آنچه در حال حاضر شاهد آن هستیم این است که آن طبل و شیپور زدنهای اولیهٴ رژیم بعد از تصرف حلب، خیلی زود ته کشید و در حرفهای روز27آذر95 خامنه‌ای و روحانی اثری از این رویکرد نبود.
واقعیت این است که حرفهای خامنه‌ای و روحانی بیشتر تدافعی بود. خود خامنه‌ای از حلب مستقیماً چیزی نگفت و از این‌که یک مسئول انگلیسی (منظورش نخست‌وزیر انگلیس است) می‌آید این‌جا، و می‌گوید ایران تهدید منطقه است؟ و کشورهای اسلامی حرف دشمنان را درباره تهدیدات و دشمنیهای درونی جهان اسلام قبول و به صراحت از سیاستهای آنها تبعیت می‌کنند؟ یعنی رژیم ایران را متهم می‌کنند که عامل تفرقه است، سوز و گداز کرد.
روحانی هم راجع به حلب صحبت کرد، اما او هم سوز و گداز کرد که «متأسفانه برخی دولتهای اسلامی… نگران سرنوشت تروریستها و به‌دنبال سالم خارج‌شدن آنها از حلب هستند».
و جالب این است که نه خامنه‌ای و نه روحانی هیچ اشاره‌یی به بحرانهای رژیم و مشخصاً تمدید تحریمها نکردند.
خامنه‌ای و روحانی هر دو در همین جلسه‌یی که به‌مناسبت میلاد پیامبر بود، گفتند که کشورهای مسلمان باید پشت رژیم بیایند. آنچه به ذهن می‌زند این است که در چنین مناسبتی، این صحبتها راجع به بحرانهای رژیم، دور از انتظار است و شاید واقعی به نظر نرسد؟
خامنه‌ای و روحانی البته طبعاً بخشی از صحبت خود را به‌مناسبت میلاد اختصاص دادند و بعد روی مسأله وحدت و تفرقة مسلمانها صحبت کردند و خامنه‌ای از این‌که دشمنان عامل تفرقه هستند صحبت کرد، خب این‌جا جایش بود که مثلاً به آمریکا و بدعهدی آمریکا اشاره کند، ولی نکرد، چون جرأتش را نداشت و خواست جای خالی آن را با حمله بی‌قافیه به نخست‌وزیر انگلستان پر کند. راجع به حلب هم وارد نشد و صحبت نکرد، چون الآن حلب نقطهٴ ننگی برای رژیم و مایهٴ رسوایی تبدیل شده است.
شاید این را بشود گفت که به هر حال رژیم در روی زمین با متحدانش توانسته حلب را بگیرد و مخالفانش را از آن بیرون کند، و این خود ظاهراً منشأ پیشرفت و پیروزی محسوب می‌شود.
آری، شاید ظاهراً این‌طور باشد ولی تا آنجا که به رژیم برمی‌گشت، خواستش آن بود که رزمندگان سوری تماماً تسلیم شوند و پس از ابراز ندامت و تحویل کلیه سلاحهای خود، تا نفر آخر سر بریده شوند. همان رؤیای شومی که همواره در مورد مجاهدین و رزمندگان ارتش آزادیبخش در سر می‌پروراند؛ اما این رؤیا، این بار هم به صخرهٴ مقاومت رزمندگان سوری برخورد کرد و به کابوس تبدیل شد. رزمندگان، با تضمینهای بین‌المللی که مسکو هم به آن تن داد، با در اختیار داشتن سلاحهای سبک خود، حلب را ترک می‌کنند و به مناطق امن تحت کنترل رزمندگان منتقل می‌شوند.
واقعیتی که خود رسانه‌های رژیم هم مجبورند اعتراف کنند:
روزنامه حکومتی آرمان- 28آذر: «مسکو مترصد است تمام کیک سوریه را به نفع خود مصادره کند. تفسیر پیروزی در حلب یعنی پیروزی در همه عرصه‌ها و ابعاد جنگ سوریه، می‌تواند قدری خوش‌باورانه باشد و منجر به تحلیل اشتباه از تحولات شود.»
رسانه حکومتی انتخاب 26آذر ـ به‌نقل از منابع روسی، با غیظ و نگرانی نوشت: «در مجموع باید حدود 12هزار نفر از منطقه تخلیه شوند که بیش از 5هزار نفر جنگجوی هم‌پیمان هستند. همچنین بر اساس دستور ویژه ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهوری روسیه نظارت نیروهای این کشور برای خروج امن با استفاده از پهپادها و سامانه‌های کنترل هوایی انجام می‌گیرد… تروریستها که اطمینان داشتند با میانجیگری برخی کشورهای حامی خود از حلب خارج می‌شوند، سلاح و مهمات باقی مانده و مقرهای خود در شرق حلب را نابود کردند».
بنابراین با مطرح شدن ضرورت ایجاد مناطق امن، اگر این قضیه اتفاق بیفتد، یک تحول جدی در سوریه به نفع رزمندگان و مردم سوریه رخ داده است. و با ادامه مقاومت که بارها رزمندگان و مردم سوریه بر آن تأکید کرده‌اند، پیروز این معرکه مردم و رزمندگان سوریه هستند.
واقعیت این است که حرفهای خامنه‌ای و روحانی بیشتر تدافعی بود. خود خامنه‌ای از حلب مستقیماً چیزی نگفت و از این‌که یک مسئول انگلیسی (منظورش نخست‌وزیر انگلیس است) می‌آید این‌جا، و می‌گوید ایران تهدید منطقه است؟ و کشورهای اسلامی حرف دشمنان را درباره تهدیدات و دشمنیهای درونی جهان اسلام قبول و به صراحت از سیاستهای آنها تبعیت می‌کنند؟ یعنی رژیم ایران را متهم می‌کنند که عامل تفرقه است، سوز و گداز کرد.
روحانی هم راجع به حلب صحبت کرد، اما او هم سوز و گداز کرد که «متأسفانه برخی دولتهای اسلامی… نگران سرنوشت تروریستها و به‌دنبال سالم خارج‌شدن آنها از حلب هستند».
و جالب این است که نه خامنه‌ای و نه روحانی هیچ اشاره‌یی به بحرانهای رژیم و مشخصاً تمدید تحریمها نکردند.
خامنه‌ای و روحانی هر دو در همین جلسه‌یی که به‌مناسبت میلاد پیامبر بود، گفتند که کشورهای مسلمان باید پشت رژیم بیایند. آنچه به ذهن می‌زند این است که در چنین مناسبتی، این صحبتها راجع به بحرانهای رژیم، دور از انتظار است و شاید واقعی به نظر نرسد؟
خامنه‌ای و روحانی البته طبعاً بخشی از صحبت خود را به‌مناسبت میلاد اختصاص دادند و بعد روی مسأله وحدت و تفرقة مسلمانها صحبت کردند و خامنه‌ای از این‌که دشمنان عامل تفرقه هستند صحبت کرد، خب این‌جا جایش بود که مثلاً به آمریکا و بدعهدی آمریکا اشاره کند، ولی نکرد، چون جرأتش را نداشت و خواست جای خالی آن را با حمله بی‌قافیه به نخست‌وزیر انگلستان پر کند. راجع به حلب هم وارد نشد و صحبت نکرد، چون الآن حلب نقطهٴ ننگی برای رژیم و مایهٴ رسوایی تبدیل شده است.
شاید این را بشود گفت که به هر حال رژیم در روی زمین با متحدانش توانسته حلب را بگیرد و مخالفانش را از آن بیرون کند، و این خود ظاهراً منشأ پیشرفت و پیروزی محسوب می‌شود.
آری، شاید ظاهراً این‌طور باشد ولی تا آنجا که به رژیم برمی‌گشت، خواستش آن بود که رزمندگان سوری تماماً تسلیم شوند و پس از ابراز ندامت و تحویل کلیه سلاحهای خود، تا نفر آخر سر بریده شوند. همان رؤیای شومی که همواره در مورد مجاهدین و رزمندگان ارتش آزادیبخش در سر می‌پروراند؛ اما این رؤیا، این بار هم به صخرهٴ مقاومت رزمندگان سوری برخورد کرد و به کابوس تبدیل شد. رزمندگان، با تضمینهای بین‌المللی که مسکو هم به آن تن داد، با در اختیار داشتن سلاحهای سبک خود، حلب را ترک می‌کنند و به مناطق امن تحت کنترل رزمندگان منتقل می‌شوند.
واقعیتی که خود رسانه‌های رژیم هم مجبورند اعتراف کنند:
روزنامه حکومتی آرمان- 28آذر: «مسکو مترصد است تمام کیک سوریه را به نفع خود مصادره کند. تفسیر پیروزی در حلب یعنی پیروزی در همه عرصه‌ها و ابعاد جنگ سوریه، می‌تواند قدری خوش‌باورانه باشد و منجر به تحلیل اشتباه از تحولات شود.»
رسانه حکومتی انتخاب 26آذر ـ به‌نقل از منابع روسی، با غیظ و نگرانی نوشت: «در مجموع باید حدود 12هزار نفر از منطقه تخلیه شوند که بیش از 5هزار نفر جنگجوی هم‌پیمان هستند. همچنین بر اساس دستور ویژه ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهوری روسیه نظارت نیروهای این کشور برای خروج امن با استفاده از پهپادها و سامانه‌های کنترل هوایی انجام می‌گیرد… تروریستها که اطمینان داشتند با میانجیگری برخی کشورهای حامی خود از حلب خارج می‌شوند، سلاح و مهمات باقی مانده و مقرهای خود در شرق حلب را نابود کردند».
بنابراین با مطرح شدن ضرورت ایجاد مناطق امن، اگر این قضیه اتفاق بیفتد، یک تحول جدی در سوریه به نفع رزمندگان و مردم سوریه رخ داده است. و با ادامه مقاومت که بارها رزمندگان و مردم سوریه بر آن تأکید کرده‌اند، پیروز این معرکه مردم و رزمندگان سوریه هستند.
