عربستان سعودی

عربستان سعودی بزرگترین کشور غرب آسیا است. به‌دلیل قرار داشتن کعبه و مسجد پیامبر و آرامگاه پیامبر اسلام برای مسلمانان، اهمیت بسیار بالایی دارد.

همسایگان عربستان سعودی:

شمال: عراق، اردن و کویت
شرق: امارات متحده عربی، قطر و خلیج فارس. در خلیج فارس با ایران مرز آبی دارد.

جنوب شرقی: عمان
جنوب: یمن
غرب: دریای سرخ
2640کیلومتر ساحل دریایی دارد. که مشرف به خلیج فارس و دریای سرخ است.

عربستان سعودی به‌وسیله پل از طریق دریا به بحرین متصل است.

وسعت: ۱.۹۶۰.582 کیلومتر مربع. که بخش عمده شبه جزیره عربستان را شامل می‌شود.

جمعیت: بیش از ۲۷ میلیون نفر (حدود 11 میلیون نفر آن تبعه کشورهای خارجی هستند).

زبان رسمی: عربی

مذهب: اسلام

حدود 90 درصد جمعیت 27 میلیونی عربستان را عرب‌های بومی با آیین حنبلی (از آیینهای اهل سنت) که دین رسمی کشور است تشکیل می‌دهند. 8 درصد باقیمانده از شیعیان که عمدتاً تبعه کشورهای همسایه هستند می‌باشند. شمار بسیار اندکی از بومیان این کشور یهودی و مسیحی هستند.

نوع حکومت: سلطنت پادشاهی است. و پادشاه شورای وزیران را که دارای 80 عضو انتصابی است انتخاب می‌کند.

پایتخت عربستان سعودی:

شهر ریاض پایتخت عربستان سعودی است و در ایالت نجد می‌باشد. ریاض به‌معنی گلزار است.
ریاض از زیباترین شهرهای عربستان سعودی است. ریاض در وسط شبه جزیره عربستان قرار دارد و حدود چهار میلیون نفر ساکن آن می‌باشند.

نمادهای کشور عربستان سعودی

بعد از کعبه که قبله گاه مسلمانان جهان است و در شهر مکه واقع شده است و بعد از مقبرهٴ نبی اکرم در شهرمدینه، جدیدترین نمادهای عربستان سعودی در ریاض قرار دارد. برج الممکه و برج الفیصلیه و دانشگاه ملک سعود از جمله این نمادها هستند.

آب و هوا

آب و هوای عربستان گرم و خشک صحرایی است. و به‌دلیل صحراهای شنی و گسترده همواره با توفانهای شن که مخاطرات طبیعی خاص خود را بهمراه دارد روبه‌رو است. بیشتر گیاهان این سرزمین در واحه‌ها می‌رویند. میزان بارندگی در عربستان بسیار کم است به‌صورتی‌که هیچ رود مهم و پیوسته‌ای ندارد. بیابانهای ماسه‌ای بیش از 95% مساحت این کشور را تشکیل می‌دهد. بزرگترین زمین پوشیده از شن در جهان به وسعت ۶۰۰.۰۰۰ کیلومتر مربع، به‌نام صحرای ربع الخالی، یک‌چهارم مساحت این کشور را تشکیل می‌دهد. این صحرا خالی از سکنه می‌باشد. (این صحرا در انتهای فلات عربی در ساحل دریای سرخ قرار دارد).

آب و هوای گرم و خشک باعث می‌شود که شتر در زندگی سنتی مردم عربستان نقش مهمی داشته باشد.

کوه سوداء با ارتفاع 3550 متر بلندترین نقطه عربستان سعودی است.

تقسیمات کشوری

عربستان سعودی ۱۳ استان دارد به اسامی: باحه - مرزهای شمالی - جوف - مدینه - قصیم - ریاض - استان شرقی - عسیر و حائل. - جیزان - مکه - نجران - تبوک

مهم‌ترین شهرهای عربستان

مکه، طائف، مدینه، بریده، ابها. مهم‌ترین شهرهای عربستان هستند.

سه شهر مهم ریاض، جده، و طائف شهرهای توریستی عربستان محسوب می‌شوند. بهمین دلیل آزادیهای غربی در آن وجود دارد.

شهر ریاض، پایتخت این کشور معروف به مروارید صحراست. یک منطقه حصارکشی شده در این شهر وجود دارد که منطقه دیپلوماسی نامیده می‌شود. غربیها آزادند در این منطقه مثل کشور خودشان زندگی کنند.

شهر جده دومین شهر مهم عربستان معروف به عروس دریای سرخ است. یک شهر توریستی اروپایی است. کلیه وزارتخانه‌های عربستان در این شهر شعبه دارند و کارکنان وزارتخانه‌ها 5ماه از سال را در شهر جده سکونت دارند.

شهر طائف که پایگاه هوایی عربستان در آن می‌باشد یک دژ نظامی است. این شهر خوش آب و هواترین شهر عربستان است.

اقتصاد

واحد پول: ریال سعودی
اقتصاد عربستان سعودی، متکی بر نفت است و دولت بر فعالیتهای عمده اقتصادی کنترل دقیق دارد. در عربستان سعودی ۹ میلیون کارگر مهاجر مشغول به کارند.

عربستان سعودی دارای بیشترین ذخایر نفت جهان است. عمده این ذخایر در استانهای شرقی قرار دارند. نفت 95% از صادرات و 70% درآمد دولت را تشکیل می‌دهد. عربستان دارای ششمین ذخایر گاز طبیعی بزرگ جهان است.

عربستان سعودی در تولید نفت خام، پالایش نفت، و فرآورده‌های پتروشیمی مانند کود شیمیایی و پلاستیک، موفق بوده است. سیمان و فولاد از فرآوردهای دیگر اقتصاد عربستان هستند.

عربستان با داشتن منابع طبیعی چون طلا و مس، نفت، گاز و آهن کشوری غنی بحساب می‌آید.

عربستان با کمتر از 1% ، زمین قابل کشت و کمبود آب، مشکلات جدی در راه رونق کشاورزی خود دارد. بیش‌ترین محصولات کشاورزی عربستان عبارت‌اند: از گندم، جو، خرما، گوجه فرنگی، هندوانه، لیمو، تخم مرغ و شیر.

عربستان سعودی به‌دلیل واقع شدن کعبه در این کشور از بزرگ‌ترین قطب‌های گردشگری دینی است. وجود کعبه باعث سفر سالانه بسیاری از مسلمانان جهان، به عربستان می‌شود و نقشی عمده در اقتصاد عربستان دارد. عربستان عمده‌ترین بازار جهانگردی را برای کشورهای اندونزی، مصر، ایران و پاکستان به‌عهده دارد.

نظام حقوقی:

نظام حقوقی عربستان سعودی برگرفته از فقه حنبلی یکی از مذاهب اسلامی است. در عربستان دین از قدرتمندترین نهادهای جامعه‌ است. نظام دادرسی وابسته به دولت و نیروی انتظامی آن کشور، موظف به اجرای این قوانین هستند.

تاریخ باستان:

شبه جزیرهٴ عربستان محل اولیه زندگی سامی‌ها نزدیک به چهار هزار سال پیش از میلاد مسیح بوده است که بعدها با کوچ خود تمدن آشوری، بابلی، کنعانی و آموری را به‌وجود آوردند.
قدمت تاریخ آن به فرمانروایی منائیان، در کرانه دریای سرخ و در جنوب حجاز باز می‌گردد. منائیان با انتقال مرکز تجارت به بخش شمال مدائن، مرکز تجاری، سیاسی، فرهنگی جدیدی در سده یکم پیش از میلاد، در کرانه خلیج فارس تشکیل دادند که همان جزیره بحرین امروز می‌باشد. این مرکز روابط بازرگانی خود را با محیط قبلی خود حفظ کرد.
اسکندر مقدونی، قصد داشت شبه جزیره عربستان را تصرف کند. اما به‌دلیل مرگ ناگهانی‌اش این حمله انجام نشد. بعد از اسکندر فرمانروایان مصر که به بطالسه معروف بودند تلاش کردند آن را تصرف کند. ولی نبطیان ساکن شبه جزیرهٴ عربستان مانع شدند. از این به بعد سرزمین عربستان، مدتی در معرض جنگ‌ بین امپراطوریهای حبشه و ایران قرار گرفت.
عربستان به‌دلیل وجود خانه خدا که به دست حضرت ابراهیم در مکه ساخته شد همواره مورد توجه بوده‌است. در سده پنجم پس از میلاد، مکه از شهرهای مهم دورهٴ نبطیان شده بود.

دوران میانی: ظهور اسلام

پیش از ظهور دین اسلام قبیله‌های عرب با چوپانی امرار معاش می‌کردند. به‌دلیل کمبود آب و چراگاه باعث رقابت و درگیری بین قبیله‌ها می‌گردید.
آیین اعراب در این دوران بت‌پرستی بود. بتهای بزرگی چون لات، منا و عزا و حبل در محل کعبه نگهداری می‌شد. ظهور محمد و آغاز رسالت او با بی‌اعتباری بتها همراه شد و با فتح مکه به‌وسیله مسلمانان بتها درهم شکسته شدند. شبه جزیره عربستان از این به بعد مرکز پایه‌گذاری تمدن بزرگ اسلامی شد.
بعد از رحلت پیامبر اسلام، خلافت توسط ابوبکر، عمر، عثمان و علی ادامه یافت. این دوران همراه با شکست دو امپراطوری اصلی زمانه، یعنی روم باستان و ساسانیان در ایران همراه بود و اعراب پایه گذار حکومتی همراه با قانون‌ و مقررات شدند که رونق آن در سراسر جهان گسترش یافت.
شبه جزیرهٴ عربستان با فراگیر شدن اسلام، مرکز سیاسی دنیای اسلام شد. این مرکزیت منحصر به دو دوره خلافت امویان و عباسیان می‌شود. خلافت امویان از سال ۴۱ تا ۱۳۲ هجری خورشیدی بر تمام سر زمینهای فتح شده ادامه داشت.
عباسیان با سرنگونی امویان در سال ۱۳۲ هجری به خلافت رسیدند. خلافت عباسیان همزمان با انتقال پایتخت به شهر بغداد بود. از این پس بغداد مرکز سیاسی شد.