در روزهای اخیر خبرهای مربوط به اتوبوس خوابی و مانند آن مستمراً از رسانه‌ها به گوش می‌رسد، رویدادی که نشان می‌دهد گروه‌های اجتماعی جدیدی در حال سقوط به زیر خط فقر هستند.
خبرگزاری حکومتی ایلنا اخیراً نوشت: «بی‌سرپناهی همراهان بیماران شهرستانی باعث شده تا آنها برای هفته‌ها در خودرو، در مقابل بیمارستان زندگی کنند. کرایه یک خودروی پیکان برای استقرار به مدت ۱۰روز، برابر با ۲۰۰هزار تومان است».
اینجا بیمارستان شریعتی است، یکی از بیمارستانهای تهران که بیماران بسیاری از شهرهای دیگر برای مداوا به اینجا می‌آیند و بعضاً ماه‌ها در تهران درگیر درمان می‌شوند،
در ماشین پراید باز است و پارچه پهن‌شده روی در نشان می‌دهد این ماشین سرپناهی موقتی است. مردی که گوشه جدول نشسته، داخل ماشین پیک‌نیک روشن کرده و قابلمه کوچک آب جوش را رویش گذاشته است، می‌گوید: «اینجا وضع همراه‌های بیمار خیلی بد است. جایی نیست که بشود داخلش ماند.
همین ماشین‌ها را می‌بینی؟ این‌ها خیلی‌هایشان همراه بیمارند. این پیکان را برای ده روز کرایه کرده بودیم که ۲۰۰هزار تومان باید بابت آن بدهیم. خودمان رانندگی بلد نیستیم، اما مالکش می‌گوید دو ماه ماشینش اینجا بماند ممکن است خراب شود و مشکلی پیش بیاید».
اکنون روشن است که نه‌فقط کسانی که فقیر مطلق یا صرفاً فقیر محسوب می‌شوند، بلکه لایه‌های پایینی و میانی اقشار میانه هم در صف فقرا قرار گرفته‌اند، روند اضمحلال طبقاتی سریعی که در آن، تمامی ساکنان ایران به‌جز آن ۵- ۶درصد حاکم، همگی به زیرخط فقر سقوط خواهند کرد.
