روحانی روز 18بهمن یک حرف درست زد و گفت: «امکان ندارد که کشوری در مسیر توسعه قرار بگیرد و 50 درصد جمعیت آن نادیده گرفته شوند».
بر همین اساس می‌توان نتیجه گرفت که امکان ندارد رژیم ولایت‌فقیه در مسیر توسعه قرار بگیرد! چون این رژیم 100 درصد جمعیت ایران، یعنی علاوه بر زنان، مردان و حقوق کل ملت را نادیده گرفته است.
حرفهای روحانی در همایش دهن پرکن «زنان، اعتدال و توسعه»، در مورد حقوق زن، دیگر مرغ پخته را هم به خنده وانمی‌دارد. بلکه هر شنونده‌ای را به خشم وامی‌دارد و احساس نفرت را از میزان دریدگی این شاگرد خمینی افزایش می‌دهد.
خود خمینی هم همین‌طور بود. زمانی حتی به‌خاطر حق رأی زنان اعتراض کرده بود، چون معتقد بود که: «تساوی زن و مرد من جمیع الجهات پایمال کردن چند حکم ضروری اسلام و نفی برخی از احکام صریح قرآن است و تکلیف معتقدان به چنین مطلبی را اسلام تعیین کرده است». (روزنامه حکومتی رسالت 30مهر76)
اما وقتی منافعش ایجاب کرد، به قول روحانی نماز خواندن زنان در کنار مردان در نوفل لوشاتو، و شنیده شدن صدای زنان را به‌خاطر شعار دادن به نفع خودش در خیابانها مجاز دانست.
آخر شریعت خمینی قدرت بود و کرسی حکومت و بس.
در این سالها نیز از شاگردان خمینی بسیار شعارها در مورد حقوق زنان شنیده شده. ولی در عمل چیزی بجز رانده شدن آنها به کنج خانه، بیرون راندن از صحنه‌های اجتماعی، سرکوب با بهانهٴ حجاب، اسیدپاشی، سنگسار و تجاوز و اعدام به‌خاطر دفاع از خود، دیده نشده است.
اما همه‌ی اینها باعث نمی‌شود که آخوند دریده برای گرم کردن تنور نمایش انتخاباتش، باز خودش را به کوچه‌ٴ علی چپ نزند و همان شعارهای دل به هم زن را تکرار نکند که:
«دولت وظیفه خود می‌داند که زمینه بروز ظرفیتهای بانوان را فراهم کند... . قابل‌قبول نیست که خانم‌ها در علم و دانش دوشادوش مردها حضور داشته باشند اما در عرصه‌ی اقتصاد و سیاست شاهد عدم تناسب باشیم... عده‌یی نگاه افراطی به جهان دارند.»...
جالب این‌جاست که در این همه شعارها هم که نگاه کنید، درست مثل همان حرفهای استادش، خمینی، یک اقدام مادی وجود ندارد. آش این وقاحت آن قدر شور است که مشاور فرهنگی خود این شاگرد خمینی، به توجیه همه‌ی سرکوبگریها علیه زنان هم می‌پردازد و ضمن تکرار این کشف خنده‌دار که «زنان نیمی از جامعه هستند» می‌گوید: «این مسأله که دولت با یک کار نمایشی تعدادی از زنان را در کابینه قرار بدهد، در واقع توهین به زنان است. زنان باید ضمن حضور در هر مقامی اثرگذاری داشته باشند. به نظر من، حضور زنان در پست وزارت، مسأله جامعه زنان نیست. این اقدام یک نوع کار تبلیغاتی است که فایده‌ای برای زنان ندارد».
بر همین اساس می‌توان نتیجه گرفت که امکان ندارد رژیم ولایت‌فقیه در مسیر توسعه قرار بگیرد! چون این رژیم 100 درصد جمعیت ایران، یعنی علاوه بر زنان، مردان و حقوق کل ملت را نادیده گرفته است.
حرفهای روحانی در همایش دهن پرکن «زنان، اعتدال و توسعه»، در مورد حقوق زن، دیگر مرغ پخته را هم به خنده وانمی‌دارد. بلکه هر شنونده‌ای را به خشم وامی‌دارد و احساس نفرت را از میزان دریدگی این شاگرد خمینی افزایش می‌دهد.
خود خمینی هم همین‌طور بود. زمانی حتی به‌خاطر حق رأی زنان اعتراض کرده بود، چون معتقد بود که: «تساوی زن و مرد من جمیع الجهات پایمال کردن چند حکم ضروری اسلام و نفی برخی از احکام صریح قرآن است و تکلیف معتقدان به چنین مطلبی را اسلام تعیین کرده است». (روزنامه حکومتی رسالت 30مهر76)
اما وقتی منافعش ایجاب کرد، به قول روحانی نماز خواندن زنان در کنار مردان در نوفل لوشاتو، و شنیده شدن صدای زنان را به‌خاطر شعار دادن به نفع خودش در خیابانها مجاز دانست.
آخر شریعت خمینی قدرت بود و کرسی حکومت و بس.
در این سالها نیز از شاگردان خمینی بسیار شعارها در مورد حقوق زنان شنیده شده. ولی در عمل چیزی بجز رانده شدن آنها به کنج خانه، بیرون راندن از صحنه‌های اجتماعی، سرکوب با بهانهٴ حجاب، اسیدپاشی، سنگسار و تجاوز و اعدام به‌خاطر دفاع از خود، دیده نشده است.
اما همه‌ی اینها باعث نمی‌شود که آخوند دریده برای گرم کردن تنور نمایش انتخاباتش، باز خودش را به کوچه‌ٴ علی چپ نزند و همان شعارهای دل به هم زن را تکرار نکند که:
«دولت وظیفه خود می‌داند که زمینه بروز ظرفیتهای بانوان را فراهم کند... . قابل‌قبول نیست که خانم‌ها در علم و دانش دوشادوش مردها حضور داشته باشند اما در عرصه‌ی اقتصاد و سیاست شاهد عدم تناسب باشیم... عده‌یی نگاه افراطی به جهان دارند.»...
جالب این‌جاست که در این همه شعارها هم که نگاه کنید، درست مثل همان حرفهای استادش، خمینی، یک اقدام مادی وجود ندارد. آش این وقاحت آن قدر شور است که مشاور فرهنگی خود این شاگرد خمینی، به توجیه همه‌ی سرکوبگریها علیه زنان هم می‌پردازد و ضمن تکرار این کشف خنده‌دار که «زنان نیمی از جامعه هستند» می‌گوید: «این مسأله که دولت با یک کار نمایشی تعدادی از زنان را در کابینه قرار بدهد، در واقع توهین به زنان است. زنان باید ضمن حضور در هر مقامی اثرگذاری داشته باشند. به نظر من، حضور زنان در پست وزارت، مسأله جامعه زنان نیست. این اقدام یک نوع کار تبلیغاتی است که فایده‌ای برای زنان ندارد».
