شهر خون‌فشان حلب

صحنه‌هایی که از تحولات روزانه حلب مشاهده می‌کنید، هر کدام توسط فیلمبرداران انقلابی و از جان‌گذشته سوری به ثبت رسیده‌اند.
مشاهدهٴ این تصاویر هر انسانی را تکان می‌دهد؛ کودکان، زنان و سالمندانی که 5سال است قربانی جنایات بی‌وقفهٴ رژیم خونریز اسد و عوامل سپاه خامنه‌ای هستند.
اما خبرنگاران شجاع سوری، خود را به هر قیمت به صحنه‌های جنایت می‌رسانند تا در عصر ارتباطات، تصاویر این لحظات تاریخی نبرد با دیکتاتوری را در سراسر جهان منعکس کنند.

در هفته‌های اخیر و با اوج‌گیری جنایات اسد در حلب، برخی از این خبرنگاران خود را از مناطق دیگر به حلب رساندند. چنین صحنه‌هایی توسط فیلمبردارانی هم‌چون خالد العیسی به‌ثبت می‌رسند؛ او به‌همراه هادی عبدالله در خطیرترین صحنه‌های حلب حاضر می‌شوند و به تهیة گزارش می‌پرداند.

خالد در یک مصاحبه اختصاصی به سیمای آزادی، می‌گوید:
خالد العیسی هستم، ما به هر منطقه‌یی که درگیری وجود دارد می‌رویم و کشتارها و نبردها و جنایتهای اتفاق افتاده را پوشش می‌دهیم که اخیراً در حلب بود. ما دیدیم که بمبارانها توسط هواپیماهای روسی و رژیم علیه شهروندان غیرنظامی افزایش یافت. بمبارانها علیه شهروندان غیرنظامی بسیاری انجام می‌شد و کشتارها زیاد بود و غیر نظامیان بسیاری آواره شدند. ما مجبور شدیم به حلب بیاییم و کشتارها را پوشش دهیم، تا حد توان خود تلاش کردیم هر آنچه را اتفاق می‌افتد پوشش دهیم، اما در واقع این کار نیاز به هزاران خبرنگار دارد. کسی که این صحنه‌ها را از طریق فیلم ویدئو ببیند بسیار متفاوت است با کسی که این‌جا زندگی می‌کند و این واقعیت را با چشم خود می‌بیند. کسی که بوی خون را با مشام خود استشمام می‌کند و با چشم خود ترس مردم را می‌بیند، حتی اگر کسی آسیب ندیده باشد، اما کودکی را در وحشت و ترس ببیند، وقتی چهرهٴ افرادی را در آن صحنه نگاه می‌کند که کودکی را در آغوش کشیده و در حال دویدن هستند، به گریه می‌افتد. خیلی هم گریه می‌کند، ما نمی‌توانیم همه چیزهایی را که اتفاق می‌افتد پوشش دهیم و ما فقط به منطقهٴ درگیری می‌رویم.

 

کاری که خالد و همکارانش برای پوشش درد و رنج مردمشان انجام می‌دهند، ریسک‌پذیری بالایی را می‌طلبد؛ اما چه طور و با چه انگیزه‌یی می‌توان به این میزان از شجاعت دست یافت؟

انگیزه‌یی که باعث شد ما چنین چیزی را در مناطق فیلمبرداری کنیم این است: وقتی زنان و کودکان بسیاری را می‌بینید و این میزان جنازهٴ شهدا را روی زمین می‌بینید، دیگر جان خودت برایت بی‌ارزش می‌شود و احساس می‌کنید انسانی هستید که باید هرچه در توان دارید فدا کنید و در آن حالت هم می‌بینید به‌رغم هرکاری هم که بکنی، باز هم کم‌کاری داری. ممکن است اگر در بیرون سوریه می‌بودم یا چنین چیزی ندیده بودم می‌ترسیدم، برای همین من دوست دارم تا حد توان کاری بکنم تا بیشترین چیز را از آنچه در این‌جا اتفاق می‌افتد و می‌بینیم به تصویر بکشم تا همه مردم آن‌را ببینند و جانم دیگر برایم ارزشی ندارد. در واقع جنایتهای دو سال اخیر علیه انقلاب، به‌دلیل دخالتهای نیروهای رژیم ایران و شبه‌نظامیان آن و روسیه و شبه‌نظامیان حزب‌الله (صورت گرفته)، رژیم اسد فقط 20 درصد از جنایات در سوریه را انجام می‌دهد، وقتی به منطقهٴ نبرد بین نیروهای ارتش آزاد و نیروهای رژیم می‌رویم که در آن منطقه ارتش آزاد پیروز شده باشد، وقتی به اجساد کشته‌شدگان در منطقهٴ نبرد نزدیک می‌شویم، می‌بینیم که اکثر اجساد از شبه‌نظامیان (رژیم) ایران هستند، در حومه جنوبی حلب تمام اسناد موجود نشان می‌دهد اکثرشان ایرانی هستند و اسنادی که در گزارشات آنها را گزارش کردیم، در حال حاضر موشک‌اندازهای کاتیوشا شهر حلب و شهروندان غیرنظامی را مورد آتشباری قرار می‌دهند، کشتارهایی که از طریق این کاتیوشاها انجام می‌گیرد، لازم نیست کشتارها فقط با هواپیماها صورت گیرد، در طول شب با کاتیوشاها آتشباری می‌شود، ما قادر نیستیم که تمام کشتارهایی را که انجام می‌شود پوشش دهیم؛ ما فقط روزها می‌رویم و فیلمبرداری می‌کنیم و شب به استراحت می‌پردازیم تا بتوانیم روز بعد را پوشش دهیم، جنایت‌هایی که شب‌ها اتفاق می‌افتد، کسی آنها را نمی‌بیند، وضعیت در حلب نیاز به هزار یا در واقع به هزاران خبرنگار رسانه‌های خبری دارد تا تمام جنایتهای صورت‌گرفته را پوشش دهند.