کردستان در دره‌های پرشیب، دشتها و جلگه‌های حاصلخیز دامنهٴ کوههای بلند زاگرس قرار گرفته و مردم آن عمدتاً کشاورزند یا به گله‌داری و دامپروری اشتغال دارند. منطقه کوهستانی کردستان به منابع و سرچشمه‌های رودهای قره‌سو و گاماسب که خود از شعب کرخه می‌باشد منتهی می‌شود. این رودخانه‌ها حاصلخیزترین جلگه‌های پرجمعیت ایران را مشروب کرده و نزدیک کرمانشاه به همدیگر متصل می‌شوند.
شاهراه آسیای مرکزی به بین النهرین و جادهٴ تاریخی سمرقند- بابل که یکی از شاهراه‌های عمده ادوار گذشته بوده از این جلگه‌ها عبور می‌کرده است. هم‌اکنون نیز راه عمده بین ایران و عراق (تهران- بغداد) از همین جلگه‌ها می‌گذرد.
حاصلخیزی این جلگه‌های کردستان و وجود راههای ارتباطی موجبات سکونت مداوم انسانی را از هزارهٴ ششم قبل از میلاد تا کنون در این ناحیه به‌وجود آورده است. این راهها از قصر شیرین در مرز عراق و شاه آباد سابق و کرند که از شهرهای مهم این منطقه است می‌گذرد. در قسمت باریکی از این معابر کتیبه معروف بیستون و آثار حجاری متعلق به زمان هخامنشیان وجود دارد و آثار باستانی که در سالهای اخیر از این نواحی به‌دست آمده نشان می‌دهد که ناحیه کردستان قدیمترین مرکز کشاورزی معلوم دنیا بوده است.
سنندج مرکز استان کردستان است، این شهر در 580کیلومتری تهران و در ارتفاع 1495متری از سطح دریا قرار گرفته و به‌دلیل نزدیکی‌اش به کوه آبیدر از زیبایی خاصی برخوردار است.
بنای شهر سنندج به سال 1046هجری قمری منسوب است که توسط والی کردستان ساخته و گسترش یافت. این شهر قبلاً سانان‌دژ نام داشت که سان به کردی به‌معنای‌خان است و سانان دژ به‌معنی دژ خان بوده است.
مسجد جامع دارالاحسان از بناهای باستانی این شهر است که با دو گلدستهٴ زیبا و کاشیکاریهای جالب در سال 1218هجری قمری بنا شد.
کردها از اصیل‌ترین تیره آریاها هستند که قرنهاست از کرانه‌های بین النهرین و کشور عراق و ترکیه تا مرزهای شوروی به‌خصوص سرزمین ایران ساکن هستند. در قدیم کارشان عمدتاً گله داری، کشاورزی و قالی بافی بوده‌است. مردمانی جنگاور و دلیر هستند. مردم آن همیشه در معرض تاخت و تاز اقوام وحشی و تحت ستم و سرکوب حکومتهای استبدادی بوده‌اند.
به‌دنبال شکست حکومت ملی خودمختار قاضی محمد در سال 1325 ارتش حکومت محمدرضاشاه مهاباد را که آن زمان در تقسیمات کشوری جزو استان کردستان بود محاصره کرد و رهبران حکومت خودمختار از جمله قاضی محمد و یارانش را بدار آویخت.
این دیار علاوه بر مقاومت پیشمرگانش، همچنین شاهد پایداری مجاهدانی است که در دوران تاریک دیکتاتوری حاکم بر میهن به مبارزه با ستم و سرکوب برخاسته و برای رهایی مردم محروم این مرز و بوم قهرمانانه به‌شهادت رسیدند، مجاهدان قهرمانی هم‌چون، فریده کریم زاده، بهرام کردستانی، جعفر ابراهیمی، علیرضا نادری، آفت پیرنژاد، هومن پیرنژاد، حمیل خضیری، کورش سپهری، جعفر سلیمی، سید شرف الدین ابراهیمی، محسن نقشی نیا، جلیل مظفری، که به دفاع از شرف و آزادی مردم بپاخاستند و خون خود را فدیه آزادی خلق و میهن نمودند.
شاهراه آسیای مرکزی به بین النهرین و جادهٴ تاریخی سمرقند- بابل که یکی از شاهراه‌های عمده ادوار گذشته بوده از این جلگه‌ها عبور می‌کرده است. هم‌اکنون نیز راه عمده بین ایران و عراق (تهران- بغداد) از همین جلگه‌ها می‌گذرد.
حاصلخیزی این جلگه‌های کردستان و وجود راههای ارتباطی موجبات سکونت مداوم انسانی را از هزارهٴ ششم قبل از میلاد تا کنون در این ناحیه به‌وجود آورده است. این راهها از قصر شیرین در مرز عراق و شاه آباد سابق و کرند که از شهرهای مهم این منطقه است می‌گذرد. در قسمت باریکی از این معابر کتیبه معروف بیستون و آثار حجاری متعلق به زمان هخامنشیان وجود دارد و آثار باستانی که در سالهای اخیر از این نواحی به‌دست آمده نشان می‌دهد که ناحیه کردستان قدیمترین مرکز کشاورزی معلوم دنیا بوده است.
سنندج مرکز استان کردستان است، این شهر در 580کیلومتری تهران و در ارتفاع 1495متری از سطح دریا قرار گرفته و به‌دلیل نزدیکی‌اش به کوه آبیدر از زیبایی خاصی برخوردار است.
بنای شهر سنندج به سال 1046هجری قمری منسوب است که توسط والی کردستان ساخته و گسترش یافت. این شهر قبلاً سانان‌دژ نام داشت که سان به کردی به‌معنای‌خان است و سانان دژ به‌معنی دژ خان بوده است.
مسجد جامع دارالاحسان از بناهای باستانی این شهر است که با دو گلدستهٴ زیبا و کاشیکاریهای جالب در سال 1218هجری قمری بنا شد.
کردها از اصیل‌ترین تیره آریاها هستند که قرنهاست از کرانه‌های بین النهرین و کشور عراق و ترکیه تا مرزهای شوروی به‌خصوص سرزمین ایران ساکن هستند. در قدیم کارشان عمدتاً گله داری، کشاورزی و قالی بافی بوده‌است. مردمانی جنگاور و دلیر هستند. مردم آن همیشه در معرض تاخت و تاز اقوام وحشی و تحت ستم و سرکوب حکومتهای استبدادی بوده‌اند.
به‌دنبال شکست حکومت ملی خودمختار قاضی محمد در سال 1325 ارتش حکومت محمدرضاشاه مهاباد را که آن زمان در تقسیمات کشوری جزو استان کردستان بود محاصره کرد و رهبران حکومت خودمختار از جمله قاضی محمد و یارانش را بدار آویخت.
این دیار علاوه بر مقاومت پیشمرگانش، همچنین شاهد پایداری مجاهدانی است که در دوران تاریک دیکتاتوری حاکم بر میهن به مبارزه با ستم و سرکوب برخاسته و برای رهایی مردم محروم این مرز و بوم قهرمانانه به‌شهادت رسیدند، مجاهدان قهرمانی هم‌چون، فریده کریم زاده، بهرام کردستانی، جعفر ابراهیمی، علیرضا نادری، آفت پیرنژاد، هومن پیرنژاد، حمیل خضیری، کورش سپهری، جعفر سلیمی، سید شرف الدین ابراهیمی، محسن نقشی نیا، جلیل مظفری، که به دفاع از شرف و آزادی مردم بپاخاستند و خون خود را فدیه آزادی خلق و میهن نمودند.
