در هیچ دوره‌ای از تاریخ معاصر کشور ما، کارگران و زحمتکشان، روزگاری به سیاهی امروز نداشته‌اند. میلیونها کارگر بیکارند و بدون هیچ چشم‌اندازی محکوم به نابودی‌اند. اما آنها هم که به‌اصطلاح شاغل هستند، از همهٴ حقوق اولیهٴ یک کارگر محرومند. آنها در واقع نه کارگر، بلکه با تعریف دقیقتر، برده هستند.
روز پنجشنبه 28آبان وزیر کار دولت روحانی اعتراف کرد 90درصد کارگران شاغل را کارگران پیمانی یا قراردادی تشکیل می‌دهند. کارگر پیمانی کارگری است که از هیچ حقوقی برخوردار نیست و هیچ‌کس هم از او حمایت نمی‌کند و کسانی هم که قاعدتاً بایستی از او حمایت کنند، دشمنان او هستند. تلویزیون رژیم پنجشنبه شب 28آبان، برنامه‌یی پخش کرد با شرکت نمایندهٴ کارفرمایان، به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران و معاون وزارت کار درباره چرایی گستردگی قراردادهای موقت و قراردادهای سفید امضا بین کارگران و کارفرمایان که می‌تواند به شناخت بهتر چهرهٴ دشمنان کارگران کمک کند. ابتدا به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران در پاسخ به این سؤال که به‌عنوان نمایندهٴ کارگران، در رابطه با قراردادهای سفید امضا تا کنون چه کار کرده، می‌گوید: «در چند سال گذشته مرتباً به دولتها گوشزد شده است» (تلویزیون رژیم- 28آبان).
مجری برنامه، این میزان سخت‌کوشی را به طعنه گرفته و می‌گوید: «می‌خواهید یک کاری بکنیم؟ شما بروید کنار، از این به بعد ما به دولتها تذکر می‌دهیم. چون نتیجه این تذکرها، وضعیتی است که الآن در آن هستیم. شما چقدر بدنهٴ کارفرمایان را مقصر می‌دانید؟»
جواب این به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران این است که: «البته قاطبه کارفرمایان همه محترم هستند، خوب هم رعایت می‌کنند… ما از کارفرمایان تشکر می‌کنیم و به آنها تذکر می‌دهیم… کارفرمایان همیشه در عرصه کار و تولید تلاش کرده‌اند و با ما همراهی کرده‌اند».
تعجب نکنید، نمایندهٴ کارگران و مدافع حقوق کارگران در نظام ولایت‌فقیه یعنی همین! اما فقط یک اشکال کوچک باقی می‌ماند، وقتی که «قاطبة کارفرمایان محترمند» و حقوق کارگر را هم «خوب رعایت می‌کنند»، پس قراردادهای موقت که 90درصد کارگران را در برمی‌گیرد و قراردادهای سفید امضا را چه کسی با کارگران می‌بندد؟ بعد از این صحبتها، نوبت به نمایندهٴ کارفرمایان می‌رسد که این قراردادها را توجیه کند. او می‌گوید:
«کدام‌یک از شرکتها و کارخانه‌هایی که الآن در کل کشور کار می‌کنند، می‌توانند آیندهٴ 5 یا حتی 3سال دیگرشان را ببینند. بحث ما این است که اکثر تولیدکنندگان و بنگاههای اقتصادی ما به‌دلیل این‌که خودشان چشم‌اندازی برای قرارداد بستن ندارند، قراردادهای یک ساله می‌بندند».
معاون وزارت کار دولت روحانی نیز در پاسخ به این سؤال که وزارت کار دربارهٴ عمومیت پیدا کردن قراردادهای موقت و سفید امضا، وزارت کار چه اقدامی کرده، می‌گوید:
«تجربه موفق کشورهای دنیا این است که ما بیایم قراردادهای موقت را محدود کنیم برای کارهایی که ماهیت مستمر دارد، همزمان فسخ قرارداد را برای کارفرما راحت کنیم. جایی که دنبال امنیت تولید هستیم، دنبال امنیت سرمایه‌گذاری هستیم».
مجری که ظاهراً انتظار نداشته یک مقام بالای وزارت کار این‌قدر واضح ماهیت ضدکارگری خود را به زبان بیاورد با تعجب می‌پرسد: «آیا من درست شنیدم؟ گفتید برای کارهایی که مستمر هست؟!» و معاون وزارت کار تأیید می‌کند.
بله، درست شنیدید! آیا روشنتر و وقیحانه‌تر از این می‌شود گفت که منظور از عمومیت پیدا کردن قراردادهای موقت، حمایت از سرمایه‌گذاران و سرمایه‌داران است. آیا اغراق است که ما وزارت کار در رژیم را وزارت ضدکار و ضدکارگران می‌نامیم؟ موضوع جالب‌تر، تأیید این حرفها توسط به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران است که می‌گوید:
«انصافاً آن چیزی که گفتند درست است؛ بحث سه جانبه‌گرایی در حوزه وزارت کار به‌ویژه در حوزه روابط کار روز به روز دارد قوت می‌گیرد… کارگران بدنه دولت که قرارداد موقت دارند، تابع قانون کار نیستند. یعنی اصلاً تشکل ندارند؛ تشکل در حوزه‌های دولتی ممنوع است».
وقتی تشکل در کارکنان بدنهٴ دولت رسماً ممنوع است، وقتی در خود دولت و شرکتهای دولتی قراردادهای موقت رواج عام دارد، آیا باز هم باید دنبال دشمن کارگران که این قراردادهای ننگین بردگی را به کارگران تحمیل می‌کنند، گشت؟.
روز پنجشنبه 28آبان وزیر کار دولت روحانی اعتراف کرد 90درصد کارگران شاغل را کارگران پیمانی یا قراردادی تشکیل می‌دهند. کارگر پیمانی کارگری است که از هیچ حقوقی برخوردار نیست و هیچ‌کس هم از او حمایت نمی‌کند و کسانی هم که قاعدتاً بایستی از او حمایت کنند، دشمنان او هستند. تلویزیون رژیم پنجشنبه شب 28آبان، برنامه‌یی پخش کرد با شرکت نمایندهٴ کارفرمایان، به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران و معاون وزارت کار درباره چرایی گستردگی قراردادهای موقت و قراردادهای سفید امضا بین کارگران و کارفرمایان که می‌تواند به شناخت بهتر چهرهٴ دشمنان کارگران کمک کند. ابتدا به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران در پاسخ به این سؤال که به‌عنوان نمایندهٴ کارگران، در رابطه با قراردادهای سفید امضا تا کنون چه کار کرده، می‌گوید: «در چند سال گذشته مرتباً به دولتها گوشزد شده است» (تلویزیون رژیم- 28آبان).
مجری برنامه، این میزان سخت‌کوشی را به طعنه گرفته و می‌گوید: «می‌خواهید یک کاری بکنیم؟ شما بروید کنار، از این به بعد ما به دولتها تذکر می‌دهیم. چون نتیجه این تذکرها، وضعیتی است که الآن در آن هستیم. شما چقدر بدنهٴ کارفرمایان را مقصر می‌دانید؟»
جواب این به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران این است که: «البته قاطبه کارفرمایان همه محترم هستند، خوب هم رعایت می‌کنند… ما از کارفرمایان تشکر می‌کنیم و به آنها تذکر می‌دهیم… کارفرمایان همیشه در عرصه کار و تولید تلاش کرده‌اند و با ما همراهی کرده‌اند».
تعجب نکنید، نمایندهٴ کارگران و مدافع حقوق کارگران در نظام ولایت‌فقیه یعنی همین! اما فقط یک اشکال کوچک باقی می‌ماند، وقتی که «قاطبة کارفرمایان محترمند» و حقوق کارگر را هم «خوب رعایت می‌کنند»، پس قراردادهای موقت که 90درصد کارگران را در برمی‌گیرد و قراردادهای سفید امضا را چه کسی با کارگران می‌بندد؟ بعد از این صحبتها، نوبت به نمایندهٴ کارفرمایان می‌رسد که این قراردادها را توجیه کند. او می‌گوید:
«کدام‌یک از شرکتها و کارخانه‌هایی که الآن در کل کشور کار می‌کنند، می‌توانند آیندهٴ 5 یا حتی 3سال دیگرشان را ببینند. بحث ما این است که اکثر تولیدکنندگان و بنگاههای اقتصادی ما به‌دلیل این‌که خودشان چشم‌اندازی برای قرارداد بستن ندارند، قراردادهای یک ساله می‌بندند».
معاون وزارت کار دولت روحانی نیز در پاسخ به این سؤال که وزارت کار دربارهٴ عمومیت پیدا کردن قراردادهای موقت و سفید امضا، وزارت کار چه اقدامی کرده، می‌گوید:
«تجربه موفق کشورهای دنیا این است که ما بیایم قراردادهای موقت را محدود کنیم برای کارهایی که ماهیت مستمر دارد، همزمان فسخ قرارداد را برای کارفرما راحت کنیم. جایی که دنبال امنیت تولید هستیم، دنبال امنیت سرمایه‌گذاری هستیم».
مجری که ظاهراً انتظار نداشته یک مقام بالای وزارت کار این‌قدر واضح ماهیت ضدکارگری خود را به زبان بیاورد با تعجب می‌پرسد: «آیا من درست شنیدم؟ گفتید برای کارهایی که مستمر هست؟!» و معاون وزارت کار تأیید می‌کند.
بله، درست شنیدید! آیا روشنتر و وقیحانه‌تر از این می‌شود گفت که منظور از عمومیت پیدا کردن قراردادهای موقت، حمایت از سرمایه‌گذاران و سرمایه‌داران است. آیا اغراق است که ما وزارت کار در رژیم را وزارت ضدکار و ضدکارگران می‌نامیم؟ موضوع جالب‌تر، تأیید این حرفها توسط به‌اصطلاح نمایندهٴ کارگران است که می‌گوید:
«انصافاً آن چیزی که گفتند درست است؛ بحث سه جانبه‌گرایی در حوزه وزارت کار به‌ویژه در حوزه روابط کار روز به روز دارد قوت می‌گیرد… کارگران بدنه دولت که قرارداد موقت دارند، تابع قانون کار نیستند. یعنی اصلاً تشکل ندارند؛ تشکل در حوزه‌های دولتی ممنوع است».
وقتی تشکل در کارکنان بدنهٴ دولت رسماً ممنوع است، وقتی در خود دولت و شرکتهای دولتی قراردادهای موقت رواج عام دارد، آیا باز هم باید دنبال دشمن کارگران که این قراردادهای ننگین بردگی را به کارگران تحمیل می‌کنند، گشت؟.
