جنگ‌های اشغالگرانه به هر بهانه و دست‌آویز، منافعی برای ملتها ندارند. تنها ارمغان آنها ویرانی سازه‌های شهری، زیرساخت‌های اقتصادی، آثار تمدن، فرهنگ و پیشرفت و مرگ و میر کلان انسان‌هاست. مقاومت در برابر اشغالگری، زندگی و مظاهر آن را از ویرانی نجات می‌دهد. مقاومت‌کنندگان عاشقان زندگی هستند؛ به خاطر آن حاضرند از جان خود نیز بگذرند. در تصویرهای به‌ثبت رسیده از مردم اوکراین، زندگی و مقاومت را در دو روی یک سکهٔ زرین می‌توان مشاهده کرد.
عکس‌ها را با هم ورق می‌زنیم:
تعظیم و محبت فروتنانهٔ یک نظامی اوکراینی به یک کودک. عکاس صلابت مقاومت را با لطافت کودکانه در یک قاب چشم‌نواز به ثبت رسانده است.
نگاه کودک به یکی از سربازان میهن‌اش، آمیزه‌یی از عشق، مهربانی، نیاز، اشتیاق و حرمت‌گذاری است. گویی می‌داند دیگر او را نخواهد دید.
کلاه‌خود به سر دارند. اونیفورمی پوشیده‌اند که یادآور سختی و خشونت جنگ است ولی جنگ نتوانسته است عشق و مهربانی را از نگاهشان بزداید. مهمترین کار خود را نجات کودکان و غیرنظامیان از خطر بمباران کور می‌دانند.
دشمن، تانک‌ها، هواپیماها و موشکهایش را برای نابودی آنها بسیج کرده است ولی نمی‌داند ره‌توشهٔ یک خلق مقاوم در سخت‌ترین روزها حمایتهایی است که قلب‌های عاشق و دردمند نثار او می‌کنند. قدرت این حمایتها بالاتر از موشکهای دورپرواز است.
پناهگاه زیرزمینی و کودکان آرمیده در بمباران. لابد مادران آنها اکنون فرزند جدیدی را در آغوش می‌فشرند: تفنگ
این بمب سنگین نیامده است تا یک هدف استراتژیک را در هم بکوبد. مأموریت آن کشتار زندگی و ساکنان بی‌دفاع شهر است؛ شهری که گناهش مقاومت در برابر اشغال است.
این شیشه‌ها هر کدام پیشینه‌یی و سرگذشتی داشته‌اند. محصول کارخانه‌های مختلف‌اند ولی برای دفاع از حریم زندگی، وظیفهٔ خود را اکنون «کوکتل مولوتف» شدن یافته‌اند. بی مقاومت، زندگی از زندگی تهی خواهد شد.
عروسکی رها شده در بمباران؛ شاید از دست کودکی هنگام گریختن هنوز قهقهه‌های معصوم کودک در گوش او طنین‌انداز است.
زندگی در زیر بمباران و در حصار شبکه‌یی از منظومه‌های دفاعی ادامه دارد. یک شهر جنگی را به‌سادگی نمی‌توان به تصرف درآورد.
