تنها انفجارها و ترورها و جنگ و کشتار نیست که مردم افغانستان را رنج می‌دهد، بلکه تبعیض و محرومیت هم به‌ویژه علیه زنان و دختران افغانی بر این رنج افزوده است. گزارشی از سی.ان.ان:
با استفاده از تاریکی شب، دختری به‌نام زرینه همراه مادر خود از خانه فرار می‌کنند. آنها در نهایت به یک سرپناه زنان در پایتخت افغانستان پناه می‌برند.
خبرنگار: تو چطور به این‌جا آمدی؟
زرینه: من به این‌جا آمدم چون من و مادرم برخی مشکلات داشتیم. پدر خوانده‌ام ما را کتک می‌زد، به مادرم توهین می‌کرد، و بعضاً حتی برای ما غذا هم نمی‌آورد. مادرم ابریشم می‌بافت تا بتواند مقداری پول به‌دست بیاورد. ولی بعد ما از آن‌جا فرار کردیم و قبل از این‌که به این‌جا بیاییم 1سال در یک سرپناه دیگر بودیم.
خبرنگار: ایا در خانه میترسیدی؟
زرینه: بله میترسیدم… پدرم ما را در خانه شکنجه می‌کرد.
در افغانستان سرگذشت زرینه و مادرش چیز غیرمعمولی نیست. گروههای حقوق‌بشری می‌گویند کتک زدن و سوء رفتار علیه زنان نه تنها امری معمول نیست بلکه در خانواده‌های سنتی پذیرفته شده است.
در حال حاضر به کمک شرکتهای خصوصی بین‌المللی در کابل سرپناههایی برای این زنان فراری به‌وجود آمده است.
بدبختی زنان افغانستان در تصاویر سمبلیکی نشان داده شده‌اند. مانند عکسی که در مجله نشنال جئوگرافیک چاپ شد و یا عکس روی جلد مجله تایم که جراحت صورت «بی.بی.عایشه» را که در واقع آثار تنبیه همسرش پس از فرار از دست بیرحمی‌های او بود، نشان می‌دهد.
خبرنگار: وقتی بزرگتر شدی چه کار می‌خواهی بکنی؟
زرینه: من دوست دارم تحصیلاتم را ادامه دهم و یک معلم بشوم، وقتی در خانه‌مان بودم پدرم اجازه نمی‌داد که به مدرسه بروم.
با استفاده از تاریکی شب، دختری به‌نام زرینه همراه مادر خود از خانه فرار می‌کنند. آنها در نهایت به یک سرپناه زنان در پایتخت افغانستان پناه می‌برند.
خبرنگار: تو چطور به این‌جا آمدی؟
زرینه: من به این‌جا آمدم چون من و مادرم برخی مشکلات داشتیم. پدر خوانده‌ام ما را کتک می‌زد، به مادرم توهین می‌کرد، و بعضاً حتی برای ما غذا هم نمی‌آورد. مادرم ابریشم می‌بافت تا بتواند مقداری پول به‌دست بیاورد. ولی بعد ما از آن‌جا فرار کردیم و قبل از این‌که به این‌جا بیاییم 1سال در یک سرپناه دیگر بودیم.
خبرنگار: ایا در خانه میترسیدی؟
زرینه: بله میترسیدم… پدرم ما را در خانه شکنجه می‌کرد.
در افغانستان سرگذشت زرینه و مادرش چیز غیرمعمولی نیست. گروههای حقوق‌بشری می‌گویند کتک زدن و سوء رفتار علیه زنان نه تنها امری معمول نیست بلکه در خانواده‌های سنتی پذیرفته شده است.
در حال حاضر به کمک شرکتهای خصوصی بین‌المللی در کابل سرپناههایی برای این زنان فراری به‌وجود آمده است.
بدبختی زنان افغانستان در تصاویر سمبلیکی نشان داده شده‌اند. مانند عکسی که در مجله نشنال جئوگرافیک چاپ شد و یا عکس روی جلد مجله تایم که جراحت صورت «بی.بی.عایشه» را که در واقع آثار تنبیه همسرش پس از فرار از دست بیرحمی‌های او بود، نشان می‌دهد.
خبرنگار: وقتی بزرگتر شدی چه کار می‌خواهی بکنی؟
زرینه: من دوست دارم تحصیلاتم را ادامه دهم و یک معلم بشوم، وقتی در خانه‌مان بودم پدرم اجازه نمی‌داد که به مدرسه بروم.
