مدتی است که خلیفه ارتجاع تا سایر سردمداران رژیم از محکومیت های بین‌المللی کنونی و محکومیتهایی که ممکن است در آینده به‌خاطر نقض حقوق‌بشر و عواقب آن گریبانگیرشان بشود شکوه و ناله می‌کنند و طبق معمول جیغ و فریادشان متوجه مجاهدین است و آنها را مسئول و مسبب آن می‌دانند.
واقعیت این است که آخوندها بعد از نوشیدن زهر اتمی، اول انتظار داشتند که جامعه بین‌المللی دیگر آنها را به‌خاطر نقض حقوق‌بشر و اعدامها بازخواست و محکوم نکند و حتی مطرح می‌کردند که بعد از پایان مدت مأموریت آقای احمد شهید گزارشگر ویژه نقض حقوق‌بشر در ایران، ملل‌متحد گزارشگر دیگری تعیین نکند و این پرونده را ببندد. اما آنچه در صحنه سیاسی و اجتماعی ایران و در سطح بین‌المللی اتفاق افتاد، درست معکوس انتظار آخوندهای جنایتکار بود؛ به یمن تلاشهای مجاهدین و به‌طور مشخص رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت، خانم مریم رجوی که جنبش دادخواهی خون شهیدان قتل‌عام67 را اعلام کردند؛ جنایتهای ضدبشری دیکتاتوری آخوندی علیه مردم ایران بیش از پیش در معرض دید افکار عمومی و محکومیت جامعه بین‌المللی قرار گرفت.
همین چند روز پیش، آخرین گزارش احمد شهید درباره موج اعدامها در ایران و نقض سیستماتیک حقوق‌بشر در رژیم آخوندی توسط دبیرکل ملل‌متحد به مجمع عمومی سازمان ملل ارائه شد.
در هراس از پیامدهای این قضیه، روز 28مهر خامنه‌ای به صحنه آمد و به مقامات رژیم نسبت به خطر تحمیل زهر حقوق‌بشر هشدار داد. روز قبل از آن هم سردژخیم دستگاه قضاییه رژیم، آخوند صادق لاریجانی به صحنه آمد و از فعالیتهای بین‌المللی مجاهدین در افشای موارد نقض حقوق‌بشر توسط رژیم آه و ناله کرد و گفت: «در موضوع حقوق‌بشر، فقط ایران است که به استناد نظر خلاف (مجاهدین) مورد انتقاد غیرمنصفانه است».
به‌واقع چرا رژیم از این جریان این بار این قدر می‌ترسد؟ چون محکومیتهای بین‌المللی که همیشه بوده و رژیم هم با بی‌اعتنایی جنایتهای خودش را انجام می‌داده و بی‌دریغ اعدام می‌کرده است.
در پاسخ باید گفت که اولاً رژیم یک پایه بقایش همین سرکوب و اعدام است تا جامعه را با ایجاد فضای رعب ببندد و مانع هر گونه اعتراض اجتماعی بشود. بنابراین در برابر هر عاملی که این شیشهٴ عمرش را به خطر بیندازد، بسیار حساس است و وحشت دارد؛ به‌خصوص که خوب می‌داند همان اراده‌یی که زهر اتمی و زهر آتش‌بس را به حلقومش ریخت، این بار کمر بسته که زهر حقوق‌بشر را هم به‌کامش بریزد.
بنابراین رژیم در قبال این خطری که احساس می‌کند، دست به اقداماتی زده است. از جمله
همهٴ ارگانها و شبکه‌های امنیتی و اطلاعاتی و تمام مأموران و گماشته‌های خودش در داخل و خارج کشور را بسیج کرده تا با نامه‌نگاری به گزارشگر جدید حقوق‌بشر، علیه مجاهدین به جعل و دروغپردازی بپردازند و جای جلاد و قربانی را عوض کنند.
توجه به چند نمونه از این نامه‌نگاریها که که منشأ تمامی آنها بخش «نفاق» وزارت اطلاعات است و در سایتهای پوششی وزارت اطلاعات منعکس شده، روشنگر خواهد بود:
یکی از همین نامه‌ها خطاب به گزارشگر ویژه نوشته: برای شما «نمایندگان [مجاهدین] ارجحیت بیشتری دارند... [در حالی که سازمان مجاهدین] نه می‌تواند به‌مثابه مدعیان واقعی حقوق‌بشر قلمداد شود و نه گزارشات و حرفهای آنان را (می‌توان) منطبق بر واقعیت دانست. از این‌رو... در گزارشهایتان به حرفهای تمامی طرفهای درگیر گوش کرده و آنها را لحاظ کنید».
در یک نامه دیگر، با وحشت و ناامیدی آشکار خطاب به گزارشگر جدید نوشته شده است:
«بنا بر تجاربی که ما داریم، اولین گروه ایرانی که در ارتباط با مسئولیت و جایگاه جدیدتان با شما تماس گرفته و موضوع حقوق‌بشر در ایران را مخدوش و به نفع خود تمام خواهد کرد، مجاهدین خلق هستند».
نمونه‌ها از این قبیل که یا شکوه و شکایت از احمد شهید است یا التماس و درخواست از گزارشگر جدید زیاد است، اما اصل مطلب این است که رژیم در فضای جدید بین‌المللی که بر اثر تلاشها و افشاگریهای مجاهدین و مقاومت ایران ایجاد شده، به‌شدت از جام‌زهر حقوق‌بشر، وحشت دارد به‌خصوص که به‌رغم همه تلاشهای آخوندها، به یمن سخت‌کوشی‌های مقاومت، گزارشگر ویژه جدید انتخاب شده و مأموریتش هم تمدید شده و وحشت رژیم این است که می‌داند در فضای سیاسی جدید، گزارشها و شهادتهای هموطنانمان در داخل و خارج، تأثیرات به مراتب بیشتری نسبت به گذشته خواهد داشت.
واقعیت این است که آخوندها بعد از نوشیدن زهر اتمی، اول انتظار داشتند که جامعه بین‌المللی دیگر آنها را به‌خاطر نقض حقوق‌بشر و اعدامها بازخواست و محکوم نکند و حتی مطرح می‌کردند که بعد از پایان مدت مأموریت آقای احمد شهید گزارشگر ویژه نقض حقوق‌بشر در ایران، ملل‌متحد گزارشگر دیگری تعیین نکند و این پرونده را ببندد. اما آنچه در صحنه سیاسی و اجتماعی ایران و در سطح بین‌المللی اتفاق افتاد، درست معکوس انتظار آخوندهای جنایتکار بود؛ به یمن تلاشهای مجاهدین و به‌طور مشخص رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت، خانم مریم رجوی که جنبش دادخواهی خون شهیدان قتل‌عام67 را اعلام کردند؛ جنایتهای ضدبشری دیکتاتوری آخوندی علیه مردم ایران بیش از پیش در معرض دید افکار عمومی و محکومیت جامعه بین‌المللی قرار گرفت.
همین چند روز پیش، آخرین گزارش احمد شهید درباره موج اعدامها در ایران و نقض سیستماتیک حقوق‌بشر در رژیم آخوندی توسط دبیرکل ملل‌متحد به مجمع عمومی سازمان ملل ارائه شد.
در هراس از پیامدهای این قضیه، روز 28مهر خامنه‌ای به صحنه آمد و به مقامات رژیم نسبت به خطر تحمیل زهر حقوق‌بشر هشدار داد. روز قبل از آن هم سردژخیم دستگاه قضاییه رژیم، آخوند صادق لاریجانی به صحنه آمد و از فعالیتهای بین‌المللی مجاهدین در افشای موارد نقض حقوق‌بشر توسط رژیم آه و ناله کرد و گفت: «در موضوع حقوق‌بشر، فقط ایران است که به استناد نظر خلاف (مجاهدین) مورد انتقاد غیرمنصفانه است».
به‌واقع چرا رژیم از این جریان این بار این قدر می‌ترسد؟ چون محکومیتهای بین‌المللی که همیشه بوده و رژیم هم با بی‌اعتنایی جنایتهای خودش را انجام می‌داده و بی‌دریغ اعدام می‌کرده است.
در پاسخ باید گفت که اولاً رژیم یک پایه بقایش همین سرکوب و اعدام است تا جامعه را با ایجاد فضای رعب ببندد و مانع هر گونه اعتراض اجتماعی بشود. بنابراین در برابر هر عاملی که این شیشهٴ عمرش را به خطر بیندازد، بسیار حساس است و وحشت دارد؛ به‌خصوص که خوب می‌داند همان اراده‌یی که زهر اتمی و زهر آتش‌بس را به حلقومش ریخت، این بار کمر بسته که زهر حقوق‌بشر را هم به‌کامش بریزد.
بنابراین رژیم در قبال این خطری که احساس می‌کند، دست به اقداماتی زده است. از جمله
همهٴ ارگانها و شبکه‌های امنیتی و اطلاعاتی و تمام مأموران و گماشته‌های خودش در داخل و خارج کشور را بسیج کرده تا با نامه‌نگاری به گزارشگر جدید حقوق‌بشر، علیه مجاهدین به جعل و دروغپردازی بپردازند و جای جلاد و قربانی را عوض کنند.
توجه به چند نمونه از این نامه‌نگاریها که که منشأ تمامی آنها بخش «نفاق» وزارت اطلاعات است و در سایتهای پوششی وزارت اطلاعات منعکس شده، روشنگر خواهد بود:
یکی از همین نامه‌ها خطاب به گزارشگر ویژه نوشته: برای شما «نمایندگان [مجاهدین] ارجحیت بیشتری دارند... [در حالی که سازمان مجاهدین] نه می‌تواند به‌مثابه مدعیان واقعی حقوق‌بشر قلمداد شود و نه گزارشات و حرفهای آنان را (می‌توان) منطبق بر واقعیت دانست. از این‌رو... در گزارشهایتان به حرفهای تمامی طرفهای درگیر گوش کرده و آنها را لحاظ کنید».
در یک نامه دیگر، با وحشت و ناامیدی آشکار خطاب به گزارشگر جدید نوشته شده است:
«بنا بر تجاربی که ما داریم، اولین گروه ایرانی که در ارتباط با مسئولیت و جایگاه جدیدتان با شما تماس گرفته و موضوع حقوق‌بشر در ایران را مخدوش و به نفع خود تمام خواهد کرد، مجاهدین خلق هستند».
نمونه‌ها از این قبیل که یا شکوه و شکایت از احمد شهید است یا التماس و درخواست از گزارشگر جدید زیاد است، اما اصل مطلب این است که رژیم در فضای جدید بین‌المللی که بر اثر تلاشها و افشاگریهای مجاهدین و مقاومت ایران ایجاد شده، به‌شدت از جام‌زهر حقوق‌بشر، وحشت دارد به‌خصوص که به‌رغم همه تلاشهای آخوندها، به یمن سخت‌کوشی‌های مقاومت، گزارشگر ویژه جدید انتخاب شده و مأموریتش هم تمدید شده و وحشت رژیم این است که می‌داند در فضای سیاسی جدید، گزارشها و شهادتهای هموطنانمان در داخل و خارج، تأثیرات به مراتب بیشتری نسبت به گذشته خواهد داشت.
