راهپیمایی صلح موسوم به «مارشا میرا» مانند سال‌های گذشته در احترام به قربانیان کشتار سربرنیتسا با حضور هزاران نفر در شهرک «نزوک» بوسنی و هرزگوین آغاز شد.
راهپیمایی صلح موسوم به «مارشا میرا» برای دوازدهمین سال پیاپی جهت ادای احترام به قربانیان کشتار سربرنیتسا که از ترس قتل‌عام شدن توسط سربازان صرب قصد داشتند با عبور از جنگل به «منطقه امن» در شهر «توزلا» برسند با حضور هزاران نفر در شهرک نزوک تا پوتوچاری بوسنی و هرزگوین شروع شد.
کشتار سربرنیتسا در اروپا پس از جنگ جهانی دوم بزرگترین تراژدی بشریت به حساب می‌آید. کسانی که قصد فرار از کشتار سربرنیتسا را داشتند، مجبور شدند یک مسیر جنگلی به مسافت 100کیلو متر را طی کنند. این مسیر در میان مردم این کشور به «راه مرگ» معروف است.
بیش از 5هزار نفر بامداد جمعه برای شرکت در این راهپیمایی در شهرک نزوک واقع در وسط کشور بوسنی و هرزگوین تجمع و برای قربانیان این فاجعه دعا کردند.
شرکت کنندگان در راهپیمایی مذکور 35 کیلومتر را برای رسیدن به منطقه «پوتوچاری» طی 3روز طی خواهند کرد. آنها پس از طی مسیر مذکور در تاریخ 10 ژوئیه به آرامگاه پوتوچاری؛ محل دفن قربانیان کشتار سربرنیستیا خواهند رسید. گفتنی است طبق روال هر سال اجساد برخی از آنها از گورهای دسته جمعی خارج و پس از آزمایش ژنتیک و تطبیق آن با اعضای خانواده جهت تشخیص هویت، در قبرهای جداگانه دفن می‌شوند.
در این زمینه مونیر حبیب اوویچ، از اعضای کمیته سازماندهی «راهپیمایی صلح» در گفتگو با خبرنگار آناتولی با بیان این‌که افراد مختلفی از اروپا و دیگر نقاط جهان در این برنامه حضور دارند، اظهار داشت: گروه پزشکی نیز به‌صورت تمام وقت در خدمت شرکت کنندگان در این راهپیمایی خواهند بود.
جازم آحمیج، 59ساله که برای هفتمین بار در این راهپیمایی حضور دارد، با تأکید بر این‌که تمام افراد باید حداقل یک بار در طول عمر خود در این راهپیمایی شرکت کند، گفت: تنها احساس او در این راهپیمایی غم و غصه است.
مولوده دوغرر، یکی دیگر از شرکت کنندگان با اشاره به این‌که برای اولین بار همراه با شوهر و دو فرزندش از استان سینوپ ترکیه جهت شرکت در این راهپیمایی به اینجا آمده است گفت: "از حوادث هولناک سربرنیتسا اطلاع داریم. به یاد قربانیان این حادثه و ابراز همدردی با خانواده‌های آنها به اینجا آمده‌ایم".
آنالیسا تیریولا نیز که از آمریکا و برای دومین بار در این برنامه شرکت می‌کند بیان کرد: "این وقایع بسیار تأسف‌بار است. فکر می‌کنم وجود ما در اینجا حایز اهمیت است، چون تعداد کمی از وقایع بوسنی خبر دارند".
راهپیمایی صلح موسوم به «مارشا میرا» برای دوازدهمین سال پیاپی جهت ادای احترام به قربانیان کشتار سربرنیتسا که از ترس قتل‌عام شدن توسط سربازان صرب قصد داشتند با عبور از جنگل به «منطقه امن» در شهر «توزلا» برسند با حضور هزاران نفر در شهرک نزوک تا پوتوچاری بوسنی و هرزگوین شروع شد.
کشتار سربرنیتسا در اروپا پس از جنگ جهانی دوم بزرگترین تراژدی بشریت به حساب می‌آید. کسانی که قصد فرار از کشتار سربرنیتسا را داشتند، مجبور شدند یک مسیر جنگلی به مسافت 100کیلو متر را طی کنند. این مسیر در میان مردم این کشور به «راه مرگ» معروف است.
بیش از 5هزار نفر بامداد جمعه برای شرکت در این راهپیمایی در شهرک نزوک واقع در وسط کشور بوسنی و هرزگوین تجمع و برای قربانیان این فاجعه دعا کردند.
شرکت کنندگان در راهپیمایی مذکور 35 کیلومتر را برای رسیدن به منطقه «پوتوچاری» طی 3روز طی خواهند کرد. آنها پس از طی مسیر مذکور در تاریخ 10 ژوئیه به آرامگاه پوتوچاری؛ محل دفن قربانیان کشتار سربرنیستیا خواهند رسید. گفتنی است طبق روال هر سال اجساد برخی از آنها از گورهای دسته جمعی خارج و پس از آزمایش ژنتیک و تطبیق آن با اعضای خانواده جهت تشخیص هویت، در قبرهای جداگانه دفن می‌شوند.
در این زمینه مونیر حبیب اوویچ، از اعضای کمیته سازماندهی «راهپیمایی صلح» در گفتگو با خبرنگار آناتولی با بیان این‌که افراد مختلفی از اروپا و دیگر نقاط جهان در این برنامه حضور دارند، اظهار داشت: گروه پزشکی نیز به‌صورت تمام وقت در خدمت شرکت کنندگان در این راهپیمایی خواهند بود.
جازم آحمیج، 59ساله که برای هفتمین بار در این راهپیمایی حضور دارد، با تأکید بر این‌که تمام افراد باید حداقل یک بار در طول عمر خود در این راهپیمایی شرکت کند، گفت: تنها احساس او در این راهپیمایی غم و غصه است.
مولوده دوغرر، یکی دیگر از شرکت کنندگان با اشاره به این‌که برای اولین بار همراه با شوهر و دو فرزندش از استان سینوپ ترکیه جهت شرکت در این راهپیمایی به اینجا آمده است گفت: "از حوادث هولناک سربرنیتسا اطلاع داریم. به یاد قربانیان این حادثه و ابراز همدردی با خانواده‌های آنها به اینجا آمده‌ایم".
آنالیسا تیریولا نیز که از آمریکا و برای دومین بار در این برنامه شرکت می‌کند بیان کرد: "این وقایع بسیار تأسف‌بار است. فکر می‌کنم وجود ما در اینجا حایز اهمیت است، چون تعداد کمی از وقایع بوسنی خبر دارند".
