کنفرانس در اشرف۳ در آلبانی با حضور ۱۰۰۰زندانی سیاسی سابق و گرامی‌داشت قیام خونین آبان۹۸
سخنرانیهای ۱۲تن از مجاهدین از بندرسته، درباره جنایات رژیم در دههٔ۶۰ و قتل‌عام ۶۷
شاهدان نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت و قهرمانیهای مجاهدین سر موضع
مریم رجوی:
- قیام آبان خونین و قتل‌عام شده آتشی خاموشی ناپذیر است که تا محاکمه آمران و عاملان همه کشتارها و تاسرنگونی استبداد مذهبی حاکم بر ایران ادامه خواهد داشت.
- آخوندها دیگر نمی‌توانند نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت را کتمان کنند و هویت‌زدایی از مجاهدین قتل‌عام شده توسط وزارت بدنام اطلاعات و مستخدمان‌اش شکست‌خورده است
یکشنبه ۲۳آبان ۱۴۰۰، کنفرانس ۱۰۰۰زندانی سیاسی از بندرسته در زندانهای شاه و رژیم آخوندی تحت عنوان «جنبش دادخواهی قتل‌عام ۶۷ و آبان ۹۸، ضرورت محاکمهٔ خامنه‌ای و رئیسی جلاد» در اشرف۳ در آلبانی برگزار گردید. در این کنفرانس، ۱۲تن از زندانیان سیاسی سخنرانی کردند.
خانم معصومه ملک محمدی، رئیس این جلسه و از معاونین مسئول اول مجاهدین خلق ایران که در سال۶۱ دستگیر و مدتها در زندان اوین در اسارت دژخیمان بود، در سخنان خود گفت: در میان زندانیان حاضر در اینجا ۲۲۰تن از ما از زنان مجاهد هستند. در تابستان ۶۷ قتل‌عامی به‌وقوع پیوست که بزرگترین قتل‌عام زندانیان سیاسی در تاریخ معاصر است. نسل‌کشی و جنایت بی‌سابقه‌ای که بر اثر سیاست مماشات تاکنون ابعاد آن شناخته نشده و هیچکس برای آن مجازات نشده است. آمران و عاملان آن نه‌تنها در برابر عدالت قرار نگرفتند بلکه در بالاترین مناصب حکومتی هم‌چنان به جنایت علیه بشریت ادامه می‌دهند.
حسن ظریف که ۱۲سال را در زندانهای قزل‌حصار و اوین در اسارت بوده است، گفت: در مهر که به بند عمومی برگشتم، متوجه شدم چه قتل‌عام عظیمی صورت گرفته است. ۹۰ تا ۹۵درصد زندانیان را اعدام کرده بودند و از ۱۴ بند اوین که هزاران زندانی داشت کمتر از ۹۰نفر زنده مانده بودیم. از بند خودمان که ۱۷۵نفر بودیم، ۱۵۰نفر اعدام شده بودند و از بعضی بندها کسی زنده نمانده بود. از سه بند زنان که حدود ۲۵۰نفر بودند فقط یک بند ناقص باقی مانده بود که عمده آنها زنان مارکسیست بودند.
محمد راپوتام که ۱۱سال در زندانهای اوین و قزل‌حصار و گوهردشت زندانی بوده است، از جمله گفت: ما ۱۵۴ زندانی در خرداد از گوهردشت به اوین منتقل شدیم. من اواسط مرداد نزد هیأت مرگ رفتم که الآن تمامی آنها مقام‌های اجرایی همین حکومت از جمله رئیس‌جمهور آن هستند... از ۱۵۴نفری که از گوهردشت آمده بودیم ۱۴۷نفر در قتل‌عام ۶۷ اعدام شدند.
خانم پروین فیروزان که ۹سال و نیم در اوین و قزل‌حصار و گوهردشت زندانی بوده است گفت: اعدام زنان مجاهد راز سر به مهری است که بیش از سایر وجوه قتل‌عام ناگشوده مانده است و زنان کمتری از آن نسل‌کشی جان بدربرده‌اند. از ۵ اتاق که هر کدام ۱۵-۱۰ نفر بودند به جز یک نفر همگی اعدام شدند. آنها زنانی بودند که به مدت ۷سال تا فراسوی طاقت انسانی طعم تلخ شکنجه روانی و جسمی شبانه‌روزی را از جمله در واحد مسکونی و در قفس و سلولهای انفرادی طولانی مدت، تجربه کرده بودند.
اسدالله نبوی که ۱۳سال در زندانهای سمنان و اوین زندانی بود، گفت: ۸مرداد ۶۷ شروع اعدامها در سمنان بود. در شروع قتل‌عام زندان سمنان پر از زندانی سیاسی بود اما اواخر مهر۶۷ تنها سه نفر مانده بودیم. این وضعیت یک شهر نه چندان بزرگ است که از روی آن می‌توان ابعاد سراسری قتل‌عام و نسل‌کشی را فهمید و این‌که در سراسر ایران چه تعداد مجاهد اعدام شدند.
عباس ترابی، که به‌مدت ۸سال در زندانهای مختلف شهر زاهدان و اوین و قزل‌حصار زندانی بوده است گفت: من در دوران قتل‌عام در زندان زاهدان بودم و زندانهای علنی و مخفی شهر پر از زندانی سیاسی هوادار مجاهدین بود که تقریباً همه سربه‌دار شدند. تمام کسانی که قصد پیوستن به مجاهدین را داشتند و در مرز دستگیر شده بودند را نیز بدون محاکمه اعدام کردند. وی گفت ما را تحت بیشترین فشار می‌گذاشتند و با کلمات لمپنی از ما می‌خواستند به آقای مسعود رجوی توهین کنیم.
خانم هما جابری، که در ۱۸ سالگی دستگیر و پنج سال و نیم را در زندانهای اوین، گوهردشت و قزل‌حصار گذرانده بود، گفت: «ازسال۶۲ درقزل‌حصار زندان مخفی به‌نام واحد مسکونی وقفس را راه‌اندازی کردند. شرایط بسیاروحشتناک بود. چشم‌های زندانیان تمام مدت بسته بود و به‌صورت نشسته در سکوت مطلق و بدون حرکت بودند و هرشب شکنجه می‌شدند. هر چند روز یک‌بار اجازه خوابیدن می‌دادند روزانه در چندین نوبت حمله و هجوم می‌کردند وبشدت شکنجه می‌کردند. بعضی از خواهرانی که مدت ۱۴ماه در آنجا بودند به‌دلیل فشارهای روحی وجسمی ازتعادل خارج شده بودند و تعدادی هم که زنده ماندند را در قتل‌عام سال۶۷ اعدام کردند.
محمد صادق صادقی که تا سال۶۶ در زندانهای اوین، قزل‌حصار، گوهردشت و کمیته مشترک به‌سر برد، گفت: سال۶۰ بند ۴ اوین بودم. پشت بند۴، شبها بعضاً ۷۰ الی ۱۰۰ اعدام صورت می‌گرفت و ما تیرهای خلاص ها رامی شمردیم. با این‌حال روحیه مقاومت بسیار بالا بود. شب ۶مهر ۱۳۶۰، ۲۹۲تیر خلاص را شمردم. تیر بارانها از ساعت ۹شب شروع و تا روشنایی هوا طول می‌کشید.
دکتر عاطفه آشتیانی که ۵سال در اوین بود گفت: برادرم مهدی از قتل‌عام شدگان بود. او در سال۶۳ در ۱۹سالگی دستگیر شد. خواهرم مریم، بعد از آزادی دوباره در ارتباط با مجاهدین قرار گرفت. در روز ۱۰مهر ۷۱ از خانه خارج شد اما هرگز برنگشت. در ۸شهریور۷۲ دژخیم حمید نوری به مادرم گفت: دخترت می‌خواست به مجاهدین بپیوندد ما او را کشتیم. وی افزود: اعدام شدگان از ارزشمندترین سرمایه‌های انسانی از جمله متخصصان، اساتید دانشگاهها، نویسندگان، هنرمندان. پزشکان، پرستاران، بودند.
علی سرابی که پنج سال در زندانهای اوین، گوهردشت و قزل‌حصار به‌سر برد، ضمن تشریح فرار ناموفقش از زندان گفت: یک ماه و نیم که در محل بازجویی بودم تقریباً هر شب صدای تیرباران و تیرخلاص را می‌شنیدم. زندانیان در حافظه‌شان ثبت کرده بودند که حدود ۱۵۰۰نفر را در شبهای بعد از۵ مهر۶۰ تیرباران کرد. وی افزود اگر بخواهم زندان را در یک جمله خلاصه کنم می‌گویم: جنایت ماوراء تصور بشری رژیم آخوندی از یکطرف و مقاومت مافوق توان انسانی زندانیان مجاهد از طرف دیگر.
رسول ابراهیمیان، که ۱۷سال در زندانهای مختلف به‌سر برده است، در مورد قتل‌عام زندانیان سیاسی در تبریز گفت: اوایل مرداد ۶۷، هواخوری و ملاقاتها قطع شدند. کلیه زندانیان سیاسی مجاهد در زندانهای ارومیه و شهر کرد نیز اعدام شدند.
خانم مهین لطیف، که حدود ۶سال را در زندان اوین به‌سر برده بود، گفت: خمینی و جلادانش هرگز تصور نمی‌کردند که زنان مجاهد پوزه نظامشان را به‌خاک بمالند. رژیم آخوندی از هیچ‌کاری برای پنهان کردن ابعاد جنایتها و پوشاندن هویت قتل‌عام شدگان فروگذار نکرد. اما همان‌طور که دیوارهای زندانهای رژیم شاه فرو ریخت، دیوارهای زندانهای نظام آخوندی هم فرو می‌ریزند.
خانم مریم رجوی، رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران، در پایان این کنفرانس وارد شد و سالگرد قیام آبان ۹۸، با بیش از ۱۵۰۰ شهید، و یاد شهیدان سرموضع مجاهد خلق در قتل‌عام ۶۷ را گرامی داشت و گفت قیام آبان خونین و قتل‌عام شده آتشی خاموشی ناپذیر است که تا محاکمه آمران و عاملان همه کشتارها و تاسرنگونی استبداد مذهبی حاکم بر ایران ادامه خواهد داشت. بزرگداشت قیام آبان پیام ویژه‌یی دارد، این‌که دادخواهی شهیدان ۶۷، برپایی قیام برای سرنگونی آخوندهاست. از راهروهای مرگ تا خیابانهای تهران و تبریز و اصفهان و اهواز، تا آزادی تمام مردم ایران، مجاهدین از این هدف دست بر نمی‌دارند. همه می‌دانند کسانی که به‌طور مستقیم دستور این کشتار را دادند، خامنه‌ای و رئیسی هستند. محال است که آنها از محاکمه و مجازات فرار کنند. محال است که مردم و مقاومت ایران از این هدف دست بردارند. و محال است که فریاد مادران شجاع شهیدان آبان خاموش شود.
خانم رجوی خاطرنشان کرد: شرایط عینی برای سرنگونی و انقلاب دمکراتیک پخته‌تر و آماده‌تر شده است. اقتصاد کشور در کما فرو رفته، فقر و گرسنگی، بخش اعظم جمعیت را فراگرفته است. و خامنه‌ای که عامدانه راه سرایت بیماری کرونا را باز گذاشته و واردات واکسن را ممنوع کرده و می‌خواست با گسترش مرگ و میرها، عصیان و اعتراض جامعه را مهار کند، شکست خورد و جنبش اعتراضی با قیام مردم بلوچستان و قیام تشنگان خوزستان، اعتراضات معلمان، کشاورزان و کارگران در سراسر ایران باز هم سر برآورد.
دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران
۲۴ آبان ۱۴۰۰ (۱۵نوامبر ۲۰۲۱)
