موضوع اینترنت و بلاتکلیفی قطع و وصل آن به یکی دیگر از بحرانهای لاعلاج و بن‌بست خامنه‌ای بعد از قیام تبدیل شد.
روز یکشنبه ۱۷آذر آخوند روحانی شیاد با ترس و لرز و بیانی فریبکارانه و دوپهلو گفت: «انشاالله ما بتوانیم شبکه ملی اطلاعات را آن‌چنان تقویت کنیم که مردم بتونن برای رفع نیازمندیهای خود نیازی به خارج نداشته باشند».
بلافاصله یک سایت حکومتی ضمن یادآوری وعده‌های فریبکارانهٔ روحانی، طرح تقویت شبکه ملی اطلاعات را با قول گران نشدن بنزین مقایسه کرد و نوشت: «سخنان رئیسجمهوری با واکنش‌های تندی از سوی کاربران شبکه‌های اجتماعی روبه‌رو شد. واکنش‌هایی که گاه اشاراتی به سخنان پیشین او در سال‌های گذشته و شعارهای تبلیغاتی در دوران انتخابات داشت و گاه به تصمیم شبانه سران سه‌قوا به افزایش و سهمیه‌بندی بنزین در ایران».(روزنامه حکومتی ابتکار ۱۸آذر ۹۸)
این سایت حکومتی در تشریح علت اصلی نگرانی از قطع اینترنت می‌نویسد: «اگر قرار باشد... اینترنت و فضای مجازی جهانی را محدود یا حذف کنیم تبعات بسیاری خواهد داشت. تبعاتی که می‌تواند فضای اجتماعی ایران را ملتهب کند».
روز بعد ۲۰آبان چند گماشتهٔ دولتی سراسیمه وارد شدند و تکذیب کردند و روحانی در وحشت از جرقه‌ای که به حریق تبدیل می‌شود حرف را پس گرفت: «برای چی ما قطع کنیم ما می‌خواهیم ضمن این‌که اینترنت خارجی هست اینترنت داخلی ما هم قوی باشد».
علت این‌میزان بی‌تعادلی، آشفتگی، هراس و شقه را باید در ضربات سنگین قیام در پیکر ناتوان نظام دید. توفانی که در آبان اوج گرفت و تا پایان ادامه دارد.
