با کمال تأسف مطلع شدیم که مادر مجاهد مهری جنت پور (مادر داعی) پنجشنبه‌شب 12آذر 94 در تهران درگذشت.
این مادر قهرمان بیش از چهار دهه در مبارزه مجاهدین با دو دیکتاتوری شاه و شیخ، همواره مشوق و حامی و یار و غمخوار فرزندان مجاهدش بود و به همین خاطر هم در زمان رژیم شاه و هم در دروان دیکتاتوری سفاک آخوندی بارها دستگیر و زندانی شد و در معرض آزار و شکنجه‌های دژخیمان قرار گرفت.
اما پیوسته استقامت ورزید و نه تنها داغ و فراق عزیزان را صبورانه تحمل کرد، بلکه جسور و فعالانه در مراحل مختلف مبارزه یاور و کمک‌کار مجاهدین بود. بارها در ترددها و درگیریها برای حفاظت و نجات جان مجاهدین به استقبال خطر و دستگیری و زندان شتافت. او از ایمان و امید نسبت به پیروزی مجاهدین سرشار بود و هیچ‌گاه در برابر فشارهای رژیم ددمنش آخوندی سرخم نکرد و روحیه بالا و سرزنده او در سخت‌ترین شرایط بسیار برجسته بود. او به همه مجاهدین به‌عنوان فرزندان خودش عشق می‌ورزید و با عطوفت و دلسوزی از هیچ مایه‌گذاری برای آنان دریغ نمی‌کرد.
در کوران انقلاب درونی مجاهدین، با اعتقاد و عشقی سرشار به رهبری برای دیدار با خواهر مریم به قرارگاههای مجاهدین در منطقه مرزی و عراق سفر کرد و بعد از برگشت با دستگیری و شکنجه مأموران سرکوبگر و اطلاعاتی خمینی مواجه شد.
مادر داعی در دوران پایداری اشرف سه بار برای دیدار و کمک به فرزندان مجاهدش به اشرف آمد و می‌گفت: «من همه افتخارم این است که یک مادر مجاهد بوده‌ام و عاشق مسعود و مریم هستم، مجاهدین را ستایش می‌کنم، برای من همین بس که این لیاقت را داشتم که قدمی برای مجاهدین بردارم و دلم می‌خواهد روی سنگ قبرم بنویسند: مادر مجاهد خلق».
و از خاطرات زندانش می‌گفت: «موقعی که در سلولهای زندان اوین تحت شکنجه بودم، می‌گفتم چه افتخاری برای من بالاتر از این‌که منهم در جایی تحت شکنجه هستم که مسعود عزیزم بوده و همین باعث می‌شد که درد شکنجه را فراموش کنم و بتوانم بیشتر مقاومت کنم».
او از سال 50 که با سازمان مجاهدين آشنا شد تا آخرین روز حیاتش به مجاهدین که آنها را ادامه دهندگان راه حسین علیه‌السلام می‌دانست عشق می‌ورزید و با الگو قرار دادن زینب کبری علیها سلام برای زنده نگه‌داشتن شعله مقاومت در شب تاریک حکومت آخوندی تلاش می‌کرد و سرانجام در اربعین حسینی به درگاه آنان پرکشید.
خوشا او که رستگاری را با پایداری در رنج و شکنجهای زندگی نصیب خود کرد. بی‌تردید نام او در کنار شهیدان مسیر پر فراز و نشیب مجاهدین در تاریخ مبارزات میهنمان ثبت و یادش الهام‌بخش عزم و پایداری خواهد بود.
این مادر قهرمان بیش از چهار دهه در مبارزه مجاهدین با دو دیکتاتوری شاه و شیخ، همواره مشوق و حامی و یار و غمخوار فرزندان مجاهدش بود و به همین خاطر هم در زمان رژیم شاه و هم در دروان دیکتاتوری سفاک آخوندی بارها دستگیر و زندانی شد و در معرض آزار و شکنجه‌های دژخیمان قرار گرفت.
اما پیوسته استقامت ورزید و نه تنها داغ و فراق عزیزان را صبورانه تحمل کرد، بلکه جسور و فعالانه در مراحل مختلف مبارزه یاور و کمک‌کار مجاهدین بود. بارها در ترددها و درگیریها برای حفاظت و نجات جان مجاهدین به استقبال خطر و دستگیری و زندان شتافت. او از ایمان و امید نسبت به پیروزی مجاهدین سرشار بود و هیچ‌گاه در برابر فشارهای رژیم ددمنش آخوندی سرخم نکرد و روحیه بالا و سرزنده او در سخت‌ترین شرایط بسیار برجسته بود. او به همه مجاهدین به‌عنوان فرزندان خودش عشق می‌ورزید و با عطوفت و دلسوزی از هیچ مایه‌گذاری برای آنان دریغ نمی‌کرد.
در کوران انقلاب درونی مجاهدین، با اعتقاد و عشقی سرشار به رهبری برای دیدار با خواهر مریم به قرارگاههای مجاهدین در منطقه مرزی و عراق سفر کرد و بعد از برگشت با دستگیری و شکنجه مأموران سرکوبگر و اطلاعاتی خمینی مواجه شد.
مادر داعی در دوران پایداری اشرف سه بار برای دیدار و کمک به فرزندان مجاهدش به اشرف آمد و می‌گفت: «من همه افتخارم این است که یک مادر مجاهد بوده‌ام و عاشق مسعود و مریم هستم، مجاهدین را ستایش می‌کنم، برای من همین بس که این لیاقت را داشتم که قدمی برای مجاهدین بردارم و دلم می‌خواهد روی سنگ قبرم بنویسند: مادر مجاهد خلق».
و از خاطرات زندانش می‌گفت: «موقعی که در سلولهای زندان اوین تحت شکنجه بودم، می‌گفتم چه افتخاری برای من بالاتر از این‌که منهم در جایی تحت شکنجه هستم که مسعود عزیزم بوده و همین باعث می‌شد که درد شکنجه را فراموش کنم و بتوانم بیشتر مقاومت کنم».
او از سال 50 که با سازمان مجاهدين آشنا شد تا آخرین روز حیاتش به مجاهدین که آنها را ادامه دهندگان راه حسین علیه‌السلام می‌دانست عشق می‌ورزید و با الگو قرار دادن زینب کبری علیها سلام برای زنده نگه‌داشتن شعله مقاومت در شب تاریک حکومت آخوندی تلاش می‌کرد و سرانجام در اربعین حسینی به درگاه آنان پرکشید.
خوشا او که رستگاری را با پایداری در رنج و شکنجهای زندگی نصیب خود کرد. بی‌تردید نام او در کنار شهیدان مسیر پر فراز و نشیب مجاهدین در تاریخ مبارزات میهنمان ثبت و یادش الهام‌بخش عزم و پایداری خواهد بود.
