سردژخیم حسینعلی نیری رئیس هیأت مرگ قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال۶۷ و اولین کسی که در فتوای خمینی از او نام برده شده است، در نخستین اظهارنظر در باره قتل‌عام۶۷ گفت: آن برهه شرایط ویژه‌یی بود. وضع مملکت بحرانی بود. یعنی اگر قاطعیت امام نبود شاید ما اصلاً این امنیت را نداشتیم. شاید اصلاً وضعیت طور دیگری بود. شاید اصلاً نظام نمی‌ماند. روزی ۵۰ - ۶۰ تا ترور در تهران و شهرهای دیگر اتفاق می‌افتاد.
آخوند دژخیم نیری رئیس کنونی دادگاه عالی انتظامی قضاییه جلادان افزود: در این شرایط بحرانی باید چه کرد؟ باید حکم قاطعی داد. آن‌که دادگاه را اداره می‌کند و مسائل در دستش است باید مسأله را جمع کند. در این شرایط که نمی‌شود با «قربانت بروم و فدایت بشوم» کشور را اداره کرد!
آخوند دژخیم نیری در مورد مجاهدین در زندانها گفت: این‌ها در زندان دوباره شلوغ کردند. در فضای زندان باز هم انسجام خودشان را داشتند. نه تنها رابطه تشکیلاتی داشتند بلکه تشکیلات جدیدی هم درون زندان به‌وجود آورده بودند. از راه‌هایی که می‌دانستند، از بیرون اطلاعات کسب می‌کردند. جو زندان دستشان بود. این‌طور نبود که فقط بخواهند ایام حبسشان را بگذرانند.
در ادامه این مصاحبه آخوند دژخیم در پاسخ به سوالی در مورد آخوند گیلانی گفت: آیت‌الله گیلانی فقط می‌گفت من چه کنم بچه‌هایم به این سرنوشت گرفتار شدند و من اجازه ندارم که حتی برای این‌ها گریه کنم که فردای قیامت خدا به من بگوید برای این بچه منافق چرا گریه کردی؟ (سایت حکومتی مرکز اسناد انقلاب اسلامی ـ ۱۹ تیر )
