کنفرانس بین‌المللی ژنو با حضور رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ”کمپ اشرف ـ وظایف ملل ‌متحد و کمیساریای عالی پناهندگان“

روز نوزدهم مرداد (10 اوت 2011) کنفرانسی با حضور رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت تحت عنوان” کمپ اشرف ـ وظایف ملل‌متحد و کمیساریای عالی پناهندگان” با شرکت شخصیتهای برجسته حقوقی، سیاسی و حقوق بشری بین المللی در ژنو مقر اروپایی سازمان ملل متحد برگزار شد. قسمت اول این کنفرانس ذیلا میاید:

نیلز دو داردل، عضو شورای قانونگذاری ژنو
خانمها، آقایان، خانم رئیس‌جمهور، به نام کمیته سوئیسی دفاع از اشرف، از شما به‌خاطر پذیرفتن دعوت ما به این کنفرانس بین‌المللی با این تعداد زیاد تشکر می‌کنم.

کمیته سوئیسی دفاع از اشرف در سال ۲۰۰۸ تأسیس شد، هنگام خطر اصلی یعنی زمان خروج نیروهای آمریکایی از عراق، که آن موقع قصد داشتند حفاظت یا به‌اصطلاح حفاظت کمپ اشرف را به نیروهای عراقی واگذار کنند. ما در آن زمان فوق‌العاده نگران شدیم و متأسفانه وقایعی که بعداً پیش آمد، این نگرانی ما را به‌طور غم‌انگیزی تأیید کرد. می‌دانید که نیروهای عراقی به اتکای عناصر ایرانی در کمپ اشرف مرتکب دو حمله شدند. این حمله ها دهها کشته و صدها زخمی بر جای گذاشت و از چند سال پیش تاکنون، محاصره اقتصادی و بهداشتی این کمپ شرایط زندگی در آن را دشوار کرده است.

امروز شرایط بیش از پیش دشوار است. زیرا دولت عراق، بنا‌ به تقاضای همیشگی رژیم ملاها، این کمپ را به نابودی تهدید می‌کند و مهلتی را تا پایان امسال مشخص کرده که این کمپ دیگر وجود نداشته باشد. فکر می‌کنم «مهلت» معنی کاملاً روشن و صریحی دارد.

ما یک بار دیگر خطاب به دولت سوئیس، صلیب‌سرخ، ملل ‌متحد و به همه سازمانهای خاص این مورد مثل کمیساریای عالی حقوق‌بشر و به خصوص، امروز کمیساریای عالی پناهندگی را می‌گوییم که از این کمپ به فوریت حفاظت کنند. زیرا الآن واقعاً بحث هفته‌هاست.

الآن رشته سخن را به خانم کریستین پرگو می‌دهم که مسئولیت معرفی سخنرانان را در این کنفرانس دارد.

کریستین پرگو، عضو شورای قانونگذاری ژنو:
از شما متشکرم و به‌طور خاص بسیار باعث خوشحالی من است که در این‌جا پذیرای همه شما باشم. به‌ویژه بسیار خوشوقتیم که امروز خانم مریم رجوی در میان ماست.

خوش آمدید خانم رجوی. این اولین بار است که شما در ژنو هستید و ما الآن فوق‌العاده خوشوقتیم.

قبل از سخنرانی‌تان اجازه بدهید در چند جمله، این‌جا که هستیم بگویم ما بارها برای کاظم رجوی مراسم بزرگداشت گذاشتیم. الآن 21سال شده است، 24آوریل ۱۹۹۰ رژیم ایران او را که دارای مصونیت کامل بود، درست نزدیک این‌جا، کشت. ما همه این را می‌دانیم و این رژیم، امروز به وحشیانه‌ترین صورت جنایاتش را ادامه می‌دهد.

می‌دانیم که رژیم ایران برای نابودی کمپ اشرف روی عراق فشار می‌آورد. ولی امروز بیش از پیش، همه ما، با شما، این‌جا علیه این وحشیگری ایستاده‌ایم: اشرف نجات خواهد یافت و ما این‌جا هستیم، همان‌طور که آقای دو داردل خطاب به ملل متحد، سازمانهای بین‌المللی و دولتهای گوناگون گفت، ما می‌خواهیم همه را در برابر مسئولیتهایشان قرار دهیم و می‌خواهیم که حقوق ساکنان اشرف رعایت شود.

در نهایت قبل از این‌که رشته سخن را به شما بدهم، اجازه بدهید که گردهمآیی ما به همه ساکنان اشرف درود بفرستد و همه آنها را از همبستگی‌مان مطمئن سازد.
خانم رئیس‌جمهور برای سخنرانی بفرمایید.

مریم رجوی رئیس جمهور برگزیده مقاومت:
منتخبان مردم سوئیس!
شخصیتها و حقوق‌دانان محترم!
دوستان عزیز!
من از جانب هموطنانم، از جانب خانواده‌های شهیدان و زندانیان‌ سیاسی، و از جانب ساکنان‌ اشرف، به ژنو آمده‌ام؛ به شهر حقوق‌بشر، به شهر پناهندگی، و شهر ملل متحد، تا صدای آنها را برای احقاق حقوق پایمال‌شده‌شان، به گوش شما برسانم.

هم‌چنین در ابتدا به پروفسور کاظم رجوی، سمبل دفاع از حقوق‌بشر ایران، درود می‌فرستم که تروریستهای اعزامی از تهران او را در این‌جا به گلوله بستند. او گفته بود، ما حقوق‌بشر را با خونمان می‌نویسیم. مطمئنم که اگر امروز کاظم این‌جا بود از این همه سکوت و بی‌عملی سازمانهای بین‌المللی فریاد برمی‌آورد و این را خیانت به حقوق‌بشر توصیف می‌کرد. مطمئنم که بعد از کاظم بسیار بسیار مدافعان حقوق‌بشر راه او را پیگیر ادامه می‌دهند تا حقوق پایمال شده هم مردم ایران هم سراسر دنیا را به دست بیاورند و اجازه ندهند که در زیر نعلین و سم ستوران دیکتاتورها هم‌چنان پایمال شده باقی بمانند. حالا حدود 4ماه است که ایرانیان و خانواده‌های ساکنان اشرف، این‌جا در ژنو تحصن کرده‌اند.

این تحصن طولانی، هم‌چنان‌که تحصن‌ها و تظاهرات بی‌وقفه ایرانیان در واشنگتن و پایتختهای اروپایی، این سؤال را در برابر جامعه جهانی و مشخصاً ملل ‌متحد و ایالات متحده قرار می‌دهد، که آیا به مسئولیت غیرقابل انکاری که درباره حفاظت اشرف دارند عمل خواهند کرد؟ یا نه؟

فکر می‌کنم ممانعت غیرمنطقی و گستاخانه مالکی از دیدار هیأت پارلمان‌ اروپا از اشرف و هم‌چنین دیدار هیأت کنگره آمریکا از اشرف، به‌اندازه کافی گویای مقاصد شوم اوست.

هفته پیش، نخست‌وزیر عراق یک قدم فراتر گذاشت و از صدور 121 حکم دستگیری علیه ساکنان‌ اشرف خبر داد. او اعلام کرد، می‌خواهد علیه کشورهایی که به ساکنان‌ اشرف پناه بدهند، و حتی علیه دادگاههایی که مانند اسپانیا، شکایتهای آنها را پذیرفته‌اند، شکایت کند. زیرا آنها، به حاکمیت عراق تجاوز کرده‌اند! در دنیای امروز از نظر دیکتاتورها همه معانی به‌طور کامل وارونه و واژگونه شده. اگر آقای مالکی می‌توانست، آنها را حتماً تحویل جوخه‌های مرگ، یا زندانها و شکنجه‌گاههای مخفی هم می‌داد.

او به نامگذاری تروریستی مجاهدین از طرف وزارت‌خارجه آمریکا استناد می‌کند، تا خدماتی را که فاشیسم دینی حاکم بر ایران، برای سرکوب مخالفان و آزادی‌خواهان در ایران نیاز دارد، عرضه کند.

اخیراً وزیر اطلاعات ملاها تصریح کرد که برای انهدام هر چه سریع‌تر مجاهدین (نیروی اصلی اپوزیسیون ایران) هماهنگیهای لازم را با عراق انجام داده است و انجام خواهد داد.

در اشرف، شکنجه روانی به‌طور شبانه‌روزی، با 300 بلندگو ادامه دارد.

به‌دلیل محاصره ضدانسانی، مجروحان حمله 19فروردین، با خطر از دست‌دادن جان خود مواجهند، یا به‌طور فزاینده‌ای متأسفانه دچار نقص‌عضو می‌شوند.

دو سال و نیم است که در اثر انتقال حفاظت اشرف از نیروهای آمریکایی به مالکی، که از ابتدا با اعلام مخالفت ساکنان‌ اشرف و هم‌چنین مخالفت وکلا و بسیاری مجامع مدافع حقوق‌بشر مواجه بود، حق حیات، حق سلامتی، حق درمان، حق رفت‌وآمد، حق کار، حتی حق دیدار با وکیل، و حق دیدار با اعضای خانواده، و حق شکایت و تمام حقوق بنیادین اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران، در اشرف به‌طور کامل سلب شده است.

47نفر کشته شدند و ۱۰۷۱نفر مجروح شده‌اند و شماری در اثر محاصره پزشکی درگذشتند. حتی سند جواز دفن، به خانواده و دوستان درگذشتگان داده نمی‌شود.

مزار اشرف که در 20سال گذشته، حدود 250نفر از عزیزان‌ ساکنان‌ این شهر در آن دفن شده‌اند، در اشغال نظامی است و دیگر ساکنان اشرف نمی‌توانند در این مزار کسی را دفن کنند و ساکنان، از رفتن به آن محروم و ممنوع هستند. در حمله 8آوریل، به میزان 10میلیون دلار، خودرو و اموال شخصی و ساختمانهای مسکونی، غارت و تصرف شد و همه اسناد آن قابل انتشار است.

راستی چرا این وضعیت به‌وجود آمده است؟
آمریکا در قبال حفاظت ساکنان اشرف مسئولیت دارد. این، آن واقعیت اول است.

این هم به‌دلیل الزام‌های ناشی از قوانین بین‌المللی است، هم به‌خاطر تعهدات اخلاقی، و هم به‌دلیل توافقنامه‌ای که با یکایک ساکنان‌ اشرف امضا کرده، و در مقابل گردآوری سلاحهای آنها، نسبت به حفاظت آنها متعهد شده است، کنگره آمریکا و سیاستمداران برجسته وشریف آمریکایی، که شماری از آنها الآن این‌جا با ما حضور دارند، بارها بر ضرورت حفاظت ساکنان اشرف و مسئولیت دولت آمریکا در این رابطه تأکید کرده‌اند.

در ماه می، یک راه‌حل عملی برای انتقال ساکنان اشرف به کشورهای ثالث از طرف هیأت پارلمان‌ اروپا ارائه شد، یک طرح کامل اما سفارت آمریکا در عراق، متأسفانه با مطرح کردن راه‌حل غیر‌قانونی، خطرناک و بی‌آینده برای جابه‌جایی آنها در داخل خاک عراق، یعنی همان طرحی که مالکی از دو‌سال پیش خواهان‌ آن بود، عملاً به‌مثابه یک مانع در برابر راه‌حل اروپا عمل کرد.

درحالی‌که حمایت آمریکا و سفارتش در عراق، از این راه‌حل می‌توانست و می‌تواند دینامیزم زیادی به آن بدهد.

راه‌حل اروپایی که در انسجام با توصیه‌های کمیسر عالی حقوق‌بشر، و دبیرکل ملل ‌متحد است، با تفاهم نماینده عالی اتحادیه اروپا، و هم‌چنین برخی دولتهای اروپایی تا به الآن روبه‌رو شده است. در عراق هم، رئیس مجلس و معاون نخست‌وزیر و معاون ریاست‌جمهوری و بسیاری از نمایندگان پارلمان عراق از آن حمایت کرده‌اند. این راه‌حل در کنگره آمریکا هم‌چنین از حمایت گسترده‌یی تا الآن برخوردار شده.

متقابلاً یک اجماع بین‌المللی وجود دارد، که جابه‌جایی در داخل عراق، فقط راه کشتار بعدی ساکنان اشرف را هموار می‌کند. این، آن واقعیتی است که تا به الآن ثابت شده، علاوه بر مخالفت عراقی و اروپایی، کمیته خارجی کنگره آمریکا، در 21ژوئیه گذشته به الحاقیه‌ای به لایحه بودجه، رأی داد که به اتفاق آرا دولت آمریکا را مؤظف می‌کند، از جابه‌جایی اجباری ساکنان‌ در داخل عراق ممانعت به‌عمل آورد.

چنانکه قاضی تدپو نماینده کنگره آمریکا در جلسه استماع 27 ژوییه تصریح کرد که: «جابجایی در داخل عراق، خواست مشترک رژیمهای ایران و عراق است».

آقای روهرا باکر رئیس زیر‌کمیته تحقیقات و کنترل دولت، در همان جلسه به وزارت‌خارجه و نمایندگان وزارت‌خارجه اعلام کرد که: «اگر یک کشتار دیگر اتفاق بیفتد، شماها یعنی وزارت‌خارجه آمریکا، مسئول هستید. مسئولیت مرگ این افراد غیرمسلح، برعهده شماست».

دوستان‌ عزیز!
در 15آوریل، کمیسر عالی حقوق‌بشر ملل متحد، خانم پیلای، بر لزوم انجام یک تحقیقات مستقل، شفاف و بی‌طرف، و پیگرد آمران‌ جنایت 8آوریل تأکید کرد، و هم‌چنین خواستار انتقال ساکنان‌ اشرف به کشورهای ثالث شد.

ماه گذشته، آقای بان کی‌مون دبیرکل ملل متحد، در گزارش خود به شورای امنیت گفت: «من تمام طرفهای درگیر را تشویق می‌کنم... به یک راه‌حل مورد اجماع دست یابند، که در عین احترام به حاکمیت عراق با قانون بین‌المللی حقوق‌بشر و اصول انساندوستانه، همخوان و منطبق باشد.

به این منظور، من به کشورهای عضو، فراخوان می‌دهم به اجرای هر ترتیبی که برای حکومت عراق و ساکنان‌ کمپ، قابل‌قبول باشد، کمک کنند». اینها سخنان مشخص دبیرکل ملل ‌متحد بود.

و حالا من به ژنو، آمده‌ام یعنی شهر حقوق‌بشر و سازمان ملل و سازمانهای بین‌المللی حقوق‌بشری، تا اقدامهای عاجلی را برای حفظ جان‌ انسانهای بیگناه و بی‌دفاع و بی‌سلاح، در برابر حمله و تهدید و اولتیماتومهای خونین، در همان مسیری که دبیرکل اعلام کرده است، طلب کنم:
بنابراین:
اول- استقرار یک ناظر ملل ‌متحد در اشرف، برای این‌که ببینید در آن‌جا چه می‌گذرد.

دوم- بازتأیید استاتوی پناهندگی سیاسی ساکنان‌ اشرف به‌صورت جمعی، و حتی به‌طور موقت توسط کمیساریای عالی پناهندگان، برای برخورداری آنها از حق حفاظت بین‌المللی.

سوم-شروع بلادرنگ تحقیقات، در مورد جنایت 8آوریل، آن هم تحت نظر ملل متحد.

چهارم - واداشتن دولت عراق به اعلام تبعیت از فراخوان‌ دبیرکل ملل متحد، برای هرگونه استفاده از زور و خشونت، و پایان‌دادن به محاصره ضد‌انسانی و شکنجه روانی و هم‌چنین بیرون بردن افراد مسلح از داخل اشرف، جایی که در آن، نزدیک به هزار زن‌ مسلمان به‌سر می‌برند.

و پنجم ـ حمایت آمریکا و اتحادیه اروپا از راه‌حل پارلمان‌ اروپا برای انتقال ساکنان‌ به کشورهای ثالث و تأمین و تضمین حفاظت آنها تا پایان این پروژه.

من در نامه‌هایم به دبیرکل و بارونس اشتون و هم‌چنین خانم پیلای، به اطلاع آنها رسانده‌ام که اگر کمک‌کننده است برای مسئولیتها و وظایف آنها، ایرانیان و خانواده‌های ساکنان‌ اشرف، هزینه‌های ملل ‌متحد برای حفاظت را خودشان تأمین می‌کنند، تا تصویب بودجه در پروسدورهای اداری ملل ‌متحد و اتحادیه اروپا با مشکل و تأخیر مواجه نشود و جان انسانهای بیگناه دیگری از دست نرود.

من به این وسیله می‌خواهم، از کمیسر عالی آقای آنتونیو گوترز و خانم پیلای، درخواست کنم که سریع‌تر عمل کنند.

اکنون جامعه جهانی و مردم ایران به نهادهای ملل متحد، به‌ویژه به کمیساریای عالی پناهندگی و کمیساریای عالی حقوق‌بشر چشم دوخته‌اند و در انتظار اقدام هر چه سریع‌تر آنها هستند.
از همه شما سپاسگزارم

کریستین پرگو:
خانم رئیس‌جمهور، با تشکر بسیار زیاد به‌خاطر خطابه خیلی قویتان و به‌خاطر امیدتان.
خوشحالیم که امروز فرماندار هاوارد دین در این‌جا با ماست. آقای دین رئیس پیشین حزب دموکرات آمریکا و کاندیدای ریاست‌جمهوری در سال ۲۰۰۴ بوده است.

هاوارد دین، رئیس حزب دموکرات آمریکا ۲۰۰۴ ـ ۲۰۰۹:
سلام خانمها آقایان، سلام خانم رئیس‌جمهور
ما شرایطی را در کمپ اشرف در عراق داریم که ۳۴۰۰ عضو اپوزیسیون ایران در آن به‌طور غیرمسلح و با خطر زیاد به‌سر می‌برند و سوء تبلیغات زیادی توسط لابی طرفدار رژیم تهران در آمریکا شده است که در برخی روزنامه‌ها منتشر شده است. بنابراین بگذارید اول به حقایق نگاه کنیم.

واقعیت شماره 1: گروه اپوزیسیون ایرانی مجاهدین خلق توسط وزارت‌خارجه آمریکا در سال ۱۹۹۷ در لیست قرار گرفت و طبقه‌بندی شد. اوایل ژوییه، از قول سفیر، یکی از معتبرترین کارشناسان خاورمیانه در آمریکا در برابر کنگره شهادت داده شد که انگیزه این طبقه‌بندی، کمک به گشودن باب مذاکره با حزب حاکم ایران بود.

واقعیت شماره 2: تنها دلایل حقوقی برای طبقه‌بندی یک گروه به‌عنوان تروریست این است که در فعالیتهای تروریستی شرکت داشته باشد. دادگاه استیناف آمریکا در واشنگتن دی.سی سال گذشته حکم داد که به این گروه روند منصفانه داده نشده و به وزارت‌خارجه دستور داد نامگذاری را بازبینی کند. چنین یافته‌هایی در فرانسه، انگلستان و اتحادیه اروپا هم صورت گرفت که منجر شد مجاهدین از لیستهای اتحادیه اروپا و انگلستان خارج شوند.

سوم: در سال ۲۰۰۶ ارتش آمریکا در قبال تحویلدهی سلاحها توسط ساکنان اشرف کتباً به تک‌تک ساکنان قول داد که از آنها در مقابل تهدیدات خارجی حفاظت می‌کند. در آن زمان، مأموران اداره اف.بی.آی و بخش تروریسم به اشرف رفته و تک‌تک ۳۴۰۰ ساکن اشرف را مورد تحقیق قرار داده و یک نفر هم وابسته به تروریسم و تروریستها یافت نشد.

واقعیت 4: بسیاری از ساکنان اشرف در کشورهای غربی زندگی کرده و در غرب تحصیل کرده‌اند. به‌اصطلاح مذاکرات صورت گرفته بین وزارت‌خارجه و ساکنان به انگلیسی صورت گرفته است. افراد اشرف، به آن‌جا رفتند تا بتوانند علیه حکومت خودکامه مذهبی که در آن‌جا برای 30سال حاکم بوده، مبارزه کنند و بسیاری از آنها اعضای خانواده‌شان توسط ملاها که ایران را با یک دولت نامشروع اداره می‌کنند، زندانی، شکنجه و اعدام شده‌اند.

پنجم: در سال ۲۰۰۹ و مجدداً در سال ۲۰۱۱ دولت عراق تحت نخست‌وزیری مالکی به اشرف نیرو فرستاد و مجموعا 47 غیرمسلح از جمله 8 زن را کشت. آنها هم‌چنین مانع رسیدگیهای پزشکی به اکثر صدها مجروح شده‌اند. نیروهای آمریکایی چند کیلومتر آن طرف‌تر بعد از این‌که طبق قرارداد حق حاکمیت، به آنها توسط عراقیها دستور داده شد حوالی اشرف را ترک کنند، بی‌تحرک ایستادند.

ششم: دادگاههای بین‌المللی و دادگاهها در اسپانیا، شروع به تحقیقات در مورد این‌که مالکی جنایات جنگی مرتکب شده، کرده‌اند. یک دادگاه دیگر، دادگاه بین‌المللی اخیراً حکم داد که دولت هلند مسئول غرامت مادی به قربانیان سربرنیتسا در بوسنی است چون نیروهای هلندی در طول کشتار یک هزار مرد و پسر در جریان جنگ بالکان بی‌عمل باقی ماندند.

هفتم: طرح آمریکایی ارائه شده توسط کارمند وزارت خارجه، جابجا کردن ساکنان اشرف به جای دیگری در عراق است که تنها حرف آمریکا و حرف دولت عراق است که آن‌جا امن خواهد بود. تا بحال هیچ‌کدام از این دو دولت قول خود را نگه نداشته است.

من به خانم رئیس‌جمهور به‌خاطر تأیید طرح اروپایی تبریک می‌گویم، من از طرح اروپایی حمایت می‌کنم، کار در دست اجرا، حفظ جان شهروندان غیرمسلحی است که ما به آنها قول امنیت دادیم. آمریکا و هم‌چنین قدرتهای اروپایی باید قولشان را نگه دارند.

در نهایت کسانی که به دلایل مختلف از مجاهدین خوششان نمی‌آید، گفته‌اند آنها فرقه هستند و افرادی نظیر ژنرال کلارک، ژنرال شلتون، ژنرال پیس، ژنرال جونز، وزیر ریج، دادستان موکیزی، خود من و سایرین از جامعه ایرانیان مقیم آمریکا پول می‌گیریم و وانمود می‌کنند که حمایت آنها از ساکنان اشرف خریداری شده است. حتی اگر این درست باشد، بسیار شجاعانه‌تر از همه این ژنرالها که برای کشور خود با شجاعت جنگیده و خدمت کرده‌اند، می‌خواهم برای خبرنگارانی که در این مورد می‌نویسند اضافه کنم، حتی اگر این درست باشد، هیچ تأثیر حقوقی روی حق پناهندگی افراد اشرف و حفاظت آمریکا از آنها و این‌که آنها تعهد ما را برای اطمینان از امنیت شان، به دست آورند، ندارد. واقعیت این است که هیچ پایه حقوقی وجود ندارد که افراد اشرف را لیست‌گذاری و طبقه‌بندی کنیم. باید آنها به‌عنوان بخشی از مسیری که بتوانیم طرح اروپا را اعمال کنیم از لیست خارج شوند.

یک بحثی در آمریکا در جریان است، بگذارید روشن بگوییم این بحث درباره چیست. بسیاری افراد در وزارت‌خارجه این حساب را کرده‌اند که 14سال پیش یک گروه مدره در رژیم ایران وجود داشت و می‌توانیم به نوعی با آن معامله کنیم. 14سال گذشته و آنها هنوز نمی‌پذیرند که اشتباه کرده‌اند و من ۳۴۰۰ انسان بیگناه را قربانی نمی‌کنم تا آنها ثابت کنند درست گفته‌اند.

بگذارید با گفتن چیزی که قبلاً گفته‌ام به پایان ببرم.
در پایان برای من این بحث در مورد افراد اشرف نیست و درباره ملاهای ایران هم نیست. این بحث در مورد این است که کشور من چگونه کشوری است. اگر ما کشوری هستیم که به حاکمیت قانون اعتقاد داریم و کشتار شهروندان غیرمسلح را محکوم می‌کنیم، ما به قولمان را به افراد اشرف وفا خواهیم کرد. اگر کشوری هستیم که واقعاً به آزادی اعتقاد داریم از آنهایی که برای آن مبارزه می‌کنند به‌خصوص با روشهای دموکراتیک و غیرخشونت‌آمیز حمایت می‌کنیم. اگر ما برای آن‌چه به آن اعتقاد داریم نایستیم و ۳۴۰۰ ساکن غیرمسلح اشرف، بعد از این‌که نیروهایمان را در آخر دسامبر بیرون کشیدیم توسط رژیم ایران یا مزدوران عراقی آنها به قتل برسند، ما خود را به‌عنوان یک ملت بزرگ از دست داده‌ایم. این تنها یک از دست دادن برای مردم ایران نیست برای مردم آمریکا هم هست.

اگر قرار است ما بزرگترین کشور زمین باشیم باید به قراردادهایمان پایبند باشیم و باید روی اصولمان بایستیم.
آزادی و عدالت برای همه!
متشکرم.

کریستین پرگو:
می‌خواهیم هم‌اکنون سخن را به یک نماینده پارلمان سوئیس که در دفاع از ساکنان اشرف خیلی فعال است بدهم. ژان شارل ری ال.

ژان شارل ری ال، نماینده پارلمان فدرال سوئیس:
خانم رئیس‌جمهور، همکاران عزیز، دوستان عزیز، خانمها و آقایان، از شما متشکرم که در ژنو هستید. ژنو شهر حقوق‌بشر و سازمانهای بین‌المللی. متشکرم از همکاران و دوستانی که از ایالات متحده از تمام اروپا، انگلستان، فرانسه، بلژیک، دانمارک، ایتالیا، رومانی و کشورهای دیگر برای شرکت در این کنفرانس بین‌المللی به ژنو آمده‌اند.

از جانب همکارانم در پارلمان سوئیس که امروز بعدازظهر در این‌جا حضور دارند و هم‌چنین از سوی بسیاری دیگر که به‌خاطر دلایل حرفه‌یی غایب هستند ولی از این کنفرانس حمایت می‌کنند، به همه شما خوشآمد می‌گویم.

در 26 ژوئیه گذشته، خوآن گارسه، وکیل اسپانیایی اعلام کرد: «دولت حاضر عراق هرگونه حق و هرگونه استاتوی قانونی را برای ساکنان اشرف انکار کرده است و این امر غیرقابل‌قبول است. موقعیت آنها، موقعیت حقوقی افراد حفاظت‌شده توسط کنوانسیون چهارم ژنو می‌باشد. این کنوانسیون توسط عراق، اسپانیا و بیش از صد کشور امضا شده است. این کنوانسیون به همه کشورهای امضا کننده آن اجازه قانونی می‌دهد که جرایم بزرگ را تحت پیگیرد قرار دهند».

در روزهای اخیر خبرهایی که از عراق می‌رسند، نشان می‌دهد که نوری مالکی نخست‌وزیر عراق با اطاعت از درخواست دیکتاتوری مذهبی ایران در فکر طراحی برای یک خونریزی دیگر است. به این دلیل است که ما همگی امروز به‌طور اضطراری در ژنو گردهم آمده‌ایم.

من خوشحالم از این‌که می‌بینم دوستان آمریکایمان در بین ما هستند. همکاران شجاع ما در کنگره آمریکا هم‌چنان از وزارت‌خارجه حسابرسی می‌کنند تا به تعهدش در قبال اشرف و ساکنان آن احترام بگذارد.
شما حمایت تمام‌عیار ما را در اقدام شجاعانه‌تان دارید

این جا در ژنو مایلم کمیسر عالی پناهندگان و هم‌چنین کمیسر عالی حقوق‌بشر را مخاطب قرار دهم.
کمیساریای عالی حقوق‌بشر چندین بار تأیید کرده که اخراج ساکنان نقض اصل «نان‌رفولمان» است. همه می‌دانند این افراد در کشوری زندگی می‌کنند که دولت حاکمش دو بار آنها را قتل‌عام کرده است بنابراین می‌توانیم این سؤالات را از آنها بپرسیم:
چه تدابیری توسط کمیسر عالی برای تضمین حفاظت بین‌المللی ساکنان اشرف اتخاذ شده است؟ وقتی قبلاً در سال ۲۰۰۷ این سؤال از شما شد به آن پاسخ مثبت ندادید. اگر پاسخ مثبت بود، شاید 47نفری که در حملات قبلی علیه اشرف کشته شدند، الآن زنده بودند.

اگر به این فراخوان پاسخ ندهید، شما مسئولیت سنگینی را به‌خاطر بی‌عملی‌تان در دادن حفاظت فوری به ساکنان اشرف برعهده خواهید داشت.

هم‌چنین می‌خواهم از کمیسر عالی حقوق‌بشر بپرسم چرا دولت عراق تعهدات خود و کنوانسیونهای بین‌المللی را طی دو سال گذشته نقض می‌کند و مرتکب قتل می‌شود بدون این‌که با هیچ مجازاتی مواجه شود؟ چرا هیچ اقدام پیشگیرانه که از مسئولیتهای کمیسر عالی است، اتخاذ نشده و گروه یونامی به‌طور دائم در اشرف مستقر نشده است؟ می‌خواهیم بدانیم چرا چنین تصمیمات ساده و روشن این‌قدر دشوار و سخت شده است؟ کمیسر عالی حقوق‌بشر برای حمایت از چنین تصمیماتی در انتظار چیست؟

در پایان، همراه با همکارانم از دولت سوئیس می‌خواهیم به‌عنوان کشور میزبان ملل ‌متحد سؤالات مزبور را از کمیسر عالی حقوق‌بشر و کمیسر عالی پناهندگان بپرسد.

خانم رئیس‌جمهور، از حضور شما در ژنو سپاسگزارم. شما در ژنو شهر حقوق‌بشر و کنوانسیونهای بین‌المللی، در خانه خودتان هستید. زنده باد اشرف.

کریستین پرگو:
با تشکر آقای نماینده پارلمان، با تشکر ژان شارل به‌خاطر تعهدت. سخنران بعدی آقای گای گودوین- جیل، است. وی یک وکیل برجسته مدافع پناهندگان است. به سخنان ایشان گوش می‌دهیم.

گای گودوین جیل، استاد و نظریه‌پرداز حقوق
بسیار متشکرم که فرصت صحبت امروز را به من دادید.
فکر می‌کنم درباره اصولی که اینجا دخیل هستند چیز پوشیده‌یی وجود ندارد. این به مسئولیتهای اداری ملل ‌متحد و به‌طور خاص دفتر کمیساریا بر می‌گردد.

در مورد کمیساریا، اینها به قلب دستور کار منحصربه‌فرد و بسیار ویژه که مجمع عمومی حدود 60سال پیش در 14دسامبر ۱۹۵۰ به کمیسر عالی سپرد، بر می‌گردد.

این مسئولیت مسئولانی است که در پاراگراف یک اساسنامه برای ارائه محافظت به پناهندگان و یافتن راه‌حل دائمی برای مشکل پناهندگان آمده است. و البته این دستور کار از تجربه دهه‌های قبل متولد شد، با اذیت و آزارهای دهه‌های قبل که در آن دولتها، به‌طور خاص آنهایی را که از نژاد متفاوت، دیدگاه سیاسی یا مذهب متفاوت بودند، هدف قرار می‌دادند.

مجمع عمومی تصمیم گرفت که این دستور کار باید جهانشمول باشد. این محدودیت جغرافیایی یا زمان‌بندی محدود ندارد و مستقل از این است که آیا کشوری پیمانهای پناهندگی را امضا کرده یا نه. و این دستور کار قرار است انسان‌دوستانه باشد و نه سیاسی.

بنابراین کمیساریای عالی پناهندگی مسئولیتی دارد که به مجمع عمومی وامدار است. می‌خواهم بگویم فراتر از مجمع عمومی جامعه بین‌المللی به افراد ملل ‌متحد وامدار است. مسئولیت دادن حفاظت به پناهندگان یعنی استفاده از قانون بین‌المللی، تعهدات بین‌المللی، والبته وجدان بشریت برای تضمین این‌که زندگی و حقوق‌بشر تضمین شوند و راه‌حلهایی پیدا شوند.

بنابراین چه چیزی ملل ‌متحد را عقب نگه می‌دارد؟ آیا ساکنان اشرف پناهنده هستند؟ آیا می‌توانیم جداً شک کنیم که آنها پناهنده هستند؟ حتی یک نگاه سطحی به حقایق، آزار آنها را به دلایل سیاسی تأیید می‌کند و کاملاً در رژیم کنونی ایران تثبیت شده و مصمم به آزار و مرگ آنهاست. آیا هر پرونده باید فرداً در نظر گرفته شود؟ نه. شاید آنها عادت به تعیین مورد به مورد پناهندگی به‌صورت فردی کرده‌اند ولی همیشه یا همه موارد لازم نیست و قطعاً در مورد دستور کار کمیساریا یا حتی کنوانسیون ۱۹۵۱ ضروری نیست.

در واقع تصمیمات گروهی به‌طور عام به کار گرفته می‌شوند. به‌طور خاص در شرایط ورود تعداد زیاد یا به‌طور خاص‌تر در رابطه با شرایط کنونی در مواقع فوریت حفاظت. و به روشنی شرایط در اشرف در عراق یک فوریت حفاظتی است. محلی که زمانی از آن بهره می‌بردند الآن انکار می‌شود. جان، آزادی و امنیت که زمانی تضمین شده بود حالا به جد مورد تهدید است.

خوب چکار باید کرد؟ آن‌چه که ما امیدواریم دست پیدا کنیم حفاظت فعال توسط کمیساریا است. بله کار مشترک با ارتش سازمان ملل متحد. دخالت فعال کمیساریا و ملل ‌متحد در اشرف.

نظارتی که البته به جد مورد نیاز است تنها یک جنبه آن است. ولی تماس مستقیم بین سازمان پناهندگی ملل ‌متحد و آنهایی که به‌شدت نیازمند این محافظت هستند هم هست. فعالیت فعالانه از طرف کمیساریا برای یافتن راه‌حلهای بین‌المللی دائمی. فعالیتهایی که ما می‌دانیم حمایت مثبت در سراسر جهان خواهد داشت. بکارگیری فعال حاکمیت قانون بین‌المللی توسط کمیساریا، تعهدات بین‌المللی که همه کشورها را ملتزم به حفاظت و رفتار مناسب با پناهندگان می‌کند. تنها به این صورت می‌توانیم امیدوار باشیم از خونریزی جلوگیری کنیم. تنها به این صورت می‌توانیم برای چشم‌اندازهای راه‌حلهای حمایت شده بین‌المللی به آینده نگاه کنیم.
متشکرم.

کریستین پرگو:
با تشکر از آقای فرماندار که امروز با ما هستید. ما نیاز داریم که امروز با ما باشید. می‌خواهم قبل از سخنران بعدی، به‌خاطر حضور آقای رموند، نماینده پارلمان سوئیس، به ایشان درود بفرستم.این بیانگر حمایت وی از آرمان اشرف است. از ایشان تشکر می‌کنم
چه کسی با نقش عفو بین‌الملل در دفاع از حقوق‌بشر آشنا نیست؟
امروز بعدازظهر، خوشحالیم از خانم آیرن خان که به مدت ده سال این سازمان را اداره کرده است استقبال کنیم. با تشکر خانم خان بفرمایید

آیرین خان، دبیرکل عفو بین‌الملل ۲۰۰۱ ـ ۲۰۱۰:
خانم پرگو، خانم رجوی، سخنرانان برجسته، خانمها و آقایان

از شما به‌خاطر دعوتم در این جلسه و دادن یک فرصت دیگر برای این‌که از افراد کمپ اشرف حمایت کنم، متشکرم.
علاقه شما، همه شمایی که اینجا هستید، و می‌دانم که علاقه شما واقعی است چون به‌عنوان رئیس قبلی یک سازمان حقوق‌بشری قدرت مردم را می‌دانم. قدرت مردم که باید روی دستگاههای بوروکراتیک اثر بگذارد.

بنا براین از آمدن شما متشکرم. علاقه‌تان را به آن‌چه در اشرف می‌کذرد حفظ کنید.
اشرف یک سمبل مقاومت است ولی در ضمن جایی است که گروهی از افراد در تنگنای دشمنی قرار گرفته‌اند. من فکر می‌کنم این چشم‌اندازی است که من درباره آن صحبت می‌کنم چطور جان انسانها را حفظ کنیم؟ آیا صبر می‌کنیم و می‌بینیم یک تراژدی دیگر اتفاق می‌افتد؟ الآن هیچ چیزی نیست که من بتوانم درباره اشرف به شما بگویم و شما تا الآن ندانید.
واقعیتها واقعاً روشن هستند و خیلی وقت است که روشن بوده‌اند.

واقعیت شماره 1: افرادی در اشرف هستند که در معرض خطر قراردارند، مورد آزارند، از رسیدگی پزشکی محرومند، با بلندگوها شب و روز شکنجه می‌شوند، به‌طور فیزیکی مورد حمله قرار می‌گیرند، مجروح می‌شوند و کشته می‌شوند. ما می‌دانیم که در ژوئیه ۲۰۰۹ یازده تن کشته شدند. ما می‌دانیم که حادثه دیگری در ژانویه امسال رخ داد و خودمان ویدئوی آن‌چه 8 آوریل اتفاق افتاد را دیدیم. بنابراین این روشن است.

محکومیتهای زیادی از طرف کمیساریای عالی حقوق‌بشر، از سناتور کری، از عفو بین‌المللی، از ملل متحد، از بسیاری از رهبران دولتی و سیاسی بعد از 8 آوریل صورت گرفت ولی هیچ چیز تغییر نکرده است.

یک حقیقت دیگر. ما همه می‌دانیم اگر هر یک از ساکنان اشرف به‌زور به ایران برگردانده شود چه عواقبی دارد. ما می‌دانیم بر سر بقیه نظیر جعفر کاظمی یا محمدعلی حاج آقایی یا علی صارمی و بسیاری دیگر چه آمد. و حقیقت آخر این‌که ما هم‌چنین می‌دانیم که دولت عراق بسیار روشن ساخته آنها می‌خواهند اشرف از هر ساکن آن زنده یا مرده تخلیه شود. این واقعیت است. اینها واقعیتها هستند.

حالا همان‌طور که گای گودوین جیل، یکی از معروفترین کارشناسان حقوقی در قانون پناهندگی گفت شرایط حقوقی هم روشن است.

هم صلیب‌سرخ و هم آمریکا ساکنان اشرف را افراد حفاظت‌شده طبق کنوانسیون چهارم ژنو به‌رسمیت شناختند. و به گفته آقای گودوین جیل، کمیساریای عالی پناهندگی هم تعهد بسیار روشنی اینجا دارد چون این افراد می‌گویند موقعیت پناهندگی دارند.

اگر عراق نمی‌خواهد و بسیار روشن است که نمی‌خواهد و در واقع مخالف حفاظت افراد اشرف است، اگر افراد اشرف نمی‌توانند به‌خاطر در معرض خطر قرار گرفتن به ایران برگردند، تنها یک انتخاب وجود دارد و آن انتخاب، حفاظت بین‌المللی است.

من وارد قانون آن نمی‌شوم چون آقای گای گودوین جیل بسیار روشن این کار را کرده است. قانون بین‌المللی مانع کمیساریا نمی‌شود در واقع کمیساریا را تشویق می‌کند که به ساکنان کمپ اشرف حفاظت بدهد.
هیچ مانعی از بابت رزمنده بودن آنها یا ازبابت افکار سیاسی شان، وجود ندارد. حفاظت نمی‌تواند مشروط باشد.

تاریخچه دستور کار کمیساریا یک تاریخچه همراه با انعطاف است. کمیساریا در بسیاری از موارد، در 60سال تاریخش، دستور کارش را گسترش داده به نوعی که به ملل ‌متحد اجازه داده به افراد نیازمند حفاظت بدهد. بنابراین چرا الآن این را انجام نمی‌دهد؟ درخواست من این است که کمیساریا باید به شرایط انسانی در صحنه نگاه کند. کمیساریا در کمک کردن به 10 میلیون پناهنده که از کشور من در سال ۱۹۷۱ خارج شدند ـ دارم درباره بنگلادش صحبت می‌کنم ـ اکراهی به خرج نداد.

حالا ما ۳۴۰۰نفر داریم که زیاد نیست ولی در واقع یک تعهدی از طرف کمیساریاست.
صحبتی هم بوده که آیا افراد می‌توانند در داخل عراق جابجا شوند. جابه‌جایی اجباری یک چیز بسیار خطرناکی است.

افراد کالا نیستند که به‌رغم میلشان جابجا شوند. جابه‌جایی اجباری خطرات مرگ و جراحت را افزایش می‌دهد. و روشن نیست اگر این افراد منتقل شوند چه کسی از آنها محافظت خواهد کرد و قطعاً ساکنان نمی‌توانند به دولت عراق اعتماد کنند که به آنها حفاظت و کمک در هیچ نقطه دیگری از عراق بدهد در حالی که همین جایی هم که هستند به آنها حفاظت نداده است.

و جابه‌جایی می‌تواند به خونریزی بیشتر منجر شود. و من به‌عنوان یک فعال با تجربه پناهندگی، 21سال در زمینه شرایط پناهندگی کار کرده‌ام، و شرایطی را دیده‌ام که جابجاییهای اجباری در واقع منجر به خطرات بیشتر برای افراد شده است. لذا، این پاسخی برای ساکنان کمپ اشرف نیست.

پس باید چکار کرد؟ فکر می‌کنم همه ما گفته‌ایم بگذارید مجدداً تکرار کنم:
اول و قبل از هرچیز حفاظت فوری برای افراد، همانجا که هستند و این مسئولیت با کمیساریای پناهندگی سازمان ملل ‌متحد است. بله این مهم است که با همکاری و هماهنگی با ملل ‌متحد صورت گیرد ولی مسئولیت یک مسئولیت روشن و مستقل کمیسر عالی است.

اینجا من به دولتهای اروپایی نگاه می‌کنم، کمیساریای پناهندگی باید از شما علامت بگیرد که شما آماده انتقال هستید. من هم‌چنین می‌گویم هیچ چیزی نیست که مانع شود دولت آمریکا، موضوع از لیست خارج شدن به کنار، هیچ چیزی نیست که مانع شود دولت آمریکا از سازمان ملل ‌متحد برای یافتن راه‌حلی حمایت نکند.

من فکر می‌کنم چنین علامتی از طرف دولت آمریکا برای این‌که سازمان ملل ‌متحد سریع حرکت کند راه زیادی را طی می‌کند.

و سؤال من این است: از کمیسر عالی پناهندگان، از کمیسر عالی حقوق‌بشر، از یونامی و دولتها، دولتهای اروپایی و آمریکا، آیا منتظر خواهید ماند یا حرکت خواهید کرد و کاری درباره آن خواهید کرد؟