جاوید قربان اوغلی دیپلمات سابق و از تحلیلگران حکومتی با اعتراف به انزوای بین‌المللی رژیم و محاصره در بحرانهای مرگبار تعیین‌تکلیف مذاکرات هسته‌یی را اولویت نظام دانست که پیامدهای خطرناک آن به‌عنوان «تهدید امنیتی برای جهان» می‌تواند عواقب خطرناکی به‌دنبال داشته باشد.
وی گفت: مهم‌ترین چالش سیاست خارجی ایران، به ثمر رساندن مذاکرات هسته‌یی و برون‌رفت از تحریم‌های منتج از آن است. قریب به دو دهه است که اقتصاد کشور گروگان «بحران هسته‌ای» است؛ بحرانی که بر همه شئونات اقتصادی و اجتماعی کشور تأثیر گذاشته و در صورت عدم برون‌رفت از آن ایران مانند دو دهه گذشته تهدیدی امنیتی برای جهان به‌شمار خواهد رفت...
... چالش دیگر سیاست خارجی کشور، آرام‌سازی روابط با منطقه است. ایران در محیط پیرامونی با مشکلات متعددی روبه‌روست و بی‌تعارف با هیچ‌یک از همسایگان روابطی آرام و بی‌دغدغه ندارد. آمریکا با استفاده از این شرایط و بزرگ‌نمایی خطر ایران، طرح موسوم به «صلح ابراهیم» را پیش برد و توانست روابط سیاسی اسراییل و چند کشور عرب را که از زمان معاهده کمپ دیوید (۱۹۷۸) بین اسراییل و مصر بی‌سابقه بود، برقرار کند.
وی با زبان معکوس «روابط و تعامل با آمریکا» را راه برون‌رفت نظام عنوان کرد و گفت: ضروری است هر‌چه سریع‌تر برای برون‌رفت از این وضعیت چاره‌ای اندیشیده شود.
این امر مطالبه‌ای فراگیر (اگر نگوییم ملی) در سطح تقریباً تمام اقشار و گروه‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کشور است...
در یک جمع‌بندی کلی به‌نظر می‌رسد کشور نیازمند تحول بنیادین در رویکردها در سیاست خارجی است. تشنج‌زدایی، تعامل با جهان، توسعه کشور و افزایش سطح رفاه و استانداردهای زندگی مردم با بهره‌مندی از فرصت‌های متنوع و متعدد در راستای منافع ملی مهم‌ترین مؤلفه این تغییر است. در یک پاسخ کلی باید تقابل با جهان به حداقل کاهش یافته و در مقابل تعامل با همه کشورها جایگزین آن شود (!)... (روزنامه حکومتی شرق ۱۹بهمن).
