بی‌تردید موضوع قتل‌عام شدگان سال۶۷ به‌دلیل جوشش خون آن شهیدان سرفراز و مجاهدت نسلی که آن آرمان را دنبال می‌کنند با صدای بلند در فلک سیاسی و اجتماعی ایران‌زمین شنیده می‌شود.
اکنون بازماندگان آن نسل‌کشی شقاوت‌بار با جمع‌آوری اطلاعات‌شان گوشه‌یی از تصاویر مخوفترین سیاه‌چال‌های زندان گوهردشت را به تصویر کشیده‌اند.
از اوایل مرداد ماه۶۷ خمینی دجال تصمیم به پیاده‌سازی نقشه شومش برای نسل‌کشی و قتل‌عام زندانیان سیاسی مجاهد و مبارز را آغاز کرد. زندانیان دسته‌دسته از سلولها خارج شده و به سمت هیأت مرگ در حرکت بودند.
زندانیان ساعتها در راهرو مرگ در انتظار دریافت حکم اعدام از طریق هیأت مرگ بودند. آنان با چشمانی بسته نظاره‌گر مهیب‌ترین قتل‌عام زندانیان سیاسی در تاریخ ایران بودند.
هر زندانی وارد اتاق هیأت مرگ شده و با چند سؤال مواجه می‌شد: نام و نام خانوادگی؟ مدت محکومیت؟ اتهام؟
دژخیمان هیأت مرگ ظرف چند دقیقه زندانیان سیاسی سرموضع را به اعدام محکوم کرده و حکم را ابلاغ می‌کردند. کافی بود زندانی سیاسی بر مواضع اصولی‌اش در هواداری از مجاهدین اصرار کند...
حتی به زندانیانی که فلج مادرزاد بودند یا آنان‌که بیماریهای سختی مثل صرع و... داشتند هم رحم نمی‌شد. آنها پس از ساعتها انتظار با برانکارد و عصا و... روانه سالن مرگ می‌شدند. تا سایه سیاه حکومت آخوندها تداوم یابد.
مجاهدان سرموضع آنگاه گروه گروه به همراه دژخیمان پاسدار پس از عبور از راهروی مرگ به سوی سالن مرگ هدایت می‌شدند.
اینجا سالن مرگ است. گروه‌های زندانیان سیاسی با چشمانی بسته به این سالن هدایت می‌شدند و وقتی چشم باز می‌کردند با اجساد شهیدان و دمپاییهای پخش شده در کف سالن مواجه می‌شدند.
در سالن مرگ بر روی سن سکوهای چوبی همراه با طنابهای دار آماده بودند تا به خیال خود صدای حق‌طلبی این زندانیان سیاسی را در گلو خفه کند. اما هیهات!
شماری از جنایتکاران در برابر چشمان زندانیان سیاسی در حال انتقال اجساد شهیدان به خارج از سالن بودند و همزمان شماری در صف اعدام قرار داشتند. تصاویر تکان‌دهنده‌ای که توسط معدود شاهدان صحنه به تصویر کشیده شده است.
آن مجاهدان جان بر کف و مقاوم در برابر شقاوت جانیان زمانه سرخم نکردند. آنان بر طنابهای دار بوسه زدند و خونشان را ضامن پیروزی خلقی در زنجیر کردند.
در همین حال دسته‌های بعدی زندانیان سیاسی به سوی سالن مرگ در حال حرکت بود. دژخیمان بیش از ۳۰هزار زندانی سیاسی را ظرف مدت کوتاهی سربه‌دار کردند تا صدایشان خاموش شود.
بی‌تردید نسلی که این‌چنین بی‌پروا در میدانهای زندان و شکنجه در برابر سیاه‌ترین دیکتاتوری زمانه ایستاده و سرخم نکرده پیروز این میدان خواهد بود.
