اسفند ماه بود نزدیک عید 58مرتضی (امامی) که درود خدا و فرشتگان بر او باد را دیدم، که با قد و قامت رشیدش رو به ما میاید. جلو رفتم و گفتم از این‌که امروز دیر می‌بینمت احساس کم و کسری می‌کنم. گفت چیزی نیست به بازدید از زندان گوهردشت رفته بودم، گفتم چطور بود؟ گفت تقریباً تکمیل شده و بعد اضافه کرد که به ساواک وصال نداد، اما دو سه سال دیگر جای خودمان است. گفتم چی؟! مگر انقلاب نشده؟ یعنی باید بعد از انقلاب باز هم به زندان بروید؟!
جملاتی به این مضمون گفت که تو نمیدانی ارتجاع خیلی کثیف است. انقلابیون واقعی و آزادیخواهان را اصلاً تحمل نخواهد کرد!
حدود سه سال بعد، در حالی که یک‌سال از شهادت مرتضی از بالای تپه‌های اوین میگذشت، خودم را در یکی از سلولهای انفرادی زندان گوهردشت دیدم. در تنهایی خویش یادش را گرامی و بر صدق گفتار و کردارش درود فرستادم. فضای زندان گوهردشت کرج آمیخته با عطر روح و روان شهدای دهه شصت و چند هزار تن از شهدای قتل‌عام تابستان 67 است.
در سالهای اخیر نیز شهدایی هم‌چون حجت زمانی، علی صارمی، ولی‌الله فیض مهدوی، عبدالرضا رجبی، محسن دگمه‌چی، منصور رادپور و شاهرخ زمانی و برخی دیگر و نیز چند تن از زندانیان اهل تسنن، از همین زندان جان خود بدادند.
از دیدگاه یک عنصر آگاه، تن‌دادن به سیستمهای ظالمانه و زندگی توأم با بی‌عملی، چیزی جز حیات خوار و خفیف خائنانه نیست.
حیات واقعی در پاسخ دادن به نیاز زمانه و فراخوان به پایداری و ایستادگی است.
اکنون چه چیزی دستگاه سرکوب نظام را واداشته تا سه سال بعد از هجوم خونین به بند سیاسی 350 اوین و پراکنده ساختن زندانیان آنجا و حالا اعمال فشارهای شدید بر بند سیاسی زندان گوهردشت اقدام کند؟! جز تکثیر کانونهای پایداری و مقاومت؟!
زندانیان بند سیاسی زندان گوهردشت کرج رضا اکبری منفرد، جعفر اقدامی، خالد حردانی، خانجانی، حسن صادقی، ابوالقاسم فولادوند و سعید ماسوری، که پس از گذران حبسهای طولانی، که بعضاً نیمه دهه دوم حبسهای طولانی‌شان را میگذرانند، روزهاست که در اعتراض به جابه‌جایی اجباری بند سیاسی و تضییقات وارده در اعتصاب‌غذا به‌سر می‌برند.
آنچه این زندانیان اعتصابی را به‌رغم دیدگاههای متفاوت، متحد و همبسته ساخته است، «اعتقاد آنها به پایداری و ایستادگی» است.
اعتصاب غذاهای طولانی آنهم پس از سالها حبس عوارض جسمانی برگشت ناپذیری دارد.
بر شرف همه آنها درود می‌فرستم و توجه زندانیان سیاسی سابق و فعلی و همه خانواده‌ها و بستگان آنها و سایر هموطنان شریف را به اعلام حمایت از آنان جلب می‌کنم.
هستی جاودان از آن بهترین انسانهاست که با اقدامات شایسته و بایسته، خشنودی خدا و مردم را به‌دست می‌آورند و به پایداری و حق‌طلبی فراخوان می‌دهند.
زندان تهران بزرگ -علی معزی
23مرداد 1396.
جملاتی به این مضمون گفت که تو نمیدانی ارتجاع خیلی کثیف است. انقلابیون واقعی و آزادیخواهان را اصلاً تحمل نخواهد کرد!
حدود سه سال بعد، در حالی که یک‌سال از شهادت مرتضی از بالای تپه‌های اوین میگذشت، خودم را در یکی از سلولهای انفرادی زندان گوهردشت دیدم. در تنهایی خویش یادش را گرامی و بر صدق گفتار و کردارش درود فرستادم. فضای زندان گوهردشت کرج آمیخته با عطر روح و روان شهدای دهه شصت و چند هزار تن از شهدای قتل‌عام تابستان 67 است.
در سالهای اخیر نیز شهدایی هم‌چون حجت زمانی، علی صارمی، ولی‌الله فیض مهدوی، عبدالرضا رجبی، محسن دگمه‌چی، منصور رادپور و شاهرخ زمانی و برخی دیگر و نیز چند تن از زندانیان اهل تسنن، از همین زندان جان خود بدادند.
از دیدگاه یک عنصر آگاه، تن‌دادن به سیستمهای ظالمانه و زندگی توأم با بی‌عملی، چیزی جز حیات خوار و خفیف خائنانه نیست.
حیات واقعی در پاسخ دادن به نیاز زمانه و فراخوان به پایداری و ایستادگی است.
اکنون چه چیزی دستگاه سرکوب نظام را واداشته تا سه سال بعد از هجوم خونین به بند سیاسی 350 اوین و پراکنده ساختن زندانیان آنجا و حالا اعمال فشارهای شدید بر بند سیاسی زندان گوهردشت اقدام کند؟! جز تکثیر کانونهای پایداری و مقاومت؟!
زندانیان بند سیاسی زندان گوهردشت کرج رضا اکبری منفرد، جعفر اقدامی، خالد حردانی، خانجانی، حسن صادقی، ابوالقاسم فولادوند و سعید ماسوری، که پس از گذران حبسهای طولانی، که بعضاً نیمه دهه دوم حبسهای طولانی‌شان را میگذرانند، روزهاست که در اعتراض به جابه‌جایی اجباری بند سیاسی و تضییقات وارده در اعتصاب‌غذا به‌سر می‌برند.
آنچه این زندانیان اعتصابی را به‌رغم دیدگاههای متفاوت، متحد و همبسته ساخته است، «اعتقاد آنها به پایداری و ایستادگی» است.
اعتصاب غذاهای طولانی آنهم پس از سالها حبس عوارض جسمانی برگشت ناپذیری دارد.
بر شرف همه آنها درود می‌فرستم و توجه زندانیان سیاسی سابق و فعلی و همه خانواده‌ها و بستگان آنها و سایر هموطنان شریف را به اعلام حمایت از آنان جلب می‌کنم.
هستی جاودان از آن بهترین انسانهاست که با اقدامات شایسته و بایسته، خشنودی خدا و مردم را به‌دست می‌آورند و به پایداری و حق‌طلبی فراخوان می‌دهند.
زندان تهران بزرگ -علی معزی
23مرداد 1396.
