حق نان و مسکن به‌عنوان یکی از حقوق اساسی انسان در قانون اساسی بسیاری از ملتها و در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به‌رسمیت شناخته شده است.
از جمله ماده ۲۵ اعلامیه حقوق‌بشر می‌گوید: «هر انسانی سزاوار یک زندگی با استانداردهای قابل‌قبول برای تأمین سلامتی و رفاه خود و خانواده‌اش، از جمله تأمین خوراک، پوشاک، مسکن، مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری است و همچنین حق دارد که در زمانهای بیکاری، بیماری، نقص‌عضو، بیوگی، سالمندی و فقدان منابع تأمین معاش، تحت هر شرایطی که از حدود اختیار وی خارج است، از تأمین اجتماعی بهره‌مند گردد».
اما در حاکمیت پلید آخوندی هیچ‌کدام از این شرایط برای مردم فراهم نیست که هیچ، وقتی هم میانگین قیمت مسکن در آمریکا، ۳کشور اروپایی و عربستان مورد بررسی قرار گرفت، مشخص شد که سطح قیمت مسکن در ایران از همه این ۵کشور با فاصله زیادی بالاتر است.
با این وجود در شرایطی که گسترش کارتون‌خوابی، گورخوابی و آلونک‌نشینی در حکومت آخوندها رو به افزایش است، از یک طرف خانه‌های خالی بسیاری که متعلق به سردمداران و مهر‌ه‌های رژیم است خالی است، و از طرف دیگر گرانی مسکن تسمه از گرده مردم اجاره نشین کشیده است.
موضوع چپاول در مسکن نیز یکی از چپاول‌های چندجانبه این حکومت است و هم‌چنان که در بسیاری از پهنه‌های اقتصادی مردم را به فقر و سیه‌روزی کشانده است، در زمینه مسکن نیز همین بلا را بر سر آنها آورده است.
بانکهای رژیم در حالی که از نظر قانونی نباید بنگاه‌داری کنند و با سرمایه مردم برای خودشان پول پارو کنند، نه تنها این کار را می‌کنند، بلکه در انبوه‌سازی‌ها و احتکار خانه‌های خالی هم مسابقه می‌دهند.
در شرایط کنونی بسیاری از خانه‌های لوکس در شهرهای بزرگ متعلق به بانکها و مهر‌ه‌های حکومتی است و بزرگترین چپاول در حوزه مسکن توسط آنها انجام می‌شود.
از طرف دیگر بسیاری از خانه‌های خالی لوکس هم هستند که متعلق به سردمداران و مهر‌ه‌های آن است که مردم این توان را ندارند آنها را اجاره کنند.
در شرایطی کنونی حدود ۵۰۰هزار مسکن خالی در تهران و ۲میلیون و ۷۰۰هزار واحد مسکونی خالی در ایران وجود دارد.
مالکان این خانه‌ها هم کسانی هستند که با قدرتی که دارند به انحاء مختلف به رشد قیمت مسکن دامن می‌زنند. مجموعه این شرایط است که منجر به افزایش ۳۶.۹درصدی قیمت فروش یک مترمربع زیربنای مسکونی در بهار ٩٧ نسبت به بهار ٩٦ در شهر تهران شده است.(سایت حکومتی ایران آنلاین ۲۴مرداد ۹۷)
سوداگری بانکها و عناصر وابسته به رژیم هم مزید بر علت شده است که به اعتراف یک مهره حکومتی ۸۰درصد گرانی مسکن فقط به‌خاطر دخالت این عناصر است.(باشگاه خبرنگاران جوان ۱۶خرداد ۹۶)
در حال حاضر در مناطقی از تهران اجاره‌بها ۹۰درصد افزایش یافته است از جمله در خیابان ستارخان و پاتریس لومومبا نرخ افزایش اجاره‌بها ۹۰درصد است.
بسیاری از مردم تهران در زمینه گرانی اجاره‌خانه در تهران می‌گویند، هزینه اجاره آن‌چنان بالا است که ناچارند از تهران بروند.
در زمینه خانه‌های خالی هم می‌گویند بسیاری از بنگاههای املاک ملکی را می‌گردند در حالی که در منطقه ۵۰آپارتمان خالی است ولی کسی نمی‌فروشد و اجاره نمی‌دهند.
در یک کلیپ اجتماعی هموطنی می‌گوید: «همین مسکن را هم احتکارش کردند یکسری می‌سازند، نگه‌می‌دارند، نمی‌فروشند، می‌خواهند اجاره‌ها را زیاد کنند اصلاً بازار سیاه راه می‌اندازند».
چند نفر دیگر هم می‌گویند: «من خودم یک راننده تاکسی‌ام چقدر درآمد دارم که بخواهم وجوه یک و سیصد اجاره بدهم چقدر باید... سر مردم باید کلاه بگذارم دروغ بگم چه‌جوری باید کار کنم که بتوانم یک میلیون و سیصد اجاره بدهم... کسی که پایه حقوق دولتی‌اش یک میلیون تومان هست چطوری می‌تواند ۳میلیون تومان کرایه‌خانه بدهد».
در حالی که مردم محروم برای تهیه یک خانه به سمت آوارگی رانده می‌شوند، مافیای مسکن در حاکمیت آخوندی در حال افزایش خانه‌های خالی برای چپاول هر چه بیشتر است.
به نوشته سایت حکومتی خبرآنلاین: «طبق گزارش معاونت اقتصادی وزارت امور اقتصادی و دارایی، بررسی روند خانه‌های خالی در کشور طی سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۵ حاکی از آن است که نرخ واقعی خانه‌های خالی در کشور از رقم ۴.۲درصد در سال ۱۳۸۵(معادل ۶۳۳هزار واحد خالی) به ۸.۳درصد در سال ۱۳۹۰(معادل ۱.۶میلیون واحد خالی) و ۱۱.۳درصد در سال ۱۳۹۵(معادل ۲.۶میلیون واحد خالی) افزایش یافته است».(خبرآنلاین ۹بهمن ۹۶)
این‌چنین است چپاول عظیمی که زندگی اشرافی مهر‌ه‌ها و کارگزاران رژیم را اشرافی‌تر می‌کند، خشم انباشته توده‌های محروم و بی‌سرپناه را شعله‌ور می‌سازد.
در حالی که نان و مسکن برای مردم در بسیاری از کشورهای جهان فراهم است، در حاکمیت آخوندی مردم باید دغدغه نان و مسکن داشته باشند، و از آنجایی که این هر دو برای آنها فراهم نیست، به ناگزیر باید در آلونک‌ها و حلبی‌آبادها زندگی کنند.
آلونک‌ها و حلبی‌آبادهایی که در اثر فقر روزافزون می‌رود تا تمامی گستره ایران را دربرگیرد.
در زندگی مشقت‌باری که مردم دارند، بسیاری هم وسع‌شان نمی‌رسد حتی آلونک و یا خانه‌یی حلبی برای خود تهیه کنند و به ناگزیر به سمت زندگی کارتن‌خوابی و گورخوابی رانده شده‌اند.
