پایه‌ای‌ترین نیاز کارگران داشتن سندیکاهای قدرتمند کارگری که توان دفاع از حقوق کارگران را داشته باشد. یک کارگر باید طی سال حقوقی دریافت کند که توان تأمین سبد معاش را داشته باشد. یک ریال پایین‌تر از این درآمد، فرو رفتن کارگر به زیرخط فقر است، خط فقر در ایران حداقل ۱۱میلیون تومان است و حقوق کارگر۲میلیون ۶۵۰هزار تومان است. روزنامهٔ حکومتی مردم‌سالاری نوشته است
«کارگران در فشار اقتصادی بسیاری شدیدی قرار گرفته‌اند، فشاری که طی دو سال اخیر با شیوع کرونا و تأثیر آن بر فرآیند اقتصادی بنگاههای اقتصادی بیشتر شده و منجر به انعقاد قراردادهایی غیرقانونی و ظالمانه با کارگرانی شد که برای تأمین معیشت ناچار به تن‌دادن به آن بودند. قراردادهایی از یک تا سه ماه که حتی مشمول حقوق قانونی کارگران هم نیست»
اما در رابطه با این به‌اصطلاح «بنگاههای اقتصادی»! حکومت آخوندی به اسم خصوصی‌سازی وارد شده تا صنایع و معادن ایران را تا آخرین ریال چپاول کند و آنها را به سپاه و انگل‌زاده‌هایشان واگذار می‌کنند. یک نمونه‌ٔ آن معدن مس سونگون در ورزقان با ۷هزار‌و‌پانصد میلیارد تومان سود خالص سالانه است که به قرارگاه ضد خاتم سپاه واگذار شد، یک ماه نگذشته کارگران دست به اعتراض زدند زیرا سطح دستمزدشان آن‌قدر پایین است که به‌زحمت ۱۰روز اول ماه را کفاف می‌دهد.
این است زندگی کارگران در حکومت آخوندی.
