سخنرانی نیکی هیلی در جلسه شورای امنیت در مورد رژیم ایران 15دیماه 96:
نیکی هیلی: طی هفته گذشته آنچه که روی زمین در کشور ایران اتفاق افتاده است، چیزی است که جهان باید به آن توجه کند. این واقعه خود بیان خودجوش حقوق‌بشر است.
مردم ایران در بیش از ۷۹نقطه در سراسر کشور به‌پاخاسته‌اند. این نمایش قدرتمندی از سوی مردمی شجاع است که آن‌قدر جانشان از دولت سرکوبگر خود به لب رسیده که حاضر هستند در اعتراض علیه آن، جان خود را به خطر بیاندازند. جهان باید شجاعت آنها را تحسین کند.
صدای مردم ایران بایستی شنیده شود. ما درباره نقش واقعی حقوق‌بشر در شورای امنیت بحث کرده‌ایم و برخی از همکاران ما معتقدند که حقوق‌بشر جایی در اینجا (شورای امنیت) ندارد. آنها معتقدند که حقوق‌بشر و آزادی‌های پایه‌یی تنها به دولتهایی که در کنترل این پدیده‌ها هستند مربوط می‌شود.
ایالات متحده در این عقیده با آنها هم نظر نیست. حقوق‌بشر هدیه‌ای از سوی دولتها نیست، بلکه حق لاینفک خود مردم است. آزادی و شرافت انسانی قابل جداسازی از صلح و امنیت نیستند.
وقتی که حقوق مردم از آنها سلب می‌شود، مردم دست به یک مقاومت بر حق می‌زنند. اگر به خواسته‌های آنها اعتنایی نشود، صلح و امنیت به خطر می‌افتد.
ما در سراسر تاریخ انسان شاهد این حقیقت بوده‌ایم. مورد سوریه شاهد وحشتناکی بر این حقیقت است. و آنچه که در شهرها و شهرستانهای سراسر ایران در حال وقوع است، همین حقیقت پایه‌یی را به نمایش می‌گذارد. خوار شمردن حقوق مردم توسط رژیم ایران سال‌های متمادی است که به‌صورت گسترده‌یی به ثبت رسیده است. مردم ایران بالاخره جانشان به لب رسیده است و این را با ریختن به خیابانها ابراز می‌کنند.
مردم ایران ماهیت رژیم خود را می‌شناسند. آنها درک می‌کنند که این‌که صدای آنها در دولت به جایی نمی‌رسد، به رژیم اجازه داده است که آنها را نادیده بگیرد، و هم‌چنین به رژیم اجازه داده است که درگیری و بی‌ثباتی را در مناطق دوردست گسترش دهد.
اگر به شعارهایی که مردم در خیابان می‌دهند گوش کنید، این شناخت آنها نسبت به رژیم به وضوع تمام در آن نمایان است. سازمان ملل گزارش داده است که رژیم ایران دست‌کم ۶میلیارد دلار در سال برای سرپا نگه‌داشتن رژیم جنایتکار اسد در سوریه خرج می‌کند.
مردم ایران این را می‌دانند. و به همین دلیل به دولت خود می‌گویند: «سوریه را رها کن، فکری به‌حال ما کن.» رژیم ایران میلیون‌ها دلار در سال خرج گروه‌های شبه‌نظامی در عراق می‌کند.
میلیون‌ها دلار دیگر در سال به شورشیان حوثی در یمن می‌دهد که شامل ارسال موشکهای بالیستیک به آنها است تا به کشورهای دیگر شلیک کنند.
در این حین، یک خانواده متوسط ایرانی، امروز ۱۵درصد فقیرتر از ۱۰سال پیش است. به همین دلیل مردم ایران می‌گویند «فکری به‌حال ما کن». رژیم به نخبگان و کسانی که در ارتباط نزدیک با خودش هستند قرض با نرخ بهره پایین می‌دهد. رژیم قراردادهای ساختمانی به شرکتهای وابسته به سپاه فاسد پاسداران می‌دهد. آنها ساختمانهایی بنا می‌کنند که فاقد ایمنی هستند. هزاران دستگاه از این ساختمانها طی زلزله‌ای فروریخت و صدها تن کشته شدند. و مردم ایران شعار می‌دهند: «فکری به‌حال ما کن.»
مردم ایران امروز دولت خود را مخاطب قرار می‌دهند. و پیام آنها غیرقابل انکار است: «حمایت از تروریسم را متوقف کن. پرداخت میلیاردها دلار از پول ما به قاتلان و دیکتاتورها را متوقف کن. گرفتن پول ما و خرج کردن آن برای شبه‌نظامیان خارجی و جنگهای نیابتی را متوقف کن.» «فکری به‌حال ما کن.»
کشورهای دوست دار آزادی در سراسر جهان حمایت خود را نسبت به مردم ایران ابراز کرده‌اند. کانادا، نروژ، انگلستان، اسرائیل، فرانسه، سوئد، اتحادیه اروپا.
ما از همه این بیانیه‌های ابراز حمایت از حقوق‌بشر بین‌المللی قدردانی می‌کنیم و سپاسگذاریم. ولی ما باید کارهای بیشتری انجام دهیم.
رژیم ایران در تلاش برای قطع کردن ارتباطات بین تظاهرات کنندگان، دسترسی به اینترنت را قطع کرده است. آنها تلاش می‌کنند صدای مردم ایران را ساکت کنند. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم چنین اتفاقی بیفتد.
هر کشور عضو سازمان ملل دارای استقلال است، ولی کشورهای عضو نمی‌توانند از استقلال خود به‌عنوان یک بهانه‌یی برای نقض سیستماتیک حقوق‌بشر و آزادی‌های پایه‌یی مردمشان استفاده کنند.
من همه همکاران خود را فرا می‌خوانم تا برای بازتاب و تقویت پیام مردم ایران به من بپیوندند. و دولت ایران را فرا می‌خوانم که به سانسور کردن صدای مردم ایران خاتمه دهد و دسترسی به اینترنت را مجدداً برقرار کند.
زیرا در نهایت، این مردم ایران هستند که سرنوشت خود را تعیین خواهند کرد. و جای هیچ‌گونه تردیدی نیست که ایالات متحده بی‌چون و چرا در کنار کسانی در ایران ایستاده است که در جستجوی آزادی خود، شکوفایی برای خانواده‌هایشان و شرافت برای میهنشان هستند. ما ساکت نخواهیم نشست.
هیچ تلاش ناصادقانه‌ای برای «عوامل قدرتهای خارجی» نامیدن تظاهرکنندگان این موضع ما را تغییر نخواهد داد. مردم ایران حقیقت را می‌دانند. و ما هم حقیقت را می‌دانیم. کارهای آنها به اراده خودشان، از سوی خودشان و برای آینده خودشان است. هیچ چیز مانع آن نخواهد شد که آمریکاییان در همبستگی با مردم ایران باشند. در سال ۲۰۰۹، جهان با بی‌عملی به تماشا ایستاد در حالیکه امید‌های مردم ایران توسط دولت نابود می‌شد. در سال ۲۰۱۸، ما سکوت نخواهیم کرد. مردم ایران بار دیگر قیام کرده‌اند. آنها خواهان چیزی هستند که هیچ دولتی نمی‌تواند به‌طور مشروع آنها را از آن منع کند: حقوق‌بشر و آزادی‌های پایه‌ای. آنها با صدای بلند فریاد می‌زنند: «فکری به‌حال ما کن.» اگر اصول بنیادین این نهاد هیچ معنایی داشته باشد، ما نه تنها به فریاد آنها گوش فرا خواهیم داد، بلکه بالاخره به آن پاسخ خواهیم داد.
نیکی هیلی: طی هفته گذشته آنچه که روی زمین در کشور ایران اتفاق افتاده است، چیزی است که جهان باید به آن توجه کند. این واقعه خود بیان خودجوش حقوق‌بشر است.
مردم ایران در بیش از ۷۹نقطه در سراسر کشور به‌پاخاسته‌اند. این نمایش قدرتمندی از سوی مردمی شجاع است که آن‌قدر جانشان از دولت سرکوبگر خود به لب رسیده که حاضر هستند در اعتراض علیه آن، جان خود را به خطر بیاندازند. جهان باید شجاعت آنها را تحسین کند.
صدای مردم ایران بایستی شنیده شود. ما درباره نقش واقعی حقوق‌بشر در شورای امنیت بحث کرده‌ایم و برخی از همکاران ما معتقدند که حقوق‌بشر جایی در اینجا (شورای امنیت) ندارد. آنها معتقدند که حقوق‌بشر و آزادی‌های پایه‌یی تنها به دولتهایی که در کنترل این پدیده‌ها هستند مربوط می‌شود.
ایالات متحده در این عقیده با آنها هم نظر نیست. حقوق‌بشر هدیه‌ای از سوی دولتها نیست، بلکه حق لاینفک خود مردم است. آزادی و شرافت انسانی قابل جداسازی از صلح و امنیت نیستند.
وقتی که حقوق مردم از آنها سلب می‌شود، مردم دست به یک مقاومت بر حق می‌زنند. اگر به خواسته‌های آنها اعتنایی نشود، صلح و امنیت به خطر می‌افتد.
ما در سراسر تاریخ انسان شاهد این حقیقت بوده‌ایم. مورد سوریه شاهد وحشتناکی بر این حقیقت است. و آنچه که در شهرها و شهرستانهای سراسر ایران در حال وقوع است، همین حقیقت پایه‌یی را به نمایش می‌گذارد. خوار شمردن حقوق مردم توسط رژیم ایران سال‌های متمادی است که به‌صورت گسترده‌یی به ثبت رسیده است. مردم ایران بالاخره جانشان به لب رسیده است و این را با ریختن به خیابانها ابراز می‌کنند.
مردم ایران ماهیت رژیم خود را می‌شناسند. آنها درک می‌کنند که این‌که صدای آنها در دولت به جایی نمی‌رسد، به رژیم اجازه داده است که آنها را نادیده بگیرد، و هم‌چنین به رژیم اجازه داده است که درگیری و بی‌ثباتی را در مناطق دوردست گسترش دهد.
اگر به شعارهایی که مردم در خیابان می‌دهند گوش کنید، این شناخت آنها نسبت به رژیم به وضوع تمام در آن نمایان است. سازمان ملل گزارش داده است که رژیم ایران دست‌کم ۶میلیارد دلار در سال برای سرپا نگه‌داشتن رژیم جنایتکار اسد در سوریه خرج می‌کند.
مردم ایران این را می‌دانند. و به همین دلیل به دولت خود می‌گویند: «سوریه را رها کن، فکری به‌حال ما کن.» رژیم ایران میلیون‌ها دلار در سال خرج گروه‌های شبه‌نظامی در عراق می‌کند.
میلیون‌ها دلار دیگر در سال به شورشیان حوثی در یمن می‌دهد که شامل ارسال موشکهای بالیستیک به آنها است تا به کشورهای دیگر شلیک کنند.
در این حین، یک خانواده متوسط ایرانی، امروز ۱۵درصد فقیرتر از ۱۰سال پیش است. به همین دلیل مردم ایران می‌گویند «فکری به‌حال ما کن». رژیم به نخبگان و کسانی که در ارتباط نزدیک با خودش هستند قرض با نرخ بهره پایین می‌دهد. رژیم قراردادهای ساختمانی به شرکتهای وابسته به سپاه فاسد پاسداران می‌دهد. آنها ساختمانهایی بنا می‌کنند که فاقد ایمنی هستند. هزاران دستگاه از این ساختمانها طی زلزله‌ای فروریخت و صدها تن کشته شدند. و مردم ایران شعار می‌دهند: «فکری به‌حال ما کن.»
مردم ایران امروز دولت خود را مخاطب قرار می‌دهند. و پیام آنها غیرقابل انکار است: «حمایت از تروریسم را متوقف کن. پرداخت میلیاردها دلار از پول ما به قاتلان و دیکتاتورها را متوقف کن. گرفتن پول ما و خرج کردن آن برای شبه‌نظامیان خارجی و جنگهای نیابتی را متوقف کن.» «فکری به‌حال ما کن.»
کشورهای دوست دار آزادی در سراسر جهان حمایت خود را نسبت به مردم ایران ابراز کرده‌اند. کانادا، نروژ، انگلستان، اسرائیل، فرانسه، سوئد، اتحادیه اروپا.
ما از همه این بیانیه‌های ابراز حمایت از حقوق‌بشر بین‌المللی قدردانی می‌کنیم و سپاسگذاریم. ولی ما باید کارهای بیشتری انجام دهیم.
رژیم ایران در تلاش برای قطع کردن ارتباطات بین تظاهرات کنندگان، دسترسی به اینترنت را قطع کرده است. آنها تلاش می‌کنند صدای مردم ایران را ساکت کنند. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم چنین اتفاقی بیفتد.
هر کشور عضو سازمان ملل دارای استقلال است، ولی کشورهای عضو نمی‌توانند از استقلال خود به‌عنوان یک بهانه‌یی برای نقض سیستماتیک حقوق‌بشر و آزادی‌های پایه‌یی مردمشان استفاده کنند.
من همه همکاران خود را فرا می‌خوانم تا برای بازتاب و تقویت پیام مردم ایران به من بپیوندند. و دولت ایران را فرا می‌خوانم که به سانسور کردن صدای مردم ایران خاتمه دهد و دسترسی به اینترنت را مجدداً برقرار کند.
زیرا در نهایت، این مردم ایران هستند که سرنوشت خود را تعیین خواهند کرد. و جای هیچ‌گونه تردیدی نیست که ایالات متحده بی‌چون و چرا در کنار کسانی در ایران ایستاده است که در جستجوی آزادی خود، شکوفایی برای خانواده‌هایشان و شرافت برای میهنشان هستند. ما ساکت نخواهیم نشست.
هیچ تلاش ناصادقانه‌ای برای «عوامل قدرتهای خارجی» نامیدن تظاهرکنندگان این موضع ما را تغییر نخواهد داد. مردم ایران حقیقت را می‌دانند. و ما هم حقیقت را می‌دانیم. کارهای آنها به اراده خودشان، از سوی خودشان و برای آینده خودشان است. هیچ چیز مانع آن نخواهد شد که آمریکاییان در همبستگی با مردم ایران باشند. در سال ۲۰۰۹، جهان با بی‌عملی به تماشا ایستاد در حالیکه امید‌های مردم ایران توسط دولت نابود می‌شد. در سال ۲۰۱۸، ما سکوت نخواهیم کرد. مردم ایران بار دیگر قیام کرده‌اند. آنها خواهان چیزی هستند که هیچ دولتی نمی‌تواند به‌طور مشروع آنها را از آن منع کند: حقوق‌بشر و آزادی‌های پایه‌ای. آنها با صدای بلند فریاد می‌زنند: «فکری به‌حال ما کن.» اگر اصول بنیادین این نهاد هیچ معنایی داشته باشد، ما نه تنها به فریاد آنها گوش فرا خواهیم داد، بلکه بالاخره به آن پاسخ خواهیم داد.
