پدر برایان مدوی به صفوف اعتصاب غذاکنندگان در ملبورن:
ما صدای 7 گروگان ربوده شده از اشرف هستیم و فریاد می‌زنیم آنها را آزاد کنید، ما در اعتصاب‌غذا می‌مانیم تا همه این 7 گروگان آزاد شوند
ما صدای 7 گروگان ربوده شده از اشرف هستیم و فریاد می‌زنیم آنها را آزاد کنید، ما در اعتصاب‌غذا می‌مانیم تا همه این 7 گروگان آزاد شوند
پدر برایان مدوی، رئیس شورای عالی کلیساهای پروتستان استرالیا به اعتصاب‌غذای حامیان مجاهدان اشرفی در ملبورن پیوست و گفت این‌جا می‌مانیم تا این 7 گروگان آزاد شوند.
وی طی فراخوانی اعلام کرد: من برایان هستم، یک شهروند استرالیایی، در کنار ایرانیهای مقیم استرالیا، مادران و خواهران هفت گروگان که در روز اول سپتامبر مورد حمله افراد مسلح قرار گرفتند و 52نفر بیگناه و غیرمسلح از آنان قتل‌عام شدند، برخی از آنان در حالیکه دست‌بند زده شده بودند، به‌سر آنان شلیک شد، آنها به کسی آزار نرسانده بودند. دولت عراق به‌دستور رژیم تهران این کار را انجام داد.
ما به تظاهرات پرداختیم و به دولت استرالیا فراخوان می‌دهیم در برابر این ظلم بایستد. شش تن از هفت گروگان ربوده شده زن هستند که توسط نیروهای دولت عراق به گروگان گرفته شده‌اند. این وضعیت مرا بیدار کرد. این یک فراخوان برای وجدانهای بشری است، این یک فراخوان به دولت استرالیا است، زیرا برای چندمین بار است که این حملات علیه ساکنان صورت می‌گیرد.
ما اکنون انتخاب کردیم که جان خود را فدا کنیم. دولت استرالیا بایستی کاری انجام دهد، سازمان ملل بایستی به‌خاطر این افراد که ما صدای آنان هستیم، با قدرت بایستد. ما درخواست آزادی هفت گروگان را داریم. 7بار فریاد می‌زنیم ”هفت گروگان را آزاد کنید“ ما به دولتمان فراخوان می‌دهیم، به وزیر خارجه، که در کنا این افراد بایستند. من به‌عنوان یک شهروند استرالیایی به این ایده عشق میورزم که صدای 3000تن از ساکنان لیبرتی باشم. کسانی که قول حفاظت به آنها دادند، اما حقوق آنها مورد تجاوز قرار گرفت. نقض حقوق آنها مستمراً تکرار می‌شود، از طرف آمریکا، از طرف عراق و از طرف استرالیا.
هفت گروگان را آزاد کنید.
پدر برایان مدوی-رئیس شورای عالی کلیساهای پروتستان استرالیا
این عکسها، عکسهای 52نفر هستند. 52نفری که دو ماه قبل زنده بودند. افراد بیگناهی که در معرض خطر قرار داشتند ولی الآن مرده‌اند جان خود را از دست داده‌اند. آنها توسط نیروهای نظامی عراقی فقط به‌دلیل نفرت و کینه رژیم ایران کشته شدند. ما امروز این‌جا هستیم تا صدای آنها باشیم. آنها دیگر صدایی ندارند ولی ما صدای آنها هستیم. من می‌خواهم صدای آنها باشم. آنها افرادی با شخصیت بالا و ممتاز بودند. این افراد برای همان اهدافی ایستادند که ما هر روز به‌خاطر آنها ایستادگی می‌کنیم. آزادی، دموکراسی و عدالت، چیزهایی که ما از آنها بهره‌مندیم ولی این افراد از این مواهب محروم هستند. به آنها از جانب سازمان ملل قول حفاظت داده شده بود. از طرف ایالات متحده به آنها قول حفاظت داده شده بود. به آنها قول حفاظت از طرف دولت استرالیا داده شده بود. ولی دوباره و دوباره به آنها خیانت شده است. این افراد مسلح نیستند، قصد کشتن کسی را ندارند، آنها فقط آزادی و عدالت برای مردمشان می‌خواهند. این افراد در این‌جا جانشان را به‌خاطر این هدف بخطر انداخته‌اند. و این صف از برادران و خواهران من که امروز این‌جا می‌بینید کسانی هستند که می‌خواهند صدای آنها باشند. استرالیا نیاز به صدا دارد. آنها در استرالیا نیاز به یک صدا دارند. زیرا دولت استرالیا هیچ حرفی نزده است. هفت بار است که افراد کشته می‌شوند مجروح می‌شوند، از معالجات پزشکی محروم می‌شوند ولی در رابطه با آنها هیچ بیانیه‌یی صادر نمی‌شود. می‌خواهم به جولی بیشاپ و تونی اوور فراخوان بدهم که چرا کسی در دولت ما نمی‌گوید این افراد نیاز به حفاظت ما دارند؟ این افراد نیاز به حمایت ما دارند. چرا وضعیت اینطوری است؟ ما علت این بی‌عملی را نمی‌دانیم ولی این‌جا هستیم تا صدای آنها باشیم و می‌خواهیم که شما صدای آنها باشید. آنچه می‌خواهم امروز بگویم این است که امروز ما در اعتصاب‌غذا هستیم و افتخار دارم در کنارشان به‌عنوان دوست قرار داشته باشم و صدایم در همبستگی با آنها باشد تا این‌که این افراد عدالت، آزادی و احترام داشته باشند چیزی که شایسته آن هستند.
وی طی فراخوانی اعلام کرد: من برایان هستم، یک شهروند استرالیایی، در کنار ایرانیهای مقیم استرالیا، مادران و خواهران هفت گروگان که در روز اول سپتامبر مورد حمله افراد مسلح قرار گرفتند و 52نفر بیگناه و غیرمسلح از آنان قتل‌عام شدند، برخی از آنان در حالیکه دست‌بند زده شده بودند، به‌سر آنان شلیک شد، آنها به کسی آزار نرسانده بودند. دولت عراق به‌دستور رژیم تهران این کار را انجام داد.
ما به تظاهرات پرداختیم و به دولت استرالیا فراخوان می‌دهیم در برابر این ظلم بایستد. شش تن از هفت گروگان ربوده شده زن هستند که توسط نیروهای دولت عراق به گروگان گرفته شده‌اند. این وضعیت مرا بیدار کرد. این یک فراخوان برای وجدانهای بشری است، این یک فراخوان به دولت استرالیا است، زیرا برای چندمین بار است که این حملات علیه ساکنان صورت می‌گیرد.
ما اکنون انتخاب کردیم که جان خود را فدا کنیم. دولت استرالیا بایستی کاری انجام دهد، سازمان ملل بایستی به‌خاطر این افراد که ما صدای آنان هستیم، با قدرت بایستد. ما درخواست آزادی هفت گروگان را داریم. 7بار فریاد می‌زنیم ”هفت گروگان را آزاد کنید“ ما به دولتمان فراخوان می‌دهیم، به وزیر خارجه، که در کنا این افراد بایستند. من به‌عنوان یک شهروند استرالیایی به این ایده عشق میورزم که صدای 3000تن از ساکنان لیبرتی باشم. کسانی که قول حفاظت به آنها دادند، اما حقوق آنها مورد تجاوز قرار گرفت. نقض حقوق آنها مستمراً تکرار می‌شود، از طرف آمریکا، از طرف عراق و از طرف استرالیا.
هفت گروگان را آزاد کنید.
پدر برایان مدوی-رئیس شورای عالی کلیساهای پروتستان استرالیا
این عکسها، عکسهای 52نفر هستند. 52نفری که دو ماه قبل زنده بودند. افراد بیگناهی که در معرض خطر قرار داشتند ولی الآن مرده‌اند جان خود را از دست داده‌اند. آنها توسط نیروهای نظامی عراقی فقط به‌دلیل نفرت و کینه رژیم ایران کشته شدند. ما امروز این‌جا هستیم تا صدای آنها باشیم. آنها دیگر صدایی ندارند ولی ما صدای آنها هستیم. من می‌خواهم صدای آنها باشم. آنها افرادی با شخصیت بالا و ممتاز بودند. این افراد برای همان اهدافی ایستادند که ما هر روز به‌خاطر آنها ایستادگی می‌کنیم. آزادی، دموکراسی و عدالت، چیزهایی که ما از آنها بهره‌مندیم ولی این افراد از این مواهب محروم هستند. به آنها از جانب سازمان ملل قول حفاظت داده شده بود. از طرف ایالات متحده به آنها قول حفاظت داده شده بود. به آنها قول حفاظت از طرف دولت استرالیا داده شده بود. ولی دوباره و دوباره به آنها خیانت شده است. این افراد مسلح نیستند، قصد کشتن کسی را ندارند، آنها فقط آزادی و عدالت برای مردمشان می‌خواهند. این افراد در این‌جا جانشان را به‌خاطر این هدف بخطر انداخته‌اند. و این صف از برادران و خواهران من که امروز این‌جا می‌بینید کسانی هستند که می‌خواهند صدای آنها باشند. استرالیا نیاز به صدا دارد. آنها در استرالیا نیاز به یک صدا دارند. زیرا دولت استرالیا هیچ حرفی نزده است. هفت بار است که افراد کشته می‌شوند مجروح می‌شوند، از معالجات پزشکی محروم می‌شوند ولی در رابطه با آنها هیچ بیانیه‌یی صادر نمی‌شود. می‌خواهم به جولی بیشاپ و تونی اوور فراخوان بدهم که چرا کسی در دولت ما نمی‌گوید این افراد نیاز به حفاظت ما دارند؟ این افراد نیاز به حمایت ما دارند. چرا وضعیت اینطوری است؟ ما علت این بی‌عملی را نمی‌دانیم ولی این‌جا هستیم تا صدای آنها باشیم و می‌خواهیم که شما صدای آنها باشید. آنچه می‌خواهم امروز بگویم این است که امروز ما در اعتصاب‌غذا هستیم و افتخار دارم در کنارشان به‌عنوان دوست قرار داشته باشم و صدایم در همبستگی با آنها باشد تا این‌که این افراد عدالت، آزادی و احترام داشته باشند چیزی که شایسته آن هستند.
