کنفرانس مطبوعاتی جوانان و فرزندان ساکنان اشرف در برلین

در یک کنفرانس مطبوعاتی، در یکی از سالنهای وزارت‌خارجه آلمان، با شرکت جوانان و فرزندان ساکنان اشرف در برلین، شرکت کنندگان خواستار اقدام فوری برای نجات 36 گروگان، خارج شدن نیروهای عراقی از اشرف و به عهده گرفتن حفاظت اشرف توسط آمریکا شدند. در این کنفرانس مطبوعاتی که روز بیستم شهریور ماه به‌دعوت انجمن جوانان ایرانی مقیم آلمان و اتحادیه انجمنهای حامی اشرف برگزار شد، تعدادی از فرزندان مجاهدان اشرف در حمایت از بستگان خود در اشرف سخن گفتند و بر ایستادگی تا تحقق خواستهای برحق اشرفیان و تضمین حفاظت و حقوق انسانی آنها توسط آمریکا و جامعه بین‌المللی پای فشردند. در این برنامه شخصیتهای مدافع حقوق‌بشر و نمایندگان رسانه‌های خبری برلین شرکت داشتند. ابتدا امید برسته، مسئول انجمن جوانان ضمن خیرمقدم به حاضران گفت: امروز 46روز از کشتاری که در اشرف رخ داد، می‌گذرد. خانواده ما، ایرانیان تبعیدی تحت تعقیب سیاسی هستند. یک چیز به‌طور خاص ما را بهم پیوند داده است: مادران، پدران و سایر اعضای خانواده ما در اشرف به‌سر می‌برند. این کمپ در بیست‌و هشتم و بیست‌و نهم ژوئیه به درخواست رژیم ایران توسط نیروهای عراقی مورد حمله قرار گرفت. 11نفر کشته، 500نفر مجروح و 36نفر از ساکنان کمپ ربوده شدند. اکنون تهدید یک کشتار دیگر وجود دارد. سازمانهای حقوق‌بشری نسبت به یک فاجعه انسانی هشدار می‌دهند. ما با برگزاری این کنفرانس مطبوعاتی می‌خواهیم توجهات را به سرنوشت والدینمان جلب کنیم. اعضای خانواده‌های ما در بین قربانیان هستند و یا 46روز است که در اعتصاب غذابه‌سر می‌برند. ما انتظار یک واکنش مناسب از سوی دولت آلمان را داریم ولی چنین واکنشی تاکنون صورت نگرفته است. این یک علامت سؤال بزرگ برای همه ماست. ما داریم نسبت به وجود پتانسیل یک جنایت علیه بشریت هشدار می‌دهیم. جنایتی که در آن خانواده ما می‌توانند قربانیش باشد. عاملان جنایت ژوییه در ابعاد گسترده در کمپ حضور دارند و 36گروگان که برخی از آنها به شدت مجروحند، به‌رغم حکم قاضی مبنی بر آزادی آنها هم‌چنان در زندان هستند. رژیم ایران، اعمال فشار خود برای ادامه کشتار ساکنان اشرف را هروز بیشتر می‌کند. موضوع مذاکرات وزیر خارجه ملایان با مقامهای عراقی در سفر اخیرش به عراق، سرکوب ساکنان اشرف و در قدم اول انتقال آنان به مناطق صحرایی در عراق است، که راه را برای کشتار آنها هموار می‌کند. امروز بر هیچ‌کس پوشیده نیست که پشت سرکوب اپوزیسیون ایران - چه در داخل کشور و چه در کشور همسایه عراق یعنی پشت تهاجمهای خونین به اشرف رژیم ایران قرار دارد. رژیم ایران هیچ پایگاهی در جامعه ندارد. ملاها راه خروج خودشان را در سرکوب مطلق اپوزیسیون جستجو می‌کنند: تعقیب خودسرانه یعنی دستگیری و شکنجه‌های وحشیانه تا اعدام در داخل کشور و نابودی اشرف در عراق. سیاست مماشات و بی‌عملی غرب رژیم ایران و همدستانش در عراق را که مسئولیت این جنایت برعهده آنهاست، جری‌تر کرده است. سپس آذر سیدی که پدرش در اشرف به‌سر می‌برد، ضمن معرفی خود گفت: پدرم اکنون در اشرف است و نمی‌دانم چه می‌شود، آن‌جا هیچ تضمینی نیست، به‌رغم اینکه تحت کنوانسیون چهارم ژنو هستند و نبایستی اتفاق بدی برایشان بیفتد ولی دریک حمله وحشیانه 11نفرشان کشته شدند، در اشرف و در 6 نقطه جهان خانواده‌ها و همه حامیان آزادی اعتصاب غذا وتحصن کرده‌اند، هرروز وضعشان وخیم‌تر می‌شود، ولی وزارت‌خارجه دراین‌جا کاری نمی‌کند، من از دولت آلمان می‌خواهم که کاری بکند، پدر من موسیقیدان است. زمانی که من بچه بودم، ما از ایران خارج شدم. خواهش من این است که برای حقوق ما تلاش شود، برای اینکه بستگان ما بتوانند در اشرف بمانند و تضمین داشته باشند. از همه کسانی که ما را حمایت می‌کنند تشکرمی‌کنم. شکرانه طاهری گفت: من 24سال دارم و پدر و مادر و برادر و خواهرم در اشرف هستند، پدر و مادرم در اشرف دراعتصاب غذابه‌سر می‌برند. مادرم کم‌خونی شدید دارد ولی با اینحال اعتصاب غذا کرده است و الان در بیمارستان است، پدرم نیز مشکل قلبی دارد و در اعتصاب به‌سر می‌برد و به همین دلیل در بیمارستان بستری شده است، در 28 ژوئیه 1500 پلیس عراقی به اشرف حمله کردند، ما نگرانیم که این تهاجمها تکرارشود، در کدام کشور و کدام قانون و حقوقی این حمله‌های مشروع است؟ نباید خاموش ماند، سفیر عراق را احضار کنید، باید 36 گروگان اشرفی آزاد شوند، باید یک هیئت از سازمان ملل در اشرف مستقر شود و باید آمریکا حفاظت اشرف را تضمین کند این تعهد آمریکاست. 36 گروگان که اکنون آنها نیز دراعتصاب غذا بسرمیبرند، با حکم دادگاه عراق بایستی آزاد می‌شدند ولی هنوز در زندان هستند. برای ما ادامه این اعتصاب اصلا راحت نیست، ولی ما اعتصاب را پایان نخواهیم داد تا یک تضمین به ما داده شود، از طرف مراجع بین‌المللی برای حراست از جان اشرفیها. ما نمی‌توانیم خانواده خود را ملاقات کنیم، این دردناک است، دکتر و وکیل نمی‌تواند به آن‌جا برود ما می‌خواهیم که دولت المان تسهیلاتی فراهم کند و به عراق فشار بیاورد که ما بتوانیم خانواده‌های خود را ملاقات کنیم. مریم اوسطی گفت: پدر و مادر و خواهرم در اشرف هستند، ما نه فقط نگران آنها بلکه نگران بقیه هم هستیم، کسانی که با آنها درس خوانده و بزرگ شده‌ایم، دوستانمان و همه وهمه، ما نگرانیم برای اتفاقاتی که می‌تواند در آینده بیفتد، ما صدای آنها هستیم، من 29ساله هستم، زنان در اشرف تهدید به تجاوز شده‌اند، ندا در ایران سمبلی برای قیام شد، الان در اشرف هزار ندا وجود دارد، افراد در آن‌جا فقط پناهنده نیستند، بیش از 30سال است که آنها برای آزادی مبارزه می‌کنند، برای آزادی تمامی مردم، دولت آلمان باید موضع بگیرد، برای تامین تضمین آزادی آنها آلمان باید کاری کند، من می‌خواهم این سکوت شکسته شود. در این کنفرانس هولتس اپفل، مسول انجمن حقوق‌بشری 17ژوئن 1953 شرکت داشت و طی سخنانی گفت: بسیار تکان‌دهنده است، که 6 هفته بعد ازاعتصاب غذا، باید این‌جا ایستاد و به سیاستمداران و مطبوعات گفت که اینها را منعکس کنید، در صحبت با وزارت‌خارجه به من گفتند اول باید ببینیم که چه چیزی درست است و اطلاعات را چک کنیم. امروز حرفها و نوشته‌های خودشان را جلویشان می‌گذاریم وازآنها سؤال می‌کنیم که ایا اینترنت خودتان هم تبلیغات است؟ خودشان نوشته‌اند که حقوق‌بشر محور مرکزی سیاست آلمان است، که باید ازادیهای بنیادی انسانها را مورد حمایت قرار دهد و به دیکتاتوری و سرکوب و استثمار پایان دهد، حال در جلوی وزارت خارجه، می‌بینیم که هفته‌هاست که انسانها بشکل مسالمت‌آمیز موضع حقوق‌بشری وزارتخارجه را انتظار می‌کشند، آنها خواستار چیز بیشتری از همین حقوق بنیادین نمی‌خواهند، ما آدمهای شجاعی نیاز داریم که به اینها پاسخ بدهند. یکی دیگر از جوانان، آزاده فتاحی گفت: مادرم در اشرف است، خودم هم 46روز است که در اعتصاب غذا به‌سر می‌برم، من به دولت آلمان می‌گویم، آیا هنوز از وقایع اطلاع درستی ندارید؟ دیشب درکنگره آمریکا کریستوفرهیل سفیر آمریکا در عراق از طرف نمایندگان کنگره مورد سؤال وجواب قرارگرفت که چرا حفاظت را تامین نکرده است وچرا چنین اجازه‌ای به عراقیها داده است، درحالیکه وظیفه او تضمین این حفاظت بوده است. این شرم‌آور است که حفاظت اشرف تامین نمی‌شود درحالیکه همه آنها تحت کنوانسیون 4 ژنو هستند، شرم‌آور است که این چنین آنها باید زجر بکشند، درحالیکه مدافعان آزادی هستند، آنها باعث افتخار انسانیت و شرف انسانیت هستند، ما برای آنها تا به آخرایستاده‌ایم و حمایتشان می‌کنیم. یکی دیگر از جوانان، سحرثنایی، گفت من 23ساله و دانشجو هستم، پدرم وقتی دوساله بودم توسط رژیم کشته شد، آن چه در اشرف اتفاق می‌افتد، مایه شرم دنیاست، 36نفر الان در زندان هستند، 11نفر کشته شدند، می‌خواهم همه به اهدافی که ما دنبالش هستیم، یعنی حفاظت از اشرف کمک کنند، درعین حال ازکسانی که تاکنون از ما حمایت کردند تشکرمی‌کنم. سارا از هامبورگ سخنران دیگر کنفرانس بود وی گفت: 28ساله هستم و از سال 1991 درآلمان زندگی می‌کنم، پدرم پس از 9روز که از تولدم می‌گذشت، زیر شکنجه کشته شد و مادرم در اشرف است، من کار و پسر و زندگی‌ام را ول کرده‌ام که برای مادرم و همه 3500نفر تلاش کنم. من پدرم را ندیدم، به من یک شانس بدهید که حداقل مادرم را ببینم، از دولت آلمان می‌خواهم که از یونامی بخواهد که هیئتی را در آن‌جا مستقر کند و حفاظت اشرفیها راتامین نماید. سخنران بعدی مهشاد اعتمادی بود وی گفت: خواهرم در اشرف زندگی می‌کند، من از دولت آلمان می‌خواهم که به سازمان ملل متحد فشار بیاورد که یک هیئت در آن‌جا مستقر کند که حفاظت اشرف تامین شود، من فقط یک خواهر آن‌جا دارم ولی فقط برای خواهرم نیست، برای 1000 زن شجاع آن‌جا هم تلاش می‌کنم و برای همه آنها تلاش می‌کنم و از همه شما می‌خواهم که همه تلاش خود را به‌کاربگیرید و تا انموقع به اعتصاب غذای خود ادامه می‌دهم. سپس آیدا افراسیابی گفت، من 26ساله‌ام و هنگامی که مادرم درزندانهای خمینی بود در زندان بدنیا آمده‌ام، 17سال است که درکلن زندگی می‌کنم، من همراه مادرم از ایران به اشرف رفتیم، پدرم را هیچ‌وقت ندیدم چون توسط رژیم ایران شکنجه و اعدام شد، من در اشرف نه فقط مادرم بلکه همه دوستانم و اقوامم را دارم، من وقتی فیلمهای حمله را دیدم درحالیکه اشرفیها هیچ چیز برای دفاع خود دردست نداشتند، 6روز تمام نخوابیدم، خیلی وحشیانه بود، چطور می‌شود این وضعیت را تحمل کرد، باید حفاظت آنها را که حقشان است تامین کرد، آنها تحت حفاظت کنوانسیون 4 ژنو هستند وآمریکاییها باید آن را تضمین کنند. می‌خواستم تأکید کنم که سازمان ملل باید یک هیئت به آن‌جا بفرستد. صفیه محمدی یکی دیگر از شرکت کنندگان درکنفرانس، گفت: مادرم و خواهرم در آن‌جا هستند، من خودم دانشجو هستم و می‌خواهم با صدای بلند بگویم آنها حق زندگی دارند من از دولت آلمان می‌خواهم به سازمان ملل فشار بیاورد که هیئت ناظر برای حفاظت بفرستد. در قسمتی دیگر ازبرنامه آنا غفرانی نژاد- حاجی نژاد صحبت کرد، او گفت 18ساله هستم و درآلمان بزرگ شده‌ام و 4 عمویم را در ایران ازدست داده‌ام، خاله و تعدادی ازفامیلهایم آن‌جا هستند، زنان اشرف تهدید به تجاوز شده‌اند این دردناک است، این دنائت است، حقوق‌بشر می‌گوید که آنها باید حفاظت شوند، آنها اشرف را بادستان خودشان ساختند، و با دست خالی ازخانه خودشان دفاع کردند و الان دراعتصاب غذا هستند، باید حفاظت آنها تامین شود، باید هیئـت سازمان ملل آن‌جا مستقرشود و باید 36 گروگان آزاد شوند. درقسمت دیگر برنامه حنیف نوجوان10ساله صحبت کرد وی گفت که 7نفر از اعضای خانواده‌اش در اشرف هستند، من نمی‌فهمم که چرا دولت آلمان نشسته وتماشا می‌کند، برادرها وفامیلهایم را نجات بدهید، باید پزشکان و وکلا به اشرف بروند. درپایان برنامه سحر ممبینی گفت 31ساله هستم، درکلن زندگی می‌کنم و یک دختر 3ساله دارم، مادر، پدر وبرادرم در اشرف هستند، به یادم می‌آید که مادرم حامله بود که پدرم زندانی شد و شکنجه شد، این شرایط ادامه دارد و الان همه آن 3500نفر در اشرف در خطر هستتند، خطری که وجود دارد بسا بیشتر ازخطری است که اتفاق افتاد، باید 36 گروگان آزاد شوند، باید آمریکا مسؤلیت حفاظت را بپذیرد وهیئـت سازمان ملل مستقر شوند. در کنفرانس مطبوعاتی برلین شخصیتهای حقوق‌بشری و نمایندگان رسانه‌های مختلف خبری از جمله تلویزیون سراسری برلین شرکت داشتند و ضمن تهیه گزارش، تأکید کردند که خواستهای جوانانی را منعکس و از مقامهای ذیربط پیگیری خواهند کرد.