فاصله طبقاتی در ایران روزبه‌روز بیشتر می‌شود، یک اقلیت۴-۵ درصدی، پیوسته ثروتمندتر می‌شود در حالی‌که همزمان بیش از ۹۰درصد مردم به‌طور روزانه فقیرتر می‌گردند. واقعیت آشکاری که اکنون رسانه‌های حکومتی هم به آن اعتراف می‌کنند:
روزنامه حکومتی اعتماد روز ۱۲آبان ۱۴۰۰ نوشت:«بر اساس گزارشهای رسمی در دهه نود، سهم ثروتمندترین به فقیرترین افراد جامعه افزایش یافت و از ۱۱.۰۹ به حدود ۱۴ رسید. بدین معنا که در طول این دهه درآمد ثروتمندترین افراد در ابتدای دهه نود ۱۱.۰۹ برابر فقیرترین افراد جامعه بوده و با گذر زمان این رقم به حدود ۱۴برابر رسیده است. دهک دهم (یعنی مرفه‌ترین‌های جامعه که همان اشرافیت حکومتی است) به تنهایی ۳۰درصد از هزینه‌های ناخالص سرانه کشور را نیز در اختیار دارد».
این در حالی است که به گواهی آمار کمیته امداد رژیم، هزینه خانوارهای ایرانی بین سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۸ حداقل ۲۲برابر شده است.
همزمان نرخ تورم ۴۱درصد شده و خط فقر بر اساس گزارش مرکز پژوهشهای مجلس ارتجاع برای یک خانوار از مرز ۱۰میلیون تومان هم گذشته است در حالی‌که کارگران همان دو میلیون و ۸۰۰هزار تومان پایه را می‌گیرند.
اکنون یک اکثریت تقریباً ۵۰میلیون نفری در قاعده هرم طبقات اجتماعی ایران ایستاده در حالی‌که یک اقلیت ۴درصدی با فاصله‌ای نجومی در ثروت، حکومت می‌کند. فاصله‌ای که ظاهراً فقط با انقلاب پر می‌شود.
