پاریس - شهرداری ۱۷
کنفرانس «ایران بپا خاسته در مقابل رژیم اعدامها» سه‌شنبه ۴ شهریور در شهرداری ۱۷ پاریس با حضور خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده شورای ملی مقاومت ایران و شهرداران و شخصیتهای فرانسوی و بین‌المللی
سخنرانی خانم مریم رجوی در شهرداری ۱۷ پاریس
سخنان شهردار ژوفروا بولار، ژیلبر میتران، فرانسوا لوگاره، مارک الیس، آلن ویوین، خانم گملین، خانم آتیاس، ولفگانگ شومبرگ، یواخیم روکر، سونا بیسرکو و پیام ویدئویی پروفسور جاوید رحمان
خانم مریم رجوی: در ۲۶ اوت ۱۷۸۹ اعلامیه حقوق‌بشر و شهروندی به‌مثابه یک دست‌آورد تاریخی برای بشریت به تصویب مجلس مؤسسان ملی فرانسه رسید. آیا قابل تصور است که امروز دولتها در حال مماشات با رژیمی باشند که تمامیت این اعلامیه را نقض می‌کند؟
در ماه ژوییه، حداقل ۱۱۴نفر اعدام شدند. در دوره پزشکیان ۱۶۳۰ اعدام شدند. به دو دلیل: اول این‌که رژیم از مردم می‌ترسد و دوم عدم مجازات و پاسخگویی مسئولان این جنایتها.
مردم روزانه رنج می‌کشند. نه برق وجود دارد نه آب، نه نان و قیمتها بسیار بالاست. اعتراض روزانه در همه جا جریان دارد. مردم شیراز و کازرون به خیابان آمده و فریاد می‌زدند «آزادی، آزادی». اعدام و سرکوب تنها راه جلوگیری از قیام مردمی است.
کسانی که این جنایات را امروز مرتکب می‌شوند همان کسانی هستند که قتل‌عام‌های دهه۶۰ و به‌خصوص ۶۷ را انجام دادند و از مجازات مصون مانده‌اند.
رئیس قضاییه آخوندها در ۱۹مرداد، وجود زندانی سیاسی در ایران را انکار کرد. هدف نقض ابتدایی‌ترین حقوق زندانیان سیاسی است. رژیم شاه هم وجود زندانیان سیاسی را تکذیب می‌کرد اما بعد از انقلاب همه دیدند که او وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها را علیه زندانیان سیاسی اعمال می‌کرد.
هم‌اکنون دست‌کم ۳۷۰۰زندانی سیاسی در ایران وجود دارد که رژیم آنان را شکنجه می‌کند. با یورش به زندانیان بی‌دفاع، انداختن آنان در قفس، انتقال به انفرادی و محل‌های مخفی، جلوگیری از درمان و پرونده‌سازیهای ساختگی برای افزودن دوره محکومیت و تبعید به زندانهای دورافتاده هواداران مجاهدین را پی‌درپی به اعدام محکوم می‌کنند.
اعدام‌شدگان را مخفیانه دفن می‌کنند و پدران و مادران زندانیان دستگیر می‌شوند و دارایی آنها مصادره می‌شود.
کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدم در بهمن۱۴۰۲ در قزل‌حصار شروع شد و اکنون هر سه‌شنبه در ۵۰زندان ایران اعتصاب غذا انجام می‌شود.
مسأله ایران فقط موضوع اتمی یا موشکی نیست. نباید اجازه داد حقوق نادیده گرفته شود. سیاست غرب در این چهار دهه، به بن‌بست رسیده است. علت آن نادیده‌گرفتن مهم‌ترین عنصر یعنی مردم و مقاومت سازمان‌یافته است.
ما همواره گفته‌ایم که راه‌حل نه جنگ خارجی است و نه مماشات، بلکه سرنگونی به‌دست مردم و مقاومت ایران است.
از نظر ما علاوه بر آزادی، عدالت شالوده اصلی هر حکومت دموکراتیک است. اگر در نظام آینده ایران عدالت برقرار نباشد، هرج و مرج و انتقام‌جویی و دیکتاتوری جایگزین قانون می‌شود.
هفته گذشته رژیم در یک اقدام ضدانسانی اعلام کرد قطعه ۴۱ بهشت زهرا را به پارکینگ تبدیل می‌کند. در این قطعه، هزاران مجاهد که در دهه ۶۰ به‌شهادت رسیده‌اند دفن هستند. رژیم می‌خواهند آثار جنایت را بپوشانند.
طبق قوانین بین‌المللی از بین بردن آثار نسل‌کُشی و جنایت علیه بشریت ادامه و مشارکت در این جنایتها محسوب می‌شود.
کتاب، «نسل‌کشی مجاهدین- قتل‌عام۶۷ در شهرستانها» تصویری از قتل‌عام سال۶۷ در سراسر ایران را نشان می‌دهد، اسناد این کتاب که با زحمت زیاد گردآوری شده، هر خواننده‌یی را غرق بهت و حیرت می‌کند، هم به‌خاطر ابعاد جنایت و هم استقامت فرزندان ایران.
کارزار بزرگ دادخواهی تا به‌دست‌آوردن همه اسامی و مزارهای شهیدان ادامه دارد.
خون‌هایی که برای آزادی ایران نثار شده و رنجی که در این ۴دهه مردم ایران متحمل شده‌اند، در برنامه مقاومت ایران برای ایران آزاد به گُل نشسته است.
مطابق این برنامه در ایران فردا، مردم باید از همه آزادی‌های مندرج در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و میثاق‌ها و کنوانسیونهای بین‌المللی از جمله میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون علیه شکنجه و کنوانسیون حذف کلیه اشکال تبعیض علیه زنان برخوردار شوند.
شورای ملی مقاومت خواهان لغو حکم اعدام، منع هر گونه شکنجه تحت هر عنوان، آزادی‌کامل بیان، عقیده، اجتماعات، مذهب، مطبوعات، لغو قوانین شریعت آخوندی، انحلال سپاه پاسداران، بسیج و وزارت اطلاعات، دادگاهها و دادسراهای ضد انقلاب و برپایی یک نظام قضایی مستقل مبتنی بر اصل برائت، حق دفاع، حق دادخواهی، حق برخورداری از محاکمه علنی و استقلال کامل قضات می‌باشد.
آنچه ما می‌خواهیم یک رویا نیست. هدفی است که برای به‌دست آوردن آن از هفت‌خان رنج و شکنجه و زندان و شیطان‌سازی گذشته‌ایم. و برای آن از هیچ فدا و از خود گذشتگی فروگذار نخواهیم کرد. آزادی گنجی گرانبهاست که رنجی گران می‌طلبد. برای آزادی ایران تا آخر ایستاده‌ایم.
آلن ویوین- وزیر پیشین امور اروپایی دولت فرانسه:
همه ما، چه مسئولان سیاسی و چه غیرسیاسی، باید بسیج شویم تا فشارها بر این حکومتی که قادر به ارتکاب هر جنایتی است و به‌ویژه گروگان‌گیری، ادامه یابد و این رژیم هرگز نتواند به سلاح مرگبار اتمی دست پیدا کند چرا که پیامدهای آن همه ما را دربر خواهد گرفت.
هنوز وقت باقی است تا مداخله کنیم، رهبران سیاسی خود را تحت فشار بگذاریم تا در باتلاق مذاکرات بی‌پایان، مانند آنچه هم‌اکنون جریان دارد و قرار است پایان این ماه به نتیجه برسد، فرو نرویم. باید با بیشترین قاطعیت و تا حد ممکن به‌طور متحد اقدام کنیم.
خانم گملین وزیر سابق دادگستری آلمان:
قتل‌عام گویی کافی نبود. امروز مرتکب جنایتی دیگر می‌شوند: تخریب گورهای آزادیخواهان و رزمندگان مقاومت. چه جنایت شنیعی! این دقیقاً رفتار همیشگی جنایتکاران است: آنان می‌خواهند شواهد جنایتهای خود را از بین ببرند. اما این هم باید متوقف شود.
این مطالبه‌ای است خطاب به کشورهای اروپایی که نباید با چنین کسانی مذاکره کنند مگر این‌که به صراحت به آنها بگویند: باید اعدامها را متوقف کنید و تخریب گورها را متوقف کنید.
سفیر یواخیم روکر رئیس سابق شورای حقوق‌بشر سازمان ملل و سفیر و نماینده سابق آلمان در سازمان ملل در ژنو: سال گذشته شاهد تضعیف چشمگیر توانایی رژیم در خارج بودیم اما در داخل شاهد افزایش سرکوب و وحشت هستیم. واقعیتهای هولناک: تقریباً هزار اعدام در سال گذشته و تا ماه ژوئیه امسال، بیش از ۶۰۰ اعدام دیگر. این مطلقاً هولناک است و باید جامعه بین‌المللی را به اعتراض وادارد.
ما هم‌چنین شاهد بوده‌ایم که یک خبرگزاری رسمی، به کشتارهای ۱۹۸۸ به‌عنوان امری قابل ستایش اشاره کرده و حتی خواستار تکرار آن شده است. چه فاجعه‌بار!
مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت ایران بار دیگر به‌طور خاص هدف قرار گرفته‌اند، هم‌چنین یک کارزار گسترده‌ٔ دروغ‌پراکنی علیه مجاهدین وجود دارد که بسیار معنادار است.
از سوی دیگر، تخریب شواهد نیز جریان دارد: تبدیل یک قبرستان به پارکینگ در جایی که قربانیان قتل‌عام دهه ۱۹۸۰ دفن شده‌اند.
در اوت ۲۰۲۴ یک کنفرانس مهم برگزار شد با حضور حقوق‌دانان برجسته که توصیه‌هایی ارائه دادند. یکی از این توصیه‌ها ایجاد یک سازوکار پیگیری برای روشن‌کردن حقیقت و نیز تضمین پاسخگویی عاملان بود. چنین سازوکارهایی درباره کشورهای دیگر نیز اجرا شده است.
دومینیک آتیاس رئیس شورای اداری بنیاد وکلای اروپایی، رئیس کانون وکلای اروپا با بیش از یک میلیون عضو ۲۰۲۲-۲۰۲۱: سال‌هاست که در پی محو شواهد جنایات خود هستند؛ با تخریب گورهای دسته‌جمعی و قبور شهیدان، با بی‌حرمتی به اجساد حتی پس از مرگ، همین تابستان... ملاها در برابر خیزش مردمی، شتاب بیشتری به این کار شنیع دادند: ۹۵۰۰ قبر تخریب شد، ۹۵۰۰ خانواده از زیارت عزیزانشان محروم شدند، تا بر روی آنها پارکینگ بسازند. چه پلیدی و بی‌شرمی
با این اعمال، بار دیگر بر تداوم جنایت علیه بشریت مُهر زدند. خشمی عظیم در برابر چنین وحشت‌هایی که تاکنون بی‌کیفر مانده‌اند در من موج می‌زند؛ و خشمی دیگر در برابر بی‌تفاوتی و بزدلی شرم‌آور جامعه جهانی.
اما من صدای دوستانم در سازمان مجاهدین را می‌شنوم که بی‌وقفه می‌گویند: «مقاومت!» صدای مریم اکبری که مشعل مبارزه را از دستان اشرف سادات احمدی گرفته است. مریم زنی که بیش از ۱۵ سال در زندان است، شکنجه شده و از فرزندانش جدا مانده، اما هم‌چنان به قیمت جانش مقاومت می‌کند.
مقاومت، یعنی آنان که هر سه‌شنبه، در زندانها دست به اعتصاب غذا زده‌اند تا بگویند: «بس است! اعدامها باید متوقف شود».
آیا باید تنها شورای ملی مقاومت ایران، سازمان مجاهدین خلق و خانم مریم رجوی، و مردم ایران مقاومت کنند؟ خیر! امروز وظیفه ما در هر کجای جهان است که همیشه در کنار آنان باشیم.
پرفسور ولفگانگ شومبورگ قاضی دادگاه کیفری بین‌المللی سازمان ملل برای یوگسلاوی سابق (۲۰۰۱ تا ۲۰۰۸): ما باید نظام حاکمان ملاها را پشت سر بگذاریم. یک «گزینه» به‌ظاهر وجود دارد: دلقکی آمریکایی، پسر شاه، صدای خود را بلند کرده اما من مطمئنم مردم ایران به‌قدر کافی هوشمندند که چنین چیزی را نادیده بگیرند.
من عمیقاً سپاسگزارم که مریم رجوی راه را برای آینده‌ای بهتر در ایران هموار کرده است. امروز بسیاری از سخنرانان و خود شما بر «برنامه ۱۰ماده‌ای» تأکید داشتید. این یک مجموعه عالی است از آنچه یک دولت پس از سرنگونی رژیم می‌تواند دنبال کند.
سونیا بیسیرکو عضو کمیسیون حقیقت‌یاب ملل متحد در مورد نقض حقوق‌بشر در کره شمالی (۲۰۱۳تا ۲۰۱۴)، بنیان‌گذار و رئیس کمیته هلسینکی برای حقوق‌بشر در صربستان:
وقتی از ایران سخن می‌گویم، تنها به سیاست یا سرکوب اشاره ندارم. به مادرانی می‌اندیشم که هنوز در جستجوی مزار فرزندانشان از قتل‌عام ۱۹۸۸ هستند؛ به جوانان ایرانی که امروز با وجود آگاهی از بهای سنگین آن، جرأت رؤیای آزادی دارند
جامعه ایران آماده تغییر است؛ اما رژیم که این تغییر را حس کرده، چنگال خود را محکمتر کرده و سرکوب را تشدید می‌کند تا آینده‌ای را که مردمش می‌خواهند، مسدود کند.
در هفته‌های اخیر، دو نفر ـ بهروز احسانی و مهدی حسنی ـ اعدام شدند. «جرم» شان ارتباط با سازمان مجاهدین خلق بود. محاکمه‌هایشان نمایشی بود، مرگ آنان برای درهم‌شکستن مخالفت طراحی شده بود. اکنون ۴۰ زندانی دیگر در صف مرگ قرار دارند.
ژاک بوتو «کمیته شهرداران فرانسه برای ایران دموکراتیک»:
نقش شهرداران فرانسوی در حمایت از مقاومت ایران بسیار برجسته است. شمار آنان پیوسته در حال افزایش است و من می‌خواهم ادای احترام کنم به شهردارانی که پیشگام بودند، آنانی که در صف نخست قرار داشتند. امشب تعدادی از آنان اینجا هستند.
همان‌طور که ژان‌فرانسوا اشاره کرد نزدیک به ۲۰ سال است، من این جنبش آزادیخواهی ایران را می‌شناسم و حمایت کرده‌ام.
آنچه در این ۲۰ سال بیش از هر چیز مرا تحت‌تأثیر قرار داده، شور و شوق، عزم راسخ، عشق به آزادی میهن، و پایداری انکارناپذیر در پایبندی به اصول دموکراسی و آزادی بوده است؛ اصولی که مردم ایران و به‌ویژه رهبرشان، خانم مریم رجوی، مجسم کرده‌اند.
می‌خواهم بر یک حقیقت مهم تأکید کنم: مقاومت تنها پاسخ مشروع در برابر دیکتاتوری است. چه دیکتاتوری سلطنتی دیروز و چه استبداد مذهبی که مسئول هزاران اعدام سیاسی است. باید روشن گفت: نه شاه، نه ملا.
در همراهی با شورای ملی مقاومت قانع شده‌ام که این شورا تنها آلترناتیو مشروع و جدی در برابر رژیم کنونی است. بنابراین جامعه بین‌المللی باید با وضوح و اراده بسیار بیشتری از آن حمایت کند.
در همین راستا، می‌خواهم بار دیگر بر اهمیت «برنامه ده ماده‌ای» خانم مریم رجوی تأکید کنم. این طرح تاکنون حمایت گسترده بین‌المللی برانگیخته است. از جمله شمار شهرداران فرانسوی که همبستگی خود را با این برنامه اعلام کرده‌اند؛ افزایش یافته است و به ۱۰۶۷ شهردار رسیده است.
در این سال‌ها، من شاهد هزاران هوادار مقاومت در خارج از ایران و هم‌چنین کانون‌های شورشی در ایران بوده‌ام؛ کسانی که امید و تغییر را نمایندگی می‌کنند، با شجاعتی بی‌مانند می‌جنگند، و مقاومت را به آلترناتیوی مشروع و شایسته بدل کرده‌اند که به‌راستی می‌تواند تحت رهبری مریم رجوی ایران آزاد فردا را بنا کند.
پروفسور جاوید رحمان گزارشگر ویژهٔ ملل متحد برای ایران ۲۰۲۴-۲۰۱۸:
کارنامه رژیم ایران در نقض حقوق‌بشر تکان‌دهنده است. پس از پایان جنگ دوازده‌روزه، رژیم به‌طور وحشیانه‌ای زندانیان سیاسی را هدف گرفته و به اعدام می‌کشاند. در ۲۷ ژوئیه دو زندانی سیاسی، بهروز احسانی و مهدی حسنی، تنها به جرم ارتباط با سازمان مجاهدین در خفا اعدام شدند.
متأسفانه شمار قابل توجهی از زندانیان سیاسی در صف اعدام قرار دارند و در معرض خطر قریب‌الوقوع اعدام هستند. پنج زندانی که با همان اتهامات بهروز و مهدی روبه‌رو هستند، در ۸ اوت به اجبار به محل اعدام منتقل شدند
در ۱۶ اوت ۲۰۲۵، دیوان عالی رژیم حکم اعدام یک زندانی سیاسی زن به نام شریفه محمدی را تأیید کرد؛ اقدامی کاملاً مغایر با حق محاکمه عادلانه.
من تأکید می‌کنم که رژیم ایران از بدو تأسیس خود در سال ۱۹۷۹، رژیمی خشن و خون‌ریز بوده است. هدف‌گیری سیستماتیک زندانیان سیاسی در این رژیم ریشه در فرهنگی از «مصونیت از مجازات» دارد که ناشی از ناتوانی جامعه جهانی در پاسخگو کردن عاملان جنایتهای گذشته است.
این رژیم مجازات اعدام را به‌صورت ابزاری برای ایجاد رعب و سرکوب به‌کار گرفته و با اعدام‌های دسته‌جمعی، مخالفان خود را نابود کرده است.
در گزارش نهایی من به‌عنوان گزارشگر ویژه سازمان ملل در ژوئیه ۲۰۲۴، مستندسازی شد که رژیم ایران دهها هزار مخالف سیاسی را از طریق اعدام‌های خودسرانه و فراقضایی، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری هدف قرار داده است؛ که مصداق بارز «جنایت علیه بشریت» و نسل‌کشی در فاصله سال‌های ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۸ است.
من در آن گزارش تصریح کردم که مقامات بلندپایه رژیم به‌طور مستقیم مسئولیت طراحی، دستور و اجرای قتل‌عام ۱۹۸۸ را برعهده داشتند.
جامعه بین‌المللی باید یک سازوکار پاسخگویی بین‌المللی برای تحقیق و محاکمه عاملان جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی در ایران ایجاد کند. عاملان باید پاسخگو شوند.
