴۸۹ دلار
آرژانتین ۵۳۳ دلار
برزیل: ۷۲۴ دلار
عربستان سعودی: ۸6۰ دلار
هلند 2205 دلار
فرانسه 2261دلار
ژاپن: 2800دلار
نیوزلند: 3036 دلار
بر اساس بند اول مادهٴ 41 قانون کار رژیم ”حداقل مزد کارگران با توجه به درصد تورمی که از طرف بانک مرکزی اعلام میشود“ ، باید باشد. بانک مرکزی رژیم نرخ تورم ماه دی92 را 38و 4دهم درصد اعلام کرد، و احمد توکلی یک عضو مجلس ارتجاع نرخ تورم تا پایان سال 92 را 40 درصد پیشبینی کرد.
اما روحانی و کارگزاران دولت او، معلوم نیست بر اساس چه معجزهیی، ادعا کردند که نرخ تورم 40درصد کنونی تا پایان سال 92 یعنی تا یک ماه دیگر به 25 درصد خواهد رسید! نوبخت پا را از این هم فراتر گذاشت و گفت چه بسا نرخ تورم تا 21 درصد برسد. این هم ترفند لو رفتهای از طرف کارگزاران رژیم است که در آستانة سال جدید، برای پایین نگهداشتن دستمزد پایه کارگران برای سال جدید که در آخر سال تصویب میشود، نرخ تورم را کم نشان میدهند و امسال نصف نشاندادن نرخ تورم توسط دولت آخوند روحانی برای اینکار از کرامات این شیخ شیاد است.
بر اساس آخرین آمار اشتغال در ایران تعداد نیروی کار در ایران 23میلیون و 500هزار نفر هستند که نشان میدهد کارگران حدود نیمی از نیروی کار ایران را تشکیل میدهند. چپاول حقوق این طبقه عظیم اجتماعی، راهبرد همیشگی نظام ولایتفقیه بوده است. نکته دیگر اینکه رژیم آخوندی آنقدر شاخصهای رفاه و پیشرفت اقتصادی را آنچنان به قهقرا برده که موضوعیت بحث رفاه و کرامت انسانی کارگران و سایر اقشار زحمتکش را منتفی کرده، آن چنان که ناگزیریم در چارچوب قوانین خود همین رژیم یا در مقایسه با شاخصهای بینالمللی، خیانتها و جنایتهای رژیم را افشا کنیم.
در بند2 مادهٴ 41 قانون کار رژیم آمده است: ”حداقل مزد بدون آنکه مشخصات جسمی و روحی کارگران و ویژگیهای کار محول شده را مورد توجه قرار دهد باید بهاندازهای باشد تا زندگی یک خانواده، که تعداد متوسط آن توسط مراجع رسمی اعلام میشود را تأمین نماید“. اما نگاهی کنیم به واقعیتها:
حقوق کارگران ایران در سال 92، 487125 تومان تعیین شد و تا پایان سال هم افزایشی نیافت و اینکه چگونه زندگی یک خانواده با این رقم تأمین میشود. ابتدا توجهتان را به چند اظهارنظر از کارگزاران رژیم جلب میکنیم:
خبرگزاری حکومتی ایلنا 28 دی92: حسن صادقی رئیس اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری: ”خط فقر ۲ میلیون و ۹۰۶ هزار (تومان) است“.
حسین راغفر کارشناس اقتصادی رژیم در همان منبع میگوید: ”خط فقر در شهر تهران 2و نیم میلیون تومان برای خانوار ۵ نفره است که میتواند حداقل نیازهای زندگی فراهم میشود“. یعنی تازه با این میزان حقوق فقط حداقلها تأمین میشود.
علیرضا خانی سردبیر روز نامه حکومتی اطلاعات در سرمقاله این روزنامه در 21دی 92 نوشت: ”حداقل دستمزد ماهانه تعیین شده توسط دولت پیشین، امروز کفاف ۵ روز زندگی یک خانوار را نمیدهد“. یعنی اگر حقوق فعلی را ضربدر 6 بکنیم تازه میتواند کفاف 30روز زندگی یک خانوار را بدهد یعنی رقمی معادل: 2میلیون و 922هزار و 70 تومان بهعنوان دستمزد پایه برای امرار معاش معمولی کارگران در یک ماه.
رژیم آخوندی بهطور واقعی از 8ساعت کار روزانهٴ کارگران فقط مزد یکساعت و نیم آن را میپردازد و بقیه را چپاول میکند. حال نگاهی هم بکنیم به برخی دیگر از کشورهای جهان و ببینیم که چگونه کارگران ایران همانگونه خودشان میگویند رژیم ولایتفقیه ”زندگی برده وار“ به آنان تحمیل کرده است.
مقایسه دستمزد کارگران در برخی کشورها با دستمزد کارگران ایران، نشان میدهد که این رژیم در قعر جدول دستمزد به کارگران قرار دارد در حالی که به غیر از درآمد خود کارگران، در طی حکومت آخوندی در 35سال گذشته بیش از 1500میلیارد دلار هم درآمد نفتی و گازی داشته است که بسیاری از کشورهای دنیا، از این درآمد هم محروم بودهاند. محاسبات بر اساس دلار آمریکا مربوط به سال 2013و 2014 با اقتباس از دادههای روزنامه حکومتی شهروند 13بهمن 92تنظیم شده است.
حداقل مزد کارگر ایران در ماه = ۱۷۴ دلار.
(در سال ۱۳۹۲ حداقل دستمزد در ایران برابر با ۴۸۷۱۲۵ تومان اعلام شد که برای ۴۴ساعت کاری در هفته است. با احتساب اینکه بهطور متوسط هر دلار آمریکا با قیمتی معادل ۲۸۰۰تومان در سال 92 معامله شده است، این مبلغ معادل۱۷۴ دلار آمریکا میباشد در این ارزیابی، کارگران کشور فقیر و توسعه نیافتهای مانند اکوادور نیز دو برابر کارگر ایرانی حقوق دریافت میکنند.)
حداقل مزد کارگر در کشورهای مختلف
اکوادور: ۳۴۰ دلار:
ونزوئلا۳۹۰ دلار
ترکیه ۴۸۹ دلار
آرژانتین ۵۳۳ دلار
برزیل: ۷۲۴ دلار
عربستان سعودی: ۸6۰ دلار
هلند 2205 دلار
فرانسه 2261دلار
ژاپن: 2800دلار
نیوزلند: 3036 دلار
کارگران محروم ایران برای جبران هزینههای زندگی عموماً اقدامات زیر را انجام میدهند:
کم کردن از خورد و خوراک خانواده
نخریدن پوشاک سالانه برای فرزندان
نفرستادن فرزندان به مدرسه و فرستادن آنها بهکار خیابانی
حتی الامکان عدم مراجعه به مراکز درمانی و دست و پنجه نرم کردن با انواع بیماریها
پس از پایان کار در کارخانه، انجام کارهای حاشیهیی مانند: دستفروشی، مسافرکشی، نظافتچی و امثال این کارها.
زندگی در آلونکها یا خانههای تنگ و تک اتاقه فاقد کمترین امکانات.
بهکارگیری همه اعضای خانواده برای رسیدن به یک لقمه نان و...
کارگران ایران 6 مرتبه زیر خط فقر قرار دارند و در حال دست و پا زدن زیر خط بقا و گرسنگی هستند.
35سال پس از انقلاب ضدسلطنتی که خمینی و پس مانده های او رهبری آن را دزدیدند و ثروتهای ملی میهن ما را غارت کردند، بیش از هر زمان دیگری مطالبات مردم ایران برای آزادی و حداقل رفاه و عدالت اجتماعی پیام برخاستن میدهد. برخاستن برای نابودی نظام جهل و جنایت و غارت ولایتفقیه و برپایی آزادی و حاکمیت مردمی.
کم کردن از خورد و خوراک خانواده
نخریدن پوشاک سالانه برای فرزندان
نفرستادن فرزندان به مدرسه و فرستادن آنها بهکار خیابانی
حتی الامکان عدم مراجعه به مراکز درمانی و دست و پنجه نرم کردن با انواع بیماریها
پس از پایان کار در کارخانه، انجام کارهای حاشیهیی مانند: دستفروشی، مسافرکشی، نظافتچی و امثال این کارها.
زندگی در آلونکها یا خانههای تنگ و تک اتاقه فاقد کمترین امکانات.
بهکارگیری همه اعضای خانواده برای رسیدن به یک لقمه نان و...
کارگران ایران 6 مرتبه زیر خط فقر قرار دارند و در حال دست و پا زدن زیر خط بقا و گرسنگی هستند.
35سال پس از انقلاب ضدسلطنتی که خمینی و پس مانده های او رهبری آن را دزدیدند و ثروتهای ملی میهن ما را غارت کردند، بیش از هر زمان دیگری مطالبات مردم ایران برای آزادی و حداقل رفاه و عدالت اجتماعی پیام برخاستن میدهد. برخاستن برای نابودی نظام جهل و جنایت و غارت ولایتفقیه و برپایی آزادی و حاکمیت مردمی.
