اخیراً نیویورک تایمز گزارشی از وضعیت اجاره‌نشینی در وین (پایتخت اتریش) منتشر کرد که بیشتر شبیه به یک بهشت برای اجاره نشین‌هاست.
اتریش از جمله کشورهایی است که با وجود نظام اقتصادی ـ اجتماعی متفاوت با بلوک شرق سابق، دارای پدیده‌یی به اسم «خانه‌های اجتماعی» است. خانه‌هایی که دولت ساخته و به مالیات‌دهندگان اجاره می‌دهد. این خانه‌ها فقط ویژه فقرا نیستند بلکه طبقه متوسط هم از آنها استفاده می‌کنند.
طبق قوانین اتریش، هر شهروندی که قرارداد اجاره یک آپارتمان را امضا می‌کند دیگر این قرارداد لغو یا منقضی نمی‌شود حتی اگر شهروند ساکن آن خانه بعداً ثروتمند شود. اکنون ۸۰درصد ساکنان وین ساکن این قبیل خانه‌ها هستند. میزان اجاره بهای این خانه‌های دولتی حدود ۴درصد درآمد دستمزدبگیرانی است که مستاجر دائمی این خانه‌ها هستند. نکته مهم‌تر این‌که نرخ اجاره گرچه سالانه افزایش می‌یابد اما نسبت افزایش آن در مقایسه با نرخ افزایش سالانه دستمزدبگیران بسیار کمتر است.
هر اتریشی که درآمد ماهانه‌اش کمتر از ۷۰هزار یورو در سال باشد می‌تواند درخواست دریافت خانه دولتی بدهد و ظرف حداکثر دو سال خانه اجاره‌ای دولتی دریافت کرده و تا آخر عمرش در آن ساکن شود. معیار مسکن مورد نیاز یک خانواده ۴نفره، از نظر دولت اتریش، یک خانه با دست‌کم ۱۰۳ متر مربع مساحت است.
حالا همه این‌ها را مقایسه کنید با وضعیت مسکن در ایران که یکی از نفت‌خیزترین و گازخیزترین کشورهای جهان است، کشوری که زیر دیکتاتوری آخوندها، به مبارزه بود و نبود برخاسته است، سرزمینی که اکنون حتی طبقه متوسطش هم در حال تجربه کارتن‌خوابی، اتوبوس‌خوابی، پارک‌خوابی، ترمینال‌خوابی و حتی گورخوابی است. مردمی که اکنون شهرهای خود را به شهرهای شورشی علیه دیکتاتوری وحشی آخوندها تبدیل کرده‌اند.
