روز گذشته نیروهای سرکوبگر به دستور نوری مالکی، به متحصنان در میدان احرار موصل حمله کردند و آن را به خاک و خون کشیدند. شورای استان نینوا در اعتراض به حمله مسلحانه روز گذشته علیه تظاهر‌کنندگان میدان احرار موصل، امروز، سه‌شنبه را تعطیل عمومی اعلام کرد.
گزارشگر الجزیره گزارش داد:
... معترضان تلاش می‌کنند به میدان احرار موصل برسند، نیروهای امنیتی مانع آنها می‌شوند و گلوله‌های جنگی به سمت آنها شلیک کردند.
نخست‌وزیر نوری مالکی به شکل غیرمنتظره‌ای با 3 ”نه“ در موصل مواجه شده است. این روزها، روزهای سختی برای حاکمانی هستند که خود را در محاصره مردم خشمگین و متحصنانی می‌بینند که با فریادهای خود سرنگونی او را اگر خواسته‌هایشان را محقق نکند، خواستار می‌شوند.
اولین ”نه“: نفی قاطع رئیس پلیس جدید از جانب شورای استان نینوا برای استان بود. چرا که به گفته آنها، وی متهم به قتل هزاران عراقی است.
دومین ”نه“: رد دعوت نوری مالکی برای رفتن یک هیأت برای دیدار با وی است.
مخالفان در موصل: مگر دیدار چه تضادی حل می‌کند؟ در حالی که خواسته‌ها به روشنی آفتاب نیمروز روشن است، حکومت بغداد موصل را از نظر سیاسی تحقیر می‌کند و از نظر نظامی خواسته خودش را به آن تحمیل می‌کند. هر کس را که می‌خواهد، بازداشت می‌کند و تحرک مردم را محدود می‌کند و این از جانب سران نفی می‌شود.
یکی از شیوخ حاضر درصحنه می‌گوید: ما مثل شما و مثل تمامی شرافتمندان این رفتار را رد می‌کنیم و به مالکی می‌گوییم، هرکس می‌خواهد، خودش بیاید این‌جا!
سومین ”نه“ مردمی، نادیده گرفتن ممنوعیت آمد و شد و ممنوعیت تحصن است. هنگامی که ممنوعیت آمد و شد اعلام شد، مردم به خیابانها ریختند و این مقررات را به این صورت جواب دادند، گویی جنگ اراده‌ها در جریان است، سؤال این است که کدامطیک پایدارتر می‌ماند.
اکنون که نیروهای امنیتی به سمت متحصنان شلیک کرده‌اند، مسائل شکل جدیدی به خود می‌گیرد. در حالی که قانون، تظاهرات و تحصن را برای مردم تضمین کرده، ولی آن‌طور که به نظر می‌رسد، در عمل، هیچ قانونی وجود ندارد و حکایت از تحمیل زور به مردم دارد. به آنها می‌گویند یا در خانه خود ساکت باشید یا گلوله‌های جنگی بالای سر شما یا نزدیک سرتان خواهد بود. حتی تعدادی از مردم موصل بعد از متفرق کردن تحصن، مورد اصابت قرار گرفتند ولی این شیوه آزمایش‌شده و شناخته‌شده‌ای است،
هر وقت مردم صدای گلوله را می‌شنوند، یک اراده ملی شکل می‌گیرد و می‌گویند چرا ما را می‌کشند و ما را از حقمان منع می‌کنند؟
و حاکم در نهایت خواهد گفت: ای کاش نکشته بودم و از روز اول به خواسته‌ها تن می‌دادم.
گزارشگر الجزیره گزارش داد:
... معترضان تلاش می‌کنند به میدان احرار موصل برسند، نیروهای امنیتی مانع آنها می‌شوند و گلوله‌های جنگی به سمت آنها شلیک کردند.
نخست‌وزیر نوری مالکی به شکل غیرمنتظره‌ای با 3 ”نه“ در موصل مواجه شده است. این روزها، روزهای سختی برای حاکمانی هستند که خود را در محاصره مردم خشمگین و متحصنانی می‌بینند که با فریادهای خود سرنگونی او را اگر خواسته‌هایشان را محقق نکند، خواستار می‌شوند.
اولین ”نه“: نفی قاطع رئیس پلیس جدید از جانب شورای استان نینوا برای استان بود. چرا که به گفته آنها، وی متهم به قتل هزاران عراقی است.
دومین ”نه“: رد دعوت نوری مالکی برای رفتن یک هیأت برای دیدار با وی است.
مخالفان در موصل: مگر دیدار چه تضادی حل می‌کند؟ در حالی که خواسته‌ها به روشنی آفتاب نیمروز روشن است، حکومت بغداد موصل را از نظر سیاسی تحقیر می‌کند و از نظر نظامی خواسته خودش را به آن تحمیل می‌کند. هر کس را که می‌خواهد، بازداشت می‌کند و تحرک مردم را محدود می‌کند و این از جانب سران نفی می‌شود.
یکی از شیوخ حاضر درصحنه می‌گوید: ما مثل شما و مثل تمامی شرافتمندان این رفتار را رد می‌کنیم و به مالکی می‌گوییم، هرکس می‌خواهد، خودش بیاید این‌جا!
سومین ”نه“ مردمی، نادیده گرفتن ممنوعیت آمد و شد و ممنوعیت تحصن است. هنگامی که ممنوعیت آمد و شد اعلام شد، مردم به خیابانها ریختند و این مقررات را به این صورت جواب دادند، گویی جنگ اراده‌ها در جریان است، سؤال این است که کدامطیک پایدارتر می‌ماند.
اکنون که نیروهای امنیتی به سمت متحصنان شلیک کرده‌اند، مسائل شکل جدیدی به خود می‌گیرد. در حالی که قانون، تظاهرات و تحصن را برای مردم تضمین کرده، ولی آن‌طور که به نظر می‌رسد، در عمل، هیچ قانونی وجود ندارد و حکایت از تحمیل زور به مردم دارد. به آنها می‌گویند یا در خانه خود ساکت باشید یا گلوله‌های جنگی بالای سر شما یا نزدیک سرتان خواهد بود. حتی تعدادی از مردم موصل بعد از متفرق کردن تحصن، مورد اصابت قرار گرفتند ولی این شیوه آزمایش‌شده و شناخته‌شده‌ای است،
هر وقت مردم صدای گلوله را می‌شنوند، یک اراده ملی شکل می‌گیرد و می‌گویند چرا ما را می‌کشند و ما را از حقمان منع می‌کنند؟
و حاکم در نهایت خواهد گفت: ای کاش نکشته بودم و از روز اول به خواسته‌ها تن می‌دادم.
