نام رسمی: جمهوری سودان
سودان: موقعیت
جمهوری سودان در شمال آفریقا و در کنار دریای سرخ، میان مصر و اریتره است. امتداد کرانه‌های سودان به طول ۸۵۳ کیلومتر است. همچنین این کشور از سوی شمال ۱۲۷۳ کیلومتر با مصر، از شمال باختری ۳۸۳ کیلومتر با لیبی، از سمت باختر ۱۳۶۰ کیلومتر با چاد، از سمت جنوب باختری ۱۱۶۵ با آفریقای مرکزی، از سمت جنوب با جمهوری سودان جنوبی و بالاخره از سمت شرق ۶۰۵ کیلومتر با اریتره مرز مشترک دارد
این کشور از نظر وسعت سومین کشور بزرگ آفریقا و نیز دومین کشور بزرگ عربی پس از الجزایر می‌باشد. سودان بزرگترین کشور آفریقا و و بزرگترین کشور جهان عرب بود تا این‌که در سال ۲۰۱۱ سودان جنوبی در پی برگزاری یک همه‌پرسی از این کشور جدا شد.
پایتخت: خارطوم
جمعیت: ۳۰٬۸۹۴٬۰۰۰ نفر
مساحت: ۸۸۶.۱.068 کیلومتر مربع
مذهب رسمی: اسلام
مسلمانان ۹۷ درصد، و ۳ درصد باقیمانده را پیروان ادیان محلی آنیمیست و مسیحیان و قبطی‌ها تشکیل می‌دهند. همچنین اقلیتی از پیروان مذهب شیعه دوازده امامی در این کشور زندگی می‌کنند.
زبان رسمی: عربی و انگلیسی (پیش از سال ۲۰۰۵ عربی تنها زبان رسمی سودان بود. در قانون اساسی سال ۲۰۰۵ عربی و انگلیسی، هر دو، به‌عنوان زبانهای رسمی کشور اعلام شدند.)
واحد پول: «جنیه» سودان هر دلار آمریکا کم و بیش با 5/5 جنیه سودان خریداری می‌شود (نرخ برابری ژوئن2011)
نظام قانونی این کشور بر پایه شریعت اسلامی قرار داده شده‌است.
نام استانها و مراکز آنها:
استان دریای سرخ – بورتسودان
استان جزیره - ود مدنی
استان دارفور جنوبی - نیالا
استان کردفان جنوبی - کادوقلی
استان خارطوم - خارطوم
استان سنار - سنجه
استان دارفور شمالی - فاشر
استان کردفان شمالی - ابیض
استان شمالیه - دنقلا
استان دارفور غربی - جنینه
استان قضارف - قضارف
استان کسلا - کسلا
استان رود نیل - دامر
استان نیل سفید - ربک
استان نیل آبی - دمازین
سودان دارای اندوخته‌های سرشار از سنگ آهن، نفت، مس، کروم، روی، تنگستن، میکا، نقره و طلاست. تولید طلای سودان در آستانه سال ۲۰۰۰ میلادی به حدود ۵ تن در سال رسید.
جنگهای داخلی، ناپایداری دیرین دستگاه سیاسی، ویژگی‌های بد آب و هوایی، پایین بودن ارزش کالاهای تولیدی در بازار جهانی و سیاستهای نادرست اقتصادی از عمده دلایل تنگ دستی اقتصادی سودان به‌شمار می‌رود. کم و بیش ۸۰ درصد از نیروی کار این کشور در بخش کشاورزی کار می‌کنند ولی این بخش بیشتر غیرمکانیزه و پیشرفت چندانی نداشته است. بیشتر فراورده‌های کشاورزی این سرزمین پنبه، ارزن، خرما و سبزیجات هستند. پارچه، سیمان، فراورده‌های نفتی، شکر، صابون و کفش مهمترین تولیدات صنعتی سودان هستند.
دست‌کم ۴۷ درصد از مردم سودان در زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم این کشور کم و بیش ۲۰ درصد است. سودان نزدیک به ۱۲ میلیون تن نیروی کار دارد و نرخ بیکاری آن بیش از ۴۰ درصد است.
سرزمین سودان از لحاظ تاریخی بخش‌های بزرگی از فرمانروایی‌های کوش و نوبیه را تشکیل می‌داده است. نوبیه منطقه‌یی است در حاشیه رودخانه نیل که اکنون میان کشورهای مصر و سودان قرار گرفته است. نوبیه از دوران نوسنگی سکونت‌گاه انسان بوده و پس از آن نیز در حدود ۲۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح این منطقه دارای پادشاهی مستقلی شد و سپس جزو قلمرو تعدادی از فرعونهای مصر قرار گرفت.
یکی از شاهان کوشی در سده هشتم پیش از میلاد به مصر حمله برد و بدین طریق، شاهان کوشی به مدت یک سده به‌عنوان دودمان بیست و پنجم از فرعون‌ها، بر مصر فرمان راندند. کوشی‌های سودان سرانجام به‌دست آشوریها شکست داده شده و از مصر رانده شدند.
جنبش مهدی سودانی که به جنبش المهدی معروف است در میان سالهای ۱۸۸۰-۱۸۸۱. م به رهبری جوانی به‌نام محمد احمد ابن عبدالله، بر ضدحکومت ترکی-مصری سودان صورت گرفت.
در سال ۱۸۸۰م. ، و در بحبوحه بحران، مهدی سودانی با ادعای مهدویت، توانست طرفدارانی را گرد خود جمع کند و جنبشی را شکل دهد که به پیروزی مهدیون و شکست و خروج اشغالگران از سودان انجامید.
در ابتدای سال ۱۸۸۴ م. نیروهای محمد احمد در همه ایالات سودان حضور داشتند. در فوریه ۱۸۸۴م. انگلستان با تغییر تاکتیک و به قصد سازش با محمد احمد مهدی سودانی، سودان را مستقل از مصر اعلام کرد و ژنرال گوردون را به مقام فرمانداری کل سودان منصوب کرد. محمد احمد پس از آن که‌ام دورمان را پایتخت خویش قرار داد در طی یک بیماری در ژوئن ۱۸۸۵م. درگذشت.
با مرگ محمد احمد بین پیروان او اختلاف افتاد در ادامه سلطه کامل انگلستان بر سودان نیروهای باقیمانده «المهدی» نیز در شهر «ام درمان» در جنگی با نیروهای انگلیسی شکست خورده و کاملاً منهدم شدند و به این شکل انگلستان سودان را تا ۶۰ سال تحت انقیاد کامل خود در آورد. در سال ۱۸۹۹ سودان به‌طور کامل مستعمره انگلستان گردید.
در منطقه دارفور درگیریهای خشن میان گروه‌های قومیتی، بر سر مالکیت زمین، امری رایج بود. در پایان دهه ۱۹۸۰ یک جنبش برتری‌جویانه عرب پا گرفت، که گفته می‌شد مورد حمایت معمر قذافی بود. گروه‌هایی مانند ”فور“ ها، ”زغاوه“ ها و ”ماسالیت“ ها احساس می‌کردند که دولت جانب عرب‌ها را گرفته است. آغاز جنگ دارفور را معمولاً سال ۲۰۰۳ می‌دانند، با این حال جنبش‌های شورشی پیش از آن شکل گرفته بودند. بیشتر مردم سودان از نژاد عرب سودانی می‌باشند اما در دارفور اکثریت با نژاد سیاه است. مقامات سازمان ملل در مارس ۲۰۰۴ گفتند که شبه‌نظامیان جنجوید هوادار دولت به قتل‌عام سازماندهی شده روستاییان غیرعرب در دارفور دست زده‌اند. ”سند دوحه برای صلح در دارفور“ در مه ۲۰۱۱ در قطر امضا شد. اما در سپتامبر ۲۰۱۲ درگیری با شورشیان در دارفور و کردفان جنوبی رخ داد. سازمان ملل‌متحد تعداد کشته‌شدگان جنگ دارفور را سیصد هزار تن و تعداد آوارگان آن را دو و نیم میلیون نفر تخمین زده است.
تا سال 2014، بزرگترین عامل تلفات جانی در دارفور، درگیری میان گروه‌های مختلف عرب بوده است. با این‌که تصور رایج درباره این درگیری، ستیز شورشیان آفریقایی‌تبار با دولت و اعراب دارفوری است، برخی گروه‌های کوچکتر آفریقایی‌تبار هم برای خارطوم جنگیده‌اند.
دیوان بین‌المللی کیفری در سال ۲۰۰۹ میلادی کیفرخواستی را علیه عمر البشیر به‌دلیل ارتکاب به جرایم جنگی در دارفور صادر کرد، اما او هنوز دستگیر نشده است. او متهم شده است که بر اقدام برای پاکسازی بخشی از جامعه فورها، زغاوه‌ها و ماسالیتها نظارت کرده است.
در ۹ ژانویهٔ ۲۰۱۱ مردم جنوب سودان برای شرکت در یک همه پرسی درباره استقلال از بخش شمالی این کشور، به پای صندوق‌های رأی رفتند. نتیجهٔ همه‌پرسی به نفع استقلال جنوب سودان شد.
سودان: موقعیت
جمهوری سودان در شمال آفریقا و در کنار دریای سرخ، میان مصر و اریتره است. امتداد کرانه‌های سودان به طول ۸۵۳ کیلومتر است. همچنین این کشور از سوی شمال ۱۲۷۳ کیلومتر با مصر، از شمال باختری ۳۸۳ کیلومتر با لیبی، از سمت باختر ۱۳۶۰ کیلومتر با چاد، از سمت جنوب باختری ۱۱۶۵ با آفریقای مرکزی، از سمت جنوب با جمهوری سودان جنوبی و بالاخره از سمت شرق ۶۰۵ کیلومتر با اریتره مرز مشترک دارد
این کشور از نظر وسعت سومین کشور بزرگ آفریقا و نیز دومین کشور بزرگ عربی پس از الجزایر می‌باشد. سودان بزرگترین کشور آفریقا و و بزرگترین کشور جهان عرب بود تا این‌که در سال ۲۰۱۱ سودان جنوبی در پی برگزاری یک همه‌پرسی از این کشور جدا شد.
پایتخت: خارطوم
جمعیت: ۳۰٬۸۹۴٬۰۰۰ نفر
مساحت: ۸۸۶.۱.068 کیلومتر مربع
مذهب رسمی: اسلام
مسلمانان ۹۷ درصد، و ۳ درصد باقیمانده را پیروان ادیان محلی آنیمیست و مسیحیان و قبطی‌ها تشکیل می‌دهند. همچنین اقلیتی از پیروان مذهب شیعه دوازده امامی در این کشور زندگی می‌کنند.
زبان رسمی: عربی و انگلیسی (پیش از سال ۲۰۰۵ عربی تنها زبان رسمی سودان بود. در قانون اساسی سال ۲۰۰۵ عربی و انگلیسی، هر دو، به‌عنوان زبانهای رسمی کشور اعلام شدند.)
واحد پول: «جنیه» سودان هر دلار آمریکا کم و بیش با 5/5 جنیه سودان خریداری می‌شود (نرخ برابری ژوئن2011)
سودان سیاست
نوع حکومت جمهورینظام قانونی این کشور بر پایه شریعت اسلامی قرار داده شده‌است.
گروهای قومی در سودان:
۵۲ درصد از ساکنان این کشور از نژاد سیاهپوستان آفریقایی، ۳۹ درصد عرب و ۸ درصد از نژاد قبیله «بجا» هستند.سودان تقسیمات کشوری
کشور سودان به ۱۵ استان بخش گردیده است که به آنها ولایت می‌گویند.نام استانها و مراکز آنها:
استان دریای سرخ – بورتسودان
استان جزیره - ود مدنی
استان دارفور جنوبی - نیالا
استان کردفان جنوبی - کادوقلی
استان خارطوم - خارطوم
استان سنار - سنجه
استان دارفور شمالی - فاشر
استان کردفان شمالی - ابیض
استان شمالیه - دنقلا
استان دارفور غربی - جنینه
استان قضارف - قضارف
استان کسلا - کسلا
استان رود نیل - دامر
استان نیل سفید - ربک
استان نیل آبی - دمازین
اقتصاد سودان
سودان کشوری با اقتصاد نفتی بود و از درآمدهای نفتی‌اش رو به رشد اقتصادی بود صادرات نفت سودان طی 3ماهه اول سال 2007 به 1 میلیارد و 615 میلیون دلار رسیده بود. عمده صادرات سودان را نفت خام تشکیل می‌داد. تا این‌که سودان جنوبی، از این کشور جدا شد و ۷۵ درصد از منابع نفتی را از دست داد. انزوای بین‌المللی سودان، به‌خاطر دیکتاتوری سرکوبگر عمر البشیر، آسیبهای فراوانی به اقتصاد این کشور وارد کرده است.سودان دارای اندوخته‌های سرشار از سنگ آهن، نفت، مس، کروم، روی، تنگستن، میکا، نقره و طلاست. تولید طلای سودان در آستانه سال ۲۰۰۰ میلادی به حدود ۵ تن در سال رسید.
جنگهای داخلی، ناپایداری دیرین دستگاه سیاسی، ویژگی‌های بد آب و هوایی، پایین بودن ارزش کالاهای تولیدی در بازار جهانی و سیاستهای نادرست اقتصادی از عمده دلایل تنگ دستی اقتصادی سودان به‌شمار می‌رود. کم و بیش ۸۰ درصد از نیروی کار این کشور در بخش کشاورزی کار می‌کنند ولی این بخش بیشتر غیرمکانیزه و پیشرفت چندانی نداشته است. بیشتر فراورده‌های کشاورزی این سرزمین پنبه، ارزن، خرما و سبزیجات هستند. پارچه، سیمان، فراورده‌های نفتی، شکر، صابون و کفش مهمترین تولیدات صنعتی سودان هستند.
دست‌کم ۴۷ درصد از مردم سودان در زیر خط فقر زندگی می‌کنند. نرخ تورم این کشور کم و بیش ۲۰ درصد است. سودان نزدیک به ۱۲ میلیون تن نیروی کار دارد و نرخ بیکاری آن بیش از ۴۰ درصد است.
سودان تاریخچه
نام این کشور از عبارت عربی «بلاد السودان» گرفته شده‌است که به‌معنی «سرزمین سیاهان» است.سرزمین سودان از لحاظ تاریخی بخش‌های بزرگی از فرمانروایی‌های کوش و نوبیه را تشکیل می‌داده است. نوبیه منطقه‌یی است در حاشیه رودخانه نیل که اکنون میان کشورهای مصر و سودان قرار گرفته است. نوبیه از دوران نوسنگی سکونت‌گاه انسان بوده و پس از آن نیز در حدود ۲۳۰۰ سال پیش از میلاد مسیح این منطقه دارای پادشاهی مستقلی شد و سپس جزو قلمرو تعدادی از فرعونهای مصر قرار گرفت.
یکی از شاهان کوشی در سده هشتم پیش از میلاد به مصر حمله برد و بدین طریق، شاهان کوشی به مدت یک سده به‌عنوان دودمان بیست و پنجم از فرعون‌ها، بر مصر فرمان راندند. کوشی‌های سودان سرانجام به‌دست آشوریها شکست داده شده و از مصر رانده شدند.
سودان ورود اسلام
شمال آفریقا از سده هشتم میلادی به اسلام گروید. دست‌کم در سده نهم، اسلام به سودان غربی راه یافت، اما تأثیر اولیه آن اندک بود. گسترش اسلام در سودان شرقی از حدود سده ۱۱ تا ۱۴ میلادی به‌وقوع پیوست و از طریق حکومتهای دینی از قرن هفدهم تقویت و استوار گردید. تا سال ۱۸۲۰ که حکومت مشترک ترکان عثمانی و، والیان مصریش بر سراسر شمال و جنوب سودان استقرار می‌یابد، اطلاعات محدودی از تاریخ و وضعیت سیاسی این کشور در دست است. تاریخ جدید سودان را باید از زمان لشکرکشی و ورود نیروهای نظامی محمدعلی پاشای مصری به ایالات سودان و فتح آن (۱۸۲۰-۱۸۲۱م.) آغاز کرد. حکومت مشترک دو کشور عثمانی و مصر تا سال ۱۸۸۱ ادامه یافت. انگلستان با سلطه بر مصر، دامنه نفوذش را تا سودان گسترش داد. خدیو مصر اداره بخش اعظمی از سودان را به انگلیسیها سپرد. بدین ترتیب سودان اگر چه رسماً تحت کنترل مصریان بود، اما در واقع مستعمره بریتانیا به‌شمار می‌آمد.جنبش مهدی سودانی که به جنبش المهدی معروف است در میان سالهای ۱۸۸۰-۱۸۸۱. م به رهبری جوانی به‌نام محمد احمد ابن عبدالله، بر ضدحکومت ترکی-مصری سودان صورت گرفت.
در سال ۱۸۸۰م. ، و در بحبوحه بحران، مهدی سودانی با ادعای مهدویت، توانست طرفدارانی را گرد خود جمع کند و جنبشی را شکل دهد که به پیروزی مهدیون و شکست و خروج اشغالگران از سودان انجامید.
در ابتدای سال ۱۸۸۴ م. نیروهای محمد احمد در همه ایالات سودان حضور داشتند. در فوریه ۱۸۸۴م. انگلستان با تغییر تاکتیک و به قصد سازش با محمد احمد مهدی سودانی، سودان را مستقل از مصر اعلام کرد و ژنرال گوردون را به مقام فرمانداری کل سودان منصوب کرد. محمد احمد پس از آن که‌ام دورمان را پایتخت خویش قرار داد در طی یک بیماری در ژوئن ۱۸۸۵م. درگذشت.
با مرگ محمد احمد بین پیروان او اختلاف افتاد در ادامه سلطه کامل انگلستان بر سودان نیروهای باقیمانده «المهدی» نیز در شهر «ام درمان» در جنگی با نیروهای انگلیسی شکست خورده و کاملاً منهدم شدند و به این شکل انگلستان سودان را تا ۶۰ سال تحت انقیاد کامل خود در آورد. در سال ۱۸۹۹ سودان به‌طور کامل مستعمره انگلستان گردید.
سودان دوره معاصر
پس از استقلال مصر در سال ۱۹۲۲، یکی از افسران سودانی به نام «علی عبداللطیف» با همکاری مصر جنبش استقلال طلبانه‌ای را آغاز کردند. در سال ۱۹۲۴ سرآغاز مبارزات مردم سودان علیه استعمار انگلستان به‌شمار می‌رود و کم‌کم فکر استقلال بین طبقات مختلف و دانشجویان سودانی رشد یافت. در سال ۱۹۴۳ حزب سیاسی «العشقاد» و حزب دیگری به نام «الامه» هر دو با هدف استقلال‌طلبی تأسیس شدند. در نوامبر ۱۹۵۳ سودانی‌ها برای اولین بار برای تشکیل مجلس در کشور خود، در انتخابات شرکت کردند و حزب «العشقاد» با ۵۱ کرسی به رهبری «اسماعیل الازهری» به پیروزی رسید. در سال ۱۹۵۵ مجلس مؤسسان ملی خواستار خروج کلیه نیروهای انگلیسی از این کشور شدند و در دسامبر همان سال مجلس سودان تصمیم به استقلال سودان به‌عنوان یک کشور مستقل و حاکم گرفت. نهایتاً در سال ۱۹۵۶ پرچم‌های بریتانیا و مصر از کشور سودان پایین کشیده شد و جشن استقلال در ژانویه ۱۹۵۶ برگزار گردید. در سال ۱۹۵۸ «ابراهیم عبود» کودتا کرد، و در سال ۱۹۶۴ مجدداً یک دولت ائتلافی تشکیل شد. در سال ۱۹۶۹ سرهنگ «جعفر نمیری» با کودتا به قدرت رسید و طی ۱۶ سال دیکتاتوری خود را در توسعه روابط با آمریکا ادامه داد. در سال ۱۹۸۵ ژنرال «سوار الذهب» با پشتیبانی حرکتها و جنبش‌های مردم و گروه‌های سیاسی توانست با کودتای بدون خونریزی قدرت را دست بگیرد، اما اعلام کرد که با انتخابات و رأی مردم کنار خواهد رفت و قدرت را به شخص منتخب مردم واگذار خواهد کرد. به این صورت یک سال بعد، «صادق المهدی» از حزب الامه قدرت را به دست گرفت. در ۳۰ ژوئن ۱۹۸۹، «ژنرال عمر البشیر» با یک حرکت نظامی بدون خونریزی حکومت المهدی را سرنگون و قدرت را به دست گرفت و حکومتش را تحت نام «نجات ملی» برقرار کرد. او در انتخابات ریاست‌جمهوری در سال ۱۹۹۶ با اکثریت آرا رئیس‌جمهور سودان گردید. و با اعمال دیکتاتوری خود را به‌صورت رئیس‌جمهور مادام العمر درآورد.سودان جنگ دارفور
دارفور بخشی در غرب سودان است که از سال ۲۰۰۳ در آن درگیریهایی آغاز شده است. اهالی دارفور اکثراً آفریقایی‌تبار اما پیرو دین اسلام هستند اما از نحوه اختصاص بودجه دولتی ناخرسندند و دولت را متهم کرده‌اند که در این زمینه، بین آنان و اهالی عرب‌تبار منطقه تبعیض قائل می‌شود. آفریقایی‌تباران دارفور، که گروه‌های مسلحی را برای مقابله با دولت مرکزی تشکیل داده‌اند، گفته‌اند که دولت گروه‌های شبه‌نظامی عرب تبار ایجاد کرده و آنها را برای سرکوب آفریقایی‌تباران به کار می‌برد.در منطقه دارفور درگیریهای خشن میان گروه‌های قومیتی، بر سر مالکیت زمین، امری رایج بود. در پایان دهه ۱۹۸۰ یک جنبش برتری‌جویانه عرب پا گرفت، که گفته می‌شد مورد حمایت معمر قذافی بود. گروه‌هایی مانند ”فور“ ها، ”زغاوه“ ها و ”ماسالیت“ ها احساس می‌کردند که دولت جانب عرب‌ها را گرفته است. آغاز جنگ دارفور را معمولاً سال ۲۰۰۳ می‌دانند، با این حال جنبش‌های شورشی پیش از آن شکل گرفته بودند. بیشتر مردم سودان از نژاد عرب سودانی می‌باشند اما در دارفور اکثریت با نژاد سیاه است. مقامات سازمان ملل در مارس ۲۰۰۴ گفتند که شبه‌نظامیان جنجوید هوادار دولت به قتل‌عام سازماندهی شده روستاییان غیرعرب در دارفور دست زده‌اند. ”سند دوحه برای صلح در دارفور“ در مه ۲۰۱۱ در قطر امضا شد. اما در سپتامبر ۲۰۱۲ درگیری با شورشیان در دارفور و کردفان جنوبی رخ داد. سازمان ملل‌متحد تعداد کشته‌شدگان جنگ دارفور را سیصد هزار تن و تعداد آوارگان آن را دو و نیم میلیون نفر تخمین زده است.
تا سال 2014، بزرگترین عامل تلفات جانی در دارفور، درگیری میان گروه‌های مختلف عرب بوده است. با این‌که تصور رایج درباره این درگیری، ستیز شورشیان آفریقایی‌تبار با دولت و اعراب دارفوری است، برخی گروه‌های کوچکتر آفریقایی‌تبار هم برای خارطوم جنگیده‌اند.
دیوان بین‌المللی کیفری در سال ۲۰۰۹ میلادی کیفرخواستی را علیه عمر البشیر به‌دلیل ارتکاب به جرایم جنگی در دارفور صادر کرد، اما او هنوز دستگیر نشده است. او متهم شده است که بر اقدام برای پاکسازی بخشی از جامعه فورها، زغاوه‌ها و ماسالیتها نظارت کرده است.
سودان جدایی جنوب از شمال
مناقشه میان شمال و جنوب از سال ۱۹۵۵ میلادی تا سال ۲۰۰۵ میلادی، منجر به دو جنگ داخلی و جان‌باختن دست‌کم 2میلیون نفر شده‌است. ریشه این جدایی به جنگهای داخلی سودان باز می‌گردد. جنگهای داخلی سودان تنها مربوط به دوران جدید سودان (روی کار آمدن صادق المهدی و عمر البشیر) نمی‌شود. این جنگ‌ها در زمان جعفر نمیری آغاز شد. پس از سرنگونی نمیری و استمرار جنگ داخلی، عمر البشیر در سال ۲۰۰۵ زیر فشارهای ناشی از جنگ و فشارهای بین‌المللی به قرارداد صلحی با شورشیان جنوب تن داد. بر اساس این توافقنامه قرار شد در ژانویه ۲۰۱۱ یک همه‌پرسی برای تعیین تکلیف قسمت جنوبی برگزار شود.در ۹ ژانویهٔ ۲۰۱۱ مردم جنوب سودان برای شرکت در یک همه پرسی درباره استقلال از بخش شمالی این کشور، به پای صندوق‌های رأی رفتند. نتیجهٔ همه‌پرسی به نفع استقلال جنوب سودان شد.
دولت سودان جنوبی
جنوب سودان از شرق به اتیوپی، از جنوب به کنیا، اوگاندا و جمهوری دموکراتیک کنگو و از غرب به جمهوری آفریقای مرکزی محدود می‌شود. سودان جنوبی کشوری در جنوب کشور سودان است که استقلال آن، روز شنبه ۱۸ تیر ۱۳۹۰ رسمیت یافت.
پایتخت جوبا
جمعیت ۸، ۲۶۰، ۴۹۰ نفر
مساحت ۶۱۹٬۷۴۵ کیلومتر مربع
واحد پول پوند سودان جنوبی
مذهب: بیشتر مردم سودان جنوبی مسیحی یا پیرو ادیان کهن قبیله‌ای هستند
سودان جنوبی نوع حکومت: جمهوری
رئیس‌جمهور رهبری سیاسی این کشور را در حال حاضر سالواکی یر مایاردیت به عهده دارد.
در اواخر سال2013 میلادی ری یک ماچار معاون اول رئیس‌جمهور سالوا کی یر، تلاش خود رابر کودتایی نظامی انجام داد اما این کودتا توسط رئیس‌جمهوری خنثی شد ولی حدوداً سیصد هزار نفر کشته و آواره برجا گذاشت.
سودان جنوبی تقسیمات کشوری
ایالت‌های ۱۰گانه سودان جنوبی عبارتند از:•استوائیه شرقی - کبویتا
•استوائیه وسطی (نام قدیم: بحرالجبل) - جوبا
•استوائیه غربی - یامبیو
•جونقلی - بور
•نیل بالا - ملکال
•واراب - واراب
•دریاچه‌ها - رمبیک
•وحدت - بانتیو
•بحرالغزال شمالی - اویل
•بحرالغزال غربی – واو
سودان جنوبی: اقتصاد
بر اساس برخی برآوردها بیش از ۶۸ درصد از ذخایر شناخته شدهٔ نفت سودان، در سودان جنوبی قرار دارد، برخی از برآوردها نیز این رقم را ۸۰ درصد تخمین زده‌اند. جنوب سودان سرشار از منابع نفتی است. و مهمترین صادرات آن نفت خام است.علاوه بر منابع نفت، وجود رود نیل موجب اهمیت سودان به‌خصوص سودان جنوبی است. سودان جنوبی به‌لحاظ منابع جنگلی هم دارای اهمیت است.
