سایت ایلاف لندن مطلبی از آقای موسی افشار نویسنده و تحلیل‌گر امور ایران و خاورمیانه و عضو کمیسیون خارجی شورای ملی مقاومت ایران با عنوان «تهدیدهای غرب برای بازدارندگی رژیم ایران کافی نیست» را درج کرد.
در این مطلب آمده است: در واکنش به این‌که رژیم ایران در ۲۰ ژانویه ۲۰۲۴ ماهواره‌یی را با استفاده از پرتابه فضایی قائم-۱۰۰ به فضا پرتاب کرد بریتانیا، فرانسه و آلمان طی بیانیه مشترکی اقدام فوق را محکوم کرده و گفتند که «در این عملیات از فناوری بنیادین مورد استفاده در توسعه سامانه موشکی بالستیک دوربرد، استفاده شده است».
این اولین و طبعاً آخرین مورد از زنجیره‌یی از صدور بیانیه‌های محکومیت بین‌المللی و به‌طور خاص توسط غرب در رابطه با فعالیت‌های شبهه برانگیز رژیم ایران نیست و قطعاً اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، باز هم شاهد صدور بیانیه‌های بیشتر و محکومیت‌های مشابه می‌باشیم که به‌دلیل فراوانی‌شان تقریباً قفسه‌های بایگانی وزارت‌های خارجه کشورهای غربی و سازمان ملل را پر کرده‌اند. اما آیا این بیانیه‌های محکومیت، هیچ نتیجه و تاثیری بر رژیم ایران، هر چند به‌صورت نسبی، داشته است؟
نظام حاکم بر ایران که به‌نظر می‌رسد به این‌گونه بیانیه‌ها عادت کرده و بیانیه‌های فوق برایش تبدیل به یک روتین عادی شده، آنها را نشانه ترس کشورهای غربی از خودش تلقی می‌کند زیرا از زمان روی کار آمدنش به زبانی جز زبان زور اعتقاد نداشته و به همین خاطر به این‌گونه بیانیه‌ها هرقدر هم که تعدادشان زیاد باشد اهمیت نمی‌دهد و شاید بهترین مثال برای این موضوع، صدور ۷۰قطعنامه محکومیت ملل متحد علیه ملاهای حاکم بر ایران در زمینه نقض حقوق‌بشر باشد که با وجود کثرت‌شان اما هیچ نتیجه عملی نداشته‌اند.
علاوه بر این، انبوه بیانیه‌های محکومیت و حتی هشدارهای مربوط به برنامه هسته‌یی و برنامه موشکهای بالستیک و دیگر برنامه‌های رژیم، ذره‌یی تلاشهای دیوانه‌وارش در زمینه فعالیت‌های نفرت‌انگیز تسلیحاتی را تغییر نداده است.
بیانیه‌های محکومیت و یا حتی هشدارهای صادر شده علیه او در رابطه با فعالیت‌های تنفربرانگیزش، نمی‌تواند نتیجه‌یی به همراه داشته باشد، مگر این‌که با اقدامات بازدارنده عملی همراه باشد تا ملاهای حاکم بر ایران پیامدهای اعمال خود را احساس کنند. تجربه سالیان گذشته نشان داده است که آنها جز زبان زور و قاطعیت نمی‌فهمد و تنها در این صورت است که به هشدارها گوش خواهند داد و محتوای آن را جدی خواهند گرفت، به‌خصوص اگر با اقداماتی کیفی و مؤثر همراه باشد.
اقداماتی که می‌توان علیه رژیم ایران اتخاذ کرد تا آن را از ادامه فعالیت‌های تسلیحاتی مشکوکش که بر صلح و امنیت و ثبات منطقه تأثیر می‌گذارد، بازداشت، هرگز مؤثر و عامل بازدارندگی نخواهد بود، مگر این‌که بر روی شرایط داخلی ایران تأثیر بگذارد و این کار تنها از طریق حمایت و تأیید جنبش مردمی ایران امکانپذیر می‌باشد. جنبشی که خواهان آزادی و تغییر است. به‌خصوص که تمام جهان به‌خوبی دیده‌اند که مردم ایران در سه قیام اخیر خواست سرنگونی این رژیم را به موضوع اصلی خود تبدیل کرده و اگر اظهارات مسئولان و کارشناسان رژیم در برهه اخیر به‌طور خاص در برهه جنگ ویرانگر غزه، را مرور کنیم درمی‌یابیم که تمامی آنها نسبت به احتمال شعله‌ور شدن قیامی که به سرنگونی رژیم و فروپاشی آن منجر خواهد شد، هشدار می‌دهند. (ایلاف لندن ۱۳بهمن)
