مصطفی تاج زاده، معاون سابق وزارت کشور رژیم و از مهره‌های جناح مغلوب که در مرخصی از زندان به‌سر می‌برد، طی یک جدال باندی به گوشه‌یی از جنایات رژیم آخوندی اعتراف کرد و در یاداشتی نوشت:
با توجه به این که من و دوستانم نه به علت مبارزه با نظام، که به‌دلیل فعالیت در جهت پویایی و شکوفایی آن به زندان افتاده بودیم، با بازجویان درباره اصل نظام اختلاف نداشتیم و همین مسأله مشترک می‌توانست نقطه آغاز گفت‌وگوی ما باشد.
تاجزاده در این نوشته ابراز تاسف کرده است که چرا وی و همراهانش به دادگاههای انقلاب در اوایل انقلاب اعتراض نکردند و چرا نسبت به هجوم به مراجعی چون شریعتمداری سکوت کردند. وی می‌نویسد که حوادث «خونین» دهه شصت می‌توانست به گونه‌ای دیگر رقم بخورد.
تاجزاده در بخش دیگری از این یادداشت نوشته است: «نظامی که در آن بیشتر جوانان تحصیلکرده‌اش از دوره دبیرستان مشتاق مهاجرت به خارج از کشور باشند، نمایشگاه کتابش یاد دوران تفتیش عقاید را زنده کند، هنرمندانش که حجم جوایز ملی و بین‌المللی‌شان از فضای یک سلول انفرادی بیشتر است در زندان و در انفرادی به‌سر برند، کجا با وعده‌های امام در پاریس سازگار است… … ؟».
تاجزاده درباره بازجویی‌های زندان می‌گوید: «بعضی بازجوها می‌کوشیدند با یادآوری مواردی از افراط کاریهای دهه نخستین انقلاب، مرا و خط امامی‌های آن دوره و اصلاح‌طلبان کنونی را فاشیست معرفی کنند. متقابلاًًًًًًً من هم با یادآوری برخی رفتارهای فاشیستی که در همین ایام، در پیش دیدگان ملت ایران تکرار می‌شود، توضیح می‌دادم که همه ما در آن دوره خطاهای جدی داشتیم،
تاجزاده بدون اشاره به اعدامهای دهه شصت می‌نویسد: خطای ما این بود که در مقابل برخی رفتارهای دادگاههای انقلاب موضع نگرفتیم؛ واضح‌تر بگویم، سکوت تأیید‌آمیز درباره نحوه محاکمات دادگاه انقلاب خطای ما بود… . به همین دلیل ما حتماًًًًًًً باید اعتراف کنیم، اما نه در دادگاههای نمایشی و آن طور که بازجوها می‌خواهند و به اتهامات موهوم مرتکب نشده، بلکه در پیشگاه ملت و بر اساس حقیقت».
تاجزاده در جای دیگری درباره جنایات هولناک رژیم آخوندی در زندانها در دهه 60، می‌افزاید: «آن همه خشونت و خون ریزی ”ضرورت تاریخ“ نبود و می‌شد از بروز آن رخدادهای تلخ و ناگوار اجتناب کرد».
این عضو جناح مغلوب رژیم می‌گوید: اگر انتخابات آزاد در ایران برگزار نشود، شرایط «بدتر» از دوره شاه می‌شود.
با توجه به این که من و دوستانم نه به علت مبارزه با نظام، که به‌دلیل فعالیت در جهت پویایی و شکوفایی آن به زندان افتاده بودیم، با بازجویان درباره اصل نظام اختلاف نداشتیم و همین مسأله مشترک می‌توانست نقطه آغاز گفت‌وگوی ما باشد.
تاجزاده در این نوشته ابراز تاسف کرده است که چرا وی و همراهانش به دادگاههای انقلاب در اوایل انقلاب اعتراض نکردند و چرا نسبت به هجوم به مراجعی چون شریعتمداری سکوت کردند. وی می‌نویسد که حوادث «خونین» دهه شصت می‌توانست به گونه‌ای دیگر رقم بخورد.
تاجزاده در بخش دیگری از این یادداشت نوشته است: «نظامی که در آن بیشتر جوانان تحصیلکرده‌اش از دوره دبیرستان مشتاق مهاجرت به خارج از کشور باشند، نمایشگاه کتابش یاد دوران تفتیش عقاید را زنده کند، هنرمندانش که حجم جوایز ملی و بین‌المللی‌شان از فضای یک سلول انفرادی بیشتر است در زندان و در انفرادی به‌سر برند، کجا با وعده‌های امام در پاریس سازگار است… … ؟».
تاجزاده درباره بازجویی‌های زندان می‌گوید: «بعضی بازجوها می‌کوشیدند با یادآوری مواردی از افراط کاریهای دهه نخستین انقلاب، مرا و خط امامی‌های آن دوره و اصلاح‌طلبان کنونی را فاشیست معرفی کنند. متقابلاًًًًًًً من هم با یادآوری برخی رفتارهای فاشیستی که در همین ایام، در پیش دیدگان ملت ایران تکرار می‌شود، توضیح می‌دادم که همه ما در آن دوره خطاهای جدی داشتیم،
تاجزاده بدون اشاره به اعدامهای دهه شصت می‌نویسد: خطای ما این بود که در مقابل برخی رفتارهای دادگاههای انقلاب موضع نگرفتیم؛ واضح‌تر بگویم، سکوت تأیید‌آمیز درباره نحوه محاکمات دادگاه انقلاب خطای ما بود… . به همین دلیل ما حتماًًًًًًً باید اعتراف کنیم، اما نه در دادگاههای نمایشی و آن طور که بازجوها می‌خواهند و به اتهامات موهوم مرتکب نشده، بلکه در پیشگاه ملت و بر اساس حقیقت».
تاجزاده در جای دیگری درباره جنایات هولناک رژیم آخوندی در زندانها در دهه 60، می‌افزاید: «آن همه خشونت و خون ریزی ”ضرورت تاریخ“ نبود و می‌شد از بروز آن رخدادهای تلخ و ناگوار اجتناب کرد».
این عضو جناح مغلوب رژیم می‌گوید: اگر انتخابات آزاد در ایران برگزار نشود، شرایط «بدتر» از دوره شاه می‌شود.
