زندانی سیاسی سهیل عربی که در اعتراض به زندانی بودن مادرش خانم فرنگیس مظلوم، دست به اعتصاب غذا زده، در پیامی از زندان اوین خطاب به مادرش چنین نوشته است:
همانا که گفته‌اند بهشت زیر پای مادران خواهد بود. همانا همانها، زمین را تبدیل به جهنمی برای مادرانمان، برای بانوان، برای هر انسان آزاده و آزادیخواهی کرده‌اند. همانها زن و مرد را جدا از هم، محروم از شادی، آزادی، عدالت و برابری در زندانهای بزرگ و کوچک محبوس کرده‌اند. چقدر؟ تا کی؟ چگونه بنویسیم؟ آیا فلسفیدن و روشنگری کافی نبود؟ آیا برای مبارزه، دگرگونی دیر نشد؟ ما نفس کشیدیم اما از زندگی محروم بودیم، گویی آن‌گونه که از آزادی که مشروط به قیود، مانده‌ها و تبصره‌ها نباشد در این جهان پر از هرج و مرج، در این دنیای وارونه و آلوده به تبعیض، ظلم و بیدادگری چون سراب است.
درود مادر، ما برخلاف مسیر رود شنا کردیم برای رسیدن به مقصد، آنجا که شاد بودن، اندیشیدن، از عشق سخن گفتن جرم نباشد. ضحاک زمانه نباشد. جایی دیگر همدیگر را باز می‌بینیم.
پسر تو سهیل عربی
