کنفرانس بین‌المللی در ژنو
جهش بی‌سابقه اعدامها در ایران
خشونت سازمان‌یافته علیه زنان
پیام خانم مریم رجوی رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت
و سخنرانیهای نمایندگان پارلمان سوئیس
شخصیتهای سیاسی و مقام‌های ارشد پیشین سازمان ملل متحد
کنفرانس بین‌المللی ژنو با حضور مقام‌های ارشد پیشین سازمان ملل و شخصیتهای سیاسی و نمایندگان پارلمان سوئیس، برای بررسی افزایش حیرت‌انگیز اعدامها در ایران شامل بیش از ۱۶۰۰ اعدام در سال ۲۰۲۵ که بالاترین رقم ثبت‌شده تاکنون است، و اعدام بی‌سابقه زنان زندانی و هم‌چنین گسترش خشونت سیستماتیک علیه زنان، روز پنجشنبه برگزار شد.
این کنفرانس یک روز پس از تصویب هفتاد و دومین قطعنامه محکومیت نقض حقوق‌بشر در ایران در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل برگزار شد.
سخنرانان این کنفرانس عبارت بودند از
- لورنس فلمان ری‌یل نماینده پارلمان فدرال سوئیس
- ژان شارلز ری‌یل نماینده مجلس ژنو
- پروفسور جرمی سارکین – رئیس-گزارشگر پیشین گروه کاری سازمان ملل درباره ناپدیدشدگان اجباری
- جاوید رحمان – گزارشگر ویژه پیشین سازمان ملل درباره وضعیت حقوق‌بشر در ایران
- آلفرد د زایاس – کارشناس مستقل پیشین سازمان ملل در امور نظم بین‌المللی
- طاهر بومدرا –مدیر انجمن عدالت برای قربانیان قتل‌عام ۱۹۸۸
- رمی پاگانی – شهردار پیشین ژنو
- و هم‌چنین شاهدان قتل‌عام ۶۷ و بستگان زندانیان سیاسی قتل‌عام شده و شاهدان قیامهای اخیر در ایران
خانم مریم رجوی پیامی به این کنفرانس و خطاب به شخصیتها و حاضران در کنفرانس فرستاد.
ژان شارل ری‌یل-نماینده پارلمان ژنو
ژان شارلز ری‌یل نماینده پارلمان ژنو اولین سخنران این کنفرانس بود وی در سخنان خود گفت:
اعدامها در ایران تنها تصمیمات قضایی نیستند، بلکه ابزاری برای سرکوب سیاسی هستند. رژیم تلاش می‌کند جامعه را مرعوب کند و با ایجاد ترس در دل مردم، اعتراضات را خاموش سازد. اما تظاهرات و مقاومت مردمی هم‌چنان روزبه‌روز در حال افزایش است.
ما از گزارشگران ویژه سازمان ملل انتظار داریم که این نقض‌ها را مستند کنند، و به شورای حقوق‌بشر هشدار دهند و موارد فوری را پیگیری کنند. ما از کمیساریای عالی حقوق‌بشر انتظار داریم که خواستار توقف فوری اعدامها شده و از زندانیان سیاسی محافظت کند. ما از سازمان ملل انتظار داریم که یک هیأت مستقل برای بازرسی زندانهای ایران، به‌ویژه زندان زنان، اعزام کند. هر اعدام یک زنگ خطر برای حقوق‌بشر در جهان است. ما باید صدای کسانی باشیم که قربانی سکوت اجباری شده‌اند و برای آزادی و عدالت اقدام کنیم.
ژان شارل ری‌یل در پایان سخنان خود با یادآوری سفرهای خانم مریم رجوی به ژنو گفت:
من مایلم تمام احترام خود را نسبت به خانم رجوی به‌خاطر تعهد کامل و انرژی که برای نجات اشرف و ساکنان آن و برای مبارزه علیه دیکتاتوری مذهبی در ایران به کار گرفته است، ابراز کنم.
خانم مریم رجوی بی‌وقفه برای برقراری یک آلترناتیو واقعی برای ایرانی دموکراتیک و مردم‌سالار مبارزه می‌کند.
لورنس فلمان ری‌یل-نماینده پارلمان فدرال سوئیس
لورنس فلمان ری‌یل نماینده پارلمان فدرال سوئیس سخنران دیگر این کنفرانس بود وی گفت:
سال‌هاست که جمهوری اسلامی ایران مرتکب نقض فاحش حقوق‌بشر شده است: بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه، اعدام‌های دسته‌جمعی، تبعیض سیستماتیک علیه زنان، اقلیت‌های قومی و مذهبی، و هم‌چنین سرکوب وحشیانه هر شکلی از اعتراض مسالمت‌آمیز.
من به‌عنوان یک عضو شورای ملی می‌خواهم بر نقش شجاعانه زنان ایران تأکید کنم، چرا که این، موضوع جلسه امروز ما نیز هست؛ نقشی که آنها در خیزش‌های اخیر، به‌ویژه در سال ۲۰۱۹، در مقاومت سازمان‌یافته در داخل کشور ایفا کردند،
رژیم خشونت علیه زنان را تشدید کرده است: بازداشت‌های گسترده، احکام سنگین و افزایش نگران‌کننده اعدامها. این سرکوب وحشیانه یک واقعیت را آشکار می‌کند: رژیم ایران از نقش پیشران زنان در مقاومت می‌ترسد.
آنها حتی در زندان نیز به مبارزه ادامه می‌دهند، و زندانیان سیاسی زن اغلب در جنبش‌ها، به‌ویژه در کارزار مشهور «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» که هم‌اکنون در ۵۴زندان ایران در حال برگزاری است، شرکت می‌کنند. آنها در این کارزار، علی‌رغم خطر مسلم مجازات اعدام، صدای خود را علیه دیکتاتوری مذهبی به گوش همه می‌رسانند. و در اینجا، می‌توانم به مورد خانم زهرا طبری اشاره کنم که او نیز در میان دیگران دستگیر شد. او که اکنون در زندانی در شمال ایران به سر می‌برد، ابتدا صرفاً برای نصب یک بنر در مخالفت با رژیم ایران دستگیر شد و سپس به‌دلیل هواداری از مجاهدین خلق به اعدام محکوم شد.
در مواجهه با این وضعیت، ما باید از کمیسر عالی حقوق‌بشر سازمان ملل بخواهیم تا اقدامات فوری و ملموسی برای متوقف کردن اعدامها، به‌ویژه اعدام زنان و زندانیان سیاسی، انجام دهد. هم‌چنین باید از گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق‌بشر ایران بخواهیم که تلاش‌های خود را علیه اعدامها تشدید کند و از سازمان ملل درخواست کنیم که یک هیأت ویژه برای بازرسی از زندانهای ایران، با توجه ویژه به زندانهای زنان مانند زندان قرچک ورامین، اعزام کند.
زنان ایران برای آزادی و برای آینده کشورشان مبارزه می‌کنند. همبستگی و اقدامات ملموس از سوی جامعه جهانی می‌تواند راه را برای آینده‌ای باز کند که در آن «زن، مقاومت، آزادی» دیگر یک شعار نباشد، بلکه یک واقعیت باشد. از توجه شما سپاسگزارم.
جرمی سارکین – رئیس و گزارشگر پیشین گروه کاری سازمان ملل درباره ناپدیدشدگان اجباری
جرمی سارکین رئیس و گزارشگر پیشین گروه کاری سازمان ملل درباره ناپدیدشدگان اجباری در سخنان خود گفت:
من می‌خواهم همبستگی‌ام را با شما مردم ایران به‌خاطر تمام مسائلی که روزانه در زندگی‌تان با آن مواجه هستید، ابراز کنم.
پروفسور سارکین تأکید کرد: هم‌اکنون دو سوم کشورهای جهان مجازات اعدام را یا در قانون خود یا در عمل لغو کرده‌اند.
اما متأسفانه ۴۷کشور هم‌چنان مجازات اعدام را به‌عنوان مجازاتی قابل اجرا برای برخی از جرایم می‌دانند.
مجازات اعدام ابزاری از حقوق جزا نیست. این واقعاً نقض حقوق‌بشر است. با حق زندگی ناسازگارو با حق کرامت انسانی ناسازگار است. و نوعی خشونت دولتی محسوب می‌شود.
او یادآور شد که در آفریقای جنوبی سال‌ها برای لغو اعدام جنگیده و وقتی در سال ۱۹۹۵ این هدف محقق شد، تصمیم گرفته بود دیگر درباره اعدام سخن نگوید؛ اما امروز، در کنار دوستانی که خواستار لغو اعدام در ایران هستند، دوباره ضرورت طرح این موضوع را احساس می‌کند.
سارکین سپس به ایران پرداخت و گفت در سال‌های ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ رژیم ایران بیش از هر زمان دیگری به اعدام متوسل شده است. بیش از هزار اعدام در سال ۲۰۲۵ صورت گرفته و تعداد محکومان به اعدام در ایران در اوج تاریخی قرار دارد. او به‌ویژه استفاده رژیم از اعدام علیه اقلیت‌های قومی، مذهبی و گروه‌های آسیب‌پذیر را بسیار نگران‌کننده توصیف کرد.
پروفسور سارکین در ادامه به موضوع ناپدیدسازی اجباری پرداخت و توضیح داد که این جنایت ماهیتی مستمر دارد؛ یعنی تا زمانی که سرنوشت فرد یا محل دفن او اعلام نشود، جرم ادامه دارد. او یادآوری کرد در قتل‌عام سال ۱۹۸۸ ۳۰هزار نفری در زندان بودند، به‌قتل رسیدند و هم‌اکنون هم این نقض حقوق‌بشر هم‌چنان ادامه دارد
در سال ۲۰۲۱، گروه کاری که من عضوی از آن بودم، بیانیه‌یی صادر کرد که در آن گفته شده بود آنچه در ایران، به‌ویژه در مورد پنهان‌سازی محل گورهای دسته‌جمعی، اتفاق می‌افتد، ادامه‌ٔ جنایاتی است که در ۱۹۸۸ رخ داده است. این بیانیه خواهان تحقیقات کامل درباره گورهای دسته‌جمعی شد تا مشخص شود که به‌طور خاص چه کسانی در این گورها هستند
وی تأکید کرد: حدود ۵۷۰پرونده ناپدیدسازی مرتبط با ایران هنوز در گروه کاری باز است و تنها حدود ۲۰پرونده در طول سه دهه حل شده‌اند؛ که فقط نوک کوه یخ است. او افزود که گروه کاری از سال ۲۰۰۴ بارها برای سفر رسمی به ایران و تحقیق میدانی درخواست کرده، اما رژیم هرگز با تعیین تاریخ موافقت نکرده است.
(ادامه دارد)
