با تبریک به‌مناسبت روز11 اردیبهشت، روزجهانی کارگر
در شروع سال 95، چند ماه بعد از سیاه بازیهای برجام و برشام ، به‌خصوص بعد از اعلام طرح ضدکارگری حداقل دستمزدها برای سال 95 کارگران ، که یک چهارم خط فقر اعلام شده است، معلوم شد که هیچ‌کدام از باندهای حکومتی، مطلقاً نه می‌خواهند و نه می‌توانند، مطالبات به یغما رفته کارگران محروم را به آنها بدهند، هر روز که می‌گذرد، سفره محرومان و کارگران خالی‌تر می‌شود، ماهها حقوق و مطالبات عقب افتاده، ممانعت از برگزاری تجمعات اعتراضی، تهدید کارگران به اخراج، لغو قراردادهای کار با کارگران قراردادی و نداشتن امنیت شغلی، و بلاتکلیفی هزاران کارگر اخراجی، هر وجدان بیدار و دردمندی را به درد می‌آورد.
در شرایط کنونی حداقل حقوق مصوبه امسال برای کارگران حتی 10روز از معیشت خانواده‌های ما را تأمین نمی‌کند، اما حتی همین را هم به ما نمی‌دهند. نه‌تنها از استخدام رسمی کارگران خودداری می‌کنند، نه‌تنها از او چک سفید امضا می‌گیرند که هر وقت خواستند اخراجش کنند و اگر کارگر لب به شکایت باز کرد او را بر اساس همان چک سفید امضا زندانی و تهدید کنند، بلکه با همان قرارداد تحمیلی به‌جای حداقل دستمزد که 3 تا 4برابر زیر خط فقر است، همان حداقل دستمزد را هم به او نمی‌دهند. چرا؟ خیلی ساده، چون قانون جنگل حاکم است! چون اگر کارگر را اخراج کنند، دهها کارگر بیکار پشت در کارخانه حاضرند به حتی نصف حقوق کارگر اخراجی کار کنند.
به راستی کارگران تحت سیطره این رژیم ضدمردمی بر اساس تعریف، در کدام تقسیم‌بندی قرار می‌گیرند؟ گروگان یا برده یا حتی بدتر از برده؟ زیرا در نظام برده‌داری، برده‌دار حداقل می‌بایست شکم برده خود را سیر می‌کرد، اما آخوندها که کارفرمای اصلی هستند، حتی همین قدر تعهد هم در برابر کارگران ندارند و قوانین برده داری نوین را در واحدهای تولیدی اجرا می‌کنند.
این شرایط ظالمانه ما را مؤظف می‌کند که سکوت نکنیم برای باز پس گرفتن مطالبات غارت شده‌مان، دست به اعتراض بزنیم و از حالا تا روز جهانی کارگر، بهترین فرصت برای این کار است.، از شما می‌خواهیم که در هر فرصت و در هر زمان و در هر مکان و به‌خصوص در روز 11اردیبهشت با ما همراه شوید تا با شرکت در تجمعات و اعتراضات گسترده صدای خودمان را برای گرفتن مطالباتمان به گوش همگان برسانیم.
جمعی از کارگران بازنشسته واحدهای تولیدی غرب تهران.
در شروع سال 95، چند ماه بعد از سیاه بازیهای برجام و برشام ، به‌خصوص بعد از اعلام طرح ضدکارگری حداقل دستمزدها برای سال 95 کارگران ، که یک چهارم خط فقر اعلام شده است، معلوم شد که هیچ‌کدام از باندهای حکومتی، مطلقاً نه می‌خواهند و نه می‌توانند، مطالبات به یغما رفته کارگران محروم را به آنها بدهند، هر روز که می‌گذرد، سفره محرومان و کارگران خالی‌تر می‌شود، ماهها حقوق و مطالبات عقب افتاده، ممانعت از برگزاری تجمعات اعتراضی، تهدید کارگران به اخراج، لغو قراردادهای کار با کارگران قراردادی و نداشتن امنیت شغلی، و بلاتکلیفی هزاران کارگر اخراجی، هر وجدان بیدار و دردمندی را به درد می‌آورد.
در شرایط کنونی حداقل حقوق مصوبه امسال برای کارگران حتی 10روز از معیشت خانواده‌های ما را تأمین نمی‌کند، اما حتی همین را هم به ما نمی‌دهند. نه‌تنها از استخدام رسمی کارگران خودداری می‌کنند، نه‌تنها از او چک سفید امضا می‌گیرند که هر وقت خواستند اخراجش کنند و اگر کارگر لب به شکایت باز کرد او را بر اساس همان چک سفید امضا زندانی و تهدید کنند، بلکه با همان قرارداد تحمیلی به‌جای حداقل دستمزد که 3 تا 4برابر زیر خط فقر است، همان حداقل دستمزد را هم به او نمی‌دهند. چرا؟ خیلی ساده، چون قانون جنگل حاکم است! چون اگر کارگر را اخراج کنند، دهها کارگر بیکار پشت در کارخانه حاضرند به حتی نصف حقوق کارگر اخراجی کار کنند.
به راستی کارگران تحت سیطره این رژیم ضدمردمی بر اساس تعریف، در کدام تقسیم‌بندی قرار می‌گیرند؟ گروگان یا برده یا حتی بدتر از برده؟ زیرا در نظام برده‌داری، برده‌دار حداقل می‌بایست شکم برده خود را سیر می‌کرد، اما آخوندها که کارفرمای اصلی هستند، حتی همین قدر تعهد هم در برابر کارگران ندارند و قوانین برده داری نوین را در واحدهای تولیدی اجرا می‌کنند.
این شرایط ظالمانه ما را مؤظف می‌کند که سکوت نکنیم برای باز پس گرفتن مطالبات غارت شده‌مان، دست به اعتراض بزنیم و از حالا تا روز جهانی کارگر، بهترین فرصت برای این کار است.، از شما می‌خواهیم که در هر فرصت و در هر زمان و در هر مکان و به‌خصوص در روز 11اردیبهشت با ما همراه شوید تا با شرکت در تجمعات و اعتراضات گسترده صدای خودمان را برای گرفتن مطالباتمان به گوش همگان برسانیم.
جمعی از کارگران بازنشسته واحدهای تولیدی غرب تهران.
