گروهی از زنان سوری از سازمان ملل خواسته‌اند تا برای خبردار شدن از سرنوشت بستگان گم‌شده خود به آنها کمک کند. آنها از سازمان ملل خواسته‌اند این موضوع را در گفتگوهای صلح سوریه بگنجاند.
استفان دمیستورا، فرستاده ویژه سازمان ملل در سوریه، در گفتگو با این زنان گفت: «آنها از طریق من این پیام را برای همه فرستاده‌اند که در حالی که ما درباره آینده سوریه صحبت می‌کنیم، نباید فراموش کنیم که هنوز کسانی در بازداشت و اسارت رژیم سوریه به‌سر می‌برند یا ناپدید شده‌اند».
وی افزود: «هزاران مادر، همسر و دختر امید دارند که این موضوع دست‌کم یکی از نتایج مذاکرات باشد. ما قطعاً موضوع بازداشت‌شدگان، زندانی‌ها و مفقودان را مطرح خواهیم کرد».
این زنان بیانیه مشترکی را قرائت کرده‌اند که در آن آمده است: «ما به‌عنوان خانواده‌های این افراد خواهان آزادی فوری بستگانمان هستیم که به‌طور غیرقانونی بازداشت شده‌اند».
همزمان عکس‌هایی از دهها بازداشتی که با رُز قرمز تزیین شده بود، روی زمین قرار داده شده بود.
نورا قاضی، یکی از این زنان به خبرگزاری رویتر گفته است: «من متاهلم اما همسرم یک بازداشتی است، او دو هفته پیش از عروسی‌مان در ۱۵ مارس ۲۰۱۲ دستگیر شد. ده ماه بعد، او را به زندان عدرا در دمشق فرستادند، ما در زندان با هم عروسی کردیم».
او همسرش باسل خرطابیل را به مدت سه سال هفتگی ملاقات می‌کرده تا آن که او را در اکتبر ۲۰۱۵، به مکانی نامعلوم منتقل کردند.
نورا که یک وکیل حقوق‌بشر است، شوهرش را یک فعال مدنی صلح‌طلب می‌داند و می‌گوید: «این شایعه بود که او را به مرگ محکوم کرده‌اند، من هیچ چیز نمی‌دانم».
فدوی محمود، زن ۶۳ ساله‌ای است که سال ۲۰۱۵ در برلین پناهنده شده. آن زمان سه سال بود که به‌دنبال همسر گم‌شده‌اش عبدالعزیز الخیرو رئیس حزب ممنوعه عمل کمونیستی می‌گشت. او و پسرش ماهر طاهان، هر دو در حوالی فرودگاه دمشق دستگیر شدند.
او که خود در دوران حافظ اسد زندانی بوده می‌گوید که هر روز گریه می‌کند: «من تا وقتی که حتی یک بازداشتی در زندانهای اسد باشد، روی این پرونده کار می‌کنم. موضوع تنها پسر و همسر من نیست».
فادل عبدالغنی، رئیس شبکه حقوق‌بشر برای سوریه، می‌گوید ۹۲ هزار نفر در زندانهای سوریه زندانی هستند که چهار هزار نفر آنها زن و ۲۵۰۰ نفر کودک هستند.
او می‌گوید: «این استراتژی رژیم برای نابود کردن جامعه است».
استفان دمیستورا، فرستاده ویژه سازمان ملل در سوریه، در گفتگو با این زنان گفت: «آنها از طریق من این پیام را برای همه فرستاده‌اند که در حالی که ما درباره آینده سوریه صحبت می‌کنیم، نباید فراموش کنیم که هنوز کسانی در بازداشت و اسارت رژیم سوریه به‌سر می‌برند یا ناپدید شده‌اند».
وی افزود: «هزاران مادر، همسر و دختر امید دارند که این موضوع دست‌کم یکی از نتایج مذاکرات باشد. ما قطعاً موضوع بازداشت‌شدگان، زندانی‌ها و مفقودان را مطرح خواهیم کرد».
این زنان بیانیه مشترکی را قرائت کرده‌اند که در آن آمده است: «ما به‌عنوان خانواده‌های این افراد خواهان آزادی فوری بستگانمان هستیم که به‌طور غیرقانونی بازداشت شده‌اند».
همزمان عکس‌هایی از دهها بازداشتی که با رُز قرمز تزیین شده بود، روی زمین قرار داده شده بود.
نورا قاضی، یکی از این زنان به خبرگزاری رویتر گفته است: «من متاهلم اما همسرم یک بازداشتی است، او دو هفته پیش از عروسی‌مان در ۱۵ مارس ۲۰۱۲ دستگیر شد. ده ماه بعد، او را به زندان عدرا در دمشق فرستادند، ما در زندان با هم عروسی کردیم».
او همسرش باسل خرطابیل را به مدت سه سال هفتگی ملاقات می‌کرده تا آن که او را در اکتبر ۲۰۱۵، به مکانی نامعلوم منتقل کردند.
نورا که یک وکیل حقوق‌بشر است، شوهرش را یک فعال مدنی صلح‌طلب می‌داند و می‌گوید: «این شایعه بود که او را به مرگ محکوم کرده‌اند، من هیچ چیز نمی‌دانم».
فدوی محمود، زن ۶۳ ساله‌ای است که سال ۲۰۱۵ در برلین پناهنده شده. آن زمان سه سال بود که به‌دنبال همسر گم‌شده‌اش عبدالعزیز الخیرو رئیس حزب ممنوعه عمل کمونیستی می‌گشت. او و پسرش ماهر طاهان، هر دو در حوالی فرودگاه دمشق دستگیر شدند.
او که خود در دوران حافظ اسد زندانی بوده می‌گوید که هر روز گریه می‌کند: «من تا وقتی که حتی یک بازداشتی در زندانهای اسد باشد، روی این پرونده کار می‌کنم. موضوع تنها پسر و همسر من نیست».
فادل عبدالغنی، رئیس شبکه حقوق‌بشر برای سوریه، می‌گوید ۹۲ هزار نفر در زندانهای سوریه زندانی هستند که چهار هزار نفر آنها زن و ۲۵۰۰ نفر کودک هستند.
او می‌گوید: «این استراتژی رژیم برای نابود کردن جامعه است».
