وبسایت ایلاف لندن روز ۲مرداد در مطلبی با عنوان «رژیم ایران - خط پایان؟» به‌قلم علاءالدین توران عضو کمیسیون خارجه شورای ملی مقاومت ایران به این سوال پاسخ داده است که چرا رژیم تمرکزش را روی دشمن داخلی گذاشته است.
در این مطلب آمده است: از شروع امسال و به‌طور خاص از آغاز سال جدید ایرانی در ۲۱مارس ۲۰۲۳ فعالیت‌های بی‌سابقه‌ای از سوی رژیم ایران در جریان است و بواسطه این فعالیت‌ها تلاش دارد به مردم ایران و جامعه جهانی چنین القا کند که اوضاع داخل کشور که از ۴۴سال قبل به‌خاطر حکومت دیکتاتوری حاکم وخیم می‌باشد در شرف تغییری بزرگ و کیفی قرار دارد. به‌طور واقعی اولین علائم این تلاشها نیز صحبت‌های خامنه‌ای به‌مناسبت سال جدید ایرانی بود که در آن بر جنبه اقتصادی تمرکز کرده و سعی نمود زمینه را برای فعالیت‌های فوق هموار کند.
تلاش جدید رژیم بعد از گذشت نزدیک به ۴ماه نتیجه‌اش حقایق و پیامدهایی است که شاید مهمترین آنها خراب شدن هر چه بیشتر وضعیت اقتصادی است که نشان می‌دهد هیچ تغییر مثبتی وجود نداشته و همان اوضاع منفی هم‌چنان بر اقتصاد ایران که روزبه‌روز وخیم‌تر می‌شود سایه افکنده است.
واقعیت دیگر که از تلاش رژیم برای ایجاد تغییر ناشی شده پس‌رفت یا کاسته شدن از لحن خصمانه و پرشور و حرارت رژیم در قبال دشمنان خارجی و به‌طور خاص ایالات متحده آمریکا یا شیطان بزرگ است. به‌طوری‌که حتی از دادن پیام به شیوه‌های مختلف به کشورهای منطقه و جهان در مورد هدفش مبنی بر گشودن صفحه‌یی جدید با کشورهای منطقه و جهان مبتنی بر همکاری مشترک و همکاری متبادل دست بر نمی‌دارد و این پیامها را بواسطه ملاقاتهای مستقیم و غیرمستقیم با کشورهای غربی و به‌طور خاص با ایالات متحده آمریکا رد و بدل می‌کند.
اما واقعیت مهمتر و قابل توجه‌تر در تمرکز فشرده و غیرمعمول بر دشمن داخلی نمود پیدا می‌کند به‌خصوص که رژیم گامهای عملی در این سمت برداشته و در افزایش اقدامات سرکوبگرانه‌اش متجلی می‌شود. این اقدامات به‌صورتی است که دیگر امکان مخفی کردن یا پوشاندن آنها وجود ندارد به‌خصوص بعد از بازگشت گشتهای بدنام ارشاد به خیابان‌ها که به‌گفته رسانه‌های رژیم بر اساس توجیهات ریاست‌جمهوری انجام شده است. پیش از آن نیز اقداماتی را رژیم برای محاصره اپوزیسیون فعال ایران که در آلبانی و فرانسه حضور دارد اتخاذ نمود. در اینجا باید توجه داشت که ممکن است رژیم از ادعاهای خود مبنی بر رویارویی با دشمن خارجی دست برداشته و تمام تلاش خود را معطوف اولویت اصلی‌اش یعنی مقابله با دشمن داخلی کند، اما شکی نیست که دشمن داخلی مورد نظر او کسانی هستند که رژیم را طرد می‌کنند و در تظاهرات و قیامهای علیه او شرکت می‌نمایند. (و همان‌طور که می‌دانیم این افراد اکثریت مردم ایران را تشکیل می‌دهند زیرا آنها در فقر و حرمان به‌سر می‌برند) و در واقع منظور او همان‌طور که ناظران امور ایران می‌دانند سازمان مجاهدین خلق است.
سؤالی که باید به آن پرداخت این است که این تغییر قابل توجه و حتی فوق‌العاده، در روش و شیوه رفتار رژیم با اوضاع موجود و تمرکزش بر روی دشمن داخلی برای چیست؟ به تأکید برای این است که می‌داند که بعد از اعتراضات گسترده مردمی اخیر نقش و تأثیر مجاهدین خلق بر روند امور و اوضاع در داخل ایران افزایش داشته است که چه بسا از همه خطوطی که رژیم بر آن باور داشت عبور کرده و به خط پایان برسد. به همین دلیل رژیم برای آماده‌سازی اوضاع و احوال و برای این‌که اجازه ندهد وضعیت برایش بدتر بشود دست به آخرین تلاشهایش زده تا بقای خود را تضمین کند. اما سؤال مهمتر این است که آیا در این کار موفق خواهد شد؟ تاریخ گذشته به این سؤال پاسخ داده است زیرا در چنین شرایطی به‌طور واقعی رژیمهای دیکتاتور هم‌چون رژیم آخوندی دیگر هیچ گزینه در اختیار ندارد.
