سلام و درود دارم به هموطنان عزیزم، پایدارانی که بیش از دو ماهه در تحصن و تظاهرات و اعتصاب‌غذا در شهرهای 3قارهٴ دنیا، از اروپا تا آمریکا و کانادا و تا استرالیا هستند و حتی یک روز هم از پا ننشستند تا صدای ما اشرفیها رو از زندان لیبرتی و صدای همة مردم ایران رو به گوش همه برسونند.
سلام ویژه دارم به خواهر بزرگوارم زهرا رفیعی که در اعتصاب‌غذای برلین می‌بینمش که چطور با عزم جزم ایستاده و آزادی 7 گروگان عزیزمون رو طلب می‌کنه.
همچنین به برادران و خواهران عزیز حسین یعقوبی، علی خطیب، مهدی، ویدا، فریدون و فرید درود می‌فرستم که هم در کنوانسیون برلین و هم در تظاهرات، صدای ما رو به زیباترین و رساترین صورت، صدای ما و مردم ایران بودید.
من خودم قبلاً زندانی سیاسی رژیم خمینی بودم و الآن هم در زندان لیبرتی هستم که از بعضی جهات مشابه همون زندانهای رژیم در داخل ایرانه. 65روزه که در کنار سایر خواهران و برادرانم دست به اعتصاب‌غذا زدم و می‌خوام این‌جا تأکید کنم که تا رسیدن به خواسته‌مون که آزادی 7گروگان اشرفیه تا پای جان ایستادم.
دلم می‌خواد از این فرصت استفاده کنم و سلام و درودی به همشهریان اراکی عزیزم داشته باشم. و بهشون بگم که با دیدن تظاهرات‌هاتون در اعتراض به وضعیت مرگباری که رژیم نکبت آخوندی برای شهر زیبای ما ایجاد کرده، غرق افتخار و سرفرازی می‌شم. شما خودتون بهتر می‌دونید تنها راه پایان دادن به این همه مصیبت و مشکلاتی که روزانه با اونا درگیرید از جمله نداشتن هوای سالم و محیط زیست آلوده و بیماریهای ناشی از اون، تنها سرنگونی این رژیمه. ما مردم اراک فراموش نکرده‌ایم که از شهرمون چه قهرمانهایی و چه الگوهایی از شهامت و جسارت، مثل عسگریزاده‌ها و شادبختیها (احمد و اعظم) و جهانگیرها برخاستند. پس حق ماست که به قول اون ترانه «یکان یکان شویم و به جنگ شب رویم».
سلام ویژه دارم به خواهر بزرگوارم زهرا رفیعی که در اعتصاب‌غذای برلین می‌بینمش که چطور با عزم جزم ایستاده و آزادی 7 گروگان عزیزمون رو طلب می‌کنه.
همچنین به برادران و خواهران عزیز حسین یعقوبی، علی خطیب، مهدی، ویدا، فریدون و فرید درود می‌فرستم که هم در کنوانسیون برلین و هم در تظاهرات، صدای ما رو به زیباترین و رساترین صورت، صدای ما و مردم ایران بودید.
من خودم قبلاً زندانی سیاسی رژیم خمینی بودم و الآن هم در زندان لیبرتی هستم که از بعضی جهات مشابه همون زندانهای رژیم در داخل ایرانه. 65روزه که در کنار سایر خواهران و برادرانم دست به اعتصاب‌غذا زدم و می‌خوام این‌جا تأکید کنم که تا رسیدن به خواسته‌مون که آزادی 7گروگان اشرفیه تا پای جان ایستادم.
دلم می‌خواد از این فرصت استفاده کنم و سلام و درودی به همشهریان اراکی عزیزم داشته باشم. و بهشون بگم که با دیدن تظاهرات‌هاتون در اعتراض به وضعیت مرگباری که رژیم نکبت آخوندی برای شهر زیبای ما ایجاد کرده، غرق افتخار و سرفرازی می‌شم. شما خودتون بهتر می‌دونید تنها راه پایان دادن به این همه مصیبت و مشکلاتی که روزانه با اونا درگیرید از جمله نداشتن هوای سالم و محیط زیست آلوده و بیماریهای ناشی از اون، تنها سرنگونی این رژیمه. ما مردم اراک فراموش نکرده‌ایم که از شهرمون چه قهرمانهایی و چه الگوهایی از شهامت و جسارت، مثل عسگریزاده‌ها و شادبختیها (احمد و اعظم) و جهانگیرها برخاستند. پس حق ماست که به قول اون ترانه «یکان یکان شویم و به جنگ شب رویم».
