نامه یکی از شکنجه‌شدگان توسط دژخیمان آخوندها، به ارگانهای حقوق بشری ملل متحد

یکی از زندانیان شکنجه‌گاه کهریزک، در نامه‌یی به کمیساریای عالی حقوق‌بشرسازمان ملل، شورای حقوق‌بشر سازمان ملل، عفو بین‌الملل؛ گوشه‌یی از شکنجه‌ها و شقاوت ها در بازداشتگاههای رژیم را فاش کرده است. وی در این نامه نوشته است: این‌جانب نوشاد حداوند احمدی 52ساله 28آبان 1387 بنابه درج اتهام واهی در روزنامه عصرایران، از سوی دادیار حسینی دستگیر شدم و بدون هیچ سند و مدرکی مرا به آگاهی شاپور فرستاد. در آگاهی شاپور 41روز در انفرادی بودم. دست‌بند و پا بند زده بودند. از انفرادی که بیرون می‌آوردند چشم‌بند هم می‌زدند با باتون به‌سر و بدنم می‌کوبیدن چک و لگد و مشت و با پوتین عادی بود و بدنم همیشه کبود بود و درد می‌کرد. غذا هم ناچیز می‌دادند و لاغر شده بودم. بعد از آن مرا به‌دستور دادیار حسینی به کهریزک فرستادند. مدت 6ماه و 20روز در کهریزک بدون ملاقات و بهداشت، حداقل آب وغذا در یک قفس به اتفاق 30 الی 40نفر دیگه بودم. تعداد قفسها چهارتا بودند و 4 اتاق هم روبری آنها بود. هفته‌ای 3 بار ما را کتک می‌زدند 2روز در هفته دوشنبه و سه‌شنبه گاردیها می‌آمدند. روز پنجشنبه‌ها احمد رضا رادان با هلیکوپتر همراه با سرهنگ عامریان، سرهنگ حقی، کومیجانی و سروان زندی و خمیس آبادی و سید حسینی و موسوی و ماکان ما را با کابل و شلاق و لوله و مشت و لگد می‌کوبیدند. در آن‌جا شاهد مرگ 10نفر به چشم خود بودم و می‌دانم طی این مدت لااقل 120نفر مرده‌اند این اوخر که دانشجویان و جوانان را آوردند آنها را کتک می‌زدند همان بلائی که بر سر ما آوردند سر آنها آوردند. افسری که در آگاهی من را شکنجه می‌داد محمد شیرکوهی بود که انواع شکنجه‌ها را به من و بقیه زندانیان می‌داد. این زندانی شکنجه شده در کهریزک افزود: دانشجوها را در هواخوری می‌زدند تا حد مرگ. در جایی جداگانه زندانیها را می‌بردند لخت مادر زاد می‌کردند یک اتاقک آهنی بود به جوانترها تجاوز می‌کردند صدای جیغ و داد اعصاب همه ما را که گرسنه و تشنه و زخمی بودیم دیوانه می‌کرد.