نامه سرگشاده ۱۷شخصیت برجسته بین‌المللی
یک قتل‌عام دیگر زندانیان در ایران در برابر چشمان جهان در حال وقوع است
ما نمی‌توانیم سکوت کنیم
بهروز احسانی و مهدی حسنی به اتهام عضویت در مجاهدین
و اتهاماتی از جمله «محاربه» اعدام شدند
همین اتهامات اکنون جان ۱۷نفر دیگر در زیر اعدام را تهدید می‌کند
گزارشگر ویژه و مأموریت حقیقت‌یاب سازمان ملل درباره ایران
همراه با تمامی نهادهای بین‌المللی حقوق بشر
باید قاطعانه برای جلوگیری از یک قتل‌عام دیگر اقدام کنند
دولتهای دموکراتیک جهان باید رهبران و عاملان رژیم ایران را
به‌خاطر این جنایات مورد حسابرسی قرار دهند
و پرونده نقض حقوق‌بشر رژیم ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع دهند
در روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام، ما امضا کنندگان این نامه، توجه جامعه جهانی را به سرنوشت ۱۷زندانی سیاسی که هم‌اکنون در ایران زیر حکم اعدام قرار دارند و هم‌چنین ۱۲۰۰نفر دیگر که فقط در سال جاری اعدام شده‌اند، جلب می‌کنیم.
جرم این ۱۷مخالف که با خطر اعدام قریب‌الوقوع مواجه‌اند، عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران، جنبش اصلی اپوزیسیون، عنوان شده است. جان آنها در معرض خطر فوری است.
در میان آنها، وحید بنی‌عامریان ۳۳ساله، مهندس برق بااستعداد و دارای مدرک کارشناسی ارشد مدیریت استراتژیک از یکی از دانشگاههای معتبر ایران قرار دارد. او در رشته‌های ریاضی، شنا و نقاشی قهرمان بوده است. طبق گزارش عفو بین‌الملل، او در ۲۲ دسامبر ۲۰۲۳دستگیر شد و در زمان دستگیری یا در طول بازجویی‌ها مورد شکنجه و بدرفتاری، از جمله ضرب‌وشتم‌های مکرر، شلاق و تهدید به مرگ با اسلحه قرار گرفت. او به مدت دو ماه در سلول انفرادی نگهداری شد، در اکتبر ۲۰۲۴به اعدام محکوم شد و از آن زمان تاکنون در صف اعدام قرار دارد.
در ۲۷ ژوئیه ۲۰۲۵، بهروز احسانی و مهدی حسنی به اتهام عضویت در مجاهدین خلق و هم‌چنین اتهاماتی از جمله «محاربه» اعدام شدند. همین اتهامات اکنون جان ۱۷ نفر دیگر زیر حکم اعدام را تهدید می‌کند.
تنها در ماه سپتامبر، ۲۰۰زندانی از جمله شش زن به دار آویخته شدند. این بالاترین رقم در یک ماه از سال ۱۹۸۸ است. تاکنون ۳۷زن در سال جاری اعدام شده‌اند.
ایران اکنون رکورددار بالاترین تعداد اعدام نسبت به جمعیت در جهان است. در سال ۲۰۲۴، عفو بین‌الملل گزارش داد که ایران ۶۴درصد از کل اعدام‌های ثبت‌شده در جهان را به خود اختصاص داده است. امسال وضعیت بسیار بدتر است.
با افزایش نارضایتی داخلی و انزوای منطقه‌یی و بین‌المللی، رژیم خشم خود را متوجه مخالفان سیاسی داخلی کرده است.
رژیم تهران مجازات اعدام را برای طیف وسیعی از «جرایم» به کار می‌برد—نه برای اجرای عدالت، بلکه برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه. به همین دلیل بسیاری از اعدامها به‌صورت علنی انجام می‌شوند.
دهه‌ها مصونیت نهادینه شده چنین جنایاتی را ممکن ساخته است. در ۸ ژوئیه ۲۰۲۵، خبرگزاری دولتی فارس با وقاحت، قتل‌عام ۳۰هزار زندانی سیاسی در سال ۱۹۸۸، که ۹۰درصد آنها عضو مجاهدین خلق بودند را «تجربه تاریخی موفق» خواند که باید تکرار شود.
در گزارش ژوئیه ۲۰۲۴ خود، پروفسور جاوید رحمان، گزارشگر ویژه وقت سازمان ملل درباره ایران، آن قتل‌عام را نمونه بارز جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی توصیف کرد. در همین حال، رژیم هم‌چنان به نابودی گورهای دسته‌جمعی برای از بین بردن شواهد این جنایات ادامه می‌دهد.
در ۳ سپتامبر، عفو بین‌الملل هشدار داد که خطر تکرار قتل‌عام ۱۹۸۸وجود دارد.
ما نمی‌توانیم اجازه دهیم تاریخ تکرار شود.
در روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام، ما امضا کنندگان این نامه، خواستار اقدامات فوری زیر هستیم:
• کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل، فولکر تُرک، باید با قدرت بیشتری درباره اعدامها در ایران، به‌ویژه اعدام‌های سیاسی، سخن بگوید و از طریق مأموریت‌های حقیقت‌یاب مستقل، خواستار پاسخگویی شود.
• گزارشگر ویژه سازمان ملل و مأموریت هیأت حقیقت‌یاب سازمان ملل درباره ایران، همراه با تمامی نهادهای بین‌المللی حقوق‌بشر، باید قاطعانه برای جلوگیری از یک قتل‌عام دیگر اقدام کنند.
• دولتهای دموکراتیک جهان باید رهبران و عاملان رژیم ایران را به‌خاطر این جنایات مورد حسابرسی قرار دهند و پرونده نقض حقوق‌بشر رژیم ایران را به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع دهند تا مجازات‌های مشخص و تنبیهی تصویب شود.
موضوع فقط عدالت برای قربانیان نیست، بلکه درباره اعتبار جامعه جهانی در دفاع از ارزش‌های خود و جلوگیری از فجایع جمعی است.
جهان باید اکنون، پیش از آن‌که دیر شود، اقدام کند.
امضاکنندگان:
۱. باب بلکمن، نماینده پارلمان انگلستان، رئیس کمیته ۱۹۲۲
۲. دیوید جونز، وزیر سابق امور ولز، وزیر سابق امور برگزیت انگلستان
۳. جان برکو، رئیس مجلس عوام بریتانیا (۲۰۰۹–۲۰۱۹)
۴. لرد استیو مک‌کیب، عضو مجلس اعیان انگلستان
۵. جیم شانون، نماینده پارلمان انگلستان، رئیس گروه پارلمانی آزادی بین‌المللی دین
۶. بارونس نوالا اولون، عضو مستقل مجلس اعیان انگلستان
۷. پیتر آلت‌مایر، وزیر سابق اقتصاد و انرژی آلمان، رئیس سابق دفتر صدراعظم و وزیر امور ویژه آلمان
۸. پروفسور ریتا زوسموت، رئیس پیشین مجلس فدرال آلمان
۹. پروفسور دکتر مارگوت کاسمان، رئیس سابق شورای کلیسای پروتستان آلمان
۱۰. اسقف دکتر ولفگانگ هوبر، رئیس سابق شورای کلیسای پروتستان آلمان
۱۱. پروفسور دکتر ولفگانگ شومبورگ، قاضی دادگاه بین‌المللی کیفری یوگسلاوی (۲۰۰۱–۲۰۰۸)، قاضی دادگاه بین‌المللی کیفری رواندا (۲۰۰۳–۲۰۰۸)، قاضی دادگاه عالی فدرال آلمان (۱۹۹۵–۲۰۰۰)
۱۲. اینگرید بتانکور، نامزد پیشین ریاست‌جمهوری کلمبیا
۱۳. امانوئله پوتزولو، نماینده پارلمان ایتالیا
۱۴. الیزابتا زامپاروتی، نماینده انجمن حقوق‌بشری «به قابیل دست نزنید»
۱۵. آنتونیو استانگو، رئیس فدراسیون ایتالیایی برای حقوق بشر
۱۶. خاخام آبراهام کوپر، رئیس پیشین کمیسیون آزادی مذهبی آمریکا، بنیان‌گذار و فعال جهانی مرکز سیمون ویزنتال
۱۷. بروس مک‌کالم، رئیس مؤسسه راهبردهای دموکراتیک و مدیر اجرایی پیشین خانه آزادی
