آیا فاجعه قتل‌عام کوزوو باید بار دیگر تکرار شود؟ آیا بی‌عملی جامعه بین‌المللی نمی‌تواند باز هم منجر به چنین فاجعه‌یی شود؟ آمریکا و اروپا و سازمان ملل‌متحد در آن سالها فقط نظاره‌گر بودند تا دهها هزار نفر قتل‌عام شدند، آیا این وضعیت در مورد سوریه هم در حال تکرار است؟ اگر این نیست پس «چگونه است که بشار اسد با این همه کشتار هنوز بر سر کار است؟» این سؤال الی ویزل برنده جایزه صلح نوبل و تنها بازمانده هلوکاست است. گزارشی از سی.ان.ان:
در حالیکه کشتار و خونریزی در سوریه هم‌چنان ادامه دارد، باراک اوباما برای بزرگداشت قربانیان هولوکاست در جنگ جهانی دوم و یادآوری جنایات نازیها، از موزه‌ی هولوکاست در واشینگتن دیدار کرد. در این دیدار، الی ویزل، نویسنده مشهور و تنها بازمانده‌ی هلوکاست نیز وی را همراهی می‌کرد. الی ویزل از این فرصت استفاده کرد و از اوباما پرسید ”چگونه است که بشار اسد با این همه خونریزی، هنوز بر سر کار است؟“ این پرسش یادآور سخنرانی مشهور او در یکی از روزهای آوریل 19سال پیش بود. آنجا که برای اولین بار بیل کلینتون رئیس‌جمهور آمریکا این موزه را افتتاح می‌کرد. در آن موقع، مراسم بزرگداشت هلوکاست، همزمان بود با فاجعه‌ی انسانی کوزوو و سوختن و نابودی این شهر، آن هم در حالیکه جامعه‌ی بین‌المللی هیچ دخالتی نمی‌کرد. الی‌ویزل در آن مراسم و در سخنرانی پر شور خود خطاب به بیل کلینتون و هیلاری کلینتون گفت: ”ما درسها و تجاربی آموختیم. ما همه مسئولیم و بی‌تفاوت ماندن در چنین مواردی گناه است. ما آموختیم وقتی مردم در رنج و بدبختی به‌سر می‌برند، نمی‌توانیم بی‌تفاوت باقی بمانیم و آقای رئیس‌جمهور من نمی‌توانم از گفتن حرف خودم به شما خودداری کنم. آقای رئیس‌جمهور، من پاییز گذشته در یوگسلاوی سابق بودم. از آن موقع تاکنون و به‌خاطر جنایاتی که شاهد بودم، نتوانسته‌ام خواب راحت داشته باشم... ما برای توقف کشتار و خونریزی در آن کشور باید کاری بکنیم“.
از زمان این سخنرانی، دو سال طول کشید تا جامعه‌ی بین‌المللی برای توقف جنایت در یوگسلاوی سابق دخالت کند. اما اکنون برای توقف کشتار در سوریه، این زمان چقدر خواهد بود، سؤالی است که هنوز پاسخ داده نشده است.
در حالیکه کشتار و خونریزی در سوریه هم‌چنان ادامه دارد، باراک اوباما برای بزرگداشت قربانیان هولوکاست در جنگ جهانی دوم و یادآوری جنایات نازیها، از موزه‌ی هولوکاست در واشینگتن دیدار کرد. در این دیدار، الی ویزل، نویسنده مشهور و تنها بازمانده‌ی هلوکاست نیز وی را همراهی می‌کرد. الی ویزل از این فرصت استفاده کرد و از اوباما پرسید ”چگونه است که بشار اسد با این همه خونریزی، هنوز بر سر کار است؟“ این پرسش یادآور سخنرانی مشهور او در یکی از روزهای آوریل 19سال پیش بود. آنجا که برای اولین بار بیل کلینتون رئیس‌جمهور آمریکا این موزه را افتتاح می‌کرد. در آن موقع، مراسم بزرگداشت هلوکاست، همزمان بود با فاجعه‌ی انسانی کوزوو و سوختن و نابودی این شهر، آن هم در حالیکه جامعه‌ی بین‌المللی هیچ دخالتی نمی‌کرد. الی‌ویزل در آن مراسم و در سخنرانی پر شور خود خطاب به بیل کلینتون و هیلاری کلینتون گفت: ”ما درسها و تجاربی آموختیم. ما همه مسئولیم و بی‌تفاوت ماندن در چنین مواردی گناه است. ما آموختیم وقتی مردم در رنج و بدبختی به‌سر می‌برند، نمی‌توانیم بی‌تفاوت باقی بمانیم و آقای رئیس‌جمهور من نمی‌توانم از گفتن حرف خودم به شما خودداری کنم. آقای رئیس‌جمهور، من پاییز گذشته در یوگسلاوی سابق بودم. از آن موقع تاکنون و به‌خاطر جنایاتی که شاهد بودم، نتوانسته‌ام خواب راحت داشته باشم... ما برای توقف کشتار و خونریزی در آن کشور باید کاری بکنیم“.
از زمان این سخنرانی، دو سال طول کشید تا جامعه‌ی بین‌المللی برای توقف جنایت در یوگسلاوی سابق دخالت کند. اما اکنون برای توقف کشتار در سوریه، این زمان چقدر خواهد بود، سؤالی است که هنوز پاسخ داده نشده است.
